ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3423 ไม่ต้องสงสัย เป็นเพราะคุณอย่างแน่นอน - novel-lucky

เย่เฉินไม่รู้ว่า ซูจือหยูทั้งคนถูกความรักกับความเขินอายในใจครอบครองไปทั้งหมดแล้ว

เธอในเวลานี้ ไม่มีสภาพจิตใจพร้อมที่จะหารือเกี่ยวกับความร่วมมือทางธุรกิจกับเย่เฉินด้วยซ้ำ เพราะแม้ว่าตอนนี้เย่เฉินจะให้เธอยอมแพ้สละทั้งตระกูลซูมา เธอก็จะตกลงโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

ดังนั้น เธอในเวลานี้ ยังมีความคิดเห็นของตัวเองที่ไหนกัน ก็ย่อมเป็นว่าเย่เฉินว่ายังไงก็ว่าอย่างนั้น

เย่เฉินรู้เรื่องนี้ที่ไหนกัน ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้: “คุณต้องเคลียร์ให้ชัดเจนนะ พวกเราสองกำลังทำธุรกิจร่วมกัน ก็ต้องออกความคิดด้วยกัน ไม่ใช่ว่าอะไรก็ฟังผมหมด เพราะว่าผมก็ไม่ใช่มืออาชีพด้านการจัดการ สำหรับด้านธุรกิจก็คือไม่รู้อะไรเลย ทำได้เพียงออกความคิดเท่านั้น ต่อจากนั้นคุณและจือชิวหารือเกี่ยวกับความเป็นไปได้และวิธีการทำให้สำเร็จด้วยกัน”

ซูจือหยูพูดอย่างเขินอาย: “ไม่เป็นไร……ฉันเชื่อในความสามารถของผู้มีพระคุณ ตราบใดที่ผู้มีพระคุณกำหนดทิศทางก็ไม่มีทางผิดหรอก……”

เย่เฉินไม่รู้เรื่องอย่างฉับพลัน และเอ่ยปากพูดว่า: “คุณก็ไม่มีความคิดเห็นอะไรที่จะเสนอเหรอ? เนื่องจากว่าคุณมีหุ้นอยู่ในบริษัทนี้สี่สิบเก้าเปอร์เซ็นต์ คงจะไม่ใช่ว่าผมพูดอะไรก็เป็นอย่างนั้นนะ?”

ซูจือหยูตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “อือ…….ผู้มีพระคุณพูดอะไรก็เป็นอย่างนั้น…….”

เย่เฉินพูดไม่ออกสักพัก แล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า: “เอาแบบนี้ดีกว่า คุณกลับไปพิจารณาก่อน ถ้าหากคุณไม่มีความคิดเห็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวเจอกับจือชิว ดูสิว่าเธอว่ายังไงบ้าง ถ้าทุกคนก็ไม่มีความคิดเห็น งั้นพวกเราก็ค่อยผลักดันให้คืบหน้าแบบนี้”

ซูจือหยูพยักหน้า ดวงตาโตเป็นประกายและพูดว่า: “ฟังผู้มีพระคุณ…….”

เย่เฉินไม่มีอะไรจะพูด และพูดด้วยรอยยิ้ม: “โอเค งั้นตอนนี้ก็เอาตามนี้ก่อน ผมส่งคุณกลับตระกูลซู สองวันนี้คุณเคลียร์แต่ละกิจการของตระกูลซูให้ชัดเจนก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าการแลกเปลี่ยนกับปู่ของคุณเป็นไปได้อย่างราบรื่น เรื่องของบริษัท นานาซูขนส่ง จำกัด รอช่วงนี้คุณเคลียร์งานให้เสร็จพวกเราค่อยคุยกัน”

ซูจือหยูดีใจมาก และรีบพูดว่า: “งั้นอีกไม่กี่วันฉันก็ไปที่เมืองจินหลิง!”

