ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 497 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

ทที่ 497

เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเช่นนี้ ก็พูดทันทีว่า: “บ้านพักตากอากาศ Tomson Riviera C11 แกเอาโฉนดบ้านมาที่นี่ด้วยตัวเอง ถ้าแกกล้าโทรแจ้งตำรวจ ฉันจะฆ่าแม่ยายของแก! ”

เย่เฉินตอบอืม และพูดเบาๆ : “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังจากวางสายไป เย่เฉินก็เดินกลับไปที่ห้องพิเศษ และทักทายกับเซียวฉางควน พูดว่า: “พ่อครับ ผมธุระต้องไป พวกพ่ออยู่ต่อได้เลย ต้องการอะไรก็บอกบริกร ทุกอย่างนี้จดไว้ในบัญชีหงห้าทั้งหมด”

“ได้” เซียวฉางควนพยักหน้า ตบไหล่เย่เฉิน และพูดว่า: “ลูกเขยที่ดีของฉัน วันนี้ขอบคุณลูกมากๆ ถ้าไม่ใช่เพราะลูก วันนี้พ่อคงต้องอับอายแน่”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “พ่อ ผมเพิ่งรู้วันนี้ จริงๆ แล้วหลายปีมานี้พ่อก็ลำบากมาไม่น้อย ผมที่เป็นลูกเขยก็ควรจะช่วยพ่อรักษาหน้าบ้าง! ”

เซียวฉางควนซาบซึ้ง พยักหน้า และไม่วายที่จะถอนหายใจ

เย่เฉินไม่ได้บอกอะไรกับเขา ลุกขึ้นออกประตู และเดินไป

เขาไม่ได้กลับบ้านไปเอาโฉนดบ้าน แต่หยุดรถแท็กซี่ และตรงไปที่ Tomson Riviera

ระหว่างทาง เขาโทรหาหงห้า

ทันทีที่สายติด ท่านหงห้าก็ถามด้วยความเคารพว่า: “อาจารย์เย่ ท่านมีอะไรจะรับสั่ง? ”

เย่เฉินพูดว่า: “พาคนไปที่ Tomson Riviera กับฉันหน่อย แม่ยายของฉันแพ้พนันไพ่นกกระจอกไปกว่าหกสิบล้านหยวน ตอนนี้ถูกคนกักตัวไว้ ฉันว่าเรื่องนี้มันผิดปกติไปหน่อย 80% น่าจะถูกคนโกง นายไปกับฉันหน่อย ไปดูสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

ท่านหงห้าฟังจบ ก็โกรธมาก!

แม่ง ในเมืองจินหลิง ยังมีคนที่ไม่มีตา กล้าวางแผนหลอกแม่ยายของอาจารย์เย่?!

แม่งมึงอยากตายแน่เลย?!

ดังนั้น เขาจึงพูดทันทีว่า: “อาจารย์เย่ ผมจะพาคนไปรวมกับท่านทันที และฟันให้ไอ้พวกชั่วนั้นให้ตาย!”

ไม่นาน เย่เฉินก็มาถึงที่ Tomson Riviera และเจอบ้านพักตากอากาศที่แม่ยายอยู่

หลังจากเคาะประตูและเข้าไป เขาก็เห็นในห้องนั่งเล่น มีนักเลงหลายสิบคนล้อมรอบหม่าหลันที่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย หม่าหลันถูกตบไม่น้อย หน้าทั้งใบทั้งแดงและบวม ผมกระเซิงน่าสงสารอย่างมาก

นอกจากนั้น ยังมีหญิงวัยกลางคนอีกสองคนที่เย่เฉินไม่รู้จัก มองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง แม้แต่เฉียนหงเย่นก็อยู่ที่นี่

เย่เฉินผงะไปชั่วขณะ คนคนนี้ ทำไมถึงอยู่ที่นี่?

เฉียนหงเย่นเห็นเย่เฉิน รู้สึกละอายใจเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็สงบลง

เธอรู้สึกว่า แม่ยายของนายเสียเงินก็ไม่ได้เสียให้ฉัน ฉันแค่ดูสนุกๆ นายจะทำอะไรกับฉันได้?

ในเวลานี้ หม่าหลันเห็นเขามา เธอก็น้ำตาไหล และคร่ำครวญ: “เย่เฉิน ลูกเขยที่ดีของฉันทำไมเพิ่งมา แม่รอลูกรอจนร้อนรนจะตายแล้ว! ”

เย่เฉินมองไปที่แม่ยายที่เละไม่มีชิ้นดี และถามว่า: “แม่ แค่เล่นไพ่นกกระจอก ทำไมถึงเสียเงินกว่าหกสิบล้าน? ”

“ฉันจะรู้ได้ว่าตัวเองดวงไม่ดีขนาดนี้! ”

หม่าหลานร้องไห้พูดว่า: “ป้าใหญ่ของลูกพาฉันมาเล่นไพ่นกกระจอก ฉันคิดจะเล่นๆ ก็เลยเล่น ใครจะไปรู้ว่าเล่นกับพวกเธอแค่ไม่กี่รอบ ยิ่งแพ้ก็ยิ่งเยอะ พวกเธอบังคับให้ฉันเอาบ้านพักตากอากาศของลูกมาจำนอง แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง…”

จากนั้น หม่าหลันก็พูดด้วยสีหน้าโกรธ: “ฉันสงสัยว่าคนพวกนี้จงใจที่จะโกงเงินฉัน! ”

เย่เฉินหัวเราะแห้ง และพูดว่า: “ไม่ต้องสงสัยแล้ว พวกเธอกำลังโกงแม่”

ในเวลานี้เหอเหลียนโพล่งออกมา: “นี่ อย่ามาพูดจาว่าร้ายคนอื่น! พวกเราเล่นไพ่นกกระจอกด้วยความสมัครใจ แม่ยายแกโชคไม่ดีแพ้เยอะไปหน่อยจะโทษคนอื่นได้ไง? ”

เหอหัวเฉียงที่อยู่ด้านข้างโพล่งออกมา: “ป้ารอง ป้าจะเสียเวลาพูดกับมันทำไม ผมพูดกับมันเอง! ”

พูดเสร็จ มองเย่เฉิน พูดอย่างเย็นชาว่า: “รีบส่งโฉนดบ้านมา จากนั้นก็เสร็จโอนบ้านโดยสมัครใจ ไม่อย่างนั้น แกและแม่ยายของแกอย่าได้คิดว่าวันนี้จะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ได้!

“อ๋อ”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ และพูดว่า: “ฉันไม่ได้เอาโฉนดบ้านมา”

เมื่อหม่าหลันได้ยินเช่นนี้ เธอก็ร้อนรนทันที!

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป โกรธจนควันออกหู ก็โพล่งออกมาว่า: “เย่เฉิน แกจะฆ่าฉันรึไง!? ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอ ให้แกเอาโฉนดบ้านมาช่วยฉัน! แกไม่มีหูรึไง?”

เย่เฉินพูดอย่างนิ่งๆ : “ขอโทษด้วย บ้านหลังนี้ผมสัญญากับชูหรัน รอเดือนหน้าปรับปรุงเสร็จ จะพาเธอย้ายเข้าไปอยู่ ผมไม่สามารถผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเธอได้”

หม่าหลันด่าว่า: “แกอยากให้ชูหรันเข้าไปอาศัยในบ้านพักตากอากาศนั้นโดยกตัญญูไหม? ถ้าแกไม่ให้บ้านพักตากอากาศ ฉันต้องตายแน่! ”

เย่เฉินพูดเบาๆ “มีผมอยู่ แม่ไม่ตายหรอก”