เข้าสู่โลกนิยายเพื่อไปเป็นแม่เลี้ยงจอมโหดของสามวายร้าย - บทที่ 586 รับอาฉือหลังเลิกเรียน

บทที่ 586 รับอาฉือหลังเลิกเรียน

ในช่วงต้นเดือนเก้า พระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าอยู่บนท้องฟ้า ทว่าทุกคนในสำนักศึกษากลับมีอาการง่วงงุน

เมื่อวานนี้เสิ่นเยี่ยนชิวเกือบจะเป็นโรคลมแดดเนื่องจากมองดวงอาทิตย์นานเกินไป และตอนนี้ก็ได้อ้าปากหาวขึ้นมา

แต่คราวนี้โหลวเฉิงเย่ไม่ได้ว่านางทำตัวตุ้งติ้งอีกแล้ว

เพราะตัวเขาเองก็ง่วงนอนจนกรนออกมาแล้ว

เวลานี้นับว่าเป็นเวลาที่ดีที่สุดในการนอน โดยเฉพาะมีเสียงนกร้องผสมกับเสียงพูดพล่ามของอาจารย์ หัวจึงค่อย ๆ ก้มต่ำลงทีละนิด ทีละนิด

โอ๊ย ง่วงนอนอะไรอย่างนี้

ไหนเลยจะยังเรียนเข้าหัวอีก!

อาฉือหยิบน้ำมันสมุนไพรออกมาทาที่ขมับของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเปลือกตาของเสิ่นเยี่ยนชิวค่อย ๆ ตกลง เขาจึงเอื้อมมือไปทาให้นางด้วย

โชคดีที่ทนอีกหน่อยก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว

และจากนั้นไม่นานเสียงฆ้องก็ดังขึ้น บทเรียนวันนี้นับว่าจบลงแล้ว

กลุ่มคนที่เมื่อครู่ยังมีท่าทางง่วงงุนรีบแยกย้ายกันทันที บางส่วนก็กลับห้องพัก และบางส่วนก็ได้กลับบ้าน

อาฉือเก็บของลงในกระเป๋าหนังสือ เสิ่นเยี่ยนชิวลุกขึ้นยืนและพูดขึ้น “จบกัน เมื่อครู่อาจารย์พูดอะไรบ้าง ข้าลืมไปหมดแล้ว เมื่อคืนก็นอนไม่เต็มอิ่ม”

เมื่อวานนี้เสี่ยวเจียนที่อยู่ในหมู่บ้านได้หมั้นหมาย กำลังจะแต่งงานกับเจ้าของร้านคนหนึ่งในตำบลฉาซู่ การแต่งงานครั้งนี้คนทั้งหมู่บ้านต่างก็คิดว่าเป็นเรื่องที่ดี

เพราะมีไท่ซ่างหวงอยู่ด้วย ตอนนี้หมู่บ้านจึงเป็นเหมือนสุนัขระกาเยี่ยมวิมานไปแล้ว ใครบ้างจะไม่อยากเกี่ยวดองด้วย แต่ผู้ชายในหมู่บ้านนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะขุนนางเหล่านั้นไม่มีทางให้ลูกสาวของตัวเองมาแต่งกับชาวนาอย่างแน่นอน

แต่หากว่ามีตำแหน่งก็แล้วไป

ทว่าน่าเสียดายที่คนหมู่บ้านตระกูลเฉินไม่ใช่พวกวิชาการ! ไม่มียอดอัจฉริยะอะไร

ดังนั้นคนเหล่านั้นจึงหันมาสนใจบรรดาผู้หญิงในหมู่บ้านตระกูลเฉินแทน

แต่จะเป็นภรรยาเอกนั้นย่อมไม่มีทางอยู่แล้ว แค่พวกเขาสัญญาว่าจะให้เป็นอนุชั้นสูงก็นับว่าดีมากแล้ว

แต่ว่าไท่ซ่างหวงและองค์หญิงใหญ่กลับไม่พอใจ ตระกูลผู้ดีมีเงินคิดว่าจะสามารถอยู่ได้ง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ อีกอย่างคนดี ๆ เรื่องอะไรต้องไปเป็นอนุคนอื่นด้วย อนุคืออะไร แตกต่างจากคนรับใช้ที่ใดกัน?

