ลูกเขยมังกร Royal Dragon Husband - บทที่ 243 คนส่งอาหาร

บทที่ 243 คนส่งอาหาร

“ผู้จัดการส้งเป็นเพื่อนของฉัน นายว่าฉันไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ” จางหงยิ้มเยาะ ฉันกับส้งเฟยใส่กางเกงตัวเดี๋ยวกันโตมาด้วยกัน จะให้ส้งเฟยไล่ใครออกสักคน มันง่ายนิดเดียว

“งั้นผู้จัดการจางก็โทรหาผู้จัดการส้งเถอะ”หวังต้าไห่ยังคงยืนกราน ไอ้โง่จางหงคนนี้ ถึงตอนนี้แล้วยังไม่รู้ ว่าตัวเองได้ล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกินขนาดไหน อย่าว่าแต่ไล่เขาออกเลย มากที่สุดก็ครึ่งชั่วโมง จางหงจะต้องไสหัวออกจากภูเขายู่ฉวนซานด้วยตัวเอง

“ได้ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้เลย”

เมื่อจางหงพูดแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา โทรหาส้งเฟยติดแล้ว

“ส้งเฟย หวังต้าไห่เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในแผนกนายใช่ไหม?” จางหงเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว

โทรศัพท์ของอีกฝั่ง ส้งเฟยเงียบไปพักนึ่งแล้วตอบว่า ： “ใช่”

“ฉันต้องการให้เขาไสหัวออกไปตอนนี้ ทำได้ไหม?” จางหงใบหน้าเย้อหยิ่ง

“ไม่ได้！”

“อะไรนะ?”

สีหน้าของจางหงแข็งทื่อ ทำไม…..บทผิดเหรอ? ปกติแล้วส้งเฟยจะทำตามความต้องการของเขาได้ตลอด ทำไมวันนี้ ปฏิเสธเขาอย่างง่ายดาย?

“ไม่ซิ ส้งเฟย นายหมาย…..”

จางหงต้องการถามส้งเฟยสักสองสามคำ กลับถูกส้งเฟยตัดบท โดยไม่เห็นใจเลยสักนิด： “จางหง แผนกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ใช่ของตระกูลฉัน”

“อีกอย่าง ต่อไปไม่ต้องติดต่อฉันนะ”

ตู๊ดๆ

หลังจากพูดจบ ส้งเฟยก็ตัดสายโทรศัพท์ไป เป็นที่ชัดเจนว่าต้องการตัดขาดจากจางหง

ครั้งนี้จางหงไม่พูดไม่จาแล้ว

ถึงเขาจะโง่แค่ไหน ก็ควรจะรู้ตัวแล้ว ว่าเหตุการณ์ไม่ปกติ

มิตรภาพสิบปีกว่าของส้งเฟยและเขา แต่ตอนนี้ คิดจะตัดก็ตัด….

“ตกลงนายทำงานอะไรกันแน่?”

จู่ๆจางหงก็หันไปจ้องเฉินเฟิง

“คนส่งอาหาร” เฉินเฟิงตอบแบบเฉื่อยๆ

“เป็นไปไม่ได้！” จางหงยืนยัน เวลานี้ ถ้าเขายังเห็นเฉินเฟิงเป็นแค่คนส่งอาหารแล้วละก็ งั้นสมองของเขาก็ถูกน้ำเข้าแล้ว

“นายรู้จักประธานเสิ่นของพวกเราจริงๆเหรอ?” จางหงกลืนน้ำลายและถาม

แม้ว่าเขาไม่อยากจะเชื่อ แต่มาถึงตอนนี้แล้ว สัญญาณทั้งหมดแสดงให้เห็น เฉินเฟิงไม่ได้เสแสร้งอะไร เขาอาจจะรู้จักเสิ่นหงชังจริงๆก็ได้

อีกทั้งหวังต้าไห่กับเฉินเฟิง ความสัมพันธ์คงไม่ใช่เพื่อนเก่าแน่

หวังต้าไห่กลัวเฉินเฟิง！

เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย： “เหมือนว่าฉันจะเคยบอกนายแล้วนะ”

เปรี้ยง!

