ขาดทุนไม่อั้น ขอแค่ฉันได้เป็นเศรษฐี - บทที่ 629 เยือนห้องบอสเผย

เผยเชียนงงมาก

 

เขาไม่รู้ว่าทำไมบอสหลี่ถึงมาปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องโดยไม่มีสัญญาณ เตือนใดๆ น้ำเสียงจึงเต็มไปด้วยความงุนงง

 

ส่วนหลี่สือนั้นทั้งตกใจและดีใจ บอสเผยพักอยู่ชั้นสิบสองเหรอ แถมดูแล้วน่าจะพักประจำอยู่ที่นี่ด้วย เซอร์ไพรส์มาก!

 

เขาไม่ต้องเสี่ยงดวงที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูแล้ว ตั้งแต่นี้ต่อไปเขากลายเป็น เพื่อนบ้านบอสเผยแล้ว!

 

หลี่สือเองก็สงสัยมาก่อนแล้วว่าบอสเผยจะพักอยู่ที่อพาร์ตเมนต์บ้านจอม เฉื่อยรึเปล่า

 

ซึ่งก็ไม่แปลกที่จะคิดแบบนั้น เพราะบอสเผยใช้บริการกิจการทุกอย่างในเครือ เถิงต๋า

 

เกม เดลิเวอรี่ ร้านอินเทอร์เน็ต บริการขนส่งของ… บอสเผยใช้ทุกอย่าง เว้นก็แต่ฟิตเนส แต่บอสเผยก็ไม่ละเลยกิจการส่วนใหญ่ของตัวเอง

 

เพราะงั้นหลี่สือจึงคิดว่าบอสเผยอาจจะพักอยู่ในอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อย สักแห่ง

 

แต่เขาไม่คิดว่าบอสเผยจะพักประจำอยู่ที่นี่! แถมยังดูเหมือนจะอยู่ที่ห้องบ่อย ด้วย!

 

ไม่งั้นถ้านานๆ มาพักที หลี่สือคงไม่มีทางบังเอิญเจอบอสเผยแบบนี้ การเป็นเพื่อนบ้านบอสเผยจะเป็นยังไงนะ

 

หลี่สือไม่กล้าแม้แต่จะคิด สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอึ้งและความแปลกใจ ส่วนเผยเชียนนั้นพูดอะไรไม่ออกและตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปิดประตูแล้วทำเป็นเหมือนไม่เห็นหลี่สือดีมั้ย

 

แบบนั้นก็ดูไม่เหมาะ หลี่สือมาถึงหน้าประตูขนาดนี้ จะให้ไล่ไปก็ไม่ควร

 

ถึงหลี่สือจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตากระตือรือร้นที่มองมาก็เปี่ยมไปด้วย ความคาดหวัง

 

อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยไม่อนุญาตให้ผู้เช่าปรับเปลี่ยนการจัดวางสิ่งต่างๆ ในห้อง แต่กฎนี้ใช้ไม่ได้กับบอสเผย

 

งั้นห้องของบอสเผยจะเป็นแบบไหนกันนะ อยากเห็นจัง!

 

แต่ไม่รู้ทำไม บอสเผยที่ยืนจับลูกบิดประตูอยู่กลับดูไม่อยากเชิญเขาเข้าไป ด้านใน

 

ทั้งสองต่างรอให้อีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่าง

 

ในที่สุดหลี่สือก็พูดขึ้นด้วยความสงสัย “เอ่อ บอสเผยจะไม่ชวนผมเข้าไปนั่ง ข้างในเหรอครับ”

 

เผยเชียนเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะตอบ “เข้ามาก่อนสิครับ”

 

ถึงจะไม่เต็มใจสุดๆ แต่เขาก็ไล่หลี่สือกลับไปทั้งอย่างนั้นไม่ได้ อีกอย่างเขาก็ อยากรู้ด้วยว่าหลี่สือมาเจอเขาที่นี่ได้ยังไง

 

เผยเชียนกลัวว่าจะมีอันตรายแอบแฝงที่เขาไม่รู้ เลยคิดว่าต้องระวังตัวไว้ก่อน พลางสืบหาความจริง

 

เบาะแสเล็กน้อยที่พลาดไปอาจนำไปสู่ความล้มเหลวของอพาร์ตเมนต์บ้าน จอมเฉื่อยได้

 

เผยเชียนเชิญหลี่สือเข้ามาด้านใน ทั้งสองยืนเก้ออยู่ในห้องนั่งเล่นอันว่างเปล่า ครู่หนึ่ง

 

ไม่มีที่ให้ต้อนรับแขกเลย…

 

นอกจากทีวีจอยักษ์แล้ว ในห้องนั่งเล่นก็มีแค่โซฟายาวที่นั่งได้มากสุดสามคน เพราะงั้นถ้าทั้งสองนั่งตรงนั้นก็จะดูแปลกๆ และไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่

