บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 540

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 540

ขณะที่เมเดลีนเดินเข้าไปหาเขา เธอเพียงแสดงรอยยิ้มที่สุภาพเท่านั้น “สวัสดี คุณวิทแมน ฉันเป็นคู่หมั้นของเฟลิเป้ วีล่าค่ะ”

การแนะนำตัวของเธอทำลายหัวใจของเจเรมี่เป็นชิ้น ๆ แต่นั่นทำให้เฟลิเป้เผยรอยยิ้มกุมชัยอย่างเงียบ ๆ

เจเรมี่บังคับตัวเองให้สงบลง แต่ในท้ายที่สุด เขาก็ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้ และจับมือของเมเดลีนอย่างกะทันหัน “ลินนี่ ผมไม่ใช่คุณวิทแมน ผมเป็นสามีของคุณ!”

เมเดลีนดึงมือของเธอกลับอย่างแรงทันทีที่เธอได้ยินคำพูดนั้น เธอจ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ “คุณวิทแมน โปรดให้เกียรติด้วยค่ะ ในอนาคตฉันจะเป็นป้าของคุณนะคะ”

จึ้ก

คำพูดที่คุ้นเคยเหล่านั้นส่งผ่านแก้วหูของเจเรมี่อีกครั้ง นั่นทำให้หัวใจที่บอบช้ำของเขาถูกโรยไปด้วยเกลือ

เลือดเติมจนเต็มหัวใจของเขา ราวกับว่าความเจ็บปวดจากมันได้ฉีกทึ้งจนทำให้ลมหายใจของเขาผิดปกติ

“เจเรมี่ อย่าพูดเล่นแบบนั้นสิ วีล่าจะโกรธเอานะ” เฟลิเป้เดินเข้าไปหาและเตือนอย่างจริงจัง

ดวงตาของเขาสบตากับความก้าวร้าวของเจเรมี่อย่างกระชั้นชิด และรอยยิ้มของเขาก็ลึกขึ้น

“วีล่ายังไม่สบายอยู่ ฉันคิดว่านายคงไม่ต้องการให้ป้าในอนาคตของนายถูกรบกวนอีกต่อไป ใช่ไหม?”

เขาบอกเป็นนัย ๆ ว่าเจเรมี่ควรเลิกพูดถึงอดีตกับเมเดลีน โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของเขากับเธอ

เพื่อที่จะฟื้นฟูสภาพของเมเดลีนในตอนนี้ เจเรมี่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทนกับมัน

ในขณะนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมอบเมเดลีนให้เขา

มันรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาถูกแทงด้วยลูกศรนับพัน เพียงเพราะเห็นว่าผู้หญิงที่เขารักกำลังตกอยู่ในอ้อมแขนของชายอีกคนหนึ่ง

บ่ายวันนั้น ผู้อาวุโสวิทแมนก็ตื่นขึ้นเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากร่างกายที่แก่ชราของเขา ประกอบกับผลข้างเคียงจากพิษ ผู้อาวุโสวิทแมนจึงสูญเสียความสามารถในการดูแลตัวเองไป โอกาสฟื้นตัวของเขามีน้อย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง แม้ว่าท่านปู่จะยังคงมีความคิดของตัวเอง แต่เขาไม่สามารถพูดหรือเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป สถานการณ์นี้จะดำเนินต่อไปจนถึงวันที่เขาเสียชีวิต

คาเลนดูแลชายชราเพียงวันเดียว หลังจากนั้นเธอก็ผลักความรับผิดชอบให้อีวอน

เธอต้องใช้เงินหลายหมื่นในการจ้างผู้ดูแล เธอไม่เต็มใจที่จะจ่ายเงินไม่ว่ามันจะเป็นจำนวนเท่าไหร่ก็ตาม

เธอเคยใช้เงินมากกว่านั้น เพื่อเป็นเงินค่าขนมของหนึ่งวัน แต่ตอนนี้เธอไม่มีแม้แต่เงินติดกระเป๋าด้วยซ้ำ!

ด้วยสภาวะที่ตึงเครียดต่าง ๆ เหล่านี้ คาเลนจึงกล่าวโทษเมเดลีนทั้งหมด เธอเดินไปที่ห้องพักของเมเดลีนด้วยความโกรธ เธอต้องการให้เมเดลีนพบกับปัญหา ในขณะที่เจเรมี่ไม่อยู่ที่นี่ อย่างไรก็ตามเธอพบว่าพยาบาลสาวกำลังจัดเตียงอยู่นั้น จากนั้นเธอก็พบว่าเมเดลีนเพิ่งออกจากโรงพยาบาลไป

“เธอไม่ได้หัวแตก แล้วมีเลือดคลั่งในสมองเหรอ? ทำไมเธอออกจากโรงพยาบาลไปไวขนาดนี้?” คาเลนถามด้วยความไม่พอใจ

พยาบาลขมวดคิ้วและพูดว่า “เธอไม่ได้หัวแตกนะคะ และลิ่มเลือดก็หายไปเรียบร้อยแล้ว เธอแค่ความจำเสื่อมและลืมบางสิ่งบางอย่างไปเท่านั้น”

“อะไรนะ? ความจำเสื่อม?” คาเลนไม่เชื่อ “เธอกล้าที่จะดึงกลอุบายแบบนี้มาจากละครทีวีจริง ๆ! เธอต้องพยายามเอาชนะใจเจเรมี่อีกครั้งแน่ ๆ!”

คาเลนเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยพร้อมกับสาปแช่งอย่างต่อเนื่อง เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นร่างของเมเดลีนปรากฏขึ้นไม่ไกลจากตรงหน้าเธอ

เมเดลีนกำลังรอให้เฟลิเป้ดำเนินการตามขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาล และบังเอิญผ่านห้องพักผู้ป่วยของผู้อาวุโสวิทแมน

ประตูห้องพักเปิดแง้มอยู่ เธอมองเข้าไปข้างในด้วยความสงสัย

ด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่ อีวอนเทน้ำจากอ่างน้ำตรง ๆ เพื่อล้างเท้าข้างหนึ่งของผู้อาวุโสวิทแมนผู้ซึ่งเป็นอัมพาต และนั่งในรถเข็น จากนั้นเธอก็กระแทกอ่างน้ำลงกับพื้น

“แม่งเอ้ย! ไอ้แก่ตายยาก ทำไมแกไม่ตาย ๆ ไปล่ะ? ยาพิษนี้ไม่สามารถแม้แต่จะฆ่าแกได้ และตอนนี้แกก็ต้องการให้ฉันรับใช้แกจริง ๆ สินะ ไอ้ศพเดินไม่ได้นี่!”

อีวอนยื่นนิ้วออกเพื่อจิ้มไปศีรษะของผู้อาวุโสวิทแมนที่จ้องมองเขม็ง

“แกกำลังจ้องอะไร? ขืนแกจ้องมาที่ฉันอีกครั้งแล้วล่ะก็ ฉันจะให้แกดื่มน้ำล้างเท้า! ฉันโกรธมาก! ในที่สุดฉันก็หาวิธีแกล้งเป็นเมเดลีน เพื่อให้ทุกคนคิดว่าหล่อนคือคนเดียวที่พยายามจะฆ่าแกได้แล้วแท้ ๆ ความผิดพลาดเพียงอย่างเดียวในการวางแผนทั้งหมดนี่ ก็คือชะตากรรมอันแข็งแกร่งของแก ดูเหมือนว่าคราวหน้าฉันจะต้องเพิ่มปริมาณสินะ!”