ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 1973 แม่นางคนนี้โหดเหี้ยมนัก

ตอนที่ 1973 แม่นางคนนี้โหดเหี้ยมนัก

………………..

ใบหน้าของอี้เหวินเทาแดงก่ำขึ้นมาในทันที เขาเบิกตากว้าง จ้องฉู่หลิวเยว่ตาเขม็ง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอันใด แต่ปฏิกิริยาตอบรับของเขานั้นสามารถแสดงให้เห็นถึงความคิดของเขา

อี้เหวินจั๋วตะโกนขึ้นมาอย่างหมดความอดทน

“ซั่งกวนเยว่! เจ้าอย่าโลภเกินไปนัก!”

อาวุธศักดิ์สิทธิ์สามสิบชิ้นเหตุใดเจ้าไม่ไปขโมยเอาล่ะ?

ฉู่หลิวเยว่แค่นหัวเราะออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียดาย

“ประมุขอี้ เหมือนว่าในสายตาของน้องชายแท้ๆ ท่าน จะเห็นว่าของเหล่านั้นสำคัญกว่าชีวิตของท่านสินะ?”

อี้เหวินจั๋วโมโหจนตัวสั่นสะท้าน

“เจ้าพูดบ้าอันใดของเจ้า! ข้าพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อใด? เห็นได้ชัดว่าเจ้าเป็นคนที่ละโมบโลภมากเหมือนสิงโตอ้าปาก โลภไม่มีที่สิ้นสุด! อาวุธศักดิ์สิทธิ์สามสิบชิ้น เจ้ารู้หรือไม่ว่านั่นมีมูลค่ามากเท่าใด?”

มีใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ในแววตาของนางมีความเย็นชาปรากฏขึ้นหลายส่วน

“อ่า? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่า…ท่าเรือดอกท้อของข้านั้นมีมูลค่ามากเท่าใด?”

เมื่อถูกถามกลับ อี้เหวินจั๋วก็พูดอันใดไม่ออกในทันที

เดิมทีคนอื่นๆ ที่ต้องการจะร่วมโต้แย้งก็ทยอยปิดปากกันไปในทันที

ทันใดนั้นสถานการณ์ก็ตกอยู่ในความเงียบ

อาวุธศักดิ์สิทธิ์สามสิบชิ้นมีมูลค่าสูงมากจริงๆ แต่เมื่อเปรียบเทียบกับท่าเรือดอกท้อแล้ว มันอยู่คนละระดับกันชัดๆ

ขอเพียงแค่มีช่างหลอมอาวุธระดับปรมาจารย์ก็สามารถหลอมอาวุธศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว ส่วนเรื่องของจำนวนนั้น เป็นเรื่องของเวลาเท่านั้น

ต้องบอกก่อนว่าแค่ซั่งกวนจิ้งคนเดียวก็มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์อยู่จำนวนไม่น้อยแล้ว

ไม่อย่างนั้นงานแต่งงานของนางกับหรงซิวในตอนแรก เขาไม่สามารถมอบอาวุธศักดิ์สิทธิ์จำนวนมากในคราวเดียวได้แน่นอน

ดังนั้นด้วยระดับอย่างตระกูลอี้ เขาสามารถนำอาวุธศักดิ์สิทธิ์สามสิบชิ้นออกมาได้อย่างแน่นอน

ไม่อย่างนั้นแล้วละก็ตลอดพันปีที่ผ่านมา ไม่อย่างนั้นเขาไม่ดึงดูดตระกูลสูงส่งมากมายให้มาครอบครองพื้นที่แห่งนี้

ครั้งนี้ตระกูลอี้มาที่นี่โดยพร้อมเพรียงก็เพื่อเรื่องนี้ไม่ใช่หรือ?

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เป็นฝ่ายที่พยายามจะแย่งชิงท่าเรือดอกท้อจากฉู่หลิวเยว่

ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ได้ชนะการพนันแล้ว ฝ่ายที่ได้เปรียบจะเสนอเงื่อนไขเช่นนี้ก็เหมือนว่า…จะไม่มีอันใดผิดเพี้ยนไป

ทั้งสองฝ่ายกำลังเผชิญหน้ากัน

สีหน้าของฉู่หลิวเยว่ดูผ่อนคลาย

ที่นางต้องการของเหล่านี้นั้นก็มีเหตุผลง่ายดายมาก

…จวนเยว่เพิ่งได้ปกครอง ของที่อยู่ในคลังไม่เพียงพอ!

