ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 470 เธอยังเป็นลูกสะใภ้ของพวกเรา
เล็บมือยาวของเรนนี่จิกลงบนฝ่ามือของเขา นี้ถือเป็นการคิดจะทำร้ายผู้อื่น แต่ผลร้ายนั้นกลับย้อนมาหาตัวเองใช่ไหม เมื่อก่อนเธอเก็บซ่อนไว้ลึกเกินไป เพราะแบบนี้ เขาถึงได้รับได้แต่เธอที่อ่อนโยน เข้าอกเข้าใจคนอื่น และอ่อนโยนเท่านั้น
“นิสัยของคุณดีมาตลอด บางทีคุณคงจะอารมณ์เสียเล็กน้อย แต่จำไว้ด้วย ฉันรับได้ แค่คุณหงุดหงิดและอารมณ์เสียเป็นครั้งคราว อย่ากำเริบเกินไป และปรับอารมณ์ของคุณให้เร็วที่สุด …”
ชฎารัตน์เดินลงมา ในสวนมีกระถางดอกไม้ที่ต้องย้ายพอดี ดังนั้นเธอจึงเรียกเรนนี่ไว้
ดอกไม้ที่อยู่ในสวนหลังบ้าน ล้วนแต่เป็นของรักของหวงของเธอ จึงไม่ยอมให้คนใช้เข้ามายุ่ง พอเห็นว่าเรนนี่ไม่มีอะไรทำ จึงเรียกเธอมาช่วย
พูดตามตรง สามารถใช้โอกาสนี้แก้นิสัยของเธอได้
ในคฤหาสน์ภูษาธรไม่ใช่ว่าไม่มีคนใช้ ทำไมจะต้องให้เธอมาทำด้วย เรนนี่รู้ว่าชฎารัตน์จงใจแกล้งเธอ แต่ความโกรธก่อนหน้านี้ยังไม่ลดลง พอรวมกับความไม่พอใจในตอนนี้ การกระทำของเธอจึงรุนแรงมาก และทำให้กระถางดอกไม้ของชฎารัตน์แตกไปสองกระถาง
สีหน้าของชฎารัตน์ดูไม่ดีมาก เธอรู้สึกว่าเรนนี่จงใจทำ จึงยิ่งรู้สึกว่า ลูกสะใภ้คนนี้ไม่รู้กาลเทศะเอาซะเลย
ดูจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็สามารถเห็นความประพฤติที่ดีที่ชอบของบุคคลนั้นได้ และพฤติกรรมของเธอ ในสายตาของเธอ เรนนี่ไม่ได้เรื่องอะไรเลย
เมื่อเทียบกับยู่ยี่แล้ว มันแย่กว่าเป็นร้อยเท่า
กระถางดอกไม้ตกทับเท้าของเธอด้วย เรนนี่สูดหายใจแรงๆ เธออยากจะทำลายดอกไม้ของชฎารัตน์ให้หมดเลย!
ทำไมเธอถึงซวยขนาดนี้ ตั้งแต่แต่งงานกับหัสดิน ก็ไม่มีวันไหนที่เธอมีความสุขเลย
ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ อารมณ์ของเรนนี่อาจระเบิดเร็วขึ้น
ถ้าคนเราถูกกดขี่ข่มเหงมาเป็นเวลานาน ความโกรธที่ปะทุออกมานั้นทรงพลังกว่าคนทั่วไปหลายเท่า!
……
นาโนมาตอนช่วงกลางคืน บอกว่าคืนนี้จะนอนที่นี่ด้วย ยู่ยี่ถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น?
เธอทะเลาะกับแม่ของดนัย ปกติเธอมักจะอดทนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอทนไม่ไหวแล้ว!
นิสัยที่รุนแรงของนาโน ไม่ใช่คนที่จะทนยอมได้!
