ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 3891 หญิงสาวที่มีชีวิตที่น่าเศร้า
“แม่เจ้า!” หลี่เสี่ยวเฟินกอดเย่เฉินด้วยความตื่นเต้นและเต้นไปหลายๆ รอบ จากนั้นถึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วพูดว่า “ฉันจะโทรหาป้าหลี่ และบอกข่าวดีนี้กับเธอ!”
เย่เฉินรีบพูดว่า “ป้าหลี่ต้องไปช่วยงานที่โรงเรียนรับเลี้ยงเด็กแล้วมั้ง?”
“ใช่!” หลี่เสี่ยวเฟินพยักหน้าและกล่าวว่า “ป้าหลี่อยู่ในโรงเรียนรับเลี้ยงเด็กตั้งแต่บ่ายโมงครึ่งถึงหกโมงเย็นครึ่ง”
เย่เฉินกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นอย่าเพิ่งบอกเธอก่อน ปล่อยให้เธอทำงานไปก่อน เพื่อไม่ให้เสียสมาธิ ไม่ว่ายังไงวันนี้ผมก็ไม่ได้จากไปอยู่แล้ว รอเธออยู่ในร้านก็เหมือนกัน”
หลี่เสี่ยวเฟินยิ้ม พยักหน้าและพูดว่า “งั้นก็โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณก็รอเธออยู่ในร้านและเซอร์ไพรส์เธอสักหน่อย!”
เมื่อพูดเช่นนั้น หลี่เสี่ยวเฟินก็โบกมือให้หญิงสาวในร้านที่กำลังเก็บชั้นวางสินค้า “คลอเดีย มานี่เร็วเข้า นี่ก็คือพี่เย่เฉินที่ฉันเคยบอกคุณมาโดยตลอด!”
เด็กหญิงที่ชื่อคลอเดียหันกลับมา มองที่เย่เฉิน โบกมืออย่างสุภาพ และพูดอย่างเขินอายว่า “สวัสดีคุณเย่……”
เย่เฉินเห็นว่าคลอเดียอายุเพียงสิบเจ็ดไม่เกินสิบแปดปี และดูเหมือนว่าเธอจะเป็นลูกครึ่งตะวันออกและตะวันตก
ดวงตาที่เป็นสีฟ้า ขนตายาวๆ สันจมูกสูงเรียว และบวกกับผมสีน้ำตาลดำ ใบหน้าดูไร้ที่ติเกือบสมบูรณ์แบบ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าใบหน้าของเธอจะสวยงามมาก และรูปร่างใบหน้าของเธอสมบูรณ์แบบ มีเพียงแก้มขวาจนถึงช่วงคอเท่านั้นที่มีรอยแผลเป็นจากแผลไหม้ แผลเป็นนั้นชัดเจนมาก และผิวหนังทั้งหมดบิดเป็นลูกกลมไปหมด สยดสยอง จนกระทั่งดูน่ากลัวเล็กน้อย
คลอเดียก็จงใจหันไปด้านข้างเล็กน้อย พยายามไม่ให้เย่เฉินเห็นรอยแผลเป็นทางด้านขวาของเธอ และถึงกับดึงปลอกคอเสื้อของเธอขึ้นโดยไม่ตั้งใจ พยายามปิดกั้นมันให้มากที่สุด
เย่เฉินมองไปที่คลอเดีย และกล่าวอย่างสุภาพว่า “สวัสดีคลอเดีย ภาษาจีนของคุณดีมาก!”
คลอเดียพยักหน้าเล็กน้อย และกล่าวอย่างเบาๆ ว่า “ขอบคุณ คุณเย่ สำหรับคำชมของคุณ……”
หลี่เสี่ยวเฟินที่อยู่ด้านข้างแนะนำว่า “พี่เย่เฉิน คนนี้คือคลอเดีย ไดโนซิโอพนักงานหมายเลขสองของร้านเรา แม่ของคลอเดียเป็นคนหัวเซี่ย พ่อของเธอเป็นคนอิตาลี เธอมีสายเลือดหัวเซี่ยอยู่ครึ่งหนึ่ง และเธอก็ได้เรียนรู้ภาษาจีนจากแม่ของเธอตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเธอจึงพูดภาษาจีนได้คล่อง และแทบไม่ต่างจากเราเลย”
“เป็นอย่างนี้นี่เอง” เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ เหมือนจะคิดอะไรอยู่ในใจ
คลอเดียพูดกับหลี่เสี่ยวเฟินอย่างประหม่าเล็กน้อยในเวลานี้ว่า พี่เสี่ยวเฟิน ขนมปังที่หั่นแล้วหมดแล้ว ฉันจะไปเอาที่โกดังด้านหลัง”
หลี่เสี่ยวเฟินพยักหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ได้ รีบไปเถอะ”
คลอเดียหันหลังและเดินเข้าไปในโกดังที่อยู่ชั้นใน และหลี่เสี่ยวเฟินพูดกระซิบอยู่ข้างหูของเย่เฉินว่า “พี่เย่เฉิน คลอเดียเป็นคนที่ค่อนข้างขาดความมั่นใจ และบวกกับเคยมีเหตุการณ์ไฟไหม้เกิดขึ้นที่บ้านของเธอก่อนหน้านี้ พ่อแม่ของเธอและน้องชายอีกสองคนของเธอถูกไฟคลอกตายในกองเพลิงนั้น ใบหน้าและช่วงคอของนางก็ถูกไฟคลอกอย่างหนัก ดังนั้นนางจึงไม่ค่อยมั่นใจสักเท่าไหร่ แต่นางก็เป็นคนดี ใจดี และมีความอดทนสูงมาก!”
เย่เฉินพยักหน้า และถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ “ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะมีชีวิตที่ค่อนข้างน่าสังเวช…….”
“ใช่…..” หลี่เสี่ยวเฟินถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวในครอบครัว และเพื่อนร่วมชั้นของเธอก็รังแกเธอมาโดยตลอดเวลา ดังนั้นเธอจึงลาออกจากโรงเรียน และไม่มีแหล่งที่มาของรายได้ และไม่มีที่พักผิงที่มั่นคง หลังจากนั้นก็มาทำงานอยู่ในร้าน”
เย่เฉินถามด้วยความสงสัยว่า “คุณจ้างเธอมาหรือเปล่า?”
“คือป้าหลี่” หลี่เสี่ยวเฟินพูดว่า “ตอนที่แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ในบางครั้งที่ยุ่งมากจนทำไม่ทัน ก็จะส่งน้องชายคนสุดท้องไปฝากที่โรงเรียนอนุบาล และไปๆ มาๆ ก็เลยกลายเป็นเพื่อนกับป้าหลี่ เมื่อหลายปีก่อนแม่เธอก็ออกมาจากเมืองจินหลิงเหมือนกัน ยังไงก็ถือได้ว่าเป็นเพื่อนคนบ้านเดียวกันอย่างแท้จริง ดังนั้นป้าหลี่กับนางก็คุยกันได้อย่างถูกคอกันมาก แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันเช่นนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน……”
YOU MAY ALSO LIKE