วัตถุดิบวิเศษมีจำนวนไม่น้อยแล้ว อีกทั้งตอนนี้ยังมีผู้แข็งแกร่งจำนวนมากที่ต้องการมาเข้าร่วม

แต่พวกเขาไม่มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถใช้ได้เลย

แม้ว่าฉู่หลิวเยว่เองจะเป็นช่างหลอมอาวุธ แต่อาศัยกำลังของนางเพียงคนเดียวไม่สามารถสนับสนุนจวนเยว่ได้ทั้งหมด

ตอนนี้มีแกะเข้ามาให้ถอนขนแบบไม่ต้องจ่ายเงิน

โอกาสที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้!

นางต้องการเพียงแค่สามสิบชิ้น นางยังคิดว่ามันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ!

แต่หลังจากพิจารณาที่อี้เหวินเทาแขนหักสองข้าง โดยพื้นฐานแล้วเขาแทบจะกลายเป็นคนตายไปแล้ว ดังนั้นนางจึงลดราคาให้

ท้ายที่สุดนางก็อยากจะเจรจาด้วยความจริงใจมากที่สุด ดังนั้นนางก็อยากจะให้คนอื่นเห็นความจริงใจของนางด้วย

หากคนของตระกูลอี้รู้ว่านางคิดอันใดอยู่ เกรงว่าพวกเขาคงจะโมโหจนกระอักเลือดออกมาแล้ว

จวินจิ่วชิงหันกลับมามองหน้าทุกคน

“ผู้อาวุโสทุกท่านมีความเห็นอย่างใดบ้าง?”

ทุกคนคร่ำครวญอยู่ในใจ

พวกเขายังจะทำอันใดได้อีก?

อีกทั้งตามคำสัญญาเมื่อก่อนหน้านี้ ต่อให้วันนี้ฉู่หลิวเยว่จะสังหารอี้เหวินเทา ตระกูลอี้ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะบอกให้นางมารับผิดชอบ!

หลังจากผ่านไปสักพักก็มีคนพูดขึ้นว่า

“ขอเพียงแค่ช่วยท่านประมุขกลับมาได้…ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอันใดข้าก็ยอม!”

คนที่เหลือก็ทยอยคล้อยตามกัน

จวินจิ่วชิงกวาดสายตาไปทางพวกเขา จากนั้นก็มองไปทางฉู่หลิวเยว่อีกครั้ง

“เงื่อนไขทั้งสองของเจ้า ข้าขอตอบตกลงแทนประมุขอี้ เจ้า…”

“อย่าเพิ่งรีบร้อน ข้ายังพูดไม่จบเลย”

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลงแล้วพูดขัดจังหวะจวินจิ่วชิง

“เงื่อนไขข้อที่สาม นับจากนี้เป็นต้นไป หากคนตระกูลอี้เจอกับคนของจวนเยว่ พวกเจ้าจะต้องหลบหลีกออกไปให้ห่าง! หากคนของตระกูลอี้ใช้เหตุการณ์ในวันนี้มาเป็นสาเหตุเพื่อยั่วยุคนของจวนเยว่…หากมาหนึ่งคน ข้าก็จะสังหารหนึ่งคน! มาสองคน ก็จะสังหารคู่!”

ขณะที่พูดนางก็เชิดหน้าขึ้น

“เผื่อมีคนไม่รักษาคำพูด ข้ายังต้องรบกวนให้พวกเจ้าเขียนสัญญาขึ้นมาด้วยมือของตนเองเพื่อเป็นหลักฐาน”

คนตระกูลอี้ล้วนมึนงงไป คิดไม่ถึงเลยว่าฉู่หลิวเยว่จะเสนอเงื่อนไขเช่นนี้ด้วย

จวินจิ่วชิงมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็ว เขาเม้มริมฝีปาก สุดท้ายก็เลือกที่จะตอบรับ

“ตกลง”

เมื่อพูดจบเขาก็หยิบกระดาษและพู่กันออกมาจากแหวนเฉียนคุน แล้วเริ่มเขียนสัญญาทันที

เมื่อคนของตระกูลอี้เห็นว่าเขาจรดปลายพู่กัน สีหน้าของพวกเขาก็ซับซ้อนอย่างยิ่ง

ถ้าเขาขัดขืน?

อี้เหวินเทาจะเป็นอย่างใด?

