ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 15 บทที่ 455 หรือว่าซินเยว่จะไม่ใช่ประเภทที่ฉางชิงชอบ

บทที่ 455 หรือว่าซินเยว่จะไม่ใช่ประเภทที่ฉางชิงชอบ

จื่อเยียนตกใจจนแทบจะขวัญหนีดีฝ่อ!

เมื่อครู่นี้นางตามคุณหนูเข้าไป จึงเห็นแววตาของคุณชายเช่นกัน แววตาประหนึ่งใบมีดอันคมกริบ เชือดเฉือนจนโลหิตไหลอาบทั่วตัว

น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว!

เหตุใดคุณชายถึงมีท่าทางน่ากลัวถึงเพียงนั้น!

จื่อเยียนตกใจจนตั้งสติไม่ได้ กลับยังพอฝืนยืนไหว ทว่ากู้ซินเยว่ที่อยู่ข้างๆ ไม่ดีถึงเพียงนั้น ตัวนางราวกับเป็นกองดินโคลนก็มิปาน หากไม่ใช่เพราะนางกอดไว้ตลอด เกรงว่าคงล้มกองอยู่บนพื้นแล้ว

“คุณหนู คุณหนู! ” ริมฝีปากของจื่อเยียนกำลังสั่นเทิ้ม

กู้ซินเยว่ใบหน้าขาวซีด ขาวจนราวกับภูตผีอย่างไรอย่างนั้น

ทั้งหวาดกลัวทั้งโมโห เศร้าโศกเสียใจ ความรู้สึกทั้งหมดประดังเข้ากลางใจ กู้ซินเยว่ส่งเสียงร้องไห้โฮออกมาทันที “ญาติผู้พี่ทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร? ”

ซ่งฝูพานางมายังห้องรับรองข้างๆ รีบอธิบายแทนคุณชายของตนเอง “คุณหนู คุณชายกำลังคิดบัญชี เขาไม่ชอบให้ผู้อื่นรบกวน และไม่เคยมีผู้ใดกล้าพุ่งพรวดเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก่อน วันนี้คุณชายโมโหแล้วจริงๆ! ”

กู้ซินเยว่ขยับริมฝีปากเบาๆ “ข้า ข้าเพียงแค่คิดถึงเขามากเกินไป! เขาไม่ได้กลับบ้านนานถึงเพียงนั้น! ”

“คุณหนู คุณชายกำลังยุ่งอยู่ ถ้าอย่างไรท่านกลับไปก่อนเถิดขอรับ” ซ่งฝูกล่าว “รอให้วันไหนคุณชายอารมณ์ดีขึ้นบ้าง ท่านค่อยมาดีหรือไม่ขอรับ? ”

กู้ซินเยว่คลานขึ้นรถม้า นั่งอยู่ในรถม้า เพียงแค่คิดถึงแววตาอันน่ากลัวของญาติผู้พี่เมื่อครู่นี้ ก็รู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น

นางไม่เคยเห็นสีหน้าที่ดูน่ากลัวถึงเพียงนั้นของญาติผู้พี่มาก่อน น่ากลัว น่ากลัวเกินไปแล้ว

ราวกับเป็นผีร้ายที่ปีนป่ายขึ้นมาจากแดนยมโลกก็มิปาน ราวกับจะกลืนกินคนทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น

จื่อเยียนเองก็ตกใจจนมือเท้าสั่น “คุณ คุณหนู… ดื่มน้ำอีกหน่อยเจ้าค่ะ! ”

กู้ซินเยว่ดื่มน้ำ รถม้าโยกโคลงเคลง จึงทำให้สภาพจิตใจของนางดีขึ้นบ้าง

“จื่อเยียน เจ้าว่าญาติผู้พี่เขา… เขาทำเช่นนั้นกับข้าได้อย่างไร? ” กล่าวไปกล่าวมา ก็ร่ำไห้อีก

จื่อเยียนจะกล่าวอะไรได้ นางเองก็ตกใจเช่นกัน ทว่า เห็นท่าทางน่าสงสารของคุณหนู จื่อเยียนจึงรีบปลอบโยน “คุณหนู ซ่งฝูบอกว่าคุณชายกำลังงานยุ่งไม่ใช่หรือเจ้าคะ? คุณชายอาจจะงานยุ่ง ดังนั้นจึงเป็นเช่นนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจว่ากล่าวท่าน! ท่านไม่เห็นหรือเจ้าคะว่าซ่งฝูก็ตกใจเช่นกัน? ”

กู้ซินเยว่พยักหน้า “จริงด้วย เขาไม่ได้ว่ากล่าวข้า! ข้าเพียงแค่เดินเข้าไปพอดีก็เท่านั้น”

