ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5742 ผมไปกับคุณด้วย!(1) - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5742
“คุณชายเดาไม่ผิด!”

หลินหว่านเอ๋อร์ปลายสายโทรศัพท์ทางด้านนั้น กล่าวกับเย่เฉินอย่างไม่ปิดบัง: “ข้าน้อยจะไปที่เตียนหนาน จะไปเดี๋ยวนี้!”

เย่เฉินถามอย่างไม่เข้าใจ: “คุณไปเตียนหนานทำไม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ถอนหายใจเบาๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้มใจ: “คุณชาย นับตั้งแต่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์การพ้นบาปล้มเหลว หลังจากที่ข้าน้อยออกจากเตียนหนาน ในระยะเวลาสามร้อยปีนี้ ข้าน้อยไม่เคยกลับไปที่เตียนหนาน เกรงว่าอู๋เฟยเยี่ยนจะจัดวางกับดักไว้ที่เตียนหนานรอให้ฉันไปติด”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอีกว่า: “หน่วยบัญชาการกองทัพทั้งห้าของอู๋เฟยเยี่ยนน่าจะเข้าสู่สภาวะนิ่งเงียบเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เธอยังทิ้งหูตาไว้ที่เตียนหนาน เกรงว่าฝนตอนนี้ก็คงจะถอยทัพกลับไปที่หน่วยบัญชาการกองทัพกลางแล้ว หรืออาจจะหยุดการสืบสวนทั้งหมดเอาไว้ทันที รอคำสั่ง ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่ข้าน้อยจะกลับไปที่เตียนหนาน!”

เย่เฉินกล่าว: “คุณหลินอย่าได้ชะล่าใจอย่างเด็ดขาด! ความสำคัญของคุณที่มีต่ออู๋เฟยเยี่ยนมากเกินกว่าใครบนโลกใบนี้ ถ้าหากเธอยังทิ้งกับดักที่จะจับคุณเอาไว้ที่เตียนหนาน คุณผลีผลามกลับไป จะต้องมีอันตรายมากอย่างแน่นอน!”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้มบาง: “คุณชายไม่เข้าใจอู๋เฟยเยี่ยน ถ้าหากคุณชายเข้าใจเธอก็จะรู้ว่า เธอเป็นคนที่รอบคอบเป็นอย่างมากคนหนึ่ง กลัวว่าจะเปิดเผยตัวตนต่อหน้าคนที่ไม่ช่สมาชิกคนสำคัญ ดังนั้น ถ้าหากเธอจะไปที่เตียนหนาน ถ้าอย่างนั้นสมาชิกขององค์กรพั่วชิงที่ลงหลักปักฐานอยู่ที่เตียนหนานจะต้องถอยทัพออกจากเตียนหนานไปก่อนแล้วอย่างแน่นอน ตอนนี้เธอยังมีเวลาอีกยี่สิบกว่าชั่วโมงกว่าจะถึงเตียนหนาน เตียนหนานในตอนนี้ จะต้องเป็นสถานที่ที่องค์กรพั่วชิงเข้าไปไม่ได้”

เย่เฉินถามเธอ: “คุณหลินจะไปเตียนหนานทำไม?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวด้วยน้ำสัยงโศกเศร้า: “ข้าน้อย…… ข้าน้อยอยากจะไปเคารพต่อหน้าหลุมศพของพ่อของฉันสักครั้ง ตอนนั้นที่ข้าน้อยได้ฝังเสื้อผ้าของพ่อของฉันไว้ที่ภูเขาลูกหนึ่งใกล้กับบ้านของคุณยาย นั่นเพียงแค่เพื่อให้อู๋เฟยเยี่ยนสับสน อัฐิของพ่อ ถูกข้าน้อยฝังเอาไว้ในสถานที่ที่มีเพียงข้าน้อยคนเดียวเท่านั้นที่รู้”