ถ้าพวกเขาเห็นด้วยล่ะ?

บรรยากาศของคนตระกูลอี้นั้นอึดอัด เงียบสงบ สีหน้าของทุกคน ดูย่ำแย่เป็นอย่างมาก

นับว่าวันนี้พวกเขาอายขายหน้าจนต้องเอาหน้าแทรกแผ่นดินแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน จวินจิ่วชิงก็เขียนเสร็จ เขาสะบัดข้อมือ

กระดาษแผ่นนั้นลอยมาอยู่ตรงหน้าฉู่หลิวเยว่ด้วยความรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่รับกระดาษแผ่นนั้นมาแล้วอ่านอย่างละเอียด

ครั้งนี้จวินจิ่วชิงไม่มีเจตนาชั่วร้ายใดๆ อีกทั้งยังเขียนตามที่นางต้องการทุกประการ

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“เอาล่ะ เจ้าจะปล่อยเขามาได้หรือยัง?”

จวินจิ่วชิงถาม

“อย่าเพิ่งรีบร้อนยังขาดข้อสุดท้าย”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“กระดาษแผ่นนี้ยังไม่ได้ลงชื่อ ถือว่ามันยังไม่มีผลใดๆ ”

จวินจิ่วชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ข้าเขียนชื่อของตนเองไว้บนกระดาษแผ่นนั้นเรียบร้อยแล้ว”

เขาคือนายน้อยของตระกูลอี้ อีกทั้งด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของอี้เหวินเทา คาดว่าหลังจากนี้อีกไม่นานเขาคงหมดสิทธิ์ในตำแหน่งประมุขตระกูลอี้

เมื่อถึงตอนนั้น จวินจิ่วชิงก็จะเป็นคนรับช่วงต่อของตระกูลอี้ทั้งหมด

หากให้เขาเป็นคนรับผิดชอบ ทุกอย่างก็มีค่าเท่ากัน

แต่ฉู่หลิวเยว่ต้องการมากกว่านั้น

“เรื่องในวันนี้ ใครเป็นคนก่อเรื่อง คนนั้นต้องรับผิดชอบ”

ฉู่หลิวเยว่พูดแล้วยกมือขึ้น

ทันใดนั้นก็มีอันใดบางอย่างลอยผ่านด้านข้างนาง

ซึ่งมันคือแขนข้างหนึ่งที่ถูกฉีกขาดไปแล้ว!

ทุกคนสามารถมองออกว่า นั่นคือแขนของอี้เหวินเทา!

ทันใดนั้นสีหน้าของทุกคนจึงเต็มไปด้วยความตกใจและมึนงง ไม่รู้ว่าที่ฉู่หลิวเยว่ทำเช่นนี้ นางต้องการทำอันใดกันแน่ แต่ทันใดนั้นทุกคนก็มองเห็นมีดสองคมอันแหลมคมที่ปรากฏอยู่กลางฝ่ามือของนาง

จากนั้นเพียงแค่นางสะบัดมือ มีดสองคมอันนั้นก็พุ่งตัวมาอย่างรวดเร็ว!

นิ้วหนึ่งของเขาถูกตัดออกอย่างไร้สุ้มไร้เสียงพุ่งไปหาฉู่หลิวเยว่อย่างรวดเร็ว!

ฉู่หลิวเยว่หยิบนิ้วที่ถูกตัดขาดประทับลงบนกระดาษแผ่นนั้น จนกลายเป็นรอยประทับสีแดง!

จากนั้นนางก็โยนนิ้วออกไปด้านข้าง ก่อนหยิบผ้ามาเช็ดนิ้วมือที่ขาวเรียวของตนเอง ก่อนจะเผาผ้าเช็ดหน้าอันนั้นทิ้งทันที

การกระทำของนางนั้นไหลลื่น เป็นธรรมชาติ!

เหมือนว่าของที่นางจับเมื่อครู่นี้ไม่ใช่แขนหรือนิ้วคน แต่เป็นแค่ของที่ไม่มีความเกี่ยวข้อง!

สุดท้ายนางก็เขย่า “สัญญา” แล้วกวาดตาอ่านอย่างระมัดระวัง พร้อมพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ได้แล้ว”

ขณะที่พูดนางก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนหัวเราะเย็นๆ แล้วโค้งคำนับ

“ประมุขอี้ ขอบคุณมากเจ้าค่ะ”