จื่อเยียนรีบกล่าว “ใช่แล้ว ใช่แล้ว พวกเราเข้าไปพอดีเท่านั้นเจ้าค่ะ”

หลังจากกลับไป ตอนเย็นกู้ซินเยว่ไม่กินข้าวแม้แต่คำเดียว เข้านอนแต่หัวค่ำ ฮูหยินเฒ่ากู้ได้ยินว่าหลังกลับจากเซียนจวีโหลวก็เป็นเช่นนี้ จึงเรียกตัวซ่งฝูมาไต่ถามโดยละเอียด

ซ่งฝูบอกเล่าเรื่องทั้งหมด

ฮูหยินเฒ่ากู้รู้สึกประหลาดใจมาก “ปกติคุณชายไม่ใช่คนเช่นนี้ ต่อให้เขางานยุ่งหรือโมโหเพียงใด ก็ไม่มีทางบอกให้คนไสหัวไป! ”

ซ่งฝูจะรู้ได้อย่างไรว่าเหตุใดคุณชายในวันนี้ถึงดูราวกับเป็นคนเสียสติอย่างไรอย่างนั้น เขาได้แต่กล่าวด้วยใบหน้าขมขื่น “ใช่ขอรับ ปกติคุณชายไม่ได้เป็นเช่นนี้ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใด! ”

“เจ้าบอกข้ามา ช่วงบ่ายเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงได้ทำให้คุณชายของเจ้าโมโห? ”

ซ่งฝูคิดครู่หนึ่ง ก่อนส่ายหน้า “ไม่มีเรื่องอะไรขอรับ ก่อนหน้านั้นคุณชายมีความสุขดี ไม่ได้โมโหขอรับ! ”

“ไม่มีงั้นหรือ? ” ฮูหยินเฒ่ากู้หัวเราะอย่างเย็นเยียบ “ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คุณชายของเจ้าอยู่ดีๆ ก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอย่างนั้นหรือ? ”

“ฮูหยินเฒ่ากู้ ไม่เคยมีเรื่องอะไรที่ทำให้คุณชายโมโหจริงๆ ขอรับ ช่วงบ่ายวันนี้คุณชายอารมณ์ดีมาก! ” ซ่งฝูกล่าวต่อ “วันนี้ตอนบ่ายฮูหยินเซียวไปหา คุณชายพูดคุยกับนางอย่างมีความสุข ทั้งยังส่งนางลงไปชั้นล่างด้วยตัวเอง ไม่มีท่าทางไม่พอใจแม้แต่น้อย! ”

ฮูหยินเฒ่ากู้รู้สึกสงสัย “เช่นนั้นคุณชายของเจ้าโมโหเรื่องอะไร? ”

“ข้าน้อย ข้าน้อยไม่รู้เหมือนกันขอรับ! ” ซ่งฝูเองก็กล่าวอะไรไม่ออก อยู่ดีๆ คุณชายก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ทว่า…

“ตอนบ่ายวันนี้ ฮูหยินเซียวไปหาคุณชาย ได้ยินเสียงคุณชายกำลังคิดบัญชี ฮูหยินเซียวรอคุณชายนานถึงสองถ้วยชาก็ไม่คิดไปรบกวน บอกว่าคุณชายคิดบัญชีจะเสียสมาธิไม่ได้ ข้าน้อยเป็นคนไปรายงาน แต่ตอนคุณหนูไป…” ซ่งฝูเบ้ปากทีหนึ่ง “คุณหนูพุ่งพรวดเข้าไปทันที รบกวนคุณชาย คุณชายจึงโมโหขอรับ! ”

ซ่งฉางชิงเป็นคนจริงจังและมีความรับผิดชอบสูง ไม่ว่าจะเป็นการเล่าเรียนหรือทำงาน ล้วนไม่ชอบให้ผู้อื่นรบกวน เมื่อก่อนตอนเล่าเรียนอยู่ที่บ้าน บ่าวรับใช้เข้าไปรบกวน ก็ถูกก่นด่าอย่างหนัก ในภายหลังฮูหยินเฒ่ากู้จึงเปลี่ยนบ่าวรับใช้

หวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต หลังจากฮูหยินเฒ่ากู้ได้ยินสิ่งที่กู้ซินเยว่ทำ ก็ถอนหายใจยาว “เหตุใดซินเยว่ถึงเลอะเลือนนัก ฉางชิงกำลังทำงาน เหตุใดถึงไม่รอก่อนแล้วค่อยเข้าไป! ”

