ผู้กล้าเงาสุดแกร่ง อยากมีชีวิตอย่างคนธรรมดา - ตอนที่ 34

ผมดึงมือเอลิเซียหนีจากผู้โจมตี―― ผู้โจมตี―― แท้จริงแล้วก็คืออดีตเพื่อนร่วมงานของผม

[ ก กะ เกิดอะไรขึ้น? ]

[ หนีเร็ว! ]

ผมตะโกนบอก

กุเร็นและมิเซ่ตกใจ แต่ก็รีบหนีตามผมและเอลิเซียมาทันที

…เอาล่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

อย่างแรกต้องแยกกุเร็นและมิเซ่ให้ออกห่างจากพวกเราก่อน

[ ไม่ปล่อยให้หนีไปหรอก ]

คนที่ทำหน้าที่เป็นผู้โจมตีตามพวกเรามาเหมือนในแผนการที่วางไว้

แต่ทันใดนั้นเหตุไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

กุเร็นชกกำปั้นและเผชิญหน้ากับผู้โจมตี

[ หยุดนะกุเร็น! ]

เอาจริงดิ!!

[ โอ่ร๊าาาาาา!!! ]

เขาลากเสียงตะโกนและออกแรงเต็มที่

ผมรีบจ้องมองปยังผู้โจมตี เมื่อมองด้วยสายตา [ พยายามอย่าทำให้เสียแผนให้มากที่สุด ] เขาตอบมาด้วยสายตา [ รับทราบ ]

ตามคำตอบรับ ชายคนนั้นรับหมัดของกุเร็นโดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

[ อะไรกัน!? ]

[ ขอพูดอีกครั้ง ข้าต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นคนเดียว ]

เขาส่งเสียงทางลำคอ

ดูท่าจะหมดความอดทนแล้ว … ผมน่าจะคำนวณเรื่องนิสัยของกุเร็นให้ดีกว่านี้สักหน่อย

[ กุเร็นรีบพามิเซ่หนีไปที่ไหนสักแห่งเร็ว ]

[ …คิดจะทำอะไรกันล่ะ ]

[ รีบหนีไปเร็วทั้งสองคน … ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา ]

[ แม้ฉันจะไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร แต่ฉันเชื่อใจนายนะเพื่อน ฝากด้วยทรูเอท!! ]

จากนั้นกุเร็นก็หนีไปพร้อมกับมิเซ่

ดีล่ะ แม้จะผิดแผนไปบ้าง แต่ก็แก้ไขได้แล้ว

[ เจ้าเองจะหนีไปด้วยก็ได้นะ ข้าสัญญาว่าจะไม่ไปยุ่งกับคนอื่นนอกจากผู้หญิงคนนั้น ]

[ …ถ้าไม่ยอม ก็จะลงมือสินะ ]

[ ถูกต้อง ――――ถูกแล้ว ]

ชายคนนั้นเข้ามาโจมตีผม

[ เอลิเซีย! ]

[ ….! ]

ผมเรียกให้เอลิเซียยืนขึ้นเพื่อวิ่งหนี

[ ก็บอกแล้วไงล่ะ ว่าข้าไม่ปล่อยให้หนี ]

ขณะเดียวกัน ก็มีการฟันรูปแบบเสี้ยวพระจันทร์มาจากข้างหลัง

ป้องกันไว้ ――ไม่ทัน

จังหวะเยี่ยม

เท่านี้ผมก็ทำทีว่าปกป้องเอลิเซียแบบเป็นธรรมชาติได้

จากนั้นเพื่อรับการโจมตีแทนเอลิเซียและได้แผลมา

[ อึก!? ]

[ ทรูเอท!? ]

ผมส่งเสียงตะโกน ――ที่จริงแล้วไม่ได้เจ็บอะไรหรอก

การโจมตีเมื่อกี้สำหรับผมมันก็เป็นเพียงแผลถากๆ แต่สำหรับเอลิเซียคงเห็นเป็นบาดแผลใกล้ตาย

[ เคลื่อนไหวได้ดี ――แต่สุดท้ายก็ยังเป็นนักเรียน ]

วินาทีต่อมาที่ผู้โจมตีประกาศคำพูดนั้น

ใบมีดก็แทงทะลุท้องของผม

[ ――ค คั๊กกก ]

ผมพลางล้วงกระเป๋าและมีเสียงไม่พึงประสงค์ดังออกมาจากร่าง

อย่างไรก็ตาม ใบมีดที่แทงทะลุท้องมันไม่ใช่มีดจริง

เป็นของเล่นที่ทำจากเหรียญทองแดงสามเหรียญ

หากจะบอกว่าไม่มีความคมเลยก็ไม่เกินจริงสักนิด เป็นการออกแบบเด็กๆ ที่ใช้งานได้ง่ายและจะกดที่ปลายใบมีดให้ใบมีดย่อขยายได้ เพื่อให้ทำเหมือนว่าผมโดนใบมีดแทงจริงๆ

ขณะเดียวกันกับที่ดาบแทงเข้ามา ผมก็ทำการเจาะถุงเลือดที่เตรียมไว้และให้ของเหลวสีแดงออกมาท้องและปาก

[ โกหก… ทรูเอท… ? ]

เอลิเซียมองมาที่ผมราวกับมองสิ่งที่ไม่อยากเชื่อสายตา

รู้สึกปวดใจนิดหน่อย ที่มันสมจริงจนเอลิเซียเป็นห่วงแบบนี้

[ เอลิเซีย … รีบหนีไป … ]

ผมพูดประโยคหนึ่งและบ้วนของเหลวสีแดงออกจากปาก

ไม่สำคัญว่านี่จะเป็นคำพูดสุดท้ายหรือไม่ แต่นั้นคือความรู้สึกที่ผมอยากบอกออกไป

….ที่จริงก็ไม่ใช่คำพูดสุดท้ายหรอกนะ

แค่ความรู้สึกนะ ความรู้สึก

เอาเถอะ

สุดท้ายถ้าเธอรู้ว่าอนาคตสำคัญแค่ไหนก็คงดี

ผมยังไม่อยากฆ่าเธอ

แม้ผมจะต้องตายก็ตาม

….แม้จะไม่ได้ตายก็เถอะ

แค่เปรียบเทียบนะ

[ หนี… ไปให้เร็วที่สุด… !! ]

[ ――เอท！！]

ไม่ว่าจะเพราะคำพูดที่สิ้นหวังทำให้ดูมีพลังหรือยังไงก็ช่าง จากนั้นเอลิเซียก็วิ่งต่อไปโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากเห็นเอลิเซียค่อยๆ วิ่งจนลับสายตาไป ผมก็ลุกขึ้นมา

ชายที่รับหน้าที่เป็นผู้โจมตีก็มองมาทางผมและบ่นพึมพำ

[ เป็นนักแสดงได้เลยนะนายเนี่ย ]

[ ก็คงงั้น …ระดับอัจฉริยะเลยใช่มะ? ]

ซึ่งที่จริงใช่ว่าจะมีคนสอนผมมา แต่ดูเหมือนผมจะมีความสามารถเรื่องการแสดงติดตัวอยู่แฮะ

ยังไงก็ช่าง ความไม่แตกก็ดีแล้ว

[ จากตรงนี้ เดี๋ยวผมรับหน้าที่ต่อเอง ว่าแต่หัวล่ะ? ]

[ อยู่นี่แล้ว เอ้า ]

[ เฮ้ย อย่าโยนเซ่ ――――ฮึบ ]

[ อา ]

ผมรับหัวกุเร็น(ปลอม)พลาดไป จนมันหล่นลงพื้น

มันกลิ้งและส่งเสียงพึลึกออกมา

จึงหยิบขึ้นมาและเช็ดใหม่อีกครั้ง

[ …แย่แฮะ เช็ดแรงไปจนผมที่อยู่บนหัวร่วงหมดเลย ]

[ ว๊า สภาพแย่ชะมัด ]

หัวของกุเร็นผมร่วง

ที่ด้านหน้านี้หัวล้านมันวับเลย

[ …สภาพแบบนี้เอาไปหลอกเอลิเซียคงไม่ไหว ]

[ แย่ล่ะสิ พวกเราทั้งคู่ใช้ 《แปรธาตุ》ไม่ได้ซะด้วย จริงสิ… มิเซ่ เอาผมของเด็กคนนั้นมาใช้ได้ไหม? ]

[ อย่าดีกว่า เอาผมคนละสีไปรวมกันมีหวังได้แฟชั่นพิลึกพอดี ถ้าเป็นไปได้ก็อยากแสดงโชว์ทั้งสองหัว… จะว่าไปผมของกุเร็นสีน้ำตาลนี่นะ? ]

[ …เฮ้ย 28 ไอ้ประโยคแบบนั้นหรือว่าจะ? ]

[ เอาผมของนายมาซะ ยังไงนี่ก็เป็นความผิดของนายเอง ]

[ อะไรกัน? ก็ 28 นายรับไว้ไม่ได้เองนี่หว่า ]

[ แล้วไอ้บ้าคนไหนที่โยนอุปกรณ์ชิ้นสำคัญแบบนี้กันล่ะ นี่มันเพราะความประมาทของนายเองนะ ]

[ …. ]

[ …. ]

ชายคนนั้นใช้งานเวท 《เสริมพลัง》และพยายามหนีทันที

แต่ผมเร็วกว่า ผมใช้ 《ฟิคเซชั่น》และชี้ไปมีดเข้าถึงตัวอีกฝ่าย

ช่วงเวลาต่อมา ช่วงคนนั้นดิ้นและหลบมีด เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวผมจึง――

กดหัวของเขาลงกับพื้น

[ อย่านะ! ไม่ใช่เรื่องตลกนะเฮ้ย! ผมช๊านนนน! ]

[ ทำใจซะเถอะ ]

เท่านี้ก็แก้ปัญหาเรื่องเส้นผมมาติดบนหัวของกุเร็นได้แล้ว

แม้เฉดสีจะต่างกันเล็กน้อย แต่ก็สีน้ำตาลคล้ายกัน แต่ถ้าผมแหว่งไปนะสิจะน่าสงสัยกว่า

[ ขอร้อง! ขอร้องล่ะ! ]

[ ทำใจซะเถอะ ]

[ แก! จำไว้เลยนะ! คราวนี้ฉันจะต้องเอาคืนแน่! ]

[ ทำใจซะเถอะ ]

จากนั้นผมจึงน้ำถุงเลือดออกมาจากช่องปากและใช้ความหนืดของเลือดปลอมเป็นกาว ติดเข้ากับเส้นผมของชายคนนั้นลงบนหัวปลอม ถ้าโดนกระแทกแรงๆ ก็อาจจะหลุดได้ ต่อจากนี้ต้องระวังแล้วสิ

เอาล่ะ ――――กลับไปเล่นตามบทต่อ

ผมแสร้งทำตัวเป็นผู้โจมตีและเผชิญหน้ากับเอลิเซีย

และเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อน

[ ช้าไปแล้ว(แกตาย) ]

[ อา เจ้าสองคนนั้นมันน่ารำคาญไปหน่อย เลยเสียