บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 473

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 473

นี่ก็เข้าปีที่หกแล้ว

หกปีผ่านไปเพียงชั่วพริบตา

เมเดลีนวางนิ้วของตัวเองลงเพื่อทำการสแกนเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ ในขณะนี้ความคิดของเธอกำลังลอยฟุ้งไปทั่ว เธอจำได้ถึงเรื่องที่เธอถูกสั่งจำคุกโดยที่ไม่มีความผิดอะไร และเรื่องที่เธอถูกทรมานตลอดช่วงระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

เธอไม่อาจลืมได้ว่า เธอถูกนักโทษหญิงพวกนั้นบังคับให้เธอคลอดลูกยังไงในคืนที่เลวร้ายเช่นนั้น

นี่เธอลืมไปได้ยังไงว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดลูกของเธอ?

อย่างไรก็ตาม ปีนี้ค่อนข้างแตกต่างออกไป เพราะว่าเธอจะไม่ต้องไปร้องไห้ที่หลุมศพอันว่างเปล่านั่นอีกแล้ว

เธอรู้แล้วว่าลูกของเธอยังไม่ตาย

“คุณแม่ครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของผมครับ” แจ็คสันเฉลยออกมา เสียงใสกังวานราวกับระฆังของเขา ทำให้เมเดลีนกลับมาสู่ปัจจุบัน

เธอค่อนข้างตกใจเล็กน้อย และไม่สามารถเก็บกดความเจ็บปวดที่ฝังลึกอยู่ในใจของตัวเองได้

แจ็คสันเป็นลูกของเมเรดิธและเจเรมี่ แต่เรื่องตลกร้ายคือลูกของเธอเกิดวันเดียวกันกับแจ็คสัน

“คุณแม่ครับ พรุ่งนี้คุณแม่จะไปร่วมฉลองวันเกิดกับผม ใช่ไหม?” เด็กชายตัวน้อยกระตุกชายเสื้อโค้ตของเธอ

เมเดลีนก้มศีรษะลงต่ำพลางยิ้ม แล้วมองไปที่ดวงตาบริสุทธิ์ที่กำลังคาดหวังของเด็กชายตัวน้อย เธอลูบผมเขาเบา ๆ

“แน่นอน แม่จะไปร่วมงานวันเกิดนะ”

ความสุขถูกประกายในดวงตาของแจ็คสัน เขาชูนิ้วก้อยของตัวเองไปยังเมเดลีนก่อนที่จะพูดว่า “คุณแม่ มาเกี่ยวก้อยสัญญากัน”

เมเดลีนยิ้มออกมาให้กับความน่ารักนั่น ก่อนที่จะเกี่ยวก้อยสัญญาจะแจ็คสัน

รอยยิ้มเบิกบานขนาดใหญ่ปรากฏบนใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของแจ็คสัน เมื่อเมเดลีนเห็นดังนั้น เธอก็รู้สึกสบายใจเช่นกัน

เธอถอดเสื้อคลุมออก และกำลังง่วนทำบางอย่างให้แจ็คสันกิน

ขณะที่เธอกำลังเดินเข้าไปในครัว เธอนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องพักแขก

เมเดลีนคิดว่าห้องจะว่างลงแล้ว แต่เธอยังเห็นเจเรมี่อยู่บนเตียงนั่น และเขากำลังนอนอยู่ท่าเดิมเหมือนกับเมื่อเช้านี้ก่อนที่เธอจะออกไป

‘นี่เขานอนทั้งวันเลยเหรอ?’

‘แม้ว่าเขาจะมีไข้ แต่เขาก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้’’

เมเดลีนรู้สึกงุนงง ขณะที่เธอเดินไปข้างเตียงอย่างรวดเร็ว และก้มลงมองใบหน้าที่กำลังหลับใหลของชายคนนั้น เธอเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขา

ไข้ของเขาลดลง และตอนนี้ใบหน้าของเขาก็เริ่มมีสีเลือดฝาดบ้างแล้ว

เมื่อเธอแน่ใจว่าเจเรมี่ไม่เป็นอะไรมาก เธอจึงดึงมือของตัวเองกลับ อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอกำลังจะหันหลังออกไป มือใหญ่อันคุ้นเคยก็ได้คว้าข้อมือเธอเอาไว้

เธอตกใจ แล้วเมื่อเธอหันไปมองก็เห็นว่าดวงตาของเจเรมี่กำลังเปิดอยู่ และเขากำลังฉีกยิ้มให้กับเธอ เมเดลีนรีบเหวี่ยงมือออกไปด้วยความตื่นตระหนก

“นี่นายรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลาเลยเหรอ?”

เจเรมี่ไม่ตอบเธอ เขาพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เธอยังเป็นห่วงฉันอยู่”

“เป็นห่วงนายงั้นหรอ?” เมเดลีนเยาะเย้ย น้ำเสียงของเธอเย็นชาและไร้อารมณ์เมื่อเธอพูดว่า “ฉันแค่ไม่อยากให้นายมาตายที่นี่และทำบ้านของฉันสกปรกกัน”

รอยยิ้มของเจมี่แตกสลายลงในทันที เขาเห็นตัวเองคนที่ใจจืดใจดำอยู่ในดวงตาอันเย็นชาของเมเดลีน

“ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก”

เมเดลีนเอ่ยไล่เขาด้วยท่าทีเฉยเมยในดวงตาของเธอ ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเดินออกไป

เจเรมี่มองแผ่นหลังของเมเดลีนอย่างรู้สึกท้อแท้ เขาขยับริมฝีปากบางของตัวเองเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้แม้แต่คำเดียว

เขารู้ว่าเมเดลีนกลับมา ในตอนที่เขาได้ยินเสียงของประตู แต่เขาแกล้งทำเป็นหลับ เพราะเขาอยากรู้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยากับเขายังไง

แม้ว่าเมเดลีนจะมีท่าทีเย็นชา แต่ตอนนี้เขาก็รู้สึกปริ่มเปรมใจแล้ว จากการที่เธอเข้ามาวัดอุณหภูมิเขาด้วยการเอามือมาแตะที่หน้าผากก่อนหน้านี้

หลังจากที่เจเรมี่เดินออกไปจากห้อง เขาก็เห็นว่าแจ็คสันได้อยู่ที่นี่ด้วย

เจเรมี่เหลือบมองเมเดลีนที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว แล้วจู่ ๆ ก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า

‘แมดดี้รู้ไหมนะ ว่าแจ็คเป็นลูกชายของเธอ?’