บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 495
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 495
เอกสารถูกจัดรูปแบบราวกับว่ามันเป็นไดอารี่
เมื่อคลิกเข้าไป สิ่งแรกที่เมเดลีนเห็นคือวันที่ด้านบน
มันลงวันที่เมื่อสามปีที่แล้ว หลังจากวันที่เธอ ‘เสียชีวิต’ ลง
เนื้อหาที่เหลือทำให้เมเดลีนพูดไม่ออก
[ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะทิ้งฉันไปแบบนี้ เธอจะไม่ทำใช่ไหม? นี่คงเป็นการเล่นตลกใช่ไหม? อย่าล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้เมเดลีน มันไม่ตลก
[เธอบอกว่าเธอรักฉัน จะกวนฉันไปตลอดชีวิต แต่ทำไมตลอดชีวิตมันถึงสั้นนักล่ะ? เป็นไปไม่ได้ ฉันรับไม่ได้ที่จะเชื่อว่ามันเป็นแบบนั้น…
[เธอต้องทำสิ่งนี้โดยเจตนา เมเดลีน เธอกำลังทำแบบนี้เพื่อที่ฉันจะไม่ได้มีวันลืมเธอ และคิดถึงเธอตลอดไป เธอมันเจ้าเล่ห์ แต่ฉันดันตกหลุมพราง
[เมเดลีน…
[เมเดลีน…]
“…”
หลังจากนั้นทุกอย่างเป็นเพียงชื่อของเธอที่พิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มือของเธอที่อยู่บนเมาส์สั่นเบา ๆ
ในเวลานั้นเธอสามารถอ่านคำที่พิมพ์ในเอกสารบนหน้าจอได้อย่างชัดเจน เมเดลีนพบว่าตัวเองไม่สามารถจะจินตนาการได้เลยว่าเจเรมี่น่าจะรู้สึกอย่างไรเวลาที่เขาเขียนมันในตอนนั้น
และเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเจเรมี่ถึงพิมพ์คำที่เขาพิมพ์ไว้
ราวกับว่าเขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเธอ ‘ตาย’ แล้ว ได้เลย
ร่องรอยของความพังทลายมองเห็นได้ภายในบรรทัด
เมเดลีนจ้องไปที่คำอย่างพูดอะไรไม่ออก แต่การประทับเวลาเมื่อบันทึกเอกสารทำให้ไม่สามารถปลอมแปลงได้
เมเดลีนขมวดคิ้วขณะจ้องมองไปที่เอกสารนับพันที่บรรจุอยู่ภายในไฟล์
เธอพบว่ามันยากที่จะคลิกเมาส์และเจาะเข้าไปในเอกสารอันอื่น ๆ อีก
ทันใดนั้น พนักงานคนหนึ่งก็เข้ามาเตือนเธอ “คุณวิทแมนมาค่ะ คุณวีล่า”
มีร่องรอยของการเย้ยหยันในดวงตาของเธอเล็กน้อย
“เขาบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อรับภรรยาจากที่ทำงาน”
“…”
เมเดลีนปิดไฟล์ทันที และมองหาข้อตกลงการหย่าร้างที่ได้รับการบันทึกไว้ใน ‘ประวัติ’ ก่อนที่เธอจะพิมพ์มันออกมา
“ฉันไม่ใช่ภรรยาของเขา ไม่มีอะไรระหว่างเราอีกต่อไปแล้ว” เมเดลีนพูดสั้น ๆ ก่อนม้วนเอกสารการหย่าแล้วลงไปข้างล่าง
เมื่อมาถึงชั้นล่าง เมเดลีนก็พบกับเจเรมี่ที่กำลังถือช่อกุหลาบสีแดงเพลิงช่อใหญ่ เขายืนอย่างสง่างามไม่ไกลเธอนัก
ด้วยรูปร่างที่ดึงดูดใจของเขา คิ้วที่เรียงสวยอย่างวิจิตรบรรจง และดวงตาที่คมเข้มที่ชวนให้นึกถึงสีน้ำหมึก ชายคนนี้ดูมีเกียรติและสง่างาม
ไม่ต้องพูดถึงรูปลักษณ์ที่ดูเท่ของเขาในตอนนี้ ด้วยรอยยิ้มมุมปากเล็ก ๆ และดวงตาสีเข้มที่เวียนว่ายไปด้วยความอบอุ่นภายใต้ขนตาที่หนาทึบและยาวเหล่านั้น ขณะที่พวกมันจ้องมองไปยังสถานที่ที่เมเดลีนเดินออกมา
เสน่ห์และออร่าของผู้ชายคนนี้ฉายแสงเปล่งประกาย ทำให้พนักงานผู้หญิงและลูกค้าจำนวนมากจ้องมองด้วยแววตาที่ตกตะลึง
“ผู้ชายอะไรหล่อขนาดนี้!”
“ฉันจำเขาได้ นั่นคือ คุณวิทแมน!”
“ใครจะไปคิดว่าเขายังคงโรแมนติกได้ขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เขาและคุณวีล่าได้แต่งงานกันมาระยะหนึ่งแล้ว?”
“คุณวีล่าโชคดีจัง”
พนักงานหญิงและลูกค้าหลายคนถอนหายใจด้วยความอิจฉา
เมเดลีนพบว่าตัวเองไม่สามารถโต้เถียงได้ เนื่องจากเป็นที่รู้กันต่อสาธารณชนว่าเธอแต่งงานกับเจเรมี่ในชื่อ วีล่า ควินน์
ไม่ว่าตอนนี้เธอจะคือ เมเดลีน หรือวีล่า แต่เธอก็กำลังจะตัดสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้!
เมื่อเห็นเมเดลีนเดินเข้ามา เจเรมี่ก็เดินไปหาเธอด้วยสายตาชื่นชมยินดี ขณะยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ “ไปรับแจ็คจากโรงเรียนกันเถอะ เอวลีน”
เมื่อได้ยินเรื่องที่เขาพูด เมเดลีนก็ยิ้มบาง ๆ ขณะที่กำใบหย่าในมือแน่นขึ้น และเธอก็ล้มเลิกแผนการในตอนแรกที่จะมุ่งตรงเข้าประเด็นในทันทีไป “ไปกันเถอะ”