ดนัยไม่ได้ห้ามเธอเหรอ? ยู่ยี่ถาม
ฉันไม่อยากให้เขาเข้าไปพัวพันกับปัญหาระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น สถานการณ์ของเขาจะย่ำแย่ นอกจากนี้ เขาก็ไม่อยู่บ้านด้วย
ยู่ยี่ไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนเข้านอน นาโนพูดว่าเธออิจฉาชีวิตโสดจริงๆ
นาโนมีปัญหามากมาย ปัญหาที่สำคัญที่สุดคือภาวะมีบุตรยากของเธอ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของเธอเช่นกัน
ในตอนแรกยู่ยี่อยากจะถามเกี่ยวกับผู้หญิงและเด็กคนนั้น แต่เธอไม่อยากทำให้เธอเสียใจเพิ่มอีก ดังนั้นเธอจึงไม่ถามออกไป
วันรุ่งขึ้น เธอกินอาหารกลางวัน แล้วจัดของนิดหน่อย เปิดประตูคอนโด และกำลังจะรีบไปที่สนามบิน ในเวลานี้ เธอตื่นเต้นจนไม่สามารถสงบสติลงได้ และหัวใจเธอก็เต้นแรงมากด้วย
ตอนที่เดินลงบันไดมา มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งก็เดินเข้ามา พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรง บุคลิกสง่างาม และความรู้สึกสูงค่าอย่างอธิบายไม่ได้
ยู่ยี่ตกใจเล็กน้อย ตอนที่เห็นใบหน้าของทั้งคู่ เธอกลับรู้สึกคุ้นมาก พอคิดทบทวนดู ที่แท้ก็หน้าตาเหมือนฉันทัชนี่เอง
พอดีกับที่ สองสามีภรรยาคู่นั้นก็มองมาที่เธอพอดี และหยุดเดิน ผู้หญิงคนนั้นแต่งหน้าอย่างสง่างาม สวมชุดกี่เพ้า ด้านนอกคลุมด้วยเสื้อโค้ท มีความรู้สึกพิเศษมาก “คุณยู่ยี่ใช่ไหมคะ”
จากนั้น ในใจก็เข้าใจบางอย่าง หัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ใช่คนโง่ จึงพยักหน้ารับ
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มบางๆ “พวกเราเป็นพ่อแม่ของฉันทัช ที่เรามาจากเฮทเคเพื่อมาหาคุณยู่ยี่ค่ะ”
ยู่ยี่คาดเดาคร่าวๆ ว่าพวกเขาอยากจะพูดอะไร “คุณป้าคะ ข้างนอกอากาศหนาว ขึ้นไปคุยกันข้างบนเถอะค่ะ คอนโดของหนูอยู่ที่นี่”
หญิงสาวส่ายหน้า แล้วมองไปรอบๆ ก่อนจะถามว่า “มีร้านกาแฟหรือร้านอาหารอยู่ใกล้ ๆ นี้ไหม”
“มีร้านกาแฟอยู่ตรงข้ามค่ะ ร้านค่อนข้างดี” ยู่ยี่เมื่อมองไปรอบๆ ด้วยท่าทางที่สงบนิ่ง ท่าทีที่สงบ ถ่อมตัวไม่เย่อหยิ่ง ไม่ได้ประจบประแจง หรือตีสนิทจนเกินไป
เพราะไม่มีอะไรคาดหวัง ท่าทีของเธอจึงสงบ และนิางเฉยได้
คุณพ่อธนพงษ์กับคุณแม่ธันยวีร์มองหน้ากัน จากนั้นก็มองไปที่ยู่ยี่หลายครั้ง ก่อนจะพยักหน้าให้
ร้านกาแฟอยู่ใกล้มาก แค่เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว ยู่ยี่ยื่นเมนูให้ทั้งสองคนให้พวกเขาเลือกเมนู
ทั้งสองสั่งกาแฟมาสองแก้ว ส่วนยู่ยี่สั่งนมร้อนมาหนึ่งแก้ว
คุณแม่ธันยวีร์พูดขึ้นมาก่อน “คุณยู่ยี่คะ คุณอยู่กับตาฉันทัชมานานแค่ไหนแล้ว?”