คนหมู่บ้านตระกูลเฉินต่างก็ตระหนักดีว่าที่พวกเขาร่ำรวยได้ทุกวันนี้เพราะอะไร ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดถึงเรื่องเพ้อฝันพวกนั้น

ยิ่งไปกว่านั้นในอดีตพวกเขาแค่อยากให้ลูกสาวได้แต่งงานดี ๆ ก็เพื่อให้มีเนื้อกินทุกมื้อ ลูกได้ไปเล่าเรียน และมีชีวิตที่ดีไม่ใช่หรือ

ตอนนี้ครอบครัวมีเงินแล้ว สามารถทำการค้าได้แล้ว ออกไปก็เชิดหน้ายืดอกได้ แต่งไปเมืองหลวงมีอะไรดีกัน ในจวนใหญ่มีกฎระเบียบมากมาย ไม่สามารถทำทุกอย่างตามที่ต้องการได้ ใครขาดข้าวสารอย่างนั้นหรือ?

และเมื่อลองสืบดูอย่างละเอียดแล้ว โอ้โฮ เบี้ยหวัดยังสู้พวกนางหาเงินในหมู่บ้านไม่ได้ด้วยซ้ำ!

อย่างน้อยพวกนางก็เป็นหุ้นส่วนโรงงานเครื่องประทินผิวของตระกูลเซียวเชียวนะ!

ให้แต่งไปเป็นอนุอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ

การหมั้นหมายของเสี่ยวเจียนที่ถูกกำหนด ก็ได้ให้คนไปตรวจสอบแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงยินดีอย่างมาก และจุดดอกไม้ไฟกันทั้งคืน เสิ่นเยี่ยนชิวก็ช่วยทำไข่สีแดง และขนมมงคลด้วย จึงทำให้นอนไม่เต็มอิ่ม

อาฉือพูดขึ้นมา “เจ้าซบไหล่ข้าก็ได้ ขึ้นไปบนรถม้าแล้วค่อยหลับ”

เสิ่นเยี่ยนชิวพยักหน้ารับ เอามือจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ และยังง่วงงุนอยู่

ทันทีที่มาถึงหน้าประตูสำนักศึกษา รถม้าที่มารอรับก็จอดอยู่ข้างถนน ทว่าเหล่าองครักษ์กลับหายตัวไปหมด

อาฉือรู้สึกสงสัย ขณะที่เขากำลังจะตะโกนเรียกก็เห็นม่านรถม้าขยับ จุกผมเล็ก ๆ จุกหนึ่งโผล่ออกมา อาชิงที่ไม่ได้เจอกันมาครึ่งปีก็โผล่ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาออกมา

อาฉือเห็นดังนั้นก็ตกตะลึงเล็กน้อย

จากนั้นอาชิงก็ใช้ทั้งมือและเท้ารีบกระโดดลงมา และวิ่งไปหาเขา “พี่ใหญ่!!!”

อาอินเองก็เปิดม่านรถม้าออก เมื่อเห็นอาฉือก็กระโดดลงมาในครั้งเดียว การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วอย่างมาก ทำให้นางมาถึงตัวอาฉือเร็วกว่าอาชิงหนึ่งก้าว

อาฉือตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ขนาดถูกอาชิงกับอาอินมาเกาะแข้งเกาะขาก็ยังไม่ได้สติ จนกระทั่งมือที่แข็งแรงคู่หนึ่งเปิดม่านรถม้าออก เผยยวนกับจี้จือฮวนมองเขาด้วยรอยยิ้ม

อารมณ์ของเขาจึงเปลี่ยนจากสับสนระคนประหลาดใจเป็นปีติยินดีแทน!

“พี่ใหญ่ ๆ ท่านดูสิขอรับ ข้าสูงขึ้นหรือไม่!” อาชิงวิ่งวนเป็นวงกลม หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมากว่าครึ่งปี จากจุกเล็ก ๆ สองจุกก็กลายเป็นผมหางม้าพวงใหญ่เสียแล้ว รูปร่างสูงขึ้น แม้แต่เนื้ออ้วน ๆ ที่หลังมือก็น้อยลงด้วย ประกอบกับตอนอยู่ชายแดนพวกเขาได้วิ่งและกระโดดทั้งวัน และระหว่างทางกลับมาเมืองหลวงการเดินทางก็ไม่ได้เร่งรีบ ดังนั้นเมื่อไม่มีอะไรทำเขาจึงไปฝึกวรยุทธ์กับอาอิน

ทำให้ตอนนี้อาชิงเริ่มมีท่าทางของเด็กหนุ่มแล้ว!

ส่วนอาอินที่เมื่อก่อนสูงกว่าอาชิง แต่ตอนนี้ทั้งสองคนกลับดูไม่ค่อยต่างกันแล้ว

แต่ยังเตี้ยกว่าเขาอยู่ดี

“รีบมาให้พี่ใหญ่อุ้มเร็วเข้า!” อาฉืออุ้มอาอินขึ้นมาลองกะน้ำหนักดู เด็กน้อยดีใจอย่างมาก ผมยาว ๆ ถูกมัดด้วยเชือ