ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 269 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 269

เกาเจี้ยนจูนสองพ่อลูกไม่รู้เลยว่า ซือเทียนฉีมียาวิเศษเพียงครึ่งเม็ด

แต่เซียวอี้เชียนกลับรู้ดี

เพราะว่าช่วงบ่ายเขาเกือบจะได้ยาวิเศษครึ่งเม็ด มาจากซือเทียนฉี

เขาเองไม่กล้าลงมือกับซือเทียนฉี แต่ว่าถ้าหากสองคนนี้กล้าลงมือกับซือเทียนฉีแล้วละก็ ตัวเองทำได้เพียงเป็นแนวร่วมเล็กๆน้อยๆ ก็สามารถได้รับผลประโยชน์ได้

อย่างเช่น ตัวเองสามารถทำยาวิเศษครึ่งเม็ดที่ตัวเองเคยเห็น เพื่อเลียนแบบยา ถึงเวลานั้นพกติดตัวไป หลังจากที่พวกเขาจับตัวซือเทียนฉีแล้ว ตัวเองก็หายาวิเศษครึ่งเม็ดนั้นจากซือเทียนฉี ค่อยเอายาปลอมที่ตัวเองทำขึ้นมาให้กับพวกเขาสองพ่อลูก ถึงเวลานั้นไม่เพียงแต่ช่วยรักษาโรคให้กับตัวเอง ตลอดจนยังสามารถผลักเรื่องการตายของซือเทียนฉี ทั้งหมดให้กับสองพ่อลูกนี้

เกาเจี้ยนจูนไม่ได้คิดอะไรมากมายขนาดนั้น

เขาเพียงแค่คิดว่า ในเมื่อทุกคนต่างก็มีศัตรูคนเดียวกัน งั้นทุกคนก็สามารถเป็นเพื่อนกันได้

คนเยอะพลังเยอะ อีกทั้งความเสี่ยงก็สามารถเฉลี่ยกันได้ ทำไมไม่ยินดีที่จะทำล่ะ?

สำหรับยาวิเศษ เขาไม่รู้ว่าซือเทียนฉีมีเท่าไหร่

แต่ว่า สำหรับเขาแล้ว ซือเทียนฉีมียาก็ยังต้องตาย ไม่มียาก็ต้องตาย เพราะทั้งเขาและลูกชายไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้

ดังนั้น เขาก็ได้แลกเบอร์กับเซียวอี้เชียน ทั้งสองตกลงที่จะหาเวลาคุยโทรศัพท์กันในวันพรุ่งนี้ จากนั้นเขาและลูกชายถือกระป๋องน้ำมันเบนซิน ออกไปจากจี้ซื่อถังของซือเทียนฉี

เซียวอี้เชียนในใจมีความสุขกับแผนการของตัวเอง รีบขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเซียว คิดว่ากลับไปจะนวดแป้ง ใส่สีดำเล็กน้อย ปั้นให้เหมือนยาวิเศษหลายๆลูก

สองพ่อลูกแซ่เการะหว่างทางกลับ เกาจวิ้นเว่ยถามเกาเจี้ยนจูนพ่อของตัวเองว่า： “พ่อ งั้นพรุ่งนี้พวกเราทำตามแผนเดิมก่อน ล่อเย่เฉินออกมาฆ่าทิ้ง จากนั้นค่อยนัดกับคนๆนี้ ออกมาฆ่าซือเทียนฉีด้วยกัน?”

เกาเจี้ยนจูนพยักหน้า พูดว่า： “ไปฆ่าเย่เฉินก่อน รอให้เย่เฉินตายแล้ว พวกเราค่อยชิงเอายาวิเศษของซือเทียนฉีมา รักษาขาของลูกให้หาย！”

“ดีจังเลย！”เกาจวิ้นเว่ยพูดด้วยความตื่นเต้น: “หายาวิเศษเจอ ต่อไปฉันก็ไม่ต้องเป็นง่อยอีก！”

เกาเจี้ยนจูนยิ้มเล็กน้อย พูดว่า： “ลูกชาย ลูกวางใจเถอะ ถึงแม้ว่าตัวพ่อเองจะเป็นง่อย ก็ไม่ยอมให้ลูกเป็นง่อย！”

พูดจบ เขาก็พูดอีกว่า： “พวกเรากลับไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ลูกโทรหาหม่าหลันคนนั้น ดำเนินการตามแผนของเรา！”

“ครับพ่อ！”

……

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เฉินซื้ออาหารเช้ากลับมา หม่าหลันแม่ยายทานอาหารเช้าเสร็จ ก็ได้ออกไปพบกับพวกเพื่อนๆเล่นไพ่นกกระจอก

หม่าหลันติดเล่นไพ่นกกระจอกมาก ถ้าหากไม่มีอะไรทำ ทั้งวันทั้งคืน ก็ดักดานอยู่ในโรงเล่นไพ่นกกระจอก

เพิ่งจะออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปที่โรงเล่นไพ่นกกระจอก ทันใดนั้นหม่าหลันก็ได้รับสายโทรศัพท์หนึ่งสาย

เธอหยิบมือถือออกมาดู พบว่าเกาจวิ้นเว่ยโทรมา ก็ได้รับสาย ถามว่า： “จวิ้นเว่ย ทำไมถึงได้โทรหาป้าล่ะ?”

หลังจากที่ให้เซียวชูหรันแต่กับเย่เฉินแล้ว หม่าหลันทุกวันคิดอยู่เรื่องเดียวคือ：ทำยังไงให้ลูกสาวหย่ากับเย่เฉิน จากนั้นแต่เข้าตระกูลเศรษฐี

ตอนแรก เธอหวังว่าลูกสาวจะแต่งงานกับทายาทเศรษฐีจางเหวินเห้า สุดท้ายตระกูลจางก็ได้ล้มละลายอย่างน่าประหลาดใจ ยิ่งน่าแปลกก็คือ จางเหวินเห้าทั้งครอบครัวหายไปชั่วข้ามคืน ไม่ได้โผล่มาในจินหลิงอีก;

ต่อมา เธอหวังว่าจะให้ลูกสาวแต่งงานกับหวังเหวินข่ายแห่งตระกูลหวัง สุดท้ายหวังเหวินข่ายตอนที่ช่วยตัวเองทวงนี้ ถูกลูกน้องของหงห้าตบหนึ่งหมื่นครั้ง จากนั้นก็ไม่กล้าออกมาอีก；

หลายวันก่อนหน้า เธอหวังจะให้ลูกสาวแต่งกับเกาจวิ้นเว่ย สุดท้าย เกาจวิ้นเว่ยถูกหงห้าโยนลงไปทางหน้าต่างต่อหน้าเตียงผู้ป่วยของสามีตัวเอง หลังจากนั้น เกาจวิ้นเว่ยก็หายหน้าไปเลย

อาจพูดได้ว่า ช่วงนี้ ที่จริงแล้วเกาจวิ้นเว่ยยังเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในสายตาเธอในตอนนี้

แม้ว่าครั้งที่แล้วเขาจะหาหมอเทวดาหลิวจอมหลอกลวงมา ไม่สามารถรักษาบาดแผลของสามีได้ แต่ว่าเขาก็เป็นผู้ที่ถูกหลอก ดังนั้นในใจของหม่าหลันจึงไม่โทษเขา