ในสมองของจางหงเหมือนถูกฟ้าผ่า ระเบิดเปรี้ยงออกมา ทันใดนั้นสีหน้าก็ซีดลงทันที

เมื่อกี้เฉินเฟิงโทรศัพท์หาเสิ่นหงชังจริงเหรอ

ตายแล้ว！

ตายแน่ๆแล้ว！

“ท่านเฉิน คุณฟังผมพูดก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด”เสียงของจางหงสั่นเหมือนเสียงร้องไห้ คนฉลาดแค่ฟังก็รู้ เขาในตอนนี้รู้สึกกลัวอย่างมาก

ท่าทางการเปลี่ยนแปลงของเขา ทำให้หลินหลัน เสี้ยเว่ยกั๋ว พี่ฟาง ทั้งสามคนตกใจ

“จางหง นายพูดอะไร? เข้าใจผิดอะไร?”

พี่ฟางถามด้วยสีหน้าดุดัน แค่มองก็รู้ว่าหลินหลันจะต้องควักเงินก้อนใหญ่นี้ เวลานี้จางหงกลับพูดว่าเข้าใจผิด

“แม่ ท่านเฉินเขา รู้จักประธานเสิ่น” จางหงเสียงสั่น สำหรับพนักงานที่ยู่ฉวนซานแล้ว ตำแหน่งของเสิ่นหงชัง ไม่ต่างจากยมบาล

คำพูดหนึ่งคำสามารถคาดโทษเป็นหรือตายได้

ตอนนี้เสิ่นหงชังรู้แล้วว่า เขาเอาห้องที่เคยมีคนตายไปขาย ดังนั้นเสิ่นหงชังไม่ปล่อยเขาไว้แน่

ตอนนี้จางหงทำได้แค่ภาวะนาให้ ความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงกับเสิ่นหงชังลึกซึ้งพอ และหน้าของเฉินเฟิงใหญ่พอ ใหญ่พอที่เสิ่นหงชังจะปล่อยเขาไป

“เหลวไหล！ เขาก็แค่คนส่งอาหารคนหนึ่ง จะรู้จักประธานเสิ่นได้ยังไง” พี่ฟางพูดเยาะ เฉินเฟิงจะรู้จักเสิ่นหงชัง?

ถ้าจะรู้จักเสิ่นหงชังจริงๆ หลินหลันยังจะต้องมาซื้อห้องผ่านเขาเหรอ ไปหาเสิ่นหงชังโดยตรงดีกว่า อย่าว่าแต่ลด30%เลย ลด 50%ก็ยังได้เลย

“ผู้จัดการจาง คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ไอ้สวะนี่ เขา…..เขาไม่มีทางรู้จักกับประธานเสิ่นของพวกคุณ” หลินหลันก็ไม่อยากจะเชื่อ เธอรู้สึกว่าจางหงจะต้องเข้าใจอะไรผิดแน่นอน ถ้าหากเฉินเฟิงรู้จักเสิ่นหงชังละก็ งั้นเธอก็คงรู้จักกับ บิล เกตส์แล้ว

จางหงแสยะยิ้มแล้วส่ายหน้า เขาหวังว่าตัวเองจะเข้าใจผิด แต่สัญญาณจากส้งเฟยนั้นมันชัดเจนมาก มิตรภาพสิบกว่าปี เป็นไปไม่ได้ที่จะตัดก็ตัดได้ ดังนั้นส้งเฟยถึงได้เด็ดเดี่ยวขนาดนั้น ต้องรู้ว่าเขาจะต้องซวยแน่

คนที่ทำอะไรเขาได้ ทั่วทั้งยู่ฉวนซาน ก็มีแค่เสิ่นหงชังแล้ว

“ท่านเฉิน ผม…ใจผมโดนน้ำมันหมูราด ผมมันตาสุนัขชอบดูถูกคน ผมไม่ควรเอาห้องที่เคยมีคนตายมาขายให้คุณ ได้โปรดให้โอกาสผมชดเชยให้คุณนะครับ” จางหงพูดแล้ว ก็คุกเข่าลงกับพื้น ขอร้องอย่างทรมาน

“จางหง！ คุณพูดอะไร คอนโดเคยมีคนตายอะไรกัน！”

สีหน้าพี่ฟางแข็งทื่อ คำรามด้วยความโกรธ ไอ้สวะนี่ คิดไม่ถึงว่าจะสารภาพออกมาเอง！

“คอนโดเคยมีคนตายแล้วจริง?！” สายตาของเสี้ยเว่ยกั๋วจมลง

ทันใดนั้นสีหน้าของหลินหลันก็ซีดลง จางหงเองพูดออกมาขนาดนี้แล้ว เรื่องคอนโดห้องนั้นที่เคยมีคนตาย เกรงว่าน่าจะจริง

