เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 89 วัดผี

บทที่ 89 วัดผี

ฉู่ลั่วเพิ่งมาถึงบ้านตระกูลฉู่ ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกประหลาดในบ้านตระกูลฉู่

บนโซฟา ฉู่หร่านกำลังปิดหน้าร้องไห้โฮ โดยมีซ่งเชียนหย่ากระซิบปลอบเธออยู่

เมื่อเห็นว่าฉู่ลั่วกลับมาแล้ว ก็รีบดึงเธอเข้าไปหาพี่สาว (ปลอม ๆ)

ฉู่ลั่วถึงเห็นว่าบนหน้าฉู่หร่านมีรอยนิ้วมือหลายรอย ไม่รู้ว่าถูกใครตบมา

“ลั่วลั่ว หนูต้องช่วยหร่านหร่านนะ!” ซ่งเชียนหย่ามองฉู่หร่านอย่างปวดใจ “หนูดูสิ คนตระกูลอันตบฉู่หร่านจนกลายเป็นแบบนี้เชียวนะ!”

ฉู่หร่านมองมาด้วยท่าทางน่าสงสาร “ลั่วลั่ว ช่วยฉันได้ไหม? พวกเราเป็นพี่น้องกัน เธอจะช่วยฉันใช่ไหม”

ไม่รอให้ตอบ เธอก็พูดต่อไปอีกว่า “เธอจะไม่ปฏิเสธเพียงเพราะฉันไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลฉู่ใช่ไหม เธอคงไม่ปฏิเสธเพราะโกรธฉันหรอกใช่ไหม?”

ซ่งเชียนหย่ารีบพูดทันที “ไม่แน่นอน ลั่วลั่วไม่ใช่คนแบบนั้น!”

ฉู่ลั่วเงียบงัน “…”

ฉู่หร่านสบายใจ “แบบนั้นก็ดีค่ะ แบบนั้นก็ดี ขอบคุณนะลั่วลั่ว!”

เด็กสาวนั่งลงบนโซฟาเดี่ยว รอให้ทั้งสองพูดจบถึงปริปากขึ้นมา “ฉันไม่รับปากว่าจะช่วยเธอได้”

ฉู่หร่านกับซ่งเชียนหย่ามองด้วยความตกใจ

ฉู่ลั่วเอ่ย “ฉันไม่รู้สักนิดว่าเรื่องเป็นมายังไง”

ฉู่หร่านหลบสายตา “ก็แค่เรื่องเล็ก ๆ เท่านั้นเอง ลั่วลั่ว เธอเก่งขนาดนี้ ต้องมีวิธีช่วยอยู่แล้ว”

ซ่งเชียนหย่ากอดลูกรัก ปลอบโยนเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ตอนที่หร่านหร่านกับอันเชี่ยนออกไปเที่ยวด้วยกัน พวกเธอเข้าไปสักการะเฒ่าจันทรา*[1] ในวัดร้างจ้ะ”

“อันเชี่ยนโทษหร่านหร่าน บอกว่าหร่านหร่านทำร้ายเธอ”

ซ่งเชียนหย่าเป็นเดือดเป็นร้อนแทนลูกสาวสุดที่รักของตน “มีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าหร่านหร่านทำร้ายเธอ? เห็นกันอยู่ว่าเธออยากไปไหว้เฒ่าจันทราเอง มีสิทธิ์อะไรมาโทษหร่านหร่าน!”

ฉู่ลั่วขมวดคิ้ว “ไหว้เฒ่าจันทรา?”

คุณแม่พยักหน้า “เฒ่าจันทรานั่นแหละ ตั้งแต่เด็กจนโตอันเชี่ยนมีดวงเรื่องความรักที่ไม่ดีเท่าไหร่ หร่านหร่านหวังดีพาเธอไปไหว้เฒ่าจันทรา ตอนนี้พอเกิดเรื่องขึ้น คนตระกูลอันก็มาโทษหร่านหร่าน”

ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

เธอลูบใบหน้าของฉู่หร่านอย่างปวดใจ “ตระกูลอันสั่งสอนลูกสาวยังไง ถึงได้ตบหน้าหร่านหร่านขนาดนี้ ถ้าหร่านหร่านเสียโฉมไปจะทำยังไง?”

ฉู่หร่านโถมตัวเข้าสู่อ้อมกอดของซ่งเชียนหย่า ร้องไห้สะอึกสะอื้น

ฉู่ลั่วเผยสีหน้าเรียบเฉย “…”

เธอพูดแทรกเสียงร้องไห้ของฉู่หร่าน “ถ้าหวังดี แล้วทำไมคนตระกูลอันถึงคิดว่าเป็นความผิดของเธอล่ะ ถ้าเธอไม่ผิด ทำไมต้องให้ฉันออกหน้าช่วยด้วย?”

