ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1658 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ทากาฮาชิ มาจิครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าอย่างเบาๆ “เปิดดูเถอะ และดูว่ามีมายากลอะไรอยู่ในนั้น!”

พ่อบ้านสั่งคนรับใช้ทั้งสองทันทีว่า “คุณทั้งสอง ไปเปิดประตูของช่องแช่แข็งเถอะ!”

ทั้งสองก็ก้าวไปข้างหน้าทันที และเปิดล็อกประตูช่องแช่แข็งคนละข้าง

เมื่อกำลังจะดึงประตูเปิดออก ทากาฮาชิ มาจิก็ก้าวถอยหลังไปโดยจิตสำนึก

ในวันนี้ประสาทของเขาค่อนข้างอ่อนไหว และจะรู้สึกตลอดว่าโลกนี้เต็มไปด้วยความแปลกประหลาดเล็กน้อย

ประตูรถเปิดออกทางซ้ายและขวา และมีหมอกสีขาวพ่นออกมาจากด้านใน

อากาศในโตเกียวช่วงนี้ชื้น อุณหภูมิอุ่นขึ้นเล็กน้อย ขณะนี้อุณหภูมิอยู่เหนือศูนย์ประมาณ 3-4 องศาได้ แต่อุณหภูมิในรถช่องแช่แข็งต่ำกว่าศูนย์ เป็นลบยี่สิบองศา ดังนั้นไอน้ำแบบนี้จะเกิดหมอกควันขึ้นเมื่อเจอกับความเย็น

ทุกคนจ้องมองที่หมอกค่อยๆ สลายไป และหลังจากที่หมอกค่อยๆ จางหายไป สิ่งของในรถตู้ ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนในที่สุด

แต่เมื่อทุกคนเงยหน้าขึ้นมองไป ทุกคนต่างก็ต้องตกใจและกรีดร้องพร้อมกันทันที!

ในรถตู้ มีประติมากรรมน้ำแข็งรูปมนุษย์สี่รูปตั้งตระหง่านอย่างเรียบร้อย!

นอกจากนี้ ประติมากรรมน้ำแข็งทั้งสี่นี้ ก็คือฟูจิบายาชิ มาสะซึ่งถูกแช่แข็งเป็นไอติม และศิษย์น้องทั้งสามของเขา!

และรูปร่างของคนสี่คนนี้ ก็แปลกมากเช่นกัน!

บางคนย้อนกลับกลืนเท้าของตัวเอง ยืนอยู่ในรถทั้งคน เป็นสไตล์ขาตั้งข้างเดียวเลยทีเดียว ซึ่งก็คือฟูจิบายาชิ โอตะคนแรกที่ถูกเย่เฉินฆ่าย้อนกลับ

นอกจากนี้ยังมีอีกสองคน ยืนเอาแขนโอบไหล่และหลังกันและกัน นี่คือเจ้ารองและเจ้าสาม

สำหรับฟูจิบายาชิ มาสะ เขาใช้มือข้างหนึ่งเท้าอยู่ที่สะโพก และอีกมือหนึ่งชี้นิ้วกลางต่อข้างนอกของรถ……..

รูปร่างของคนสี่คนนี้ ยกเว้นฟูจิบายาชิ โอตะซึ่งเป็นท่ารูปร่างในช่วงเวลาแห่งความตาย ที่เหลือสามคนถูกสร้างขึ้นโดยคนของเฉินจื๋อข่ายเป็นโมเดลพลาสติก หลังจากแช่แข็งอย่างหนัก

เพื่อให้รูปร่างคงตัว เขาก็ราดน้ำใส่คนหลายคนนี้อีกครั้ง หลังจากที่น้ำแข็งตัวเป็นน้ำแข็ง ก็เพิ่มความคงทนของรูปร่างพวกเขาอย่างสมบูรณ์

แล้วถึงมีฉากที่ประหลาดสุดขีดนี้อยู่ต่อหน้าทุกคน

ทากาฮาชิ เออิจิอยู่ใกล้ และเมื่อเขาเหลือบไปมอง เขาก็ร้องออกมาอย่างหวาดกลัว “อ้า! นี่…..นี่…….นี่คือคนจริงหรือหุ่นขี้ผึ้งเหรอ?!”

เดิมทีประสาทของทากาฮาชิ มาจิก็พังทลายอยู่แล้ว จู่ๆ ก็มาเห็นคนสนิทสี่คนของเขาถูกแช่แข็งเป็นไอติม นั่งบนพื้นด้วยขาที่อ่อนแรง และตะโกนด้วยความกลัวว่า “แจ้งตำรวจ! แจ้งตำรวจเร็วเข้า!”

ขณะที่พ่อบ้านกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรออก ทันใดนั้นก็มีรถตำรวจสองสามคันปรากฏขึ้น และปิดกั้นรอบๆ หน้าประตูโดยตรง

เดิมที พวกเขาติดตามทากาฮาชิ มาจิอย่างลับๆ เพื่อจะดูว่าเขากับการหายตัวไปของพี่น้องตระกูลซูมีความเกี่ยวข้องหรือไม่ แต่พวกเขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า พวกเขาเพิ่งตามมาถึงที่หน้าประตูบ้านของทากาฮาชิ มาจิ และทากาฮาชิ มาจิก็ได้รับไอติมรูปทรงมนุษย์สี่ตัว……..

ผู้นำทีมนักสืบกรมตำรวจนครบาลญี่ปุ่นสีหน้าเข้มขรึมและเดินเข้ามาข้างหน้า ไปตรวจสอบรถบรรทุกห้องเย็นอย่างละเอียดด้วยตัวเอง จากนั้นก็บ่นพึมพำว่า “เป็นคนจริง……..แม่งเอ๊ย……….เป็นคนตัวเป็นๆ จริงๆ! คนเป็นๆ ทั้งสี่คนเลย! นี่แม่งคือกรุงโตเกียวที่ผมอาศัยอยู่มานานกว่าสามสิบปีเหรอ? ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า แม่งมันช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านล่างถามด้วยความประหลาดใจว่า “ผู้ตรวจการ สี่คนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

ผู้ตรวจการด่าอย่างโกรธเคืองว่า “มีชีวิตแม่มึงดิ! ไม่เห็นเหรอว่าโดนแช่แข็งเป็นไอติมไปแล้ว?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจ “ก็เมื่อกี้คุณบอกว่าคือคนเป็นๆ ทั้งสี่คน…….”

ผู้ตรวจการเช็ดเหงื่อเย็นของเขา และพูดว่า “มันเป็นประติมากรรมน้ำแข็งที่ทำจากสี่คนเป็นๆ ……รีบโทรหาแพทย์นิติเวชมาเพื่อทำการชันสูตรพลิกศพ!”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่ตรงหน้า ทากาฮาชิ มาจิที่ล้มนั่งลงบนพื้นและใบหน้าซีดเซียว นั่งย่อตัวลง แล้วถามอย่างจริงจังว่า “คุณทาคาฮาชิ คนสี่คนนี้เป็นลูกน้องของคุณใช่หรือเปล่า?”

ทากาฮาชิ มาจิพยักหน้า และพึมพำว่า “พวกเขาเป็นคนในตระกูลฟูจิบายาชิทั้งหมด………”

“ตระกูลฟูจิบายาชิงั้นเหรอ?!” ผู้ตรวจการอุทาน และพูดโพล่งออกมาว่า “ตระกูลฟูจิบายาชิหนึ่งในสี่ตระกูลนินจางั้นเหรอ?!”

“ครับ…….” ทากาฮาชิ มาจิกลืนน้ำลาย กล่าวอย่างประหม่าว่า “คนที่เป็นหัวหน้าเป็นลูกชายคนโตของตระกูลฟูจิบายาชิ เป็นหัวหน้าตระกูลในรอบนี้ ฟูจิบายาชิ มาสะ…….”

ผู้ตรวจการตกใจอย่างมากจนตับแทบเคลื่อนไหว “ฟูจิบายาชิ มาสะก็ถือได้ว่าเป็นหนึ่งในนินจาชั้นนำของเราในญี่ปุ่น แม้แต่เขาก็ต้องเสียชีวิตอย่างน่าอนาถใจเช่นนี้ คุณไปรุกรานใครกันแน่?”

ทากาฮาชิ มาจิมองดูฟูจิบายาชิ มาสะที่กำลังชี้ตัวเองด้วยนิ้วกลางของเขา และร้องไห้อย่างสิ้นหวัง “กูแม่งจะรู้ได้ยังไง!”