“ไม่จริง！ หลินหลัน คุณอย่าไปฟังเขาพูด ห้องดีดีแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ว่าจะมีเรื่องที่เคยมีคนตายอะไรพวกนี้” พี่ฟางโมโหสุดๆ ยังคิดจะแก้ต่าง กลับพบว่าสายตาที่ทุกคนมองไปทางด้านหลังเธอนั้นเปลี่ยนไป

พี่ฟางหันหลังไปดูโดยไม่ตั้งตัว ใบหน้าที่เข้าสู่สายตาของเธอ ทำให้รูม่านตาของเธอหดตัวทันที

“เสิ่น……ประธานเสิ่น……”พี่ฟางลิ้นติดอ่าง คำพูดก็พูดไม่ค่อยจบประโยค

สีหน้าของเสิ่นหงชังมืดดำ： “ใครบอกคุณว่าห้องนี้ไม่เคยมีคนตาย?”

“ประธานเสิ่น……ฉัน……”พี่ฟางลุกลี้ลุกลน สูญเสียความมั่นใจโดยสิ้นเชิง ไม่รู้ว่าจะแก้ต่างกับเสิ่นหงชังยังไง

“ไสหัวไป！”

เสิ่นหงชังพูดแล้วพร้อมกับตบลงไปบนหน้าของพี่ฟางอย่างแรง ตบจนพี่ฟางลมลงไปที่พื้น

เดินมาตรงหน้าเฉินเฟิง สีหน้าของเสิ่นหงชังตอนนี้ถึงมีรอยยิ้มขึ้นมา： “ท่านเฉิน ขอโทษด้วย เรื่องนี้เป็นความผิดพลาดของผมเอง”

ฮะ！

จางหงที่คุกเข่าที่พื้น สีหน้าซีดลงอีกครั้ง รอยยิ้มเศร้าโศกปรากฏขึ้นที่มุมปาก จริงด้วยที่ เฉินเฟิงรู้จักเสิ่นหงชัง อีกทั้งเห็นท่าทางของเสิ่นหงชังแล้ว ความสัมพันธ์กับเฉินเฟิง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้รู้จักกันธรรมดา

“ประธานเสิ่นพูดเกินไปแล้ว คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด”เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย ต่อหน้าคนนอกเสิ่นหงชัง ตัวเขาเองจะไม่เรียกคุณชายเฉินต่อหน้าหลินหลันและเสี้ยเว่ยกั๋ว

“จางหง！”สายตาของเสิ่นหงชังย้ายไปที่จางหง

“ปังปังปัง”

จางหงก็เริ่มโขกหัวด้วยน้ำตาคลอเบ้า อย่างไม่ลังเลเลยสักนิด

“ประธานเสิ่น ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมเถอะ”

“ยกโทษให้นาย? !” เสิ่นหงชังตะคอก： “คอนโดที่เคยมีคนตาย นายก็กล้าขาย ยังจะให้ฉันยกโทษให้นายเหรอ?！”

“ประธานเสิ่น ผมผิดไปแล้ว ใจผมถูกน้ำมันหมูราด ผมเห็นเงินก็ตาโต……”

จางหงขอความเมตตาทั้งน้ำหูน้ำตา ตอนนี้เขาสารภาพจนหมดไส้หมดพุงแล้ว ที่จริงตอนแรก เดิมทีเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เพราะความอำมหิตของเสิ่นหงชังอยู่ที่นั่น

ต่อให้เขายืมความกล้ามาเป็นแสน เขาก็ไม่กล้าแตะความอำมหิตของเสิ่นหงชัง

แต่ทนความกดดันจาก แม่ยายพี่ฟางไม่ไหว

พี่ฟางบอกว่า รู้จักกับผู้นำของสำนักการจัดการที่อยู่อาศัย สามารถออกใบรับรองความเป็นเจ้าของที่อยู่อาศัยแบบลับๆได้

และ เรื่องที่ห้อง 508 มีคนตาย ทั้งเมืองชางโจว ก็มีแค่ไม่กี่คนที่รู้