ฉู่หร่านเงียบงัน “…”

ซ่งเชียนหย่าส่งเสียงเยาะเย้ยออกมา “จะเพราะอะไรซะอีกล่ะ! คนตระกูลอันไม่มีเหตุผลน่ะสิ พวกเขาไปหานักพรตเฒ่าคนหนึ่ง นักพรตบอกว่าวัดนั้นเป็นวัดผี เหอะ! พวกเขาบอกมาแบบนั้นแหละ”

วัดผี!

ฉู่ลั่วหรี่ตาลง ก่อนหันขวับไปหาฉู่หร่าน “เธอรู้หรือเปล่าว่านั่นเป็นวัดผี?”

“แน่นอนว่าฉันไม่รู้! ฉันแค่ได้ยินคนอื่นพูดกัน บอกว่าเฒ่าจันทราที่วัดนั้นศักดิ์สิทธิ์มาก ถึงได้พาเชี่ยนเชี่ยนไป ใครจะไปรู้” เธอปิดหน้าร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง

เห็นคุณแม่ปลอบฉู่หร่านด้วยท่าทางปวดใจ ฉู่ลั่วก็พูดด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “แล้วเธอไหว้ด้วยหรือเปล่า?”

ฉู่หร่านตัวแข็งทื่อ

ไม่รอให้ตอบ ซ่งเชียนหย่าก็พูดออกมาก่อน “หร่านหร่านมีคู่หมั้นอยู่แล้ว! จะไปไหวเฒ่าจันทราได้ยังไง เธอไม่ได้ไหว้หรอก เพราะแบบนี้ไงล่ะ คนตระกูลอันถึงบอกว่าหร่านหร่านจงใจทำร้าย!”

“หร่านหร่านมีเหตุผลอะไรต้องทำร้ายอันเชี่ยน?”

“หร่านหร่านกับอันเชี่ยนโตมาด้วยกัน เธอจะทำร้ายอันเชี่ยนไปทำไม?”

“ลั่วลั่ว ลูกต้องช่วยหร่านหร่านนะ! ตอนนี้ตระกูลอันโทษว่าเรื่องการแต่งงานของอันเชี่ยนเป็นความผิดของหร่านหร่าน บอกว่าถ้าไม่ไปเอาดวงชะตาของอันเชี่ยนออกมา พวกเขาจะหาวัดผีแบบเดียวกัน แล้วเอาดวงชะตาของหร่านหร่านไปใส่เอาไว้บ้าง!”

ฉู่ลั่วขมวดคิ้ว หันไปหาพี่สาวปลอม “พวกเธอใส่ดวงชะตาเข้าไปด้วยงั้นเหรอ?”

ฉู่หร่าน “ฉันได้ยินคนอื่นบอกมา ว่าถ้าใส่ดวงชะตาไปด้วยจะยิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็เลยบอกให้เชี่ยนเชี่ยนใส่ลงไป”

“ฉันหวังดีจริง ๆ นะ ฉันไม่รู้ว่าที่นั่นเป็นวัดผี!”

“ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้ด้วย ถ้าฉันรู้ว่าเป็นวัดผี ฉันไม่ให้เชี่ยนเชี่ยนไปไหว้หรอก!”

“ฮือ ฮือ ฮือ!”

ซ่งเชียนหย่าปลอบ “ไม่เป็นอะไรนะหร่านหร่าน เรื่องของอันเชี่ยนไม่เกี่ยวกับลูกเลย อีกอย่างลั่วลั่วก็ช่วยลูกได้”

ฉู่ลั่วตอบเสียงเรียบ “หนูไม่ตกลงค่ะ”

ซ่งเชียนหย่ามองเธออย่างคาดไม่ถึง

ฉู่หร่านเองก็เงยหน้ามองเธอด้วยดวงตาบวมแดง

เมื่อฉู่ลั่วพูดจบ ก็ขึ้นไปบนห้องตัวเองที่อยู่ชั้นสาม

ฉู่หร่านร้องไห้เพราะน้อยใจเสียงดังยิ่งกว่าเดิม “แม่คะ ทำยังไงดี? ลั่วลั่วไม่ยอมช่วยหนู”

ซ่งเชียนหย่าขมวดคิ้วด้วยสีหน้าโกรธเล็กน้อย “ไม่ต้องกลัว แม่จะพูดเกลี้ยกล่อมลั่วลั่วให้”

ว่าแล้วก็มองขึ้นไปบนชั้นสาม พลางขมวดคิ้ว

[1] เยว่เหล่า หรือ เฒ่าจันทรา เป็นเทพแห่งความรัก ที่จะผูกด้ายแดงให้กับคนที่เป็นเนื้อคู่กัน