การหวนคืนสู่ยุค 70 ของเศรษฐีนีผู้มั่งคั่งร่ำรวย - บทที่ 625 ถังซวงผู้ได้รับความนิยม (1)

บทที่ 625 ถังซวงผู้ได้รับความนิยม (1)

จอห์นที่ได้ยินอย่างนั้นก็หน้าแดงก่ำ

ในประเทศของเขาก็ต้องซื้อแบบเช่นกัน แต่ว่าเขามาที่นี่หลายครั้งเลยรู้ว่าคนจีนไม่ค่อยเห็นคุณค่าของสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นครั้งนี้เขาเลยคิดว่าเขาจะได้รับมันโดยที่ไม่ต้องเสียอะไร

ผู้อำนวยการหวังที่อยู่ด้านข้างก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาอยากจะรู้ว่าถังซวงกับจอห์นพูดอะไรกัน โชคดีที่ผ่านไปได้สักครู่ก็มีล่ามมาช่วย หลังจากที่ผู้อำนวยการหวังได้รู้ว่าจอห์นอยากที่จะสั่งซื้อผ้าของพวกเขา และก็อยากได้แบบพวกนั้นไปด้วย สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความกังวลและกล่าวกับล่ามว่า “รีบเลย รีบบอกเขาเลยว่าเราจะให้แบบพวกนั้นกับเขา”

ยังไม่ทันที่ล่ามคนนั้นจะได้เอ่ยปาก ถังซวงก็หันไปมองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

ล่ามคนนั้นกับผู้อำนวยการหวังต่างก็พากันตกใจ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาชั่วขณะหนึ่ง

ทันใดนั้นเองจอห์นอดไม่ได้ที่จะผ่อนลมหายใจและกล่าวว่า “งั้นก็ได้ แบบทั้งหมดนี้ผมจะซื้อเอง คุณบอกราคามาเถอะ”

“ได้ค่ะ ในเมื่อคุณอยากที่จะสั่งซื้อผ้า งั้นฉันก็จะคิดราคาแบบพวกนี้ให้คุณเป็นพิเศษ หนึ่งหมื่นดอลลาร์ก็พอค่ะ” ความจริงแล้วปัจจุบันในประเทศ ความคิดเช่นนี้จะเจอได้น้อยมาก แม้แต่การออกแบบก็สามารถทำให้คนเข้ามาชม และถึงขนาดที่จะถูกคนขโมยไป พอนึกแล้วก็น่าเสียดายจริง ๆ

จอห์นได้ยินก็ขมวดคิ้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบตกลงอย่างรวดเร็ว

“ค่ะ”

ล่ามที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ตะลึงว่าแบบนี้ก็มีด้วย

เมื่อผู้อำนวยการหวังเห็นว่าล่ามไม่ได้แปลต่อก็รีบเอ่ยถามว่า “พวกเขาคุยอะไรกัน สรุปว่าเขาสั่งซื้อผ้าหรือเปล่า?”

“สั่งซื้อค่ะ ทำไมจะไม่สั่งซื้อล่ะคะ นักธุรกิจต่างชาติคนนั้นถึงขนาดใช้เงินหนึ่งหมื่นดอลลาร์ซื้อภาพง่อย ๆ พวกนั้น เงินมันหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ แค่จับปากกามาขีด ๆ เขียน ๆ ก็ได้แล้ว”

“อะไรนะ…”

ในขณะนั้นเองผู้อำนวยการหวังและพนักงานโรงงานสิ่งทอเหล่านั้นต่างพากันตกตะลึงเป็นอย่างมาก

และก็เป็นหญิงสูงวัยคนนั้นที่มีปฏิกิริยากลับมาไวที่สุด “ผู้อำนวยการ คุณอึ้งอะไรอยู่คะ ทำไมถึงยังไม่ขอบคุณถังซวงอีก แล้วก็อีกอย่างต้องชื่นชมจี้อิงด้วย ไม่คิดเลยว่าความคิดของเธอจะถูกต้อง”

ผู้อำนวยการหวังได้ยินเข้าจึงมีปฏิกิริยาตอบกลับ เขารีบพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ ๆ”

ขณะนี้เอง ถังซวงและจอห์นก็ได้ตกลงทำการสั่งซื้อเป็นอันเสร็จ

แต่ถังซวงกลับมอบเงินที่ได้จากแบบร่างนั้นให้แก่จี้อิง “นี่ของเธอ”

จี้อิงกลับโบกมือทันทีและกล่าวว่า “พี่ถังซวงเงินพวกนี้ควรจะเป็นของพี่มากกว่า ฉันรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ” เธอรู้ว่าหากเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เพราะถังซวง อย่าว่าแต่เงินค่าออกแบบเลย แม้แต่คำสั่งซื้อก็คงจะไม่ได้ด้วยซ้ำ ดังนั้นเธอไม่กล้าถือว่าเป็นความดีความชอบของตัวเองหรอก

ถังซวงมองพนักงานโรงงานสิ่งทอคนอื่น ๆ และรับเงินเอาไว้โดยที่ไม่ได้กล่าวอะไร

“จี้อิง งั้นจบงานฤดูใบไม้ผลิแล้ว พวกเรามาเจอกันหน่อยนะ”

เมื่อครู่นี้เธอไม่ได้คิดอะไรมาก และก็ไม่ได้สนใจอะไรเงินพวกนี้ด้วย แต่พอเห็นสายตาของเหล่าพนักงานโรงงานสิ่งทอ เธอจึงได้สติกลับมาว่าเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ หากมอบให้กับจี้อิงจริง ๆ ก็คงจะไม่ปลอดภัย ตอนนี้เธอจึงเก็บเอาไว้กับตัวเองก่อน หลังจากที่งานฤดูใบไม้ผลิเสร็จสิ้นแล้ว เธอจะแอบให้จี้อิงโดยไม่ให้ใครรู้

“ได้ค่ะพี่ถังซวง เดี๋ยว