ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 1999
บทที่ 1999
เมื่ออิโตะนานโกะแสดงท่าทีของตัวเองต่อหน้าเย่เฉิน ซ่งหรงวี่ก็คิดในใจว่าตัวเองต้องออกจากญี่ปุ่นให้เร็วที่สุด
เขารู้ตัวดี ถ้าตระกูลอิโตะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ตัวเองก็คงจะถูกเปิดโปร่งในไม่ช้า
ถ้าตอนที่ตัวเองถูกเปิดโปงและอยู่ญี่ปุ่น ถ้างั้นตัวเองคงไม่มีชีวิตรอดกลับไปอย่างแน่นอน
เพราะเขารู้ตัวดี เย่เฉินไม่ยอมปล่อยตัวเองอย่างแน่นอน!
วิธีเดียวในตอนนี้ก็คือ ก่อนที่ตัวเองจะถูกเปิดโปง รีบออกจากญี่ปุ่นและกลับไปจัดการคุณท่าน และควบคุมตระกูลซ่งทั้งหมด
ถ้าตัวเองสามารถควบคุมธุรกิจทุกอย่างของตระกูลซ่ง ก็จะสามารถต่อสู้กับเย่เฉินได้
เพราะตระกูลซ่งมีทรัพย์สินทั้งหมดสองแสนล้านหยวน และไม่ใช่ตระกูลที่เย่เฉินสามารถต่อกรได้ง่ายๆ!
เย่เฉินมองซ่งหรงรี่ที่อยู่ข้างๆ เห็นเขานั่งอย่างกระสับกระส่าย เยเฉินจงใจถามทันที!”หรงวี่ ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
เลย? คุณไม่ค่อยสบายหรือเปล่า?”
ซ่งหรงวี่รีบโบกมือและพูดทันที:”ไม่ใช่ๆ อาจารย์เ ฉินเป็นห่วงหวั่นถิงมากๆ เธอหายตัวไปหนึ่งคืนแล้ว ฉันกลัวว่าถ้าเสียเวลามากไปกว่านี้
โอกาสที่เธอจะรอดยิ่งน้อยลง…”
เย่เฉินมองเขาและพูดอย่างจริงจัง:”คุณวางใจได้ ถ้ามีฉันอยู่ หวั่นถึงไม่ตายอย่างแน่นอน”
ซ่งหรงวี่แสร้งทำเป็นดีใจและพูด:”มันเป็นเรื่องดีมากๆ! อาจารย์เย่ หาตัวหวั่นถึงเจอหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว!”
ขณะพูดคำนี้ซ่งหรงวี่ก็สาปแช่งอยู่ในใจ:”ถึงแม้ว่าซ่งหวั่นถิงยังมีชีวิตอยู่จริงๆ ฉันก็จะฆ่าเธอให้ได้ ถึงแม้ว่าเย่เฉินยืนอยู่ข้างหน้าก็ไม่มี
ประโยชน์! ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ซ่งหวั่นถึงต้องห้ามมีชีวิตอยู่ เธอต้องตาย!”
ในเวลานี้ เย่เฉินเอ่ยปากพูด:”หรงวี่ พอได้แล้ว คุณกลับไปโรงแรมก่อน เรื่องคันหาหวั่นถึง คุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง คุณนั่งรอข่าวสารจากฉัน
ที่โรงแรมก็พอ”
ซ่งหรงรี่รู้สึกประหลาดใจและคิดอยู่ในใจ:”เขาหมายความว่ายังไง? ส่งเลิอปเตอร์หลายสิบลำไปรับฉันมาอย่างอลังการ เพื่อพูดแค่ไม่
กี่ประโยคแล้วให้ฉันกลับไปเหรอ?! คำพูดพวกนี้ คุณแค่โทรศัพท์ หรือส่งข้อความทางวิแชทมาถามได้ ทำไมต้องทำอะไรที่มันอลังการแบบ
นั้น?!”
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ซ่งหรงวี่จะงุนงงและไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่กล้าขัดขืน และรีบลุกขึ้นมาและพูดอย่างจริงจัง”อาจารย์เย่ เมื่อเป็นเช่นนี้
ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อน….
เย่ฉินพยักหน้าและสั่งท้นที:”สองสามวันนี้ คุณก็อยู่ที่โตเกียวและห้ามออกไปเดินเพ่นพ่าน คุณอยู่ในโรงแรมและรอข่าวสารจากฉัน”
ซ่งหรงรีบพูดทันที:”ได้ครับ อาจารย์เย่ สองสามวันนี้ฉันจะอยู่โรงแรมและรอข่าวสารจากคุณ!”
ในเวลานี้ อิโตะนานาโกะเอ่ยปากพูด:”ในเมื่อคุณซ่งจะกลั่บโรงแรม ถ้างั้นฉันจะบอกเฮลิคอปเตอร์ส่งคุณกลับไป”
ซ่งหรงตกใจและประหลาดใจมากๆและพูด”คุณอิโตะเกรงใจมากเกินไปแล้ว ตรงนี้ห่างจากโรงแรมไม่ไกล ฉันเดินออกไปและเรียก
แท็กซี่กลับไปก็ได้ และฉันก็ไม่อยากรบกวนให้คุณไปเตรียมเฮลิคอปเตอร์ด้วย”
อิโตะนานาโกะพูดอย่างจริงจัง:”คุณซ่งเป็นแขกของเย่เฉิซัง ก็เหมือนกับแขกผู้มีเกียรติของตระกูลอิโตะ ตระกูลอิโตะไม่เคยให้แขกผู้มี
เกียรตินั่งแท็กซี่กลับไปเอง ดังนั้นฉันขอเชิญให้คุณซ่งนั่งเฮลิอปเตอร์กลับไปเถอะ”
ซ่งหรงวี่ทำได้เพียงพยักหน้า และพูดด้วยความเขินอาย:”คุณอิโตะ ให้ฉันนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับไปก็ได้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องให้
เฮลิคอปเตอร์เยอะขนาดนั้นส่งฉันกลับไป มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ ฉันขอแค่ลำเดียวก็พอ…
อิโตะนานโกะยิ้มเล็กน้อย:”คุณซ่งไม่ต้องเกรงใจ ที่ฉันให้เฮลิคอปเตอร์ยอะขนาดนั้นไปส่งคุณ ก็เพราะตระกูลอิโตะของพวกเราให้
ความสำคัญกับแขกผู้มีเกียรติมากๆ”
ซ่งหรงวี่ไม่มีทางเลือก จึงพูดว่า:”ถ้างั้นฉันก็จะทำตามที่คุณอิโตะพูด”
อิโตะนานาโกะพยักหน้า และสั่งเลขาของตัวเอง บอกให้เธอส่งซ่งหรงวี่กลับไป
YOU MAY ALSO LIKE
