ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 13 บทที่ 367 ระดูที่มากะทันหัน

เซียวยวี่ไม่รีบร้อน โอบกอดเซี่ยยวี่หลัวไว้ นั่งรอเงียบๆ กุมมือเรียวเล็กของนางไว้ นิ้วมือซ้ายลูบไปตามลายเส้นบนฝ่ามือขวาของนางอย่างระมัดระวัง

เซี่ยยวี่หลัวร่างกายแข็งเกร็ง ก่อนหน้านี้จูงมือกับเซียวยวี่ ยังสามารถปรับตัวได้ แต่ท่าทางในตอนนี้ เซียวยวี่เองก็ไม่กล่าวอะไร เอาแต่ลูบฝ่ามือของนาง ราวกับรู้สึกสนอกสนใจฝ่ามือของนางมากอย่างไรอย่างนั้น ลูบตามลายเส้นบนฝ่ามือของนางครั้งแล้วครั้งเล่า

ดูจากท่าทางตั้งอกตั้งใจของเขา คล้ายกับจะดูจนเข้าใจอะไรบางอย่าง

“เจ้าดูลายมือเป็น? ” เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกสนใจขึ้นมา จึงเอ่ยถาม “ดูอะไรออกบ้างหรือ? ”

เซียวยวี่ไม่ดูต่อ พลิกมือกุมมือเซี่ยยวี่หลัวไว้ในฝ่ามือ ยิ้มพลางส่ายหน้า ก่อนกล่าว “ข้าดูไม่เป็น”

ทั้งคู่เงียบกริบอีกครั้ง

คราวนี้เซียวยวี่ไม่ลูบฝ่ามือเซี่ยยวี่หลัวแล้ว แต่กลับจับมือไว้แน่น ไม่รู้เพราะเหตุใด จึงออกแรงค่อนข้างมาก

เซี่ยยวี่หลัวเพิ่งคิดจะปริปากกล่าวอะไร จู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดปกติของร่างกาย ของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมา ในห้วงภวังค์ของเซี่ยยวี่หลัวราวกับมีเสียงระเบิดดังตู้ม

สมควรตายนัก ทำไมระดูถึงมาเอาในเวลานี้

วันนี้นางสวมใส่เสื้อผ้าสีขาวเสียด้วย เซียวยวี่เองก็เช่นกัน สวมเสื้อผ้าสีขาว หากมีอะไรผิดปกติก็จะเห็นอย่างชัดเจน

เซี่ยยวี่หลัวแทบจะกระโดดลุกออกจากอ้อมอกเซียวยวี่ หมุนตัวหันหน้าเข้าหาเซียวยวี่ กล่าวด้วยสีหน้าเก้อเขิน “คือ… ข้า ข้ายังมีเรื่องอื่นอีกเล็กน้อย ไป… ไปก่อน! ”

เซียวยวี่พยักหน้า ยิ้มพร้อมกล่าว “ได้! ”

มีของเหลวอุ่นไหลออกมาอีกระลอก เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกอยากร้องไห้นัก

นางไม่กล้าหันหลังให้เซียวยวี่ จึงเดินถอยหลังช้าๆโดยหันหน้าเข้าหาเซียวยวี่

เซียวยวี่เห็นนางเดินด้วยท่าทางประหลาด จึงรีบลุกขึ้นเดินไปหานาง “อาหลัว เจ้าเป็นอะไรไป? ”

“อย่าอย่าอย่า เจ้าอย่าเข้ามา! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวอย่างรีบร้อน ไม่ง่ายเลยกว่าจะวิ่งถึงตรงประตู นางหันขวับก้าวข้ามธรณีประตู หันตัววิ่งไปทันที

เซียวยวี่เห็นเพียงแผ่นหลังของนางที่หายไปตรงหัวมุมอย่างรวดเร็ว เขาก้มหน้า ก็ตกใจเมื่อเห็นว่าบนกางเกงสีขาวของตัวเอง มีคราบเลือดสีแดงสดหนึ่งจุด