“เกือบสี่เดือนแล้วค่ะ” ยู่ยี่ตอบ คำพูดของเธอเบา แต่สุภาพเป็นเอกลักษณ์
“แล้วในสี่เดือนนี้คุณรู้เรื่องของฉันทัชมากน้อยแค่ไหน” คุณแม่ธันยวีร์พูดต่อด้วยท่าทางที่อ่อนโยน
ยู่ยี่ยกยิ้มบาง “ไม่มาก และไม่น้อยค่ะ ฉันไม่สามารถพูดได้ว่าฉันเข้าใจเขาทุกเรื่อง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้อะไรเลย แต่ว่า วันนี้คุณลุงกับคุณป้ามาหาฉัน คงจะมีบางอย่างที่อยากจะพูดสินะคะ”
คราวนี้เป็นคุณพ่อธนพงษ์ที่พูดออกมา “คุณรู้จักอาคิระไหม”
อาคิระ ยู่ยี่เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้ “รู้จักค่ะ”
จากนั้นสัญชาตญาณในใจของเธอบอกว่าทั้งสองคนมาที่นี่ในครั้งนี้ คงหนีไม่พ้นเรื่องของ อาคิระ และน้องสาวของอาคิระที่กำลังป่วยหนักแน่นอน
พอเอาเรื่องพวกนี้มารวมกัน มันก็ชัดเจนทุกอย่างแล้ว
“เธอมีน้องสาวคนหนึ่ง และเป็นอดีตภรรยาของฉันทัชด้วย บอกตามตรง พวกเราไม่เห็นด้วยกับการหย่าร้างของฉันทัชกับเธอ ที่เรามาที่นี่ไม่ได้มีเหตุผลอื่นใด เราติดหนี้ตระกูลอนันต์ธชัยความและหนี้นั้นก็ยิ่งใหญ่มาก เราหวังว่าในอนาคตน้องสาวของอาคิระจะยังคงเป็นลูกสะใภ้ของเรา และนอกจากนี้ตระกูลยศณะราคินของเราก็ชอบเธอมาก”
ในครั้งนี้คุณพ่อธนพงษ์พูดออกมาอย่างชัดเจน แต่คำพูดนั้นกลับอ่อนโยนมาก ไม่ได้ทำร้ายจิตใจหรือประชดประชัน
“นอกจากนี้ สำหรับที่อยู่ของคุณยู่ยี่ ไม่ใช่ฉันทัชเป็นคนบอกเรา ฉันทัชไม่รู้เรื่องที่พวกเรามาที่นี่ ถ้าเอวาสุขภาพแข็งแรง แล้วหย่ากับฉันทัช ถึงแม้จะติดหนี้บุญคุณ เราก็จะยอมรับ ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย แต่ตอนนี้สถานการณ์มันต่างออกไป…” คุณแม่ธันยวีร์เอ่ยพูด
ยู่ยี่คิดว่าเหตุผลที่พวกเขามาที่นี่ คงเป็นเพราะอาคิระ
นอกจากนี้เรื่องที่เธอท้อง ตอนนี้ทั้งสองดูเหมือนจะยังไม่รู้ แต่เธอไม่คิดจะพูด
ส่วนใหญ่ จะเป็นพวกเขาพูด ส่วนยู่ยี่แค่รับฟังไม่ปฏิเสธหรือตอบรับ เพียงแค่ฟังอย่างเงียบ ๆ
คุณพ่อธนพงษ์กับคุณแม่ธันยวีร์ก็เป็นคนที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดีเช่นกัน คำพูดทั้งหมดก็ตรงประเด็น
ยู่ยี่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ เธอเพียงแค่นั่งฟัง เชอร์รีนโทรมาพอดี เธอจึงใช้เป็นข้ออ้าง ขอตัวจากไปอย่างสุภาพ
