บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 430
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 430
มาเดลีนรีบลบร่องรอยทั้งหมดของเธอ แล้ววางโน้ตบุ๊คกลับเข้าที่เดิม
เธอถือแฟลชไดรฟ์ที่มีน้ำหนักเบาไว้ในมือ แต่กลับรู้สึกว่าหนักอึ้งด้วยเหตุผลบางอย่าง
แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับการอบรมเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเธอตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก แต่คุณปู่ของเธอมักจะสอนให้เธอเป็นคนใจดีและซื่อสัตย์เสมอ
เธอมีความสำนึกที่ชัดเจนอยู่ในใจเสมอและไม่เคยทำอะไรที่ก่อให้เกิดอันตรายต่อผู้อื่น
ในตอนนี้ เธอกลับรู้สึกลังเล
‘นี่ถือเป็นการไม่ซื่อสัตย์หรือเปล่า?’
‘ไม่ ไม่ใช่’
‘ย้อนกลับไปตอนนั้น เจเรมี่ วิทแมน นายร่วมมือกับเมเรดิธเพื่อทำลายฉันอย่างชัดเจน แม้กระทั่งในวันที่ ‘เสียชีวิต’ ของฉัน ฉันก็ยังต้องทนรับกับการโจมตีที่โหดร้ายและรุนแรงจากพวกคุณสองคน’
‘บาปที่ไม่มีอยู่จริงเหล่านั้น วิธีการกดขี่ข่มเหงที่โหดร้ายของนาย ความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับความยุติธรรมมาสามปี และการแยกคนที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขออกจากกัน ล้วนเป็นเรื่องชัดเจนที่เลวร้ายสำหรับฉัน’
‘นายมอบความโชคร้ายให้กับฉัน ดังนั้นอย่ามาโทษที่ฉันสู้กลับในตอนนี้’
‘เจเรมี่ นายติดหนี้ฉัน’
มาเดลีนกำแฟลชไดรฟ์ในมือแน่น จากนั้นเธอหันหลังกลับและออกจากห้องทำงานของเจเรมี่ไป
บริษัทของเฟลิเป้อยู่อีกฟากหนึ่งของถนน มาเดลีนจึงไปถึงที่นั่นโดยใช้เวลาไม่นาน
ขณะนี้ยังคงเป็นช่วงพักเที่ยงอยู่และเฟลิเป้นั่นกำลังเดินออกมาจากห้องทำงาน เขาประหลาดใจและปนดีใจที่ได้เห็นมาเดลีน “คุณกำลังมองหาผมอยู่หรือเปล่า?”
มาเดลีนพยักหน้า “ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณ”
เฟลิเป้ยิ้มบาง “ไปที่ร้านอาหารกันเถอะ ไว้ค่อยคุยตอนเรากินข้าวกัน”
“ได้สิ” มาเดลีนพยักหน้าและเดินตามเฟลิเป้ไปที่ร้านอาหารตะวันตกที่ตั้งอยู่ในบริเวณใกล้เคียง
ในบริเวณไม่ไกลจากนั้นนัก มีใครคนหนึ่งเห็นฉากนี้และเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ
ภายในร้านอาหาร เฟลิเป้สั่งอาหารจานโปรดของมาเดลีนและไวน์แดงหนึ่งขวด
เขารินไวน์ให้เธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามของเขาเผยรอยยิ้มที่ดูเป็นสุภาพบุรุษ “เกิดอะไรขึ้นคุณถึงมาหาผมอย่างรีบร้อน? ตอนนี้คุณควรไปกินข้าวกับเจเรมี่ไม่ใช่เหรอ?
“เขามีงานด่วน”
ดวงตาสีดำเหมือนหินอ่อนออบซิเดียนของเฟลิเป้เป็นประกายเหมือนแสงสีทองสะท้อนเข้าไปเมื่อได้ยินเรื่องนี้ “ผมดีใจที่คุณรีบมาหาผมทันทีที่เขาออกไป”
มาเดลีนชะงักเล็กน้อย “เฟลิเป้ ฉันมีเรื่องด่วนจะบอก”
“โอเค งั้นบอกมาได้เลย” เฟลิเป้ยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า ท่าทางของเขาดูสง่างามอยู่เสมอ
“ฉันรู้รหัสผ่านคอมพิวเตอร์ของเจเรมี่แล้ว” มาเดลีนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเบา ๆ
ดวงตาของเฟลิเป้เบิกกว้างขึ้น “คุณก็รู้รหัสผ่านของเขาได้ยังไง?”
เธอนึกถึงวิธีการที่แจ็คสันถอดรหัสผ่านเมื่อคืนนี้แต่เธอกลับรีบพูดเปลี่ยนหัวข้อเพื่อตัดบท “มันไม่สำคัญหรอกว่าฉันรู้ได้ยังไง สิ่งสำคัญคือสิ่งนี้ต่างหาก”
เธอหยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าของเธอ “ฉันคัดลอกข้อมูลทั้งหมดบนคอมพิวเตอร์ของเขามาแล้ว”
ดวงตาของเฟลิเป้ดูเหมือนจมดิ่งลง เมื่อเขามองไปที่แฟลชไดรฟ์ในมือของมาเดลีน ดวงตาที่สงบและอ่อนโยนของเขาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว
เขาเอื้อมมือออกไป “เอามันมาให้ผม”
มาเดลีนเหลือบมองที่แฟลชไดรฟ์แล้วรู้สึกลังเลใจ ในเวลาเดียวกันเธอก็นึกถึงการกระทำที่โหดร้ายและการกดขี่ข่มเหงของเจเรมี่ในอดีต ท่ามกลางสายลมและหิมะ เขาใช้ขี้เถ้าของปู่และลูกของเธอมาขู่เธอว่าจะทรมานเธอจนตาย
จากนั้นเขาก็ปล่อยให้เมเรดิธทำลายใบหน้าของเธอและขูดกระจกตาของเธอจนแทบจะบอดสนิท เขาปฏิเสธคำมั่นสัญญาของพวกเขาและไม่สนใจชีวิตของเธอจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายของเธอ
‘เอวลีน มอนต์โกเมอรี ถ้าเขาทำร้ายเธอได้ แล้วทำไมเธอยังต้องเมตตาต่อเขา?’ มาเดลีนถามตัวเองในใจ เธอหรี่สายตาลงและส่งแฟลชไดรฟ์ไปโดยไม่ลังเล
เฟลิเป้สังเกตเห็นการขัดแย้งในความคิดและความลังเลใจของมาเดลีน แต่เขากลับมีความสุขเมื่อเธอส่งแฟลชไดรฟ์ให้กับเขา
ในระหว่างที่เธอยื่นมืออกไป จู่ ๆ ก็มีใครบางคนรีบคว้าข้อมือของมาเดลีนเอาไว้