สาวน้อยปลูกผัก - ตอนที่ 592

TQF:บทที่ 592 โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ (3)

โต๊ะตัวหนึ่งในห้องรับแขกใหญ่โตแตกละเอียด ส่งผลให้ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องก้มหน้าลง ไม่กล้ามองใบหน้าที่เหมือนจะกินคนได้ของหัวหน้ากลุ่ม

“รังแกกันเกินไปแล้ว….”

หัวหน้ากลุ่มหารรับใช้เฮยอั้นมีสภาพเหมือนสิงโตที่บ้าคลั่ง ตะโกนโวยวายด้วยแววตาเกรี้ยวกราด

“หัวหน้ากลุ่ม เราจะไม่ทำอะไรไม่ได้นะ คนของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนทำเกินไปจริงๆ นี่มันเหมือนตบหน้าพวกเราชัดๆ จะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไรกัน”

หวงซันผู้เป็นหัวหน้าหมู่ 1 กัดฟันกรอด เดิมทีพวกเขากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นเป็นคนระดับเดินกร่างไปทั่วฮวงยันได้ บัดนี้ทุกคนเห็นพวกเขาเป็นตัวตลก จะไม่ให้แค้นได้อย่างไร

“หัวหน้ากลุ่ม กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนทำเกินไปจริงๆ พวกเราทนไม่ได้แล้ว”

“กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนเก่งมั้ยเราก็ยังไม่รู้ แต่หัวหน้ากลุ่มของพวกเขาก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น พวกเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจ”

“หัวหน้ากลุ่ม ไม่แน่พวกกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนก็แกล้งทำตัวกร่างขู่ไปงั้น เราจะปล่อยให้คนอื่นมาหัวเราะเยาะเราไม่ได้เด็ดขาด”

“อย่างมากก็แค่สู้ตายกับยัยนั่น ข้าไม่เชื่อหรอกว่าชายอก 3 ศอกอย่างพวกเรายังสู้ผู้หญิงคนเดียวไม่ได้”

“เรายังไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นยังไง อย่าปล่อยให้พวกเขามาทำให้กลัว ต้องสั่งสอนสักหน่อย”

…..

สมาชิกกลุ่มทั้งหลายที่อยู่ ณ ที่นี่ต่างโมโหขึ้นคอราวกับหลุมศพของบรรพบุรุษถูกขุดออกมา

มีเพียงรองหัวหน้ากลุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเท่านั้นที่ขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ได้โกรธหรือโมโห เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

เขาชื่อว่าเว่ยหัว เป็นผู้มีปัญญาของกลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้น ทุกคนที่เกิดอะไรขึ้นในกลุ่มเขาก็ต้องคิดไตร่ตรองก่อนแล้วค่อยหารือแผนรับมือกับหัวหน้ากลุ่ม

ครั้งนี้ก็ไม่เว้น กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนจะเพิ่งลงทะเบียนได้ไม่นาน เท่ากับว่ายังไม่ได้เปิดตัวจริงๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องรับภารกิจเลย

พลังของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนเป็นอย่างไรนั้นทุกคนก็อยากรู้คำตอบ แต่ไม่มีใครโง่พอจะไปแหยมกับพวกเขา

ไม่มีเหตุผลอื่นใดนอกจากที่พวกเขามียอดฝีมือจักพรรดิ์อมตะนับสิบคน ทำให้ผู้อื่นต้องรักษาระยะห่าง และยังมีข่าวออกมาว่าจริงๆแล้วกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไม่ได้มีจักพรรดิ์อมตะแค่ 10 กว่าคน แต่มามากถึงหลายร้อยคน

จักพรรดิ์อมตะหลายร้อยคน?

ข่าวนี้ไม่มีใครเชื่อ ถ้าหากมีจักพรรดิ์อมตะหลายร้อยคนจริงๆละก็พวกเขาสามารถต่อกรกับกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 1 ได้เชียวนะ

กับเรื่องที่กลุ่มทหารรับจ้างที่เพิ่งปราฏตัวจะเทียบเท่ากับกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 1 นั้นไม่มีใครเชื่อเด็ดขาด แต่ละคนยังคลางแคลงใจอยู่

เพราะฉะนั้นทุกคนก็ได้แต่คาดเดาว่าพลังที่แท้จริงของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนนั้นเป็นอย่างไร ไม่มีใครบอกแน่ชัดได้เพราะไม่มีใครเคยเห็นพลังที่แท้จริงของพวกเขา

