บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1014
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1014
เมื่อคาดเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไรอันก็รีบวางเมนูลงและวิ่งตามเมเดลีนออกไปทันที
เมเดลีนยืนอยู่ในมุมเปลี่ยวของที่จอดรถใต้ดิน ร่างบางตัวสั่นเทาในขณะที่หัวใจของเธอเจ็บปวดและแหลกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี
เมื่อเห็นเมเดลีนพยายามเก็บกดความรู้สึกเอาไว้เพียงลำพัง ไรอันก็รีบเดินเข้าไป
เพราะเห็นความเจ็บปวดของเธอ ไรอันจึงเอื้อมมือไปหา “ถ้ามันมากเกินไป คุณพิงไหล่ผมได้เสมอนะ ผมอาจไม่ใช่คนที่คุณต้องการพึ่งพามากที่สุด แต่ผมคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติเพียงพอสำหรับการเป็นที่ให้คุณได้พักพิง”
เมเดลีนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองแววตาที่อ่อนโยนของเขา ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมา
ไรอันก้าวมาหาเธอและอ้าแขนเพื่อดึงเมเดลีนเข้ามาแนบอก
เจเรมี่ที่เฝ้าดูเหตุการณ์จากระยะไกล ขณะที่รู้สึกว่าหัวใจของเขาบีบแน่น และเจ็บปวดเกินกว่าจะรับไหว
ความรู้สึกอึดอัดภายในร่างกายของเขาเตือนให้รู้ว่าการปล่อยเธอไปคือทางเลือกที่ดีที่สุดและเป็นทางเลือกเดียวที่เขาทำได้
เมเดลีนร้องไห้เป็นเวลานาน ก่อนที่อารมณ์ของเธอจะเริ่มสงบ
เมื่อเข้าไปในรถ เธอตัดสินใจส่งข้อความไปหาเจเรมี่เพื่อนัดเขาไปพบเธอที่ริมหาดเอพริลฮิลล์
หนึ่งทุ่มตรงในคืนนั้น ชายหนุ่มก็มาถึงตรงเวลา
ลมทะเลเย็น ๆ พัดมา มันไม่หวานปนเค็มเหมือนที่เคยเป็นอีกต่อไป
“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมผมถึงคบกับลาน่า?” เจเรมี่ถามอย่างตรงไปตรงมา น้ำเสียงของเขาเย็นชาและห่างเหิน
เมเดลีนเพียงจ้องมองท่าทางสงบนิ่งของเขาเงียบ ๆ
จากสายตาของเธอ เจเรมี่อ่านคำถามของเธอออก เขาเดินเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มและประคองแก้มของเธอด้วยมือทั้งสองข้าง “เอวลีน มอนต์โกเมอรี คุณจะเป็นผู้หญิงที่ผมรักที่สุดเสมอ แต่มันก็ไม่มีทางที่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก”
‘ไม่มีทางเลย ลินนี่ แม้ว่าคุณจะยกโทษให้ผมก็ตาม’
คำตอบของเขาบีบหัวใจและทำให้เธอโกรธ “เพราะแบบนี้คุณเลยตัดสินใจคบกับลาน่างั้นเหรอ? คนที่ใช้คุณฆ่าพ่อแม่ของฉันเนี่ยนะ?”
“ใช่ ผมคบกับเธอ เรื่องซุบซิบออนไลน์เป็นเรื่องจริง เรา… นอนด้วยกันแล้ว”
คำพูดของเขาพุ่งทะลุหัวใจของเธอราวกับเป็นลูกศรนับพัน
เธอผลักเขาออกพร้อมกับระงับความเสียใจและน้ำตาด้วยตัวที่สั่นเทา “เจเรมี่วิทแมน คนสารเลว! ฉันผิดหวังในตัวคุณมาก! บอกฉันทีว่าหลายปีมานี้ฉันตกหลุมรักผู้ชายแบบไหนกัน?”
เจเรมี่ยังคงเฉยเมยต่อคำตำหนิที่ผิดหวังของเมเดลีน
เขาดึงกล่องบุหรี่ออกจากกระเป๋า แล้วจุดหนึ่งอัน
เมเดลีนกลั้นน้ำตากับสิ่งที่เห็นตรงหน้าไว้ไม่อยู่ เธอคว้าบุหรี่และกล่องของมันโยนทิ้งลงบนพื้น จากนั้นเธอก็ตบหน้าเขาอย่างแรง
“คุณคิดว่าฉันมีชีวิตอยู่เพื่อโดนคุณทำร้ายงั้นเหรอ? ทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับฉัน เจเรมี่? คนอย่างฉันมันไม่คู่ควรกับความสุขเลยเหรอ?”
“คุณพูดถูก คุณไม่ควรตกหลุมรักผมเลย” เจเรมี่เม้มริมฝีปากเล็กน้อยขณะจ้องมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอ เขาแอบกำหมัดเพื่อซ่อนนิ้วที่สั่นเทาไว้ “เป็นความโชคร้ายที่สุดของคุณที่ได้พบกับผม เอวลีน ผมไม่สามารถให้ความสุขแก่คุณได้ สิ่งที่ผมมอบให้คือความเจ็บปวด ดังนั้นหยุดรักผมเสียที ผมไม่อยากได้ความรักจากคุณอีกต่อไป”
เพียะ!
เมเดลีนตบเขาสุดแรงและทิ้งรอยมือที่ชัดเจนไว้บนแก้มของเจเรมี่ มือของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ขณะที่เริ่มหายใจลำบาก “ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ฉันไม่… หลังจากคืนนี้ เจเรมี่ วิทแมน ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้คุณอีก แม้แต่ตอนที่คุณตาย ฉันก็จะไม่ปล่อยให้ใจต้องเจ็บปวดเพราะคุณอีก”
หญิงสาวกัดริมฝีปากเพื่อเพิกเฉยต่อความเจ็บปวดที่แผดเผาอยู่ในอกของเธอ
“ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณมาก เจเรมี่ วิทแมน! ฉันเกลียดความจริงที่ว่าคุณไม่สามารถชดใช้ให้กับการตายของพ่อแม่ฉันได้เลย!”