สีแดงสะดุดตา

เซียวยวี่แย้มรอยยิ้ม ใบหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

รอยยิ้มของเขาหายไปอย่างรวดเร็ว ความกังวลคืบคลานเข้ากลางใจ หวนคิดถึงฝ่ามือของเซี่ยยวี่หลัวเมื่อครู่นี้ เส้นคู่ครองของนางมีสองเส้นอย่างชัดเจน

เซียวยวี่แบมือออก หันฝ่ามือซ้ายขึ้น

ตรงโคนนิ้วก้อย มีเส้นคู่ครองสองเส้นชัดเจน ลายเส้นแจ่มชัดสะดุดตา

ตอนเด็กมารดาชอบกอดเขาไว้ บีบมือของเขาพลางหยอกเย้าเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ต่อไปอายวี่ของเราจะมีภรรยาที่งดงามถึงสองคนเชียว”

เซียวยวี่ไม่เข้าใจ แต่กลับจำได้ว่าฝ่ามือตรงโคนนิ้วก้อย เส้นสั้นๆ นั่นสื่อถึงคู่ครอง เขาเคยดูของมารดา และเคยดูของบิดา บนนั้นมีเพียงเส้นเดียว

เขามีสองเส้น อาหลัวก็มีสองเส้น

จู่ๆ ดวงตาของเซียวยวี่ก็ดูลุ่มลึก

เขาสู้ยอมเชื่อว่าตัวเองคิดฟุ้งซ่านไปเอง ชั่วชีวิตนี้ เขามีเพียงอาหลัวก็พอแล้ว อาหลัวเอง ชั่วชีวิตนี้มีแค่เขา ก็เพียงพอแล้วเช่นกัน

ส่วนลายมือนี่ ก็เป็นเพียงลูกเล่นที่เอาไว้หลอกลวงผู้คนเท่านั้น

เซียวยวี่สะบัดศีรษะทีหนึ่ง สลัดความคิดที่ขัดกับความเป็นจริงทิ้งไป เขาถอดกางเกงออก ขยี้คราบเลือดบนกางเกงออกเบาๆ คราบเลือดสีแดงสดหายไปในน้ำอย่างรวดเร็ว

น้ำเย็นเล็กน้อยทำให้เซียวยวี่นึกเรื่องหนึ่งได้กะทันหัน ขณะสตรีมีระดู จะโดนน้ำเย็นไม่ได้ จะตากลมจนเย็นไม่ได้ เซียวยวี่รีบสาวเท้าก้าวเดินออกไป

เซี่ยยวี่หลัววิ่งกลับห้องไป ถอดกระโปรงออก

ยามเห็นคราบเลือดสีแดงสดที่อยู่บนกระโปรงตัวนอกสุด เซี่ยยวี่หลัวแทบอยากร้องไห้ ดูท่า บนตัวเซียวยวี่ก็ต้องเลอะด้วยแน่นอน

จริงๆ เลย แม้แต่ตัวเองยังไม่ไว้หน้าตัวเองบ้าง อย่างน้อยเจ้าก็น่าจะรอให้ข้าพูดให้จบก่อนค่อยมา จริงๆ เลย!

เซียวจื่อเมิ่งถูกนางเรียกไปอยู่ในห้องของเซียวจื่อเซวียน เซี่ยยวี่หลัวไปยังห้องเล็ก ถอดเสื้อผ้าที่สกปรกออก หยิบเสื้อผ้าที่สะอาดมาสวมใส่ เพิ่งเดินออกจากห้องเล็ก เงยหน้าก็เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามทันที

ทำให้เซี่ยยวี่หลัวตกใจแทบตาย “เจ้า… เจ้ามาได้อย่างไร? ”

เซียวยวี่เข้ามาแล้ว เข้ามาอย่างเงียบเชียบ ยืนอยู่ในห้อง เซี่ยยวี่หลัวออกมา เขาก็หันขวับเดินมาทันที

“เจ้า… มีระดูหรือ? ” เซียวยวี่เอ่ยถาม

ใบหน้าเซี่ยยวี่หลัวขึ้นสีแดงทันที จบกัน บนเสื้อของเขาต้องถูกนางทำให้เลอะเปรอะเปื้อนเป็นแน่

“อืม! ” เสียงของเซี่ยยวี่หลัวแผ่วเบาดุจเสียงยุง รู้สึกเขินอายจนแทบอยากหารูบนพื้นมุดหนีไป นางชำเลืองมองเสื้อของเซียวยวี่ สะอาดหมดจด ดูท่าน่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว

“คือ เจ้าเอาเสื้อของเจ้ามาเถอะ ข้าจะซักให้สะอาดเอง! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวด้วยความเขินอาย

ระดูเดือนนี้ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด นับวันดูยังเหลืออีกตั้งหลายวัน เหตุใดถึงมาได้

เซียวยวี่เดินขึ้นหน้าสองก้าว ยื่นมือออกมา จะหยิบเสื้อผ้าในมือเซี่ยยวี่หลัว

เซี่ยยวี่หลัวถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตื่นตกใจ “ทำไมหรือ? เสื้อตัวนี้… สกปรกแล้ว! ”

เซียวยวี่พยักหน้า “ข้ารู้ เจ้าเอาเสื้อมาให้ข้า! ”

“สกปรกแล้ว ข้าจะนำไปซัก! ” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวจบก็จะออกไป

เลือดเลอะอยู่บนเสื้อ ต้องอาศัยจังหวะที่ยังไม่แห้งรีบซักออก มิเช่นนั้นหากรอให้แห้ง คราบเลือดนี่คงซักออกได้ยาก

เซียวยวี่ขวางนางไว้ ยื้อแย่งเสื้อจากมือเซี่ยยวี่หลัว “เจ้าพักผ่อนดีๆ ข้าจะนำเสื้อไปซักเอง! ” กล่าวจบจึงหันขวับวิ่งไป

เซี่ยยวี่หลัวมองดูมือที่ว่างเปล่า “…” ท่านราชบัณฑิตน้อยช่วยนางซักเสื้อผ้าสกปรก?

เข้าใจอะไรผิดหรือไม่?

ไม่ได้เข้าใจผิดจริงๆ ไม่นานเซียวยวี่ก็ซักเสื้อผ้าเสร็จ ตากไว้บนราวไม้ไผ่ข้างนอก เซี่ยยวี่หลัวยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองดูเซียวยวี่ตากเสื้อผ้าอย่างระมัดระวังด้วยอาการเหม่อลอย เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วก็อยากหัวเราะ

เซียวยวี่เหมือนจะสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังมองตัวเอง จึงหันขวับมองไปทางหน้าต่าง

เซี่ยยวี่หลัวรีบหลบออกด้านข้างด้วยอาการลนลาน เซียวยวี่เม้มริมฝีปากแย้มรอยยิ้ม

ช่วงหลายวันนี้ เขาต้องดูแลนางดีๆ

งานทำความสะอาด ทำอาหาร และซักผ้าในบ้าน เขาจะไม่ให้นางทำแม้แต่อย่างเดียว

ทางที่ดีควรให้นอนพักอยู่บนเตียงสักหลายวัน ทั้งยังต้องดื่มน้ำร้อนให้มากเพื่อบำรุงเลือด ได้ยินมาว่าน้ำตาลทรายแดงบำรุงเลือดได้ เซียวยวี่จำได้ว่าในห้องครัวมีน้ำตาลทรายแดง

พอเซี่ยยวี่หลัวนอนลงบนเตียง เมื่อครู่ยังรู้สึกตื่นเต้น เวลานี้หลังจากผ่อนคลายลง ก็รู้สึกเริ่มปวดท้องขึ้นมา

นางกุมท้องไว้ ใบหน้าขาวซีดเล็กน้อย ขดม้วนตัว คิดว่าทนหน่อยก็ผ่านไปแล้ว

เซียวยวี่เคี่ยวน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงเสร็จ ตอนยกเข้ามา เห็นคนที่นอนขดตัวอยู่บนเตียง หันหลังให้เขา กำลังสั่นเทิ้มเบาๆ

เซียวยวี่ตกใจ รีบวางน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงในมือลง ไม่มีแก่ใจจะสนใจเรื่องอื่น นั่งลงบนเตียงทันที วางมือไว้บนแผ่นหลังเซี่ยยวี่หลัว เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “อาหลัว เจ้าเป็นอะไรไป? ”

ร่างกายของนางที่อยู่ใต้ฝ่ามือของเขาสั่นเทิ้มเบาๆ