ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 765 - novel-lucky | นิยาย นิยายออนไลน์ นิยายวาย นิยาย PDF

บทที่ 765

ในตอนนี้ ณ เรียนจำเมืองจินหลิง

หม่าหลันก็เห็นคนอื่นเขากินข้าวกลางวันกันจนอิ่ม และก็เห็นจางกุ้ยเฟินกินข้าวส่วนของตนเองจะหมด ในใจก็เจ็บปวดจนแหละสลาย

เธอไม่ได้กินอะไรมามากกว่า24ชั่วโมงแล้ว แถมยังถูกซ้อมอีกตั้งหลายรอบ ทั้งยังต้องนอนในห้องน้ำที่อับชื้นมาทั้งคืนอีก ตอนนี้เธอก็หินจนตาลายไปหมดแล้ว ทนจะสลบไปอยู่แล้ว

แต่เธอก็ไม่กล้าเผยความไม่พอใจอะไรออกมา เพราะว่าจางกุ้ยเฟินสามารถตบตีเธอได้ตลอดเวลา

เนื่องจากนายหญิงใหญ่เซียวกินได้ไม่เยอะ พอกินอิ่มแล้ว ในกล่องข้าว ในกล่องข้าวยังมีข้าวเหลืออยู่

เธอตั้งใจหยิบกล่องข้าวนั้น แล้วเดินมายังตรงหน้าหม่าหลัน แล้วยื่นกล่องข้าวให้ตรงหน้าหม่าหลัน พร้อมยิ้มถามว่า “ไม่ได้กินอะไรมาหนึ่งวันหนึ่งคืน คงจะหิวมากสินะ? กินเสียหน่อยไหม? ”

หม่าหลันก็มองนายหญิงใหญ่เซียวอย่างไม่อยากจะเชื่อ แล้วก็ค่อยๆ ถามว่า “แม่คะ ให้ฉันกินจริงๆ ใช่ไหม? ”

นายหญิงใหญ่เซียวก็พยักหน้าพูดว่า “เห็นแกหิวมานานแล้ว ในใจฉันก็ทนไม่ได้เหมือนกัน ขอเพียงแกไม่รังเกียจยัยแก่อย่างฉัน ก็กินข้าวเหลือพวกนี้เสียเถอะ”

อาหารกลางวันของเรือนจำไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เป็นแค่พวกเมนูต้มแล้วก็ข้าว แถมในผักต้มก็ไม่มีเนื้อสัตว์อะไรเลย

ต่อให้เป็นแบบนี้ พอหม่าหลันได้กลิ่นหอมของกับข้าว ก็ยังน้ำลายไหลออกมาตลอด

ตอนนี้เธอมีหรือจะสนใจว่านายหญิงใหญ่สกปรกหรือไม่ ขอเพียงได้กินข้าวสักคำ ขอเพียงไม่ต้องก้มลงไปเลียที่พื้น ตนเองก็ยอมรับได้หมด

ดังนั้นเธอก็เลยพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณค่ะ！”

พูดจบ ก็ยื่นมือไปหยิบกล่องข้าวของนายหญิงใหญ่

ตอนที่มือกำลังจะสัมผัสกับกล่องข้าวนั้น นายหญิงใหญ่ก็เอาข้าวที่เหลือที่เทลงไปที่หัวของเธอจนหมด

จากนั้น นายหญิงใหญ่เซียวก็มองเธอ แล้วหัวเราะเย็นพร้อมพูดว่า “แกไม่รังเกียจที่ฉันสกปรก แต่ฉันรังเกียจที่แกสกปรก ผู้หญิงที่หน้าไม่อายอย่างแก สมควรกินข้าวเหลือของฉันด้วยรึไงกัน ถุ้ย ต่อให้ฉันเทมันทิ้ง หรือไปเทให้หมากิน ฉันก็ไม่ให้แกกิน”

หม่าหลันก็รับรู้ได้ว่าถูกหม่าหลันกลั่นแกล้ง เธอรีบเช็ดข้าวที่อยู่บนหัว แล้วร้องไห้พูดว่า “แม่จะทรมานฉันไปถึงตอนไหนกัน? ฉันก็อนาถขนาดนี้แล้ว ทำไมแม่ยังไม่ยอมปล่อยฉันไปอีก? หลายปีมานี้ ถึงแม้พวกเราจะไม่ถูกกันมาตลอด แต่ฉันเคยตบตีแม่สักครั้งไหม? แต่แม่ล่ะทำอะไรกับฉันบ้าง? จะบีบให้ฉันตายเลยรึไง！”

นายหญิงใหญ่เซียวก็ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วพูดอย่างหัวเสียออกมาว่า “หรือจะต้องให้แกมาตบฉันก่อน ฉันถึงจะตบแกได้ห้ะ? ถ้าเกิดว่าแกเคารพฉัน เกรงใจฉัน แล้วเชิญฉันเข้าไปที่คฤหาสน์ในTomson Riviera ฉันจะทำกับแกแบบนี้รึไง? ”

หม่าหลันก็ร้องไห้พูดว่า “ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ถ้าเกิดฉันมีโอกาสได้ออกไปล่ะก็ ฉันจะเอาราชรถมาเชิญแม่เข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์ในTomson Rivieraเลย แถมจะเอาห้องที่ดีที่สุดให้กับแม่ด้วย”

พูดไป หม่าหลันก็บอกอีกว่า “” ฉันก็เขียนจดหมายให้แม่ไปแล้วไม่ใช่หรือ? แม่แค่รอวันครบรอบเวลากักขัง15วัน แล้วเอาจดหมายไปให้เซียวชูหรัน เธอจะต้องเอาห้องที่ดีที่สุดในTomson Rivieraให้กับแม่อย่างแน่นอน！แม่ก็จะได้เสพสุขในTomson Rivieraแล้ว แต่ทำไมแม่ยังไม่ยอมปล่อยฉันไปอีกล่ะ?

นายหญิงใหญ่เซียวก็กัดฟัน แล้วก็เอากล่องข้าวอลูมิเนียม ตีไปที่หัวของเธอ แล้วตวาดเสียงดังว่า “ทำไมฉันต้องหาเรื่องแกน่ะหรือ? ฉันจะบอกให้ ฉันจะอยากจะฆ่าแกด้วยซ้ำ！ไม่ใช่แค่ตบแกหรอก ต่อให้ฆ่าแก ถลกหนังแก ก็ไม่คลายความแค้นฉันได้หรอก！นายหญิงใหญ่อย่างฉันชีวิตนี้ร่ำรวยมาตลอด เคยได้รับความอัปยศแบบนี้เสียที่ไหนกัน? ทั้งหมดก็เป็นเพราะแก แกคิดว่าฉันจะปล่อยแกไปได้อย่างนั้นรึ? ”