แต่กลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นของพวกเขาเป็นปฏิปักษ์กับพวกเขาโดยไม่ตั้งใจ ตอนนี้คนทั้งเมืองเฝ้ารอให้พวกเขาตีกับกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนอยู่

คนจำนวนนับไม่ถ้วนรอให้พวกเขาสู้กัน ทีนี้ทุกคนก็จะได้รู้ว่าพลังที่แท้จริงของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนเป็นอย่างไร

ตอนนี้การกระทำของกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนได้ยั่วโมโหพวกเขากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นเข้าแล้ว เนื้อชิ้นดีที่กำลังจะเข้าปากหายไป หากพวกเขาไม่ทำอะไรอีกละก็คนทั้งฮวงยันต้องดูหมิ่นพวกเขาแน่

สู้ ต้องสู้อยู่แล้ว แต่จะสู้อย่างไรเขายังรู้สึกปวดหัวอยู่มาก

ศึกระหว่างยอดฝีมือไม่ใช่การละเล่นของเด็กๆ ลงมือก็คือฆ่ากันตาย ไม่ง่ายนักที่พวกเขาจะได้รับอนุมัติให้เป็นกลุ่มทหารรับจ้างระดับ 3 ได้ หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรขึ้นมาเกรงว่าต้องร่วงลงไปที่ระดับ 4 เหมือนเดิม คนที่เป็นผู้มีปัญญาของกลุ่มอย่างเขาจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด

“เว่ยหัว เจ้ามีความคิดเห็นว่าอย่างไร” หัวหน้ากลุ่มสะกดความโกรธลงพลางจ้องมองไปยังรองหัวหน้า

สมาชิกกลุ่มคนอื่นก็เช่นกัน สายตาของทุกคนตกไปที่รองหัวหน้า รอให้เขาพูดบางอย่างออกมา

เว่ยหัวส่ายหน้าเมื่อมองไปยังสหายแต่ละคนที่มีสีหน้าไม่ยอม “ข้าเข้าใจความรู้สึกของทุกคน แต่เรื่องนี้มันไม่ง่าย”

“รองหัวหน้ากลุ่ม เราเอาความเป็นธรรมคืนจากกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไม่ได้หรือ”

“รองหัวหน้ากลุ่ม พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นเคยถูกคนอื่นรังแกแบบนี้ซะเมื่อไหร่ ข้าคิดว่าเราต้องไปเอาตึกชุนเหอกลับมาจากพวกเขา”

“ถูกต้อง อย่างมากก็แค่สู้กัน พวกเรากลุ่มทหารรับจ้างเฮยอั้นเคยกลัวคนอื่นซะเมื่อไหร่ ต่อให้คนของกลุ่มทหารรับจ้างชังเอ้าก็ไม่กล้าทำแบบนี้กับพวกเรา”

“นั่นน่ะสิ หัวหน้ากลุ่ม รองหัวหน้ากลุ่ม พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งนั้น สู้กับกลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไปเลย พวกเราไม่เชื่อหรอกว่าชายอก 3 ศอกอย่างพวกเราจะแพ้นังผู้หญิงนั่น”

…..

ทุกคนเอะอะขึ้นอีกครั้ง ท่าทางฮึกเหิมราวกับจะสู้กันซะตอนนี้เลย

เว่ยหัวขมวดคิ้วเบาๆ บอกกับทุกคน “ทุกคนอย่าเพิ่งใจร้อน ข้าขอหารือกับหัวหน้ากลุ่มก่อนว่าจะจัดการพวกเขาอย่างไรดี ทุกคนไปทำอย่างอื่นกันก่อน แล้วจะให้คำตอบกับทุกคนแน่ๆ”

“ได้…”

“รองหัวหน้ากลุ่ม พวกเราจะรอนะ”

“ไม่มีปัญหา”

ทุกคนตอบรับและออกไปจากห้องรับแขกจนหมด เหลือเพียงหัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่ม

ตอนนี้หัวหน้ากลุ่มใจเย็นลงแล้ว แต่สีหน้ายังไม่สู้ดี กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นๆ “เว่ยหัว ถ้าพวกเราไม่ลงมือเกรงว่าทั้งฮวงยันจะดูหมิ่นพวกเรา”

“พี่ลวี่ ข้ารู้ แต่กลุ่มทหารรับจ้างซื่อหุนไม่ใช่ว่าจะแหยมได้ง่ายๆ”

“เว่ยหัว เจ้าหมายความว่าเราจะรามือแค่นี้รึ” สีหน้าของหัวหน้ากลุ่มลวี่ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่