 

แถมด้านหน้าโซฟายาวก็ไม่มีโต๊ะกาแฟ แม้เผยเชียนจะอยากหาอะไรให้หลี่สื อดื่ม แต่ก็ลำบากเกินไป

 

ที่เดียวที่ชายทั้งสองจะนั่งหันหน้าเข้าหากันได้คือโต๊ะตัวเล็กพร้อมเก้าอี้สองตัว ข้างระเบียง ที่ตรงนี้มีไว้ให้จิบชาพลางดูวิว ซึ่งเผยเชียนก็มักจะกินอาหารเช้าง่ายๆ ตรงนั้น

 

“เชิญนั่งก่อนครับ” บอสเผยเดินไปที่โต๊ะแล้วผายมือไปทางเก้าอี้ เชิญให้ บอสหลี่นั่ง

 

พวกเขาควรนั่งจิบชากัน แต่เผยเชียนไม่เคยดื่มชาในห้องตัวเอง หลังจากคิด อยู่พักหนึ่ง เผยเชียนก็คิดว่าการเสิร์ฟโคล่าให้นักธุรกิจรุ่นใหญ่อย่างบอสหลี่ก็ดูไม่ ค่อยเหมาะเหมือนกัน

 

ถ้างั้นก็ต้องเป็นน้ำร้อน น้ำร้อนเหมาะกับทุกสถานการณ์อยู่แล้ว

 

เผยเชียนหยิบแก้วสะอาดออกมาจากตู้ ซึ่งเป็นเฟอร์นิเจอร์แค่ไม่กี่อย่างใน ห้องสไตล์มินิมอลนี้ ถึงจะดูไม่ได้สวยหรู แต่ราคาก็ค่อนข้างสูงทีเดียว

 

เขารินน้ำใส่แก้วแล้ววางลงตรงหน้าบอสหลี่

 

ตั้งแต่เข้ามาในห้อง หลี่สือก็อึ้งจนไม่ปริปากพูดอะไร

 

คาดไม่ถึงเลยจริงๆ!

 

อย่างแรกเลยคือ เขาไม่คิดว่าห้องนั่งเล่นของบอสเผยจะว่างเปล่าแบบนี้ ไม่ ต่างอะไรจากห้องนิติบุคคลที่เอาไว้โชว์ลูกค้าที่ชั้นแรกเลย!

 

ก่อนหน้านี้ นักลงทุนหลายคนบอกว่าการจัดวางและการตกแต่งห้องชุดที่นี่ เรียบเกินไปจนไม่น่าจะอยู่ได้สะดวก

 

แต่บอสเผยพักประจำอยู่ที่นี่!

 

แถมห้องของบอสยังเหมือนห้องนิติบุคคลชั้นแรกไม่มีผิด แสดงว่าบอสเผย ไม่ได้เพิ่มเฟอร์นิเจอร์หรือเปลี่ยนการจัดวางอะไรในห้องเลย บอสปฏิบัติตาม กฎระเบียบของอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยอย่างเคร่งครัด

 

แน่นอนว่า การบอกว่าบอส ‘ปฏิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด’ นั้นดูไม่ ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ เพราะบอสเป็นคนตั้งกฎ แต่ถ้าว่ากันอย่างไม่ลำเอียง บอส เผยก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรในห้องเลยจริงๆ

 

ตอนอยู่ที่ห้องนิติบุคคล บอสหลี่อยู่กับนักลงทุนอีกสิบกว่าคน ห้องเลยดูแน่น ขนัดจนไม่เห็นถึงความว่างเปล่า

 

แต่พอมาดูห้องของบอสเผยตอนนี้ ความว่างเปล่ากลับเห็นได้อย่างชัดเจน!

 

ในห้องนั่งเล่นมีพื้นที่ว่างขนาดใหญ่ติดระเบียง แต่กลับมีแค่โต๊ะกาแฟเล็กๆ กับเก้าอี้สองตัว

 

แถมบอสเผยยังเสิร์ฟแค่น้ำร้อนแทนที่จะเป็นกาแฟหรือชา

 

ทั้งที่เห็นแบบนี้ แต่หลี่สือก็ไม่คิดว่าบอสเผยจงใจเล่นลูกไม้อะไร เพราะในห้อง ไม่มีเครื่องชงกาแฟหรือชุดชงชาเลย

 

ดูเหมือนว่าบอสเผยจะไม่ได้ดื่มชาหรือกาแฟที่ห้อง

 

บอสหลี่ตกใจเรื่องนี้ที่สุด เพราะเขารู้ว่าบอสเผยมีชุดน้ำชาที่ออฟฟิศ และไป ดื่มกาแฟที่ร้านอินเทอร์เน็ตโมหยูบ่อยๆ

 

แต่พออยู่ที่ห้อง บอสเผยดื่มแค่น้ำร้อนเหรอ

 

หลี่สือไม่คิดเลยว่าบอสเผยจะใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่แบบนี้!

