บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 875
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 875
เมเดลีนจ้องไปที่กระเป๋าซึ่งถูกโยนออกไปด้านข้าง
กระเป๋าใบนี้ไม่ใหญ่มาก แต่แน่นอนว่าใหญ่พอที่จะรองรับเด็กวัยสี่ขวบได้
ไม่ต้องพูดถึงว่าเมเรดิธเป็นคนไร้หัวใจ เมเดลีนจะไม่แปลกใจถ้าเธอทำเรื่องดังกล่าว
เมเดลีนมองไปที่กระเป๋าอย่างว่างเปล่าสองสามนาที จากนั้นเมเดลีนก็เดินไปที่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว
เมเรดิธมองดูเมเดลีนเปิดกระเป๋าอย่างกังวลใจและย่องมาข้างหลังเมเดลีน ขณะยกพลั่วในมือขึ้น ดวงตาของเมเรดิธก็ดุร้าย
‘ไปลงนรกซะ เอวลีน!
‘ระหว่างเธอกับฉัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถอยู่รอดได้!’
เธอเล็งพลั่วไปที่ด้านหลังศีรษะของเมเดลีนแล้วเหวี่ยงสุดแรง
เมเรดิธกำลังจะทำมันสำเร็จ เมื่อจู่ ๆ เมเดลีนก็หันกลับมาและหลบการโจมตีของเธอ พลางจับข้อมือของเธอไว้
“เธอคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ ว่าฉันคือคนที่เธอต้องการให้ตายมากที่สุดน่ะ เมเรดิธ? เธอคิดว่าฉันจะยังประมาทเหมือนเมื่อก่อนงั้นเหรอ?” สายตาของเมเดลีนเฉียบแหลม ความเป็นแม่ทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น “ฉันเป็นเป้าหมายของเธอ ถ้าคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งมากก็มาทำฉันสิ! อย่าแตะต้องลูก ๆ ของฉัน!”
เมเรดิธพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือของเมเดลีนด้วยความตกใจและเดินโซเซไปข้างหลัง “ฉันบอกเธอเลยนะ เอวลีน มอนต์โกเมอรี แล้วไงถ้าฉันไม่แข็งแกร่งล่ะ? แล้วไงถ้าฉันตัดสินใจจะทำร้ายลูกของเธอล่ะ? เธอจะทำอย่างไรกับมันได้?”
เธอหัวเราะคิกคักด้วยสายตาที่จ้องเขม็ง “ฉันไม่ควรใจอ่อนและปล่อยให้เด็กเลวนั่นมีชีวิตอยู่!”
“ใจอ่อน?” เมเดลีนไม่เคยรู้สึกโดนคำว่า ‘ความใจอ่อน’ หลอกลวงขนาดนี้มาก่อน “เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด เธอไม่ได้เก็บแจ็คไว้ข้าง ๆ ตัวเพราะเธอเป็นคนจิตใจดี ไม่เลย เธอเก็บเขาไว้เพราะเขาสามารถให้เธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการ!”
เมื่อความจริงถูกเปิดเผย เมเรดิธก็ขบกรามแน่นด้วยความโมโหอย่างเห็นได้ชัด
เมเดลีนเข้าหาเมเรดิธอย่างช้า ๆ ทุกย่างก้าวของเธอเต็มไปด้วยอำนาจควบคุม “เธอให้คนมาฆ่าฉันในคุกโดยใช้ชื่อของเจเรมี่ เอาแจ็คไป เกือบฆ่าสามีของฉัน ใช้ใบหน้าของฉัน ถอดแก้วตาของฉันออก และพยายามจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับเจเรมี่ ฉันยังไม่ลืมสิ่งที่เธอทำกับฉันหรอกนะ!