“โอเค”เย่เฉินก็ไม่ได้คิดมาก และเอ่ยปากพูดว่า: “งั้นพวกเราไว้เจอกันที่เมืองจินหลิง”

ซูจือหยูพยักหน้า และถามเย่เฉินด้วยความสงสัย: “ผู้มีพระคุณ ตอนนี้คุณรับช่วงต่อจากตระกูลเย่กลายเป็นผู้นำตระกูลเย่ หรือว่าไม่ได้เตรียมตัวที่จะกลับไปก้าวหน้าที่เย่นจิงเหรอ?”

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า: “ตอนนี้ยังไม่มีแผนการนี้”

ซูจือหยูอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “อันที่จริงอยู่ในเมืองจินหลิงก็ดี ไม่ไกลจากเย่นจิง ใกล้กับเมืองจงไห่มากด้วย อยู่ในตรงกลางของทั้งสองเมืองใหญ่ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีรถไฟความเร็วสูง ต่อให้ทำงานที่เมืองจินหลิงก็ไม่ส่งผลกระทบต่อการผลักดันธุรกิจให้คืบหน้า”

จากนั้น ซูจือหยูก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจ: “ต่อไปแม่ของฉันต้องการที่จะตั้งรกรากอยู่ในเมืองจินหลิง ฉันคิดว่าเวลาครึ่งหนึ่งในอนาคตของฉันก็จะใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจินหลิง แบบนี้ก็จะอยู่กับเธอได้มากขึ้น”

ตอนที่ซูจือหยูพูดคำแบบนี้ ก็แอบมองเย่เฉินอย่างร้อนตัวเล็กน้อย

อันที่จริงความคิดที่แท้จริงของเธอ ไม่ใช่ว่าจะได้อยู่กับแม่ทั้งหมด

ยิ่งกว่านั้น ต้องการใกล้ชิดกับเย่เฉินให้มากขึ้นบ้าง

ไม่อย่างนั้นเธออยู่ที่เย่นจิงเป็นเวลานาน เย่เฉินอยู่ที่เมืองจินหลิงเป็นเวลานาน ทั้งสองคนก็ไม่มีโอกาสได้พบกันมากนัก และความรักลุ่มหลงที่เธอมีต่อเย่เฉินนั้น ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

ดังนั้น ใช้ข้ออ้างอยู่กับแม่ ใช้เวลาครึ่งหนึ่งอยู่ที่เมืองจินหลิง สำหรับเธอ เป็นทางออกที่ดีที่สุดในขณะนี้

เมื่อเย่เฉินได้ยินว่าเธอต้องการที่จะอยู่กับแม่ให้มากขึ้น ก็ย่อมไม่ได้สงสัยแม้แต่น้อย เพียงแค่พูดอย่างทอดถอนหายใจว่า: “เย่นจิงถึงเมืองจินหลิง จะว่าไกลก็ไม่ไกล จะว่าใกล้ก็ไม่ใกล้ นานๆไปกลับครั้งหนึ่งอันที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ถ้าหากไปมาอาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้ง งั้นคงจะเหนื่อยล้าจริงๆ”

ซูจือหยูพูดอย่างยิ้มระรื่น: “ไม่เป็นไร รอหลังจากที่ฉันกลายเป็นผู้นำตระกูลซูอย่างเป็นทางการ จัดเครื่องบินส่วนตัวให้ตัวเองลำหนึ่งก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล ถึงเวลานั้นทุกคืนวันพฤหัสบดี หลังจากที่ทำงานเสร็จก็นำโน้ตบุ๊กและเอกสาร ขึ้นเฮลิคอปเตอร์จากอาคารของซูซื่อกรุ๊ปไปยังสนามบิน แล้วบินไปเมืองจินหลิง พักผ่อนบนเครื่องบินสองชั่วโมง หรือว่าจัดการกับธุรกิจอย่างเป็นทางการ ก็มาถึงเมืองจินหลิงอย่างรวดเร็ว ขับรถครึ่งชั่วโมงกว่าก็มาถึงที่นั่นของแม่แล้ว”