 

พอเทียบกับแมนชันของตัวเองแล้ว ห้องของบอสเผยนั้นเหมือนสถานที่เก็บ ตัวถือสันโดษ

 

หลี่สือยกน้ำร้อนขึ้นจิบ ไม่รู้ทำไม น้ำเปล่าแก้วนี้ถึงรสชาติอร่อยเป็นพิเศษเมื่อ อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้

 

บางทีอาจจะเป็นการคิดไปเอง

 

ตอนนั้นเอง หลี่สือก็สังเกตเห็นกล่องสีดำตั้งอยู่บนโต๊ะกาแฟ ซึ่งกินพื้นที่ ครึ่งหนึ่งของโต๊ะ

 

ทั่วทั้งห้องนั่งเล่นมีของตกแต่งแค่ไม่กี่อย่าง กล่องดำบนโต๊ะจึงเด่นสะดุดตา เป็นพิเศษ

 

เผยเชียนใจกระตุก

 

แย่แล้ว!

 

จางวั่งส่งเครื่องทะเลาะอัตโนมัติมาให้ และเขาก็วางทิ้งไว้ตรงนี้มาตลอด!

 

หลักๆ เลยคือเผยเชียนไม่คิดว่าจะได้รับแขก ตอนบอสหลี่มา เขาเลยลืมไปว่า เครื่องทะเลาะอัตโนมัติยังตั้งอยู่บนโต๊ะ

 

ทำไงดี

 

ฟันเฟืองในหัวเผยเชียนหมุนอย่างรวดเร็ว

 

บอกไปดีมั้ยว่าไม่มีอะไรแล้วรีบคว้ามาซ่อน

 

ไม่ได้ แบบนั้นดูออกเลยว่าพยายามปิดบัง

 

บอสหลี่จะยิ่งสงสัยมากขึ้นแล้วไปถามคนนั้นคนนี้เพื่อหาว่าจริงๆ แล้วกล่อง ดำนี้คืออะไร

 

เพาะงั้นตอนนี้จึงต้องนิ่งไว้ ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไร เพื่อที่บอสหลี่จะได้ไม่ สนใจเครื่องทะเลาะอัตโนมัติ จากนั้นก็พยายามรีบหาทางเปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆ

 

ได้เวลาทดสอบฝีมือการแสดงแล้ว

 

เผยเชียนยิ้ม “อ๋อ ของไร้สาระน่ะครับ”

 

เขาดันสวิตช์บนเครื่องทะเลาะอัตโนมัติเบาๆ ก่อนที่เครื่องจะทำงานแล้วดัน สวิตช์กลับทันที

 

หลี่สือ “?”

 

บอสเผยสะสมของแปลกๆ แบบนี้ด้วยเหรอ น่าสนใจจัง

 

หลี่สือดันสวิตช์ดูบ้างแล้วพบว่าเจ้าเครื่องนี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ มันดูไม่มีอะไร พิเศษ เขาจึงหมดความสนใจอย่างรวดเร็ว

 

เผยเชียนรีบเปลี่ยนเรื่องโดยพยายามสงวนท่าทีไม่ให้ดูกระโตกกระตากเกินไป “แล้วบอสหลี่มาที่นี่ได้ไงครับเนี่ย”

 

บอสหลี่เลิกสนใจเครื่องทะเลาะอัตโนมัติไปแล้ว เขายิ้มบางก่อนจะเอ่ยปาก ตอบ “อ๋อ แน่นอนว่าผมมาที่นี่เพื่อสนับสนุนกิจการใหม่ของคุณครับ! แต่ไม่คิด เลยว่าจะเจอเรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้ เราเป็นเพื่อนบ้านกันแล้วนะครับ!”

 

เผยเชียน “?”

 

สนับสนุนกิจการใหม่ของฉัน?

 

เวรแล้วไง

 

เผยเชียนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “คุณ…ย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอครับ”

 

หลี่สือพยักหน้า “ใช่ครับ! ไม่ใช่แค่ผมนะครับ แต่ผมชวนนักลงทุนคนอื่นๆ มา ด้วย ทั้งตึกนี้เราเหมาอยู่กันคนละชั้นครับ!”

 

เผยเชียนอึ้ง

 

แกจะแส่มายุ่งกับฉันทำไม!

 

ฉันทำให้อพาร์ตเมนต์ว่างมาได้สามเดือนเต็ม แต่แกเหมาทั้งอพาร์ตเมนต์ใน ไม่กี่นาทีเลยเรอะ

 

พวกแกมีเงินเยอะขนาดมีวิลล่าเป็นของตัวเอง แต่กลับเลือกที่จะมาเช่าอ พาร์ตเมนต์อยู่เนี่ยนะ สมองยังปกติดีอยู่รึเปล่า

 

พวกแกบ้าไปแล้ว!

