ผู้กล้าเหนือกาลเวลา - บทที่ 558-2 ห่านป่าบินลาลับสุดสายตา สุดฟ้าใต้หล้าหนทางช่างห่างไกล (2)
- Home
- ผู้กล้าเหนือกาลเวลา
- บทที่ 558-2 ห่านป่าบินลาลับสุดสายตา สุดฟ้าใต้หล้าหนทางช่างห่างไกล (2)
บทที่ 558 ห่านป่าบินลาลับสุดสายตา สุดฟ้าใต้หล้าหนทางช่างห่างไกล (2)
สวี่ชิงเอ่ยอย่างอ่อนโยน สือพั่นเยี่ยน เป็นชื่อของเด็กสาวตัวน้อย
“เจ้าค่ะ อาจารย์!”
เด็กสาวเชื่อใจสวี่ชิงมาก นั่งลงตรงหน้าสวี่ชิงทันที
สวี่ชิงยกมือขึ้น กดไปที่หว่างคิ้วของเด็กสาวตัวน้อย
“อย่าขัดขืน”
เด็กสาวได้ยินก็หลับตาลง
นานหลังจากนั้น สวี่ชิงก็แอบส่ายหน้า แอบเสียดายเล็กน้อย
เขาอยากจะลอง ดูว่าตัวเองมีวิธีสลายคำสาปพระจันทร์สีชาดในร่างของอีกฝ่ายได้หรือไม่ อยากจะวิจัยทฤษฎีของคำสาปนี้
แต่น่าเสียดาย คำสาปที่มาจากสายเลือด ด้วยความสามารถของสวี่ชิงตอนนี้ไม่สามารถทำถึงขั้นทำลายไปได้ เขาต้องค้นคว้าและทดลองมากกว่านี้ถึงจะได้
เพียงแต่การทดลองแบบนี้จะต้องแฝงไว้ด้วยความโหดเหี้ยม จะต้องเกี่ยวพันกับการชำแหละและทดลองเลือดเนื้อทุกชุ่น ใช้เผ่ามนุษย์มาทดลอง สวี่ชิงไม่อยากทำแบบนั้น
“พั่นเยี่ยน” สวี่ชิงเอ่ยเสียงเบา
เด็กสาวตัวน้อยรีบลืมตาขึ้น
“อีกไม่กี่วันข้าก็ต้องจากไปแล้ว”
เด็กสาวเงียบนิ่ง ดวงตาแดงเล็กน้อย ก้มหน้าไม่พูดอะไร
นางรู้ตั้งนานแล้วว่าจะต้องมีวันนี้ ในใจก็เตรียมใจไว้แล้ว แต่ในชั่วขณะที่สวี่ชิงพูดออกมา ใจของนางก็ยังใจหายวูบ
มองนาง ในสมองสวี่ชิงมีภาพความขยันและตั้งใจของอีกฝ่ายสองเดือนที่ผ่านมานี้ผุดขึ้น ความมุ่งมั่นปรารถนาต่อความรู้ทำให้สวี่ชิงรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก นานหลังจากนั้นสวี่ชิงก็ทำการตัดสินใจอะไรบางอย่าง
เขาหยิบตำรายาจากในถุงเก็บของออกมาเล่มหนึ่ง
“นี่เป็นสิ่งที่อาจารย์ข้าทิ้งเอาไว้ให้ข้า วันนี้ข้าขอมอบมันให้กับเจ้า”
เด็กสาวตัวน้อยยกมือเล็กๆ สั่นเทาขึ้นมา รับตำราเอาไว้ กอดไว้ในอ้อมอกแน่น ในตอนที่มองไปทางสวี่ชิง ในดวงตาแฝงด้วยความอาลัยอาวรณ์อย่างมากมาย อยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดเอาไว้
แต่นางรู้ อาจารย์กับตัวเองนั้นอยู่คนละโลก ดังนั้นคำพูดร้อยพันสุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็นการโขกศีรษะคำนับ
นางโขกศีรษะคารวะสวี่ชิงเก้าครั้ง
สวี่ชิงรับเอาไว้อย่างสงบนิ่งสุขุม เอ่ยกำชับ
“ตำราสมุนไพรเล่มนี้ วันหน้าเจ้าต้องตั้งใจศึกษาให้ดี กลับไปเถอะ วันหลังไม่ต้องมาแล้ว”
เด็กสาวตัวน้อยยืนขึ้นอย่างเงียบงัน เงาร่างผอมเล็กเดินไปที่ประตูอย่างเศร้าสร้อยอ้างว้าง ยืนอยู่ตรงนั้น นางหันมามองสวี่ชิงอีกครั้ง น้ำตาในดวงตาไหลลงมาอย่างสะกดกลั้นไม่ได้
“อาจารย์ ข้ายังจะได้พบท่านอีกหรือไม่เจ้าคะ”
สวี่ชิงเงยหน้า มองเด็กสาวตัวน้อยอายุสิบเอ็ดสิบสองปีข้างหน้าคนนี้ เขาเข้าใจถึงความคิดของอีกฝ่าย เพราะภาพฉากที่คล้ายกันนี้ก็เคยเกิดขึ้นกับเขาเช่นกัน
ดังนั้นใบหน้าของเขาจึงฉายรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา พยักหน้า
“ฟ้าดินเป็นที่พักแรมของสรรพชีวิต เวลาเป็นแขกผู้มาเยือนนับตั้งแต่โบราณกาลมา ขอเพียงไม่ตาย ก็จะได้พบกันอีก ข้าหวังว่าในวันที่ได้พบเจ้าอีกครั้งวันนั้น เจ้าจะเป็นคนเก่งกล้าสามารถแล้ว”
เด็กสาวจำประโยคนี้เอาไว้อย่างขึ้นใจ นางสูดลมหายใจลึก โค้งคารวะสวี่ชิง ค่อยๆ ไปจากห้องพัก
เดินอยู่ใต้ราตรีมืด จิตใจของนางเศร้าสร้อย กอดตำรายาในอ้อมอกไว้แน่น เหมือนกอดความหวังเอาไว้ ปากก็เอ่ยพึมพำ
“ขอเ