ท่านป้ากุ้ยที่อยู่ข้างๆ ช่วยพูดแทนกู้ซินเยว่ “บางทีอาจเพราะคุณหนูไม่ได้พบคุณชายนานแล้ว…”

ฮูหยินเฒ่ากู้ลองคำนวณดู นับแต่คืนนั้นที่กลับมาจากตลาดยามค่ำคืน ทั้งสองคนก็เหมือนจะไม่ได้พบกันนานแล้ว จึงถอนหายใจก่อนกล่าว “ซ่งฝู เจ้ากลับไปบอกคุณชายของเจ้า บอกว่าข้าไม่สบาย ให้เขามาพบข้าพรุ่งนี้ ตอนเที่ยงก็กินข้าวที่บ้าน”

ซ่งฝูพยักหน้า “ขอรับ ฮูหยินเฒ่า”

ท่านป้ากุ้ยมองดูท้องฟ้ายามราตรีภายนอก ก่อนหันมองฮูหยินเฒ่าที่นวดคลึงศีรษะ รีบไปช่วยนวดให้นาง

“ฉางชิงนี่ เหตุใดถึงไม่เข้าใจบ้างเลย ซินเยว่เป็นสตรีที่ดีถึงเพียงนี้ เหตุใดเขาถึงไม่เข้าใจความรู้สึกของนาง! ” ฮูหยินเฒ่ากู้หลับตา ถอนหายใจท่าทางหมดเรี่ยวแรง

ท่านป้ากุ้ยหัวเราะเบา ออกแรงมืออย่างสม่ำเสมอ “คุณชายใจจดใจจ่อกับการดูแลภัตตาคาร ไม่มีเวลาคิดเรื่องความรักชายหญิงกระมังเจ้าคะ”

“อายุก็ไม่น้อย สิบเก้าปีแล้ว ยังไม่คิดอีกหรือ คนที่อายุเท่าเขา ลูกวิ่งเต็มบ้านแล้ว”

ท่านป้ากุ้ยหัวเราะ เป็นเช่นนั้นจริงไม่ใช่หรือ!

ฮูหยินเฒ่ากู้ชอบให้เป็นเช่นนั้น ครึกครื้นถึงจะดี!

“บ้านเราเงียบสงบเกินไป มีแต่ภายหลังซินเยว่มาแล้ว ครึกครื้นอยู่ช่วงหนึ่ง แต่เขาก็ไม่อยู่บ้าน บอกว่าที่ภัตตาคารมีงานยุ่ง แต่ทุกคนต่างรู้ ว่าเขากำลังหลบเลี่ยงซินเยว่ มีอะไรน่าหลบกัน? ชายหนุ่มหญิงสาวเติบใหญ่ย่อมต้องแต่งงาน มีอะไรน่าอายกัน! ”

“คุณชายเป็นคนขี้อายเจ้าค่ะ”

“นับตั้งแต่เลิกเล่าเรียน ก็ไม่มีใครรู้อีกว่าภายในใจเขากำลังคิดอะไรกันแน่! ” กล่าวถึงเรื่องนี้ ฮูหยินเฒ่ากู้ก็รู้สึกผิดต่อซ่งฉางชิง “หากทำให้เขาไม่มีความสุขเช่นนี้ รู้แต่แรกตอนนั้นต่อให้เซียนจวีโหลวต้องปิดตัว ข้าก็จะไม่ให้เขาละทิ้งการเล่าเรียน”

“ฮูหยินเฒ่า ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว ตอนนี้คุณชายก็ทำได้ดีมากเจ้าค่ะ” ท่านป้ากุ้ยเกรงว่าฮูหยินเฒ่าจะเศร้าเสียใจ จึงรีบพูดขัดขึ้น

“ข้ารู้ เพียงแต่ภายในใจยังรู้สึกผิดต่อเขา รู้สึกผิดอยู่ในใจ! ” ฮูหยินเฒ่ากู้ทอดถอนใจ “ดังนั้นข้าจึงอยากชดเชยให้เขาในด้านอื่น ซินเยว่นั้นรู้ตื้นลึกหนาบาง เป็นสตรีที่ดี ทั้งยังชื่นชอบเขา คู่ที่เหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยกเช่นนี้ ข้าย่อมอยากชักจูงให้ครองคู่กัน! ”

ท่านป้ากุ้ย “คุณหนูดีที่สุดจริงๆ เจ้าค่ะ! หน้าตาก็ดี อุปนิสัยก็ดี…”

ยังกล่าวไม่จบ จู่ๆ ฮูหยินเฒ่ากู้ก็หันขวับ เอ่ยถามประโยคแปลกประหลาด “หรือว่าซินเยว่จะไม่ใช่ประเภทที่ฉางชิงชอบ? ”