บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 758
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 758
“หลีกไป!” น้ำเสียงของเมเดลีนเย็นชาและแหลมคม
เฟลิซิตี้ตะลึงกับรัศมีความโกรธของเมเดลีนไปสองวินาที และเมื่อถึงเวลาที่เธอดึงสติกลับเข้าสู่ความเป็นจริง เธอก็รีบไปรั้งเมเดลีนไว้
“หยุดตรงนั้น เอวลีน…”
เมเดลีนดึงแขนของเธอกลับพลางขัดขืนเฟลิซิตี้ เธอจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “ฉันเตือนเธอแล้วว่า อย่ามาขวางทางฉัน”
“…”
ด้วยความตะลึงงันในรัศมีความโกรธของเมเดลีน และพร้อมกับที่อีกมือหนึ่งเหวี่ยงมือของเธอออกไป เฟลิซิตี้ ก็เดินโซเซก่อนจะล้มลงกับพื้น
เมเดลีนไม่สนใจเฟลิซิตี้และวิ่งไปที่ประตู เมื่อเปิดประตูเข้าไปเธอพบว่ามีรถสีดำรุ่นลิมิเต็ดจอดอยู่ด้านหน้า
เฟลิเป้ลงจากรถ สีหน้าของเขาอ่อนโยนและนุ่มนวล ทว่าดวงตาของเขาไม่สัมผัสถึงความนุ่มนวลที่เคยเป็นอีกต่อไป
“คุณไม่จำเป็นต้องไปที่เกิดเหตุ มันสายเกินไปแล้ว” เขาเดินไปหาเมเดลีน “เจเรมี่ตายไปแล้ว”
หัวใจของเมเดลีนรู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย และดวงตาของเธอก็แดงก่ำขณะที่เธอเยาะเย้ยเบา ๆ “คุณดีใจ ใช่ไหม? เฟลิเป้ วิทแมน เขาเป็นหลานชายของคุณนะ!”
“เขาอาจจะเป็นหลานชายของผม แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้” เฟลิเป้ตอบอย่างใจเย็น
เมเดลีนกำหมัดแน่น “คุณฆ่าลิเลียน แล้วทำให้การตายของเจเรมี่ดูเหมือนเป็นอุบัติเหตุ ตาสว่างได้แล้วเฟลิเป้ ขอสัญญาไว้ตรงนี้เลยนะ ว่าฉันจะเปิดเผยความจริงการตายของเจเรมี่และลิเลียนให้ได้!”
เธอข่มความเศร้าลงและเดินไปรอบ ๆ เฟลิเป้
“อย่าลืมนะเอวลีน ผมเป็นคนช่วยชีวิตคุณไว้”
“ฉันยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าคุณอยากเอาชีวิตของฉันคืนไปก็ทำเลย”
เมเดลีนยืนนิ่งอย่างไม่เกรงกลัวต่อดวงตาที่เปล่งประกายของเฟลิเป้อย่างช้า ๆ
“คุณมีปืนไม่ใช่เหรอ? คุณยิงฉันตอนนี้เลยก็ได้และชีวิตที่คุณช่วยไว้ก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม”
คิ้วของเฟลิเป้ขมวดเข้าหากันแน่น ขณะจ้องเขม็งมาที่หน้าของเมเดลีน “คุณก็รู้ ว่าผมไม่มีทางทำร้ายคุณ”
“เหอะ! ไม่มีทางที่คุณจะทำร้ายฉันใช่ไหม? เมเดลีนเยาะเย้ย “นี่คือด้านที่คุณไม่อยากให้ฉันได้เห็นใช่ไหม เฟลิเป้? น่าเสียดายเพราะฉันเห็นทุกอย่างแล้ว!”
จากนั้นเธอจึงหันหลังและเดินจากไป
จากนั้นเฟลิเป้ก็ขมวดคิ้วแน่น ขณะมองดูเมเดลีนจากไป
เฟลิซิตี้ค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขา “ดูเธอสิ เธอแน่ใจว่าเจเรมี่ตายไปแล้วแน่นอน” ประกายไฟแห่งความละโมบสว่างขึ้นในดวงตาของเธอ “นี่หมายความว่าฉันสามารถ…”
สายตาอันเย็นชาของเฟลิเป้จ้องมองที่เธอ ขณะที่เขาขัดเธอขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาซึ่งแฝงไปด้วยความเย็นชา “ถ้าทำพลาดอีก ฉันจะส่งเธอไปลงนรก”
เฟลิซิตี้กลืนน้ำลาย เธอรู้ว่าเฟลิเป้ทำแน่ ๆ และเขาทำได้ เพราะเขาก็ไม่หวั่นเกรงที่จะทำร้ายลิเลียนเช่นกัน
เมเดลีนรีบไปที่ห้องพิธีศพเพียงเพื่อจะได้รู้ว่าศพนั้นถูกยืนยันแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
เมเดลีนรู้สึกว่าเลือดของเธอเย็นลง ขณะที่เธอจำได้ว่าเธอพูดปฏิเสธเมื่อเจเรมี่ถามว่าเขาจะกอดเธออีกครั้งได้ไหม ก่อนที่พวกเขาจะแยกทางกันจากร้านของหวาน
เธอเสียใจที่ไม่ยอมรับคำขอของเขา
เธอจะเสียใจน้อยลงหรือเปล่า ถ้าพวกเขากอดกัน?
‘นี่คือจุดจบของเราอย่างนั้นเหรอ เจเรมี่? จากกันด้วยชีวิตและความตาย?
‘ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเราถึงต้องทะเลาะกันตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ตั้งแต่แรกล่ะ?’
เมเดลีนเดินโซเซกลับไปที่โรงแรมด้วยความงุนงงและยืนอยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม จิตใจของเธอทำให้เธอเห็นภาพของเจเรมี่ที่กำลังรออย่างโง่เขลาที่ทางเข้าด้วยดอกยิปโซที่อยู่ในมือ เขาคงรู้สึกเจ็บปวดและผิดหวัง ‘แต่เจเรมี่คะ ตอนนี้ลินนี่ของคุณอยู่ที่นี่แล้ว ฉันอยากเจอคุณ แต่บางทีเราคงไม่ได้เกิดมาคู่กันตั้งแต่แรกแล้ว’
เมเดลีนจ้องไปที่ทางเข้าโรงแรม เธอรู้สึกสูญเสียทุกอย่าง ขณะที่จู่ ๆ น้ำตาก็เริ่มไหล
ในช่วงเวลาที่เธอกำลังมึนงงอยู่นั้น ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “เจเรมี่?”