ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1668
“เย่เฉินซัง…”
อิโตะ นานาโกะสะอื้น หมุนล้อรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วเข้ามาหาเย่เฉิน
เย่เฉินเดินไปไม่กี่ก้าวอย่างรวดเร็ว มาถึงตรงหน้าของเธอ และเอ่ยปากถามว่า: “คุณอิโตะ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร…”อิโตะ นานาโกะส่ายหน้า ต่อจากนั้น ก็ปิดหน้าร้องไห้อย่างควบคุมไม่หยุด
ในขณะนี้ ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอไม่ใช่ชีวิตที่รอดพ้นจากความตาย แต่เป็นการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเย่เฉิน นำความประหลาดใจครั้งใหญ่มาให้เธอ
เมื่อเย่เฉินเห็นเธอร้องไห้ราวกับควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ก็อดไม่ได้ยื่นมือออกไป จับหลังมือที่เย็นเฉียบของเธออย่างอ่อนโยน และพูดปลอบโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “คุณอิโตะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”
อิโตะ นานาโกะเช็ดน้ำตา และส่ายหน้าพูดว่า: “ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องเมื่อกี้นี้…”
หลังจากที่พูดจบ เธอเงยหน้าขึ้น ไม่ซ่อนเร้นความรักอันลึกซึ้งในดวงตา และถามอย่างสะอื้นว่า: “เย่เฉินซัง ทำไมคุณมาที่เกียวโตได้ล่ะ?”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “มาทำธุระที่ประเทศญี่ปุ่น มาถึงที่โอซาก้าพอดี คิดว่าโอซาก้าอยู่ใกล้คุณมาก ดังนั้นก็มาเยี่ยมคุณ”
เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ความหวานในใจราวกับน้ำตานับไม่ถ้วนก็ละลายไปในทันที
เธอถามอย่างตื่นเต้น: “เย่เฉินซัง คุณ…คุณเป็นเพราะคิดถึงฉัน ดังนั้นจึงมาเยี่ยมฉันเหรอ?”
“เอ่อ…”เย่เฉินถูกเธอถามจนตอบไม่ออก
เดิมทีอยากจะหาข้ออ้างปกปิด แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามาไกลจนถึงที่นี่ การกระทำนี้เป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมาที่สุดแล้ว ตัวเองในเวลานี้ ยังจะมีอะไรโกหกได้อีก?
ดังนั้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างค่อนข้างไม่เป็นธรรมชาติ: “ก็คงจะอย่างงั้น…”
เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ก็มีความสุขเป็นอย่างมากที่สุด!
แม้ว่าดวงตาจะยังมีน้ำตา แต่เธอกลับยิ้มด้วยความยินดีและพูดว่า: “คาดไม่ถึงว่าเย่เฉินซังจะคิดถึงฉัน…นี่…นี่ก็ทำให้ฉันประหลาดใจมากจริงๆ…”
ขณะที่พูด เธอก็รีบถามเย่เฉินอย่างรวดเร็วว่า: “เย่เฉินซัง คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่เกียวโต?”
เย่เฉินพูดว่า: “ไม่กี่วันก่อนฉันเจอทานากะซังที่สนามบิน เขาเป็นคนบอกฉัน”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอายว่า: “เย่เฉินซัง ขอบคุณที่คุณยังจำฉันได้ และต้องขอบคุณมากที่วันนี้มาช่วยชีวิตฉันไว้…”
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น เรื่องง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ”
พูดแล้ว เย่เฉินก็ถามเธอว่า: “ฉันเห็นเธอนั่งรถเข็นอยู่ตลอด ร่างกายยังไม่หายดีอีกเหรอ?”
“ใช่”อิโตะ นานาโกะพยักหน้าเบาๆ: “ตั้งแต่ครั้งก่อนหลังจากที่แข่งขันกับฉินเอ้าเสวี่ยน ฉันก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เข้ารับการรักษาที่โตเกียวช่วงหนึ่ง พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ร่างกายก็ยังไม่หายดี อาการบาดเจ็บอาจต้องใช้เวลาพักฟื้นนานถึงจะดีขึ้น”
เย่เฉินพยักหน้า พูดอย่างจริงจังว่า: “อันที่จริงแล้วครั้งนี้ที่ฉันมาเยี่ยมคุณ หลักๆคืออยากจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของคุณให้หายดี คาดไม่ถึงว่าจะเจอกับเรื่องแบบนี้…”
อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างซาบซึ้ง และพูดว่า: “เย่เฉินซัง อาการบาดเจ็บของฉันให้หมอที่ดีที่สุดในประเทศญี่ปุ่นรักษาแล้ว ความหมายของพวกเขาคือ รักษาชีวิตของฉันไว้ได้ก็ยากมากแล้ว ด้วยวิธีทางการแพทย์ที่มีอยู่ เป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้ฉันหายดีอีกครั้ง ถ้าหากสามารถทำให้ฉันหลุดพ้นจากรถเข็นได้ภายในเวลาไม่กี่ปี ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์ทางการแพทย์แล้ว”
พูดแล้ว อิโตะ นานาโกะก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง มองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เร่าร้อน และพูดอย่างจริงจัง: “เย่เฉินซัง คุณมาเยี่ยมฉันได้ ฉันก็ซาบซึ้งมากแล้ว สิ่งนี้สำคัญกว่าให้ฉันลุกขึ้นยืนใหม่หรือว่าหายดีเหมือนเดิม…”
“คุณไม่รู้หรอกว่า ช่วงนี้ ฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน แม้แต่ฉันก็ไม่อยากที่จะเชื่อเลยว่า ฉันในช่วงเวลาที่นานมานี้ ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตัวเองไม่ใช่หายดี แต่เป็นการได้พบกับเย่เฉินซังอีก…”
พูดถึงตอนนี้ อิโตะ นานาโกะรวบรวมความกล้า จับมือของเย่เฉิน และเอ่ยปากพูดอย่างลึกซึ้งว่า: “ขอบคุณนะ เย่เฉินซัง! คุณสามารถปรากฏตัวที่นี่ได้ เป็นความโชคดีของนานาโกะ ถ้านานาโกะสามารถที่จะจับมือกับเย่เฉินซังท่ามกลางหิมะได้สักพัก ก็ไม่มีความเสียใจในชีวิตนี้แล้ว…”
เมื่อเย่เฉินเห็นดวงตาที่อ่อนโยนของเธอ ในใจก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย เขามองไปที่อิโตะ นานาโกะ และพูดอย่างจริงจังว่า: “นานาโกะ ฉันมีวิธีรักษาคุณให้หายดี ทำให้คุณหายดีเหมือนเดิมอย่างสมบูรณ์!”
YOU MAY ALSO LIKE
