ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 494 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ทที่ 494

ทันทีที่เดินเข้าประตู ชายคนนั้นก็มีสีหน้าสงบ และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “แม่ง ใครกันกล้าติดหนี้ป้ารองแล้วไม่คืน? ”

เหอเหลียนชี้ไปที่หม่าหลันทันที และพูดว่า: “หัวเฉียง เธอเอง! ”

ผู้มาเยือนคือหลานชายคนโตของเธอ เหอหัวเฉียง

สายตาเย็นชาของเหอหัวเฉียง จ้องมองไปที่หม่าหลัน และพูดว่า: “ดีนี่ เธอใช่ไหมที่ติดหนี้แล้วไม่คืน? รู้ไหมว่ากูเป็นใคร ไม่อยากอยู่ในเมืองจินหลิงแล้วใช่ไหม?! ”

หม่าหลันตกใจจนตัวสั่น และพูดว่า: “ฉัน… ฉันไม่มีเงินจริงๆ … ”

เหอเหลียนพูดอย่างเย็นชา: “เลิกพูดไร้สาระกับฉันเสียที ไม่มีเงินก็เอาบ้านพักตากอากาศมา เราจะได้ไม่ติดค้างกัน!”

หม่าหลันแทบทรุด และตะโกนว่า: “ฉันไม่มีเงิน! ฉันไม่มีเงินเลย! เธอจะตีฉันให้ตายฉันก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น! ”

เหอหัวเฉียงก้าวไปข้างหน้า จับผมหม่าหลัน และตบหน้าเธออย่างแรง

เสียงดังเพี๊ยะ แก้มของหม่าหลันแดงและบวม เลือดกำเดาถึงกับไหลออกมา

หม่าหลันนั่งอยู่บนพื้นและตะโกนอย่างจนตรอก เหอหัวเฉียงตบหน้าเธออีกครั้ง และด่าว่า: “แม่ง อย่ามาอ้ำอึ้งกับฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะฉีกปากแกให้เละ! ”

หม่าหลันตกใจกลัว รีบหุบปากทันที มองเหอหัวเฉียง ไม่กล้าแม้แต่จะถอนหายใจ

เหอหัวเฉียงเตะหม่าหลันหงายลงกับพื้น ปลายท้ายเหยียบลงบนใบหน้าของเธอ และเหยียบลงกับพื้นอย่างแรง ถามอย่างเย็นชา: “ฉันจะถามแกอีกครั้ง แกยังไม่จ่ายเงินอีกเหรอ? ”

หม่าหลันถูกตีอย่างเจ็บปวดแทบทนไม่ไหวไปทั่วร่างกาย ร้องไห้และคร่ำครวญว่า: “พี่เหลียน พี่ได้โปรดเห็นแก่ความเป็นเพื่อน ครั้งนี้ก็ยกโทษให้ฉันเถอะ! ”

เหอเหลียนขมวดคิ้วและพูดว่า: “ฉันกับเธอเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่ถือว่าเป็นเพื่อน อีกอย่าง เพื่อนแบบไหน ที่จะยอมให้เงินห้าสิบห้าล้านหยวนไปฟรีๆ โดยที่ไม่ต้องคืน? ”

เหอหัวเฉียงที่เหยียบหม่าหลันไว้ใต้เท้ายังขู่ว่า: “นังแก่ อยากหนีหนี้? เห็นพี่น้องเหล่านี้ของฉันไหม? เดี๋ยวให้พวกเขาทยอยรับใช้แก แล้วถ่ายวิดีโอให้แก ฉันว่าช่วงวัยแก น่าจะดุดันเหมือนสัตว์ป่า สามีแกคงจะทำให้แกพอใจไม่ได้ล่ะสิ? วันนี้ก็ให้หนุ่มๆ สิบกว่าคนนี้ทำให้แกสดชื่นหน่อยเป็นไง!”

หม่าหลันตกใจวิญญาณแทบล่องลอยในทันใด!

เธอขอร้องอย่างขมขื่น: “พี่เหลียน พี่ว่าแบบนี้จะได้ไหม ฉันโทรหาลูกเขยของฉัน ให้เขาเอาโฉนดบ้านพักตากอากาศมา คุณพี่ก็ปล่อยฉันไปสักครั้ง…”

เธอเข้าใจอย่างชัดเจน คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอสิบกว่าคนนั้น มีรอยสักเต็มตัว แต่ละคนดูชั่วร้าย เป็นพวกนักเลงข้างถนนทั้งหมด

คนแบบนี้ ตัวเองไม่ควรไปยั่วโมโห!

ถ้ายังทำแบบนี้ต่อไป เกรงว่าจะถูกทำร้ายจนตาย หรืออาจจะถูกบังคับให้ถ่ายวิดีโอแบบนั้น…

ดูเหมือนว่า มีเพียงเรียกเย่เฉินเท่านั้นที่จะช่วยตัวเองได้!

ในเวลานี้เหอหัวเฉียงยิ้มอย่างเย็นชา และพูดว่า: “โทรเรียกได้ แต่แกคงจะไม่ให้คนโทรหาตำรวจหรอกใช่ไหม? ”

“ไม่อย่างแน่นอน! ” หม่าหลันพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ฉันโทรต่อทุกคนแบบนี้ได้ไหม? ”

เหอหัวเฉียงพูดด้วยใบหน้าเย็นชา: “ก่อนโทร แกถอดเสื้อผ้าบนตัวแกทิ้งให้หมด และให้ฉันถ่ายวิดีโอ 360 องศา ถ้าแกกล้าโทรหาตำรวจในอนาคต หรือเล่นลิ้นล่ะก็ ฉันจะปล่อยวิดีโอของแกลงบนอินเทอร์เน็ต! ”

หม่าหลันเหมือนถูกฟ้าผ่า!

ยังต้องถ่ายวิดีโอด้วย?!

ตัวเองอายุ 50 กว่าแล้ว คนเหล่านี้ยังต้องการให้ถ่ายวิดีโออยู่อีกเหรอ?

ถ้าวิดีโอนี้ถูกแพร่ออกไป หน้าแก่ๆ ใบนี้จะเอาไปไว้ไหน?

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าตัวเองถ่ายวิดีโอนี้ ก็เทียบกับว่าเอาจุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของตัวเอง มอบให้กับอีกฝ่าย

มีสิ่งนี้เป็นสิ่งบีบบังคับ ตัวเองก็เป็นเหมือนตุ๊กตาที่มีคนชักใย

หากตัวเองกล้าที่จะไม่คืนเงิน หรือโทรแจ้งตำรวจ อีกฝ่ายสามารถเผยแพร่วิดีโอนี้ และทำให้ตัวเองเป็นที่หัวเราะในเมืองจินหลิงได้!

วิดีโอนี้ ไม่ว่ายังไงก็ถ่ายไม่ได้!