บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 738
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 738
“เฟลิเป้ นายกำลังพยายามจะสื่ออะไร? นายกำลังอวดฉันหรือไง?”
“ฮึ” เฟลิเป้เปล่งเสียงทางจมูก “ฉันแค่อยากจะบอกว่าตอนนี้เรื่องต่าง ๆ มาถึงจุดนี้แล้ว เราจำเป็นต้องมีทางออก ฉันจะรอแกตรงที่ที่ลิเลียนถูกฆ่าในอีกครึ่งชั่วโมงหลังจากนี้ ถ้าแกมา ฉันจะให้บันทึกทั้งหมดของลิเลียนตั้งแต่ตอนที่เธอเกิด ถ้าไม่มาก็ทำเป็นว่าฉันไม่ได้โทรหาแล้วกัน”
เฟลิเป้วางสายก่อนที่เจเรมี่จะตอบ
เคธี่ยืนอยู่ข้างกำแพงห้องทำงานขณะที่ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล
เธอครุ่นคิดก่อนจะกลับห้องของเธออย่างเงียบ ๆ
หลังจากไตร่ตรองแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพิมพ์คำหนึ่งคำ…
เมเดลีนไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรีหลังจากที่เธอจากไป
เธอเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย ทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเธอแม้จะเร่งรีบและคึกคักไปด้วยผู้คน แต่เธอก็ยังรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ
เธอไม่เคยคิดว่าเฟลิเป้จะสามารถทำสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้ได้
เมเดลีนรู้สึกว่าเรื่องนี้ไร้สาระ ผู้ชายที่บอกเธอว่าเขารักเธอกำลังทำสิ่งที่ทำร้ายเธอแทน
จู่ ๆ เธอรู้สึกถึงการสูญเสีย ความรักที่แท้จริง แท้ที่จริงแล้วมันเป็นแบบนี้เหรอ?
ทันใดนั้น เธอได้รับข้อความจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก เมื่อเธอดูข้อความ เธอก็เกิดความสงสัย
หลังจากใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง เธอตัดสินใจไปยังสถานที่ที่ระบุไว้ในข้อความ
เมื่อเธอไปถึงที่นั่น เธอเห็นเจเรมี่และเฟลิเป้คุยกัน
มันค่ำแล้วและท้องฟ้าก็มืดครึ้ม จากนั้นฝนก็เริ่มตกปรอย ๆ ท่ามกลางความหนาวเย็น เมเดลีนเห็นพวกเขาอยู่ในสภาพที่เป็นศัตรูซึ่งกันและกัน ในตอนนี้พวกเขาดูเหมือนพร้อมที่จะต่อยกันตลอดเวลา
จากที่มองอยู่ไกล ๆ เธอได้ยินเจเรมี่พูดว่า “เฟลิเป้ ขอบันทึกของลูกสาวฉันด้วย”
“แน่นอน” เฟลิเป้กระตุกรอยยิ้มเยาะเย้ย อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา เขายกมือขวาขึ้นและชี้ปืนไปที่อีกฝ่าย “แต่ก็นะ นายต้องแลกอะไรสักอย่างกับบันทึกพวกนี้”
เมเดลีนรู้สึกประหลาดใจอีกครั้งเมื่อเห็นเฟลิเป้ชี้ปืนไปที่เจเรมี่
อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่ได้หลบหลีก หรือแสดงความกลัวแม้แต่น้อย เขายืนอยู่ที่นั่นดูสงบ และไม่กระวนกระวายใจ
เฟลิเป้ถือปืนพร้อมกับใบหน้าที่เย็นชา “เจเรมี่ แกกับฉันต่างก็เป็นทายาทของพวกวิทแมน แต่ทำไมชีวิตของแกถึงต่างจากกับฉันนัก? แกถูกเลี้ยงดูมาอย่างเจ้าชายโดยไม่มีใครขัดใจ แล้วฉันล่ะ?”
เขาเยาะเย้ยและเริ่มระบายความคับข้องใจทั้งหมดที่เขาสะสมไว้ในใจ
“พ่อแม่ของฉันถูกคนเลวฆ่า จากนั้นเขาก็ทิ้งฉันไว้ที่เมืองเอฟ ให้ฉันดูแลตัวเอง เพียงเพื่อ ‘ฝึกฝน’ ฉัน ฉันยังต้องดูแกแต่งงานกับผู้หญิงที่ฉันรัก และเห็นแกเหยียบย่ำเธอ ทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
ท่าทีของเจเรมี่อ่อนลง ตอนที่เฟลิเป้พูดถึงเมเดลีน
เขาสำนึกผิดและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
“เจเรมี่ รู้ไหมว่าฉันต้องรอนานแค่ไหนกว่าแมดดี้จะตัดขาดกับแกและหย่ากับแก แกรู้ไหม? ฉันรอมาสิบปี แต่ดูตอนนี้สิ?
“ฉันช่วยเธอให้ฟื้นจากความตาย และช่วยให้เธอยืนได้ด้วยตัวของเธอเอง ฉันอยู่กับเธอในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุดของเธอ และปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่เธอรัก เพื่อที่เธอจะได้เติมเต็มความฝันของเธอ ฉันคิดว่าเมื่อถึงเวลา เธอจะต้องเป็นของฉันไปตลอดชีวิต แต่ความจริงแล้ว ฉันไม่เคยได้หัวใจของเธอเลย”
“เฟลิเป้ นายไม่สามารถบังคับให้ใครมารักนายได้ ตลอดเวลานี้ มันเป็นแค่รักข้างเดียว”
“ไม่ มันไม่ใช่รักข้างเดียว” เฟลิเป้กระตุกมุมปากทันที ขณะที่รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “แมดดี้และฉันจะรักกัน หากไม่มีแกอีกต่อไป” เขาพูดขณะที่เหนี่ยวไกปืน ดวงตาของเขาดูเป็นร้ายกาจมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เจเรมี่ แกคงคิดถึงลูกสาวใช่ไหม? ฉันจะส่งแกไปหาเธอเดี๋ยวนี้”
ปัง!
หลังจากเฟลิเป้พูดจบ ความเงียบในเขตชานเมืองก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงปืน