ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - 837
เซียวชูหรันรู้ดีแก่ใจ ถ้าแม่รู้ว่า พ่อไปกินเลี้ยงกับหานเหมยฉิงและเพื่อนนักเรียนเก่าพวกนั้น ต้องโกรธทะลุปรอทแน่
เวลานี้อารมณ์เธอยังไม่นิ่ง ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรไปสาดน้ำมันลงกองไฟอีก
ดังนั้นเธอเลยพูดว่า “น่าจะไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนักเรียนเก่านะคะ หนูเองก็ไม่แน่ใจ อาจจะเป็นกลุ่มที่แล้วน่ะค่ะ”
“มันผิดปกติ!” หม่าหลันพูดหน้าทะมึน “เพื่อนนักเรียนเก่าของเขาน่ะแทบไม่ได้นัดกินเลี้ยงกันมานานมาก เป็นไปไม่ได้จะมานัดรวมตัวกันช่วงนี้ แถมไปอีกครั้ง มันต้องมีอะไรแน่ๆ!”
เซียวชูหรันได้แต่โกหกไปว่า “หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
หม่าหลันโกรธกัดฟันกรอด แค่นเสียงเย็นว่า “ตาแก่บ้านี่ ฉันทุกข์ยากอยู่ข้างนอกมากขนาดนี้ เขายังมีแก่ใจไปกินเลี้ยงอีก ใจไม้ไส้ระกำจริงๆ!”
เซียวชูหรันได้แต่พูดช่วยพ่อผิดกับในใจคิดว่า “แม่คะ แม่หายตัวไปสองวันนี้ พ่อเองก็ร้อนใจนะคะ วันนี้ก็เพราะขัดใจเพื่อนไม่ได้จริงๆเลยต้องไป”
“ฉันไม่เชื่อ!” หม่าหลันตะคอกดัง “ตาแก่นี่ สองวันก่อนร่ำๆจะแยกกันอยู่กับฉันอยู่เลย! พอทำไม่ได้ ฉันก็เข้าสถานกักขังแทน ไม่รู้เขาจะดีใจแค่ไหนกันเนี่ย!”
เซียวชูหรันรีบบอก “แม่คะ แม่อย่าพึ่งคาดเดาพ่อไปแบบนั้นสิคะ…”
ระหว่างพูด เซียวฉางควนขับรถเข้ามาที่โรงพยาบาลพอดี
พอเห็นสภาพน่าอนาถของหม่าหลัน เซียวฉางควนเองก็ตกตะลึงอ้าปากค้างไปเหมือนกัน
ถึงเขาจะไม่ได้รักหม่าหลันแล้ว แต่ใช้ชีวิตภายใต้การกดขี่ของหม่าหลันมาหลายปี ทำให้เขายังกลัวหล่อนอยู่มาก
เป็นเหตุผลว่าทำไมพอหม่าหลันโทรมา เขาก็รีบแล่นมาเลย
พอหม่าหลันเห็นเซียวฉางควน ก็โกรธเพิ่มขึ้นอีกหลายระดับ
ไม่มีเหตุผลอื่น เพราะเซียวฉางควนแต่งตัวดีมากเกินไป ชุดสูทเข้ารูป เนคไทพิถีพิถัน ผมเรียบแปล้ไม่กระดิก แค่ดูก็รู้ว่าตั้งใจแต่งตัวอยู่นานมาก
หม่าหลันไม่ได้โง่ เธอนึกได้ทันทีว่า วันนี้เซียวฉางควนตั้งใจแต่งตัวขนาดนี้ไม่มีทางเป็นเพราะตัวเองแน่ แต่เพื่องานกินเลี้ยงนั่น
มันทำให้เธอรู้สึกระแวงขึ้นมาทันที
เธอเริ่มคาดเดาว่า งานกินเลี้ยงวันนี้มีอะไรพิเสษ ที่สามารถทำให้เซียวฉางควนลงทุนแต่งตัวขนดานี้?
ตั้งแต่แต่งงานกันมาจนตอนนี้ นอกจากวันแต่งงานแล้ว เธอไม่เคยเห็นเขาตั้งใจแต่งตัวแบบนี้มาก่อนเลย
พอเซียวฉางควนมาถึง ก็ถามขึ้นเลย “ไปไหนมา? ทำไมสารรูปเป็นแบบนี้ล่ะ?”
หม่าหลันถลึงตาใส่เขา โพล่งถามว่า “ตาแก่บอกฉันมาตามตรงนะ แกไปกินเลี้ยงกับใคร?”
เซียวฉางควนสีหน้ามีพิรุธ พูดอุบอิบตอบว่า “ก็เพื่อนนักเรียนสมัยก่อนของผมไง? คุณก็รู้นี่”
หม่าหลันคาดคั้นถามอีก “หลายวันก่อนพึ่งไปไม่ใช่หรือไง? ทำไมกินเลี้ยงอีกแล้ว?”
เซียวฉางควนบอก “คราวที่แล้วไปกัน20กว่าคนเองไง วันนี้คนมามากหน่อย”
“หรอ?” หม่าหลันขมวดคิ้ว เค้นภามว่า “เซียวฉางควน ฉันถามคุณนะ หานเหมยฉิงมาหรือเปล่า?”
เซียวฉางควนลนลานทันที
เขาไม่คิดเลยว่า หม่าหลันจะถามถึงหานเหมยฉิงตรงๆเลย สัมผัสที่หกของผู้หญิงนี่จะแม่นไปหน่อยแล้วไหม?
แต่ว่า เขามั่นใจว่าตนไม่มีทางพูดเรื่องหานเหมยฉิงกับหม่าหลันได้แน่ เลยโกหกไปว่า “ไม่นี่ เธอไปตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว ไม่เคยกลับมาเลยนะ”
————
YOU MAY ALSO LIKE
