บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 722

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 722

‘ฉันทำอะไรกับเขาจริง ๆ เหรอ?’

เมเดลีนรู้สึกว่าเริ่มมีไอร้อนออกมาใบหูของเธอ เมื่อเดินไปส่องดูตนเองในกระจก ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นรอยแปลก ๆ บริเวณซอกคอ

เมื่อล้างเนื้อล้างตัวเร็จเรียบร้อย เธอเดินออกมาและเห็นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่เจเรมี่ทิ้งไว้ ซึ่งมีข้อความสั้น ๆ เขียนอยู่บนนั้น [ลินนี่ ผมกำลังจะส่งแจ็คไปโรงเรียน คุณนอนพักอยู่ที่นี่อีกสักหน่อยก็ได้]

เขาไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เลย และให้ความรู้สึกเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น

เมเดลีนมองดูกระดาษที่เจเรมี่ทิ้งเอาไว้และเริ่มกวาดตามองอย่างถี่ถ้วน

เธอมองลายมือที่เรียบร้อยของเขา และทันใดนั้น เธอพลันนึกถึงคำสารภาพที่เธอเคยเห็นในสมุดบันทึกที่ร้านอาหารใกล้กับมหาวิทยาลัยเกลนเดล [เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด ผมชอบคุณ]

ตอนนี้ เมเดลีนก็รู้เสียทีว่าเจเรมี่เป็นคนที่เขียนข้อความที่ไม่ระบุชื่อคนเขียนนี้เอง

เขาชอบเธอตั้งแต่ที่เธอเข้ามาเรียนปีแรกแล้ว

แต่ว่าเขาพยายามที่จะปกปิดความรู้สึกที่มีต่อเธอเอาไว้

ตอนที่เมเรดิธพยายามที่จะเลียนแบบพฤติกรรมของเธอ เขาทำได้เพียงแค่ห้ามตนเองไม่ให้ไล่ตามเธออีกเพราะว่าสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ตั้งแต่ตอนเด็ก

เมเดลีนออกมาจากโรงแรม และเมื่อก้าวขาออกมาจากตัวอาคาร เฟลิเป้ก็โทรเข้ามาหาเธอ

เขาเอ่ยถามว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้น จากนั้นเขาก็บอกกับเธอด้วยเหมือนกันว่าหลังจากที่เธอเมาไม่ได้สติ เจเรมี่ก็บุกเข้ามาพาตัวเธอไป และเขารู้สึกเป็นกังวลมากแค่ไหน

เมา

เมเดลีนรู้ว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลในแก้วไวน์แดงที่เธอดื่มเข้าไป

เป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะไม่รู้สึกตัวขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่ดื่มไปเพียงสองแก้ว

ตอนนั้นเอง ในขณะที่เฟลิเป้กำลังเพลิดเพลินอยู่กับอาหารเช้าในสวน ทันใดนั้น มีบางคนเดินเข้ามาและบอกกับเขาว่าเมเดลีนอยู่ที่นี่

เขาก้มหน้าลงเพื่อครุ่นคิดบางอย่าง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาเห็นเมเดลีนกำลังเดินตรงมาหาเขา

เขาวางช้อนส้อมลงและยิ้มให้กับเมเดลีน เขายังคงมีท่าทีเยี่ยงสุภาพบุรุษเช่นเคย

“เอวลีน ดีจริง ๆ ที่คุณไม่เป็นไร” เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก “ผมกังวลเหลือเกินที่เห็นว่าเจเรมี่บุกรุกเข้ามาในบ้านและบังคับพาตัวคุณออกไปแบบนั้น”

เมเดลีนปล่อยให้เขาสาธยายจนจบก่อนเอ่ยถาม “เฟลิเป้ เมื่อคืนนี้ฉันเมาจริง ๆ เหรอคะ?”

หลังจากที่เอ่ยถามเขาออกไป เมเดลีนก็สังเกตเห็นสายตาแห่งความชั่วร้ายได้อย่างถนัด ถึงกระนั้นเขายังคงความสงบนิ่งและท่วงท่าที่ดีได้อยู่

“มันเป็นไวน์ชนิดใหม่น่ะ คุณก็เลยไม่คุ้นชินเท่าไหร่ เพราะแบบนั้นคุณถึงเมาง่ายแบบนั้นไงล่ะ” เขาอธิบายให้เธอฟังแบบนั้น

เมเดลีนยิ้ม แต่สายตาของเธอกลับว่างเปล่า “แค่นั้นเหรอคะ?”

“ใช่สิครับ” เฟลิเป้ตอบกลับพลางเดินมาตรงหน้าเธอ “เอวลีน พักนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น ผมก็เลยอยากจะพาคุณไปพักสมองสักหน่อย”

“เอาสิคะ ฉันก็อยากจะไปกับคุณอยู่พอดีเลย”

เฟลิเป้ดีใจเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินเมเดลีนตอบตกลง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ใช่คนโง่ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายบางอย่างที่แปลกไปในน้ำเสียงของเมเดลีน

เธอกำลังสงสัยเขาอยู่

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากส่งแจ็คสันที่โรงเรียนอนุบาลเรียบร้อยแล้ว เจเรมี่ก็ตรงไปยังคฤหาสน์มอนต์โกเมอรีเพื่อพบลูกสาวของตน

เอโลอิสกำลังเล่นกับเด็กน้อยอยู่ในสวน เมื่อเห็นเขาเดินมา ลิเลียนก็โบกมือให้เขาอย่างร่าเริง “คุณสุดหล่อ มาเล่นกับลิลลี่สิคะ!”

เด็กน้อยกะพริบดวงตากลมโตของเธอ แก้มสีชมพูดระเรื่อนั่นดูน่ารักน่าชังอย่างยิ่ง

เจเรมี่อุ้มเธอขึ้นและหันมาทักทายเอโลอิส จากนั้นจึงจากไปพร้อมกับเธอในอ้อมแขน

เอโลอิสรู้สึกว่านี่มันแปลก ๆ

เอวลีนบอกว่าลิเลียนเป็นลูกสาวของเฟลิเป้ แต่ทำไมหลานสาวของเธอถึงได้ดูสนิทสนมกับเจเรมี่ขนาดนี้?

เจเรมี่พาเธอไปเที่ยวสวนสาธารณะและซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ให้เธอหลายชุด หลังจากนั้นเขาก็พาเธอไปที่ร้านขายขนมหวานด้วย

แม้ว่าลิเลียนจะเรียกเขาด้วยชื่อเล่นว่า ‘คุณสุดหล่อ’ ก็ตาม แต่สำหรับเจเรมี่แล้ว ชื่อนี้ฟังดูราวกับว่าเป็นพรอันวิเศษเลย

ดูเหมือนว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่างผิดไป เมเดลีนก็เลยไม่ได้ติดต่ออะไรกลับมาหาเขาเลยทั้งวัน เธอไม่แม้แต่จะตอบกลับข้อความเขา หรือรับสายจากเขาเลย

ในร้านขนมหวาน เจเรมี่กำลังต่อแถวเพื่อซื้อเค้กของโปรดให้กับลิเลียน เขาหันกลับมามองลิเลียนที่กำลังนั่งรอเขาอยู่ที่โซฟาเป็นครั้งคราว

ลิเลียนจ้องมองเจเรมี่อยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนั้นเอง ร่างหนึ่งเคลื่อนผ่านเข้ามาในสายตาของลิเลียน

เด็กน้อยกะพริบตาเป็นประกาย จากนั้นเธอก็กระโดดลงมาจากโซฟาและวิ่งหายไปในฝูงชน