“เธอควรจะตาย ๆ ไปซะ เพราะความผิดที่เธอก่อและปล่อยเราไป แต่ฉันไม่เคยคิดว่าเธอจะร่วมมือกับเฟลิเป้ ไปทำศัลยกรรมมาให้เหมือนฉันเพื่อที่จะได้ทำลายชีวิตฉันอีก”
ท่าทีที่น่าพึงพอใจของเมเดลีนค่อย ๆ เปลี่ยนไปต่อหน้าเมเรดิธจนเหลือเพียงแววตาอันเยือกเย็นของเธอ “ฉันสามารถมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่างได้ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเดินจากไปหลังจากที่เธอทำร้ายลูกสาวของฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยมันไปเป็นอันขาด”
เมเรดิธรู้สึกสลดใจกับสายตาทิ่มแทงในดวงตาของเมเดลีน แต่เธอก็ตอบสนองอย่างรวดเร็วโดยยกพลั่วขึ้นเพื่อตีเมเดลีนอีกครั้ง
เมเดลีนเอื้อมมือไปจับคอของเมเรดิธแล้วผลักเธอไปติดกับต้นไม้ ออร่าอันทรงพลังของเธอล็อคเมเรดิธไว้กับที่
แววตาของเมเดลีนแหลมคมขึ้น “เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดเธอมากแค่ไหน เมเรดิธ? ทำไมเธอถึงไม่แค่มีความสุขกับการหนีไปจากโทษประหารชีวิตหลังจากที่ก่ออาชญากรรมได้ซะล่ะ? ทำไมเธอถึงต้องการที่จะรบกวนชีวิตของฉันครั้งแล้วครั้งเล่าด้วย?”
เมเรดิธหายใจไม่ออกอีกต่อไปกับวิธีที่เมเดลีนจับคอของเธอ
เธอไม่รู้ว่าเมเดลีนแข็งแกร่งขึ้นในทันใดตั้งแต่ตอนไหน เมื่อรวมกับสายตาของเมเดลีนที่เทียบได้กับความหนาวเย็นของเดือนธันวาคม เมเรดิธก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอเย็นเยียบเสียยิ่งกว่านั้น
เธอไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเมเดลีนมีความสามารถทำให้เธอหยุดนิ่งอยู่กับที่โดยที่เธอไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
เท่าที่เธอรู้เมเดลีนอ่อนแอเสียยิ่งกว่าสัตว์ตัวเล็ก ๆ อีก เมเดลีนไม่ควรจะเป็นอะไรนอกจากขยะใต้ฝ่าเท้าของเธอ!
เมเดลีนสามารถเดาได้ว่าเมเรดิธคิดอะไรจากแววตาของเธอ เธอไม่อยากเสียเวลากับอีกฝ่ายมากไปกว่านี้ “พูดสิ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน?”
เมเรดิธยิ้มอย่างชั่วร้ายขณะที่หายใจติดขัด “ฮ้า เอวลีน มอนต์โกเมอรี ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งนักก็ฆ่าฉันซะเลยสิ! ฉันอยากจะรู้ว่าเธอวางแผนจะหาลูกสาวสุดที่รักของเธอที่ตายไปพร้อมกับฉันอย่างไร!”
นิ้วของเมเดลีนบนคอของเมเรดิธคลายออกเล็กน้อย
แม้ว่าเธอต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นตาย แต่ลิเลียนก็ยังเป็นเด็กที่มีค่ามากกว่านั้น
เมเรดิธยิ้มอย่างชั่วร้ายเมื่อเธอรับรู้ถึงความลังเลใจในสายตาของเมเดลีน
ขณะที่เธอกำลังจะโจมตีเมเดลีนตอนที่อีกคนกำลังงุนงง ก็มีเสียงที่ลุ่มลึกและน่าดึงดูดใจดังขึ้นในอากาศ
“การฆ่าเธอจะทำให้มือของลินนี่สกปรกเปล่า ๆ ฉันจะทำแทนเอง”
หัวใจของเมเรดิธสั่นสะท้านในอกของเธอ ราวกับความหนาวเหน็บจากกระดูกพุ่งขึ้นจากปลายเท้าของเธอ