เธอเดินออกจากร้านกาแฟ แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก หัวใจที่ยังคงกังวลใจ ตอนนี้เริ่มนิ่งสงบ และดับอารมณ์ร้อนไป
ในกระเป๋าของเธอยังมีตั๋วเครื่องบินอยู่ แต่ยู่ยี่ไม่มีอารมณ์จะเดินทางไปแล้ว
เธอหันหลัง พอกลับถึงบ้านและนั่งคิดทบทวนประมาณสิบนาที รอบตัวเต็มไปด้วยบรรยากาศรอบตัวเธออ้างว้างมาก
ความหมายของคุณพ่อธนพงษ์กับคุณแม่ธันยวีร์นั้นชัดเจนมาก และเธอก็เข้าใจดี บอกตามตรง ตอนนี้เธอสับสนเล็กน้อย
หลังจากนั่งได้สักพักเธอก็รู้สึกเบื่อมากขึ้นเรื่อยๆ ยู่ยี่นิ่งคิด และตัดสินใจไปเฮทเค
ไม่ว่าเธอจะเจอปัญหาแบบไหนในอนาคต ตอนนี้ตั๋วก็ซื้อมาแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องมีปัญหากับเงิน
ตอนนี้เป็นช่วงปีใหม่ เธออยากผ่อนคลาย และมีความสุข ดังนั้น เธอจึงไม่อยากไปใส่ใจกับปัญหาพวกนั้นในตอนนี้ หลังจากที่เธอมีความสุขและผ่อนคลายแล้ว เธอค่อยคิดถึงปัญหาเหล่านั้นอย่างรอบคอบอีกครั้ง
พอคิดได้แบบนั้น เธอก็รีบไปสนามบินทันที โชคดี ที่รถไม่ติด และเธอก็ได้ขึ้นเครื่องบินอย่างราบรื่น
ที่จริงแล้ว การคาดเดาในใจของเธอนั้นไม่ผิด คุณพ่อธนพงษ์กับคุณแม่ธันยวีร์มาพูดแทนที่อาคิระที่ยืนอยู่ตรงหน้าจริงๆ เธอทำหน้าเย็นชาโดยไม่สนใจใคร
เขาเรียกให้ฉันทัชกลับเฮทเคก่อนบ่ายโมง แต่รอจนถึงเที่ยงคืน ก็ไม่เห็นฉันทัช ในที่สุด เธอก็อาละวาดออกมา
ยู่ยี่นอนหลับบนเครื่องบิน ที่จริงแล้ว เธอรู้สึกดีต่อ คุณพ่อธนพงษ์กับคุณแม่ธันยวีร์ ไม่น้อย
สี่ชั่วโมงต่อมา เธอก็เดินทางมาถึงเฮทเค ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ไฟตามท้องถนนก็เปิดสว่าง ในช่วงกลางคืน ในเฮทเคช่างครึกครื้นและสวยงามมากจริงๆ
ครั้งแรกที่เธอมาเฮทเค เธอรู้สึกแปลกใหม่อย่างสุดจะพรรณนา เธอมองไปรอบ ๆ และบังเอิญเหลือบมองนิตยสารธุรกิจที่มีรูปฉันทัชอยู่บนหน้าปก
เธอตกตะลึงอยู่สักพัก การเจอกันด้วยลักษณะนี้ไม่คุ้นเคยเลย
ขณะที่เธอกำลังตกตะลึง จู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บที่ไหล่ เจ็บเหมือนถูกอะไรกรีด เธอปล่อยมือออกโดยสัญชาตญาณ
หัวขโมยรีบเป่านกหวีดเสียงดัง ก่อนจะขึ้นนั่งบนมอเตอร์ไซค์ แล้วขับผ่านเธอไป พร้อมกับกระชากกระเป๋าเงินของเธอไป
ยู่ยี่รีบวิ่งตามทันที แต่เธอจะตามทันได้ยังไงกัน เธอจึงตะโกนเสียงดังทันที “โจรขโมยกระเป๋าเงินค่ะ! มีโจรขโมยกระเป๋า! ช่วยด้วยค่ะ!”
