บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1026

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1026

เจเรมี่ชำเลืองมองอีกฝ่ายอย่างใจเย็น “ถ้าบริสุทธิ์ใจ ก็ไม่มีอะไรที่คุณต้องกลัว”

“แน่นอนอยู่แล้ว!” ลาน่าเอ่ยแล้วหันไปจ้องอีฟ

หญิงสาวกำลังกลอกตาในขณะที่กุญแจมืออีกคู่ถูกคล้องเข้าที่แขนของเธอ

เธอรู้สึกมึนงง “คุณจับฉันทำไมคะคุณตำรวจ? ฉันบอกคุณทุกอย่างที่ฉันรู้แล้ว ทำไมคุณยังจับฉันอีกล่ะคะ?”

“แล้วคิดว่าเขาจะต้องจับใครกันล่ะ? ฉันเหรอ?” เมเดลีนยิ้มและโต้กลับ “เธอบอกว่าตัวเองบริสุทธิ์และถูกหลอกใช้ อีฟ แต่สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าในคืนนี้เธอจะไม่ตั้งใจทำร้ายฉันแต่แรก”

“…”

อีฟพูดไม่ออก จ้องไปที่ใบหน้าสงบนิ่งของเมเดลีน ไม่ใช่แค่รู้สึกเหมือนเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกใช้ แต่เธอยังแพ้เมเดลีนโดยสิ้นเชิงอีกด้วย

เมื่อลาน่าและอีฟถูกพาตัวไปแล้ว นาโอมิที่ถูกทิ้งไว้ก็กระทืบเท้าด้วยความเดือดดาล

เธอมองเมเดลีนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ รู้สึกอิจฉาขณะที่ไรอันปกป้องเมเดลีน

ทุกคนที่พูดจาไม่ดีและสงสัยว่าเมเดลีนเป็นผู้กระทำผิดต่างออกมาขอโทษอย่างจริงใจ

ผู้รับผิดชอบที่พูดให้เมเดลีนเสียหายที่สุดก็ออกมาเอ่ยด้วยสีหน้าแดงก่ำ รู้สึกลำบากใจ “ฉันขอโทษจริง ๆ คุณมอนต์โกเมอรี ฉันควรจะตรวจสอบทุกอย่างให้ชัดเจนก่อนที่จะกล่าวหาคุณ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ”

เมเดลีนเพียงยกยิ้มเบา ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชินกับการถูกใส่ร้ายอยู่แล้ว”

เธอยิ้มและก้มหน้าไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยความสดใสกว่าเดิม

“พ่อกับแม่อาจทิ้งฉันไป และในโลกนี้ฉันอาจจะไม่มีคนคอยที่ปกป้อง แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องเป็นเป้าที่ใครจะเข้ามาทำร้ายหรือกลั่นแกล้งได้”

หัวใจของเจเรมี่เหมือนโดนกรีดด้วยมีดคม เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่เขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะก้าวข้ามความรู้สึกนี้ไปให้ได้

เขามองดูไรอันที่เดินไปหาเมเดลีนและจับมือเธออย่างอ่อนโยน “ตั้งแต่นี้ไปคุณจะมีผม เอวลีน ให้ผมปกป้องและรักคุณอย่างเต็มที่แทนพ่อกับแม่ของคุณนะ”

เจเรมี่รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ เขาบังคับตัวเองให้ละสายตาจากเมเดลีนอย่างไม่เต็มใจ แล้วก็จากไปเงียบ ๆ

เมื่อเผชิญกับคำสารภาพที่โจ่งแจ้งของไรอัน เมเดลีนก็ยากที่จะปฏิเสธชายหนุ่ม

เธอไม่ต้องการให้ไรอันเสียศักดิ์ศรีต่อหน้าผู้คนมากมาย

เมื่อนึกย้อนกลับไปในอดีต เธอนึกไม่ออกเลยว่าเธอจะคู่ควรกับผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้

เมื่อเห็นแววตาที่ขัดแย้งกันของเมเดลีน ไรอันก็ยิ้มและเปลี่ยนเรื่อง เขาหันความสนใจของทุกคนกลับมาที่งานกาล่าการกุศล

เมเดลีนถือโอกาสนี้เดินออกไปสูดอากาศข้างนอก

ลมในช่วงต้นฤดูใบไม้ร่วงเย็นยะเยือกขึ้นโดยที่เธอไม่ทันรู้ตัว หญิงสาวจามออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พลางจ้องมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวอย่างเหม่อลอย

เจเรมี่เดินออกมาจากประตูและถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก เขาเดินเข้าไปหาเมเดลีนตามสัญชาตญาณ หลังจากที่เห็นเธอจามอยู่ข้างแปลงดอกไม้ ขณะที่เขากำลังจะเดินเข้าไป ไรอันก็เข้ามายืนข้าง ๆ เมเดลีนพร้อมกับวางเสื้อคลุมของเขาไว้บนไหล่ของเธอ

มือของเจเรมี่ค่อย ๆ ตกลงในขณะที่แววตาหม่นแสง

‘ความอบอุ่นที่ผมมีคงมอบให้กับคุณไม่ได้อีกแล้ว ลินนี่ ผมดีใจที่มีคนให้ความอบอุ่นนั้นแทนผมได้

‘ผมคงจะอยู่ที่นี่ได้อีกไม่นาน และคุณก็ไม่จำเป็นต้องเจอผมอีก คุณจะไม่ต้องเห็นและคิดถึงการตายอันน่าสลดใจของพ่อแม่คุณอีก

‘ในอนาคตข้างหน้า ผมหวังว่าคุณจะพบกับความสุขที่แท้จริง’

เมเดลีนกำลังจะถอดและคืนเสื้อคลุมให้ไรอัน แต่เธอหันไปพบว่าเจเรมี่กำลังจ้องมองพวกเขาทั้งคู่อยู่ไม่ไกลนัก

เจเรมี่ยิ้มอย่างไม่ยินดียินร้ายแล้วเดินเข้ามา

เมื่อเห็นเขา เมเดลีนก็หันไปหาไรอัน “คุณพูดถูกค่ะ ไรย์ ฉันควรให้โอกาสตัวเองได้เริ่มต้นใหม่ ตอนนี้คุณเป็นแฟนฉันแล้ว ใช่ไหมคะ? ฉันจะให้คุณดูแลฉันค่ะ”

เธอเอ่ยพลางเอื้อมมือไปจับมือไรอันไว้