 

เผยเชียนรู้สึกเหมือนได้พบเจอการกระทำที่ชวนฉงนใจที่สุดของมนุษย์ เขาคิด ว่าห้องชุดที่ตัวเองอยู่นั้นแพงจนสู้ราคาไม่ไหว และเหล่าคนรวยคงไม่สนใจ ไม่คิด เลยว่าจะมีไอ้คนรวยที่สนใจห้องชุดนี้จริงๆ

 

นี่มันบ้าไปแล้ว!

 

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เผยเชียนก็ถามขึ้น “คุณรู้ว่าผมพักอยู่ที่นี่เหรอครับ”

 

หลี่สือรีบส่ายหน้า “ไม่รู้เลยครับ! บอสเผย ผมเช่าที่นี่เพื่อสนับสนุนกิจการ ของคุณ ไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นเลย! ถ้าไม่เชื่อก็ถามนิติบุคคลดูได้ครับ ตอนมาที่นี่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย”

 

เผยเชียน “…”

 

ดูเหมือนว่าบอสหลี่จะไม่ได้โกหก

 

ถึงจะเจตนาดี แต่เผยเชียนก็ตกใจจนหัวเริ่มปวด…

 

เป็นอีกครั้งที่บอสเผยโดนชื่อเสียงตัวเองเล่นงานเข้าให้

 

เขาไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไหร่ แต่ทุกอย่างก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป ตั้งแต่เขาสร้าง ชื่อเสียงปลอมๆ ให้ตัวเอง คนก็ยึดติดกับสิ่งที่บอสเผยทำ ไม่ว่าสินค้าจะออกมาไม่ สมเหตุสมผลขนาดไหน ยังไงคนก็สนับสนุนอยู่ดี…

 

ไม่เอา ฉันไม่ต้องการชื่อเสียงแบบนั้น!

 

เผยเชียนมองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ พยายามสงบใจตัวเอง

 

เป็นไปไม่ได้แล้วที่จะไล่ผู้เช่าพวกนี้ไป

 

อีกอย่างนักลงทุนพวกนี้ก็ไม่มีใครเงินขาดมือ ไม่มีโอกาสเลยที่พวกเขาจะขอ เงินคืนในเวลาสั้นๆ

 

บอกได้แค่ว่า อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยเดินหมากมาถูกทุกอย่าง แต่เขาลืม คำนวณบอสหลี่เข้าไปด้วย

 

ทำอะไรไม่ได้แล้ว ยังไงก็แค่ตึกเดียว คงมีคนไม่มากที่จะรวยอย่างบอสหลี่แล้ว คอยโยนเงินมาให้ทุกโปรเจ็กต์ที่บอสเผยทำ

 

อพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยที่อื่นๆ น่าจะปลอดภัยอยู่

 

เห็นบอสเผยดูไม่ค่อยสบายใจ หลี่สือก็รีบลุกยืน “บอสเผยครับ ผมไม่รบกวน เวลาคุณไปมากกว่านี้แล้ว ผมอยู่ห้องชั้นล่าง มีอะไรแวะไปคุยได้ทุกเมื่อเลยนะ ครับ”

 

เผยเชียนแสนสิ้นหวัง แต่ก็ต้องลุกไปส่งแขก

 

หลังส่งบอสหลี่เสร็จ เผยเชียนก็กลับมาห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงบนโซฟา ในใจ รู้สึกหวาดหวั่นเล็กน้อย

 

แต่พอมาคิดดูอีกที ต่อให้ไอ้พวกนี้มาเช่าอพาร์ตเมนต์บ้านจอมเฉื่อยก็ไม่ได้ กระทบอะไรมาก

 

บ้านของพวกนั้นไม่น่าจะด้อยกว่า แต่ละคนพักอยู่ในวิลล่า ไม่ว่าจะมองมุม ไหน การพักอาศัยอยู่ที่นี่ก็ไม่น่าจะตอบโจทย์พวกเขาได้ สุดท้ายแล้วห้องชุดนี้ก็ไม่ มีทางดีกว่าบ้านพวกเขาเอง

 

เผยเชียนเดาว่าพวกนักลงทุนน่าจะแค่ตอบแทนน้ำใจเขาเฉยๆ ไม่น่าจะมาอยู่ ตลอด

 

ถึงจะครุ่นคิดดูต่อ แต่ก็คิดไม่ออกว่านักลงทุนพวกนี้จะสร้างอันตรายอะไรให้ ได้ เขาจึงได้แต่เปิดทีวีแล้วกดเข้าเกมเพื่อคลายความหดหู