บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 996
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 996
“ดูเหมือนว่าไรย์ของเราจะสนใจคุณมอนต์โกเมอรี่นะ ตอนเขาพานาโอมิมาบ้านตอนนั้น เขาไม่เคยตักอาหารให้เธอเลย แต่เขาตักอาหารให้คุณมอนต์โกเมอรี่ไปตั้งห้าครั้งแล้ว!”
“คุณมอนต์โกเมอรี่งดงามนะ แต่เธอแต่งงานมีลูกตั้งสามคนแล้ว”
“ค่ะ ฉันคิดว่าไรย์ควรรักษาระยะห่างกับคุณมอนต์โกเมอรี่ กลัวว่าจะมีคนแพร่ข่าวลือเกี่ยวกับพวกเขาอีก”
มาดามโจนส์พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นเธอก็ส่งข้อความถึงไรอันเพื่อบอกให้เขารู้
เมื่อไรอันเห็นข้อความของผู้เป็นแม่ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพวกท่านหวังดี แต่เขาก็รู้เหมือนกันว่าเมเดลีนกำลังจะหย่ากับเจเรมี่
เมเดลีนไม่สามารถบอกคนนอกได้ว่าทำไมเธอถึงต้องการหย่ากับเจเรมี่
เธอทำได้เพียงกล้ำกลืนความสิ้นหวังและความคับแค้นใจของตัวเองเอาไว้
…
เจเรมี่ที่นั่งอยู่เงียบ ๆ และมองดูเวลาผ่านไป ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว แต่เมเดลีนยังกลับมาไม่ถึงบ้าน
เขาไม่รู้จักไรอันและเพิ่งได้รับข้อมูลเกี่ยวกับอีกฝ่ายเมื่อไม่นานมานี้เอง ไรอันเป็นจิตรกรหนุ่มฝีมือดีและเรียนต่างประเทศมาตลอด และสุดท้ายก็กลับมาที่นี่
ไรอันดูไร้ที่ติ
และเหมือนว่าเขาจะสมบูรณ์แบบไปเสียทุกเรื่อง
จุดด่างพร้อยเดียวเกี่ยวกับไรอันคือครั้งหนึ่งเขาเคยเดทกับนาโอมิ
อย่างไรก็ตามมีการระบุอย่างชัดเจนในข้อมูลว่าเขาเป็นคนที่เนี้ยบมาก และจะไม่ยอมให้คนอื่นเข้าไปในรถของเขาเป็นอันขาด
แต่เจเรมี่เห็นด้วยตาตัวเองว่าไรอันเปิดประตูและเชิญเมเดลีนขึ้นรถ เมื่อตอนที่มารับเธอ
นี่เพียงพอที่จะพิสูจน์ว่าไรอันมีความรู้สึกต่อเมเดลีนแบบไหน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกอ้างว้างและอิจฉาอยู่ในใจ
เมื่อมองไปที่ทารกน้อยซึ่งกำลังโบกมือเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขา ชายหนุ่มก็ยิ้มและวางลูกลงในเปล จากนั้นเขาก็เดินไปที่โต๊ะทำงานพร้อมกับหยิบเอกสารการหย่าและปากกาออกมา
หลังจากเมเดลีนกลับมาถึงบ้าน เธอก็ขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นห้องของเธอ เมื่อเข้าไปในห้อง เธอก็เห็นเจเรมี่ยืนอยู่ข้างเปล และกำลังมองดูลูกตัวน้อยที่หลับใหล
เธอมองไปที่เขาอย่างเย็นชา “ออกไป”
“ขอเวลาผมอีกเดี๋ยวนะ” เสียงของเขานุ่มนวลและอ่อนโยน จากนั้นก็มองดูลูกชายที่หลับใหลอีกครั้ง “ลินนี่ ขอบคุณที่ให้กำเนิดลูกแสนน่ารักอีกคนกับผมนะ”
เขามองไปที่เมเดลีนด้วยความเศร้าในใจและแสดงความขอบคุณ
“ฉันไม่ได้ให้กำเนิดเด็กคนนี้เพื่อคุณ” เมเดลีนโต้ตอบและหันหน้าหนี “เมื่อทุกอย่างเหมาะสม ความสำเร็จก็จะตามมาเอง เป็นเรื่องปกติที่สามีและภรรยาจะพบเจอกัน แต่งงานกันแล้วมีลูก ฉันเคยโหยหาครอบครัวที่มีความสุขกับผู้ชายที่ฉันรัก ฉันอยากจะมีชีวิตที่มีความสุขและสงบ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีทางบรรลุความฝันนั้นได้ตราบใดที่ฉันอยู่กับคุณ”
เมื่อได้ยินเมเดลีนพูดเช่นนั้น เจเรมี่ก็ซ่อนนัยน์ตาแดงก่ำและน้ำตาเอาไว้
หัวใจของเขาเต็มไปด้วยคำขอโทษและความสำนึกผิด
เขาเคยสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ และยังสัญญาว่าจะทำให้เธอและลูก ๆ มีความสุข มีชีวิตที่สงบสุข แต่เขากลับทำไม่ได้อย่างนั้น
คำสัญญาทั้งหมดกลายเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น
เจเรมี่เดินเข้าไปช้า ๆ มองร่างบางที่กำลังฟื้นตัวและแข็งแกร่งขึ้นทีละนิดของเธอ “ลินนี่ ผมขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวังอีกครั้ง”
“ผมจะไม่สร้างความยุ่งยากให้คุณอีกแล้ว คุณให้อภัยผมนะ” เขาเอ่ยเบา ๆ ขณะที่ยื่นเอกสารการหย่าที่เซ็นชื่อแล้วให้กับเมเดลีน
“ไรอันเป็นคนดี คุณลองพิจารณาเขาได้นะ ผมหวังว่าเขาจะสามารถทำให้คุณมีความสุข และให้ในสิ่งที่ผมไม่สามารถให้คุณได้”
เมเดลีนหันมามองเอกสารการหย่าที่เจเรมี่ยื่นให้
เมื่อเห็นลายเซ็นบนกระดาษ เธอไม่สามารถควบคุมน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาได้อีกต่อไป
เจเรมี่รู้สึกใจแหลกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อเห็นเธอร้องไห้ เขาเข้าไปสวมกอดเธอเอาไว้ทันที “ลินนี่!”