บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 728

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 728

เธอยกมือขึ้นมาแตะท้องของตัวเอง แล้วค่อย ๆ ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ

หลังจากที่เคธี่จากไป เฟลิเป้ก็หยิบเปลือกหอยหลากสีสันที่เขาเก็บไว้หลายปีขึ้นมา

“เอวลีน”

เขาเรียกชื่อเมเดลีนในขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

เขาไม่เคยลืมว่าชีวิตที่มืดมนของเขาเจอแสงสว่างได้อย่างไร หลังจากที่เขาพบกับเธอที่ชายหาด

“ฉันจะไม่ให้เธอกลับไปหาเจเรมี่อีก เธอเป็นของฉัน”

เขาถือเปลือกหอยขณะที่ดวงตาของเขาแสดงคลื่นอารมณ์ที่ถาโถมออกมาอย่างชัดเจน

วันนั้น เหตุผลที่เขาบอกว่าต้องการพาเมเดลีนไปผ่อนคลายสมองของเธอในสนามขี่ม้า ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เธอติดต่อกับโลกภายนอกและทำให้แผนของเขาดำเนินไปอย่างราบรื่น

เขารู้ว่าเขาไม่สามารถซ่อนความจริงที่ว่าเขาวางยาเมเดลีนได้ ดังนั้นเขาจึงต้องยอมรับมัน

เขายังรู้ด้วยว่าเมเดลีนไม่ต้องการกลับไปที่เมืองเอฟกับเขา เนื่องจากเขาสัมผัสได้ว่าเธอเริ่มมีความรู้สึกต่อเจเรมี่อีกครั้ง นั่นคือเหตุผลที่เขาวางแผนที่จะสร้างความขัดแย้งระหว่างเมเดลีนและเจเรมี่ โดยเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุของลิเลียน

ทว่า เมเดลีนบอกเขาว่าเธอจะกลับไปเมืองเอฟกับเขาโดยไม่บอกล่วงหน้า สิ่งนี้ทำให้เขาตกใจ แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้ว มันก็สายเกินไปที่เขาจะหยุดแผนการ

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เมเดลีนทนทุกข์ทรมานจากการสูญเสียลูกของเธอ

ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้วถือว่าดีที่เขายังทำตามแผนอยู่ แม้ว่าเมเดลีนจะปฏิเสธที่จะกลับไปกับเขา แต่อย่างน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจเรมี่ก็ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง

เธอจะไม่ยกโทษให้เขาตอนนี้แน่

เธอจะไม่ให้อภัยผู้ชายที่ทำให้เธอต้องสูญเสียลูกที่มีค่าที่สุดของเธอไป

…

หลังจากที่เจเรมี่กลับบ้าน เขาขังตัวเองอยู่ในห้องและดูคลิปกล้องวงจรปิดของร้านขนมซ้ำไปมา

เขาสงสัยว่าเฟลิเป้เป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ เนื่องจากลิเลียนไม่ใช่ลูกสาวของเขา นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้นได้

นอกจากนี้ ถ้าไม่มีใครตั้งใจทำสิ่งนี้ จะเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่มีกล้องตัวใดจับภาพลิเลียนได้?

คนเดียวที่ทำแบบนี้ได้คือเฟลิเป้

เจเรมี่มองดูภาพนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่เขามองดูเด็กที่ร่าเริงและมีชีวิตชีวาในวิดีโอ ดวงตาของเขาก็พร่ามัวไปด้วยน้ำตา

ลูกสาวของเขา เขาไม่มีโอกาสได้ยินเธอเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ ก่อนที่เธอจากเขาไปตลอดกาลเสียด้วยซ้ำ

สิ่งที่ทำร้ายเขามากกว่านั้น คือเขาไม่สามารถเห็นลูกสาวของเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะกลายเป็นเถ้ากระดูก

เจเรมี่ถือช่อดอกทานตะวันและมาที่สุสาน

คำว่า ‘ลิเลียน วิทแมน’ บนหลุมฝังศพ เหมือนมีดแทงเข้าไปในหัวใจของเขา

“ลิเลียน”

นิ้วของเขาลูบไล้ข้อความบนหลุมฝังศพ ความรู้สึกเย็นชืดใต้ปลายนิ้วทำให้เขาจำช่วงเวลาที่สูญเสียเมเดลีนไปได้

ความเจ็บปวดที่ดูคุ้นเคยนี้ให้ความรู้สึกเหมือนมีกับดักตาข่ายที่ติดอยู่กับหัวใจของเขา และมันทำให้เขาหายใจลำบาก

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”

เขาได้ยินเสียงของเมเดลีนจากข้างหลัง เขาลุกขึ้นยืนหลังจากผงะไป

เขาต้องการซ่อนน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของเขา แต่เขาทำไม่ได้ดีนัก

เมเดลีนมองดูดอกไม้ที่เขาวางลงเมื่อกี้นี้ และวางดอกทานตะวันที่เธอซื้อไว้ข้างหน้าหลุมศพด้วยเช่นกัน

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงตั้งชื่อเด็กคนนี้ว่าลิเลียน?”

เมเดลีนยิ้มอย่างนุ่มนวลและมองเจเรมี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นน้ำตาก็เริ่มไหลจากดวงตาของเธอ

“นั่นเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่คุณมอบให้ฉันคือความโดดเดี่ยว หนาวเหน็บ และเจ็บปวด นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ต้องการให้ลูกสาวเป็นเหมือนแม่ของเธอ ชื่อของเธอ ลิลลี่ หมายถึงการเกิดใหม่ ฉันอยากให้เธอได้รับความอบอุ่นจากแสงแดดเสมอ ทำไมเธอต้องมาประสบอุบัติเหตุตอนที่อยู่กับคุณ และเสียชีวิตอย่างขมขื่นแบบนี้ด้วย”