พูดไป หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอีกว่า: “อันที่จริง ข้าน้อยก็อยากจะไปที่ริมสระสวรรค์ในตอนนั้นดูหน่อย ก็คือสถานที่ที่มารดาแห่งชาผูเอ่อร์พ้นบาปล้มเหลว”

จากนั้น หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆ: “สถานที่แรกที่อู๋เฟยเยี่ยนจะไปเมื่อไปถึงเตียนหนาน มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเป็นสถานที่ตั้งของหลุมศพของพ่อ เตียนหนานกว้างมาก หากเธอพยายามทำซ้ำๆไปตลอดทาง อย่างน้อยอาจจะต้องใช้เวลาสองสามชั่วโมงหรืออาจจะนานกว่านั้น หากเป็นแบบนี้ ตามหลักทฤษฎีเวลาเตรียมตัวของข้าน้อยก็จะมากกว่าที่คาดการณ์เอาไว้อีกหน่อย ถ้าหากข้าน้อยดำเนินการเร็วละก็ ไปทั้งสองที่นี้จนเสร็จก็ยังคงไม่มีปัญหาอะไร ต่อให้เวลาทับซ้อนกับอู๋เฟยเยี่ยน เตียนหนานกว้างใหญ่ ก็ยังไม่แน่ว่าจะต้องเจอกัน”

เย่เฉินได้ฟังน้ำเสียงที่มุ่งมั่นของเธอ กล่าวโดยไม่ต้องคิด: “ในเมื่อคุณหลินจะไปเตียนหนาน ถ้าอย่างนั้นผมจะไปด้วยกันกับคุณหลินแล้วกัน! พวกเราไปเดี๋ยวนี้ตอนนี้ รีบไปรีบกลับ!”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวถามด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง: “คุณชาย……คุณ……คุณจะไปเตียนหนานกับข้าน้อย?”

“ใช่!”เย่เฉินกล่าวอย่างมุ่งมั่น: “คุณไปคนเดียวผมไม่วางใจ ยังไงคุณก็ไม่สามารถให้คุณตาทั้งสามท่านไปด้วยกันกับคุณหรอกใช่ไหม?”

หลินหว่านเอ๋อร์ซาบซึ้งในใจ แต่ก็กล่าวด้วยความกังวล: “คุณชาย….. .ข้าน้อยไม่กลัวอู๋เฟยเยี่ยน เป็นเพราะบนตัวของข้าน้อยไม่มีปราณทิพย์ นอกเสียจากอู๋เฟยเยี่ยนจะจำข้าน้อยได้ ไม่อย่างนั้นต่อให้เดินสวนกัน เพียงแค่เธอไม่ได้เห็นใบหน้าของข้าน้อย นางก็จะไม่รู้ว่าข้าน้อยคือใคร”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็เปลี่ยนเรื่อง กล่าวอย่างจริงจัง: “แต่คุณชายต่างออกไป! คุณชายมีออร่าปราณทิพย์ ทั้งยังมีแหวนกับเครื่องมือทางธรรมอื่นๆที่ซือกงมอบให้พ่อของฉันในตอนนั้น ถ้าหากสัมผัสกับอู๋เฟยเยี่ยนในระยะประชิด เป็นไปได้มากว่าจะถูกอู๋เฟยเยี่ยนจับตามอง!”

“ไม่เป็นไร!”เย่เฉินหลุดปากกล่าว: “ผมไปหาหยุนหรูเกอก่อน! ไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่าต้องซ่อนลมปราณอย่างไรงั้นเหรอ? คืนนั้นที่โฮมสเตย์ว่านหลิ่ว เธอตามผมกับท่านเอิร์ลฉางเซิ่งมาตลอดทาง ผมไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด ถ้าหากเธอสามารถนำวิชาซ่อนลมปราณสอนให้ผมได้ ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกอู๋เฟยเยี่ยนสังเกตเห็นแล้ว!”