ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1550
เย่เฉินตื่นแต่เช้าตรู่ ในวันรุ่งขึ้น
อันที่จริง ในคืนนี้เขานอนไม่ค่อยหลับเลย
ไม่รู้ว่าทำไม ตราบใดที่หลับตาลง เขาก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงอิโตะ นานาโกะ
ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ มีผู้หญิงจำนวนมากตามรอบตัวของเย่เฉิน
ไม่ว่าจะเป็นซ่งหวั่นถิง ฉินเอ้าเสวี่ยน หรือเฉินเสี่ยวจาว หลี่เสี่ยวเฟินและกู้ชิวอี๋ แม้ว่าผู้หญิงเหล่านี้จะทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวบ้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกทุกข์ใจ เหมือนกับอิโตะ นานาโกะเลย
หลังจากที่กู้ชิวอี๋รอตัวเองมาเป็นเวลานานหลายปี และตามหาตัวเองเป็นเวลานานหลายปี เย่เฉินรู้สึกผิดอยู่ในใจของเขาจริงๆ แต่ว่า ยังไงกู้ชิวอี๋ก็เกิดอยู่ในตระกูลใหญ่ และได้รับความรักจากพ่อแม่ของเธออย่างมาก
เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ เธอก็กลายเป็นดาราดังระดับนานาชาติ และเป็นที่รักใคร่ของผู้คนมากมายนับไม่ถ้วน
ถึงแม้จะไม่มีตัวเองอยู่ ชีวิตของเธอก็ยังคงงดงามมาก สมบูรณ์แบบมาก และมีความสุขมาก
แต่อิโตะ นานาโกะนั้นไม่เหมือนกัน
แม้ว่าเธอก็จะเกิดอยู่ในตระกูลที่ร่ำรวยเช่นกัน และก็เป็นที่รักของคนในครอบครัว แต่เธอก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส จากการต่อสู้กับฉินเอ้าเสวี่ยนในครั้งนั้น
ความทุกข์ทรมานจากอาการบาดเจ็บรุนแรง การถูกทำร้ายทางร่างกายและจิตใจเป็นสองเท่า จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งจะประสบมาตลอดชีวิต
อีกอย่าง เย่เฉินก็สามารถจินตนาการได้ว่า แม้ว่าตอนนี้เธอจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่เธอก็ต้องถูกทรมานด้วยอาการบาดเจ็บอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกแบบนี้มันจะต้องเจ็บปวดมากนัก
และเธอ เดิมทีสามารถไม่เข้าร่วมการต่อสู้ในครั้งนี้ได้
แต่อย่างไรก็ตาม เธอทำทุกอย่าง เพื่อที่จะให้ตัวเองชื่นชม
แม้กระทั่ง ในการต่อสู้กับฉินเอ้าเสวี่ยนในครั้งล่าสุด เธอก็ยังรอโอกาสที่จะชนะด้วยการท่าเดียว เพื่อที่จะให้ตัวเองสนใจเธอ แม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บก็ยอม
เย่เฉินรู้ดีอยู่ในใจว่า ถ้าไม่ใช่เพื่อตัวเอง นานาโกะจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ได้อย่างไร?
เป็นเพราะเหตุนี้เอง ที่เย่เฉินรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอด กับรูปลักษณ์ของเธอเมื่อเธอได้รับบาดเจ็บ
เย่เฉินก็เคยทบทวนอยู่ว่า ในฐานะที่เป็นผู้ชายที่แต่งงานไปแล้ว ตามเหตุผลและความเหมาะสม เขาไม่ควรรู้สึกเจ็บใจต่อผู้หญิงคนอื่น ยิ่งไม่ต้องบอกว่าเป็นผู้หญิงญี่ปุ่นคนหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกแบบนั้น อยู่เหนือการควบคุมของตัวเองโดยสิ้นเชิง
หลังจากล้างหน้าล้างตา เย่เฉินก็ออกจากห้องนอนอย่างเงียบๆ โดยไม่ปลุกเซียวชูหรันซึ่งยังคงหลับอยู่
ในเวลานี้ เฉินจื๋อข่ายได้นำผู้ติดตามของเขา และกำลังรออยู่ที่ประตู Tomson Riviera
เย่เฉินลงไปข้างล่าง และเห็นว่าเซียวฉางควนและหม่าหลันยังไม่ได้ตื่น เขาจึงทิ้งกระดาษโน๊ตไว้ จากนั้นก็รีบเดินออกจากบ้าน
ที่ประตูของ Tomson Riviera
รถโรลส์-รอยซ์หลายคันจอดเรียงข้างกัน ทันทีที่เย่เฉินออกมา เฉินจื๋อข่ายและคนของเขาทั้งหมดก็ลงจากรถ โค้งคำนับให้เขา และพูดพร้อมกันว่า “คุณเย่!”
เย่เฉินพยักหน้า และขึ้นรถคันเดียวกันกับเฉินจื๋อข่าย
ทันทีที่เขาขึ้นรถ เฉินจื๋อข่ายก็พูดกับเย่เฉินทันทีว่า “คุณชาย พอล และเว่ยเลี่ยงพวกเขาทั้งหมดไปกันเอง หงห้าก็พาตัวโคบายา ชิอิจิโร่เดินทางไปจากคอกเลี้ยงสุนัข พวกเราแค่ไปพบกับพวกเขาอยู่ที่สนามบินเท่านั้น เครื่องบินและลูกเรือบุคลากรพร้อมแล้ว และรอให้คนมาครบแล้วก็สามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา!”
เย่เฉินกล่าวว่าอืม ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวและการบินพลเรือนทั่วไป ก็คือเวลาค่อนข้างอิสระ ตราบใดที่ยื่นขอเส้นทางการบินในวันนี้แล้ว งั้นในทางทฤษฎีคุณสามารถออกเดินทางได้ตลอดเวลา ถึงเร็วกว่าก็สามารถบินได้เร็วกว่า ถึงช้าไปก็สามารถบินได้ช้าขึ้น
จิตใต้สำนึกของเขาในตอนนี้มีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น นั่นก็คือไปโตเกียวเพื่อทำงานให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว แล้วรีบไปที่เกียวโต
ไม่รู้ว่าทำไม อิโตะ นานาโกะได้กลายเป็นคำสาปอยู่ในหัวใจของเขา มักจะโผล่ออกมาอย่างต่อเนื่อง และส่งผลต่ออารมณ์ของเขาอยู่ตลอดเวลา
เขารู้สึกว่า นี่อาจเป็นเพราะตัวเองรู้สึกเห็นใจเล็กน้อยสำหรับประสบการณ์ของอิโตะ นานาโกะ และถ้าตัวเองรักษาเธอได้ ปีศาจตัวนี้ที่อยู่ในหัวใจของเขาก็จะถูกกำจัดโดยธรรมชาติ
ดังนั้น เขาก็รู้สึกรีบร้อนและถามเฉินจื๋อข่ายอย่างไม่อดทนเล็กน้อยว่า “เอาล่ะ เวลาไม่รอคน รีบออกเดินทางกันเถอะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