ในขณะนี้เอง มีรถตำรวจวิ่งผ่านเธอมา และพอได้ยินเสียงตะโกนของเธอ รถก็หยุดทันที และมีผู้ชายคนหนึ่งก็ก้าวลงจากรถ เขารูปร่างสูงใหญ่และสง่างามมาก
“ผมเป็นตำรวจ” ชายคนนั้นบอก “ไปโรงพักรอสักครู่นะครับ เดี๋ยวทางเราจะรีบตามจับคนร้ายให้”
พอได้ยินว่าเป็นตำรวจ ยู่ยี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และมองไปที่ชายคนนั้นอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าเขาหน้าตาคล้ายกับฉันทัชเล็กน้อย
เธอตามไปที่สถานีตำรวจ แน่นอน ว่าเธอต้องทำบันทึกประจำวันก่อน ยู่ยี่ต้องไปบรรยายลักษณะและเสื้อผ้าของพวกคนร้าย
“ครับ คุณผู้หญิงกลับไปก่อนได้เลย ถ้ามีข่าวเราจะรีบแจ้งคุณผู้หญิงให้เร็วที่สุด”
พอหันหลังกลับ เธอเตรียมที่จะจากไป แต่เธอก็หยุดเดินกะทันหัน แล้วหันกลับมามองอย่างกระดากอายเล็กน้อย “ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ โทรศัพท์ของฉันหายไปแล้ว”
ทั้งเงิน โทรศัพท์มือถือ พาสปอร์ต หมดในกระเป๋าเงิน ตอนนี้พูดได้เลยว่าเธอไม่มีเงินติดตัวเลย
ชายหนุ่มตอบตกลงอย่างเต็มใจและยื่นโทรศัพท์ให้เธอ
หมายเลขโทรศัพท์ของฉันทัชเธอจำได้ชัดเจน และกำลังจะกดหมายเลขโทรศัพท์ แต่ก่อนที่เธอจะกดหมายเลขนั้นเสร็จ หมายเลขของเขาก็ปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติ และถูกบันทึกไว้ว่าฉันทัช
หรือว่า ทั้งสองคนจะรู้จักกัน?
เธอกดโทรออก และหลังจากนั้นไม่นาน ปลายสายก็รับโทรศัพท์ และเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมา “ครับพี่…”
ยู่ยี่ตกตะลึงไปสักพัก จากนั้นก็มองไปที่ตำรวจคนนั้นเล็กน้อย ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เธอเบา ๆ และก้มหน้าลงเล็กน้อย
หลังจากได้สติกลับมา เธอก็เลียริมฝีปาก แล้วพูดว่า “ฉันทัช ฉันเองนะคะ…”
คราวนี้ฉันทัชที่อยู่อีกด้านหนึ่งนิ่งเงียบ ยู่ยี่หลับตาเล็กน้อย เขาจะต้องตกใจมากแน่ๆ
“บอกผมมา ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ตำแหน่งที่ชัดเจน…” น้ำเสียงลุ่มลึกของเขาร้อนใจมาก
ยู่ยี่ไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอน เธอจึงถามตำรวจคนนั้น และบอกตำแหน่งที่อยู่กับเขาไป
ในเวลาเพียงครู่เดียว ฉันทัชก็เดินทางมาถึงด้วยสีหน้ารีบร้อน พอเห็นยู่ยี่ปลอดภัย เขาถึงได้โล่งใจ
จากนั้นก็มองไปที่ฉัตรบรรณ “พี่”
