ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 509 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 509

เมื่อเย่เฉินได้ยินเช่นนี้ก็ส่ายหัวเล็กน้อยและพูดเบาๆว่า “ช่างมันเถอะหงห้า เรื่องบางเรื่องเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน”

หงห้ามองไปที่หม่าหลันด้วยสายตาที่เกลียดชัง ซึ่งตอนนี้นั้นกลับรู้สึกกระสับกระส่าย

ในตอนนี้ หม่าหลันนั้นไม่กล้าที่จะพูดเรื่องเงินอีกต่อไป ได้แต่รู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่ในใจ

ในขณะนั้นเอง ก็มีรถหลายคันมาจอดที่ลานจอดของวิลล่า เฉินจื๋อข่ายได้ทำการจับคนห้าคนมัดเอาไว้ แล้วพาเดินเข้ามาข้างใน

ใบหน้าของทั้งห้าคนนี้นั้นเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อเข้ามาเห็นเหอเหลียน ชายหนุ่มคนนั้นก็โพล่งพูดออกไปว่า “แม่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？！”

เมื่อเหอเหลียนมอง ก็เห็น สามี ลูกสาวลูกเขยรวมถึงลูกชายและลูกสะใภ้ ทั้งหมดโดนจับมาที่นี่ เธอร้องไห้ออกมาอย่างโหยหวน

“ฉันขอโทษพวกเธอจริงๆ ฉันขอโทษจริงๆ โทษฉันเถอะ….โทษฉันที่พาพวกเธอมาลำบากแบบนี้… ”

ชายอายุราวห้าสิบรีบถามว่า “ภรรยา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？！”

เย่เฉินมองไปที่เขาและพูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ภรรยาของคุณนั้นไปโกงคนอื่นเขามา คุณรู้เรื่องนี้ไหม？”

“ผม…ผมไม่รู้” ชายคนนี้กล่าวอย่างหลบๆ

เมื่อเย่เฉินเห็นปฏิกิริยาของเขา ก็หัวเราะออกมา “ยังจะปากแข็งกับฉันอีกเหรอ？ภรรยาของคุณเป็นเจ้ามือพนันมาตั้งหลายสิบปี หล่อนเป็นคนยังไง ไม่รู้ก็แปลกแล้ว！”

เมื่อพูดจบ ก็มองไปที่คนห้าคนตรงนั้น และถามว่า “ใครเป็นลูกชายและลูกสาวของเหอเหลียน？”

ชายหนุ่มและหญิงสาวยกมือขึ้นอย่างงงงวย ตอนนี้พวกเขายังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เย่เฉินมองไปที่พวกเขา ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าพวกเธอล้วนเป็นนักศึกษาชั้นนำจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แล้วพวกเธอรู้หรือไม่ว่าเงินที่ส่งพวกเธอเรียนนั้นมาจากไหน?”

ทั้งสองมองหน้ากัน ต่างไม่กล้าพูดออกมา

สามีของเหอเหลียนพอจะรู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ แน่นอนว่าภรรยาต้องโดนจับได้เรื่องไปโกงคนอื่นแน่ๆ เขาจึงรีบพูดว่า “ท่านสุภาพบุรุษ ถ้าภรรยาของผมไปโกงคุณ ได้โปรดบอกผมมา เท่าไหร่ผมจะคืนเงินให้ครับ โอเคไหม？”

เหอเหลียนร้องไห้และกล่าวว่า “สามีคะ เงินยี่สิบล้านของเรา ฉันได้เอาไปบริจาคหมดแล้ว รวมถึงสองล้านที่วันนี้ชนะเงินมาด้วย！”

“บริจาคไปหมดแล้ว？！”สามีของเหอเหลียนถามอย่างประหลาดใจ “คุณบริจาคไปให้ใคร？”

เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ก็เอามาบริจาคให้กับ project hope หมดแล้ว”

ท้ายที่สุด เขาจ้องไปที่ครอบครัวของเขาและตำหนิอย่างรุนแรงว่า “พวกคุณมันก็แค่ชอบสูบเลือดสูบเนื้อโกงชาวบ้าน ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่โดนโกงไป ล้มละลายเสียหายไปเท่าไหร่ แต่ครอบครัวของคุณกับอยู่ดีมีสุข แสร้งทำตัวเป็นคนดี เด็กๆก็ได้เรียนที่มหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง กลายเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ หนี้นี้ ไม่ต้องจ่ายคืนรึไง？”

ทุกคนในครอบครัวของเหอเหลียนต่างพากันหวาดผวา

เย่เฉินกล่าวต่อว่า “วันนี้ฉันจะส่งครอบครัวของเธอทั้งหมดไปที่เหมืองถ่านหินดำทางตะวันตกของจินซีเพื่อขุดถ่านหิน ใช้หยาดเหงื่อหยาดเลือดทำงาน ถือเป็นโทษที่พวกเธอโกงกันมาหลายปี”

“ห๊ะ?!” คนหนุ่มสาวพวกนั้นต่างล้มลงทันที

ชายคนหนึ่งตะโกนว่า “ผมไม่ได้มาจากครอบครัวเขา ผมเป็นแค่ลูกเขยเท่านั้น…”

เย่เฉินพยักหน้า “ลูกเขยก็ไม่เว้น！ได้ยินมาว่านายทำพวกเงินกู้นี่ ไหนนายลองบอกฉันสิ ว่านายโกงคนหนุ่มสาวไปกันกี่คนแล้ว？”

“ฉัน…ฉัน..”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ถ้าฉันยังได้ยินนายพูดจาไร้สาระกันอีก นายไม่ต้องไปขุดถ่านหินที่เหมืองถ่านหินดำแล้ว ไปขุดหลุมฝังตัวเองดีกว่า อนาคตในอีกสิบล้านปี นายก็จะได้กลายมาเป็นถ่านหินซะเอง！”

หญิงสาวหน้าตาดีอีกคนร้องไห้และพูดว่า “ฉันเป็นแค่ลูกสะใภ้ของพวกเขาเท่านั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรที่โหดร้ายทารุณไร้มนุษยธรรมแลยนะ！”

เย่เฉินถามกลับไปว่า “ฉันได้ยินมาว่าที่บ้านเธอเองก็เปิดธุรกิจคาสิโนไม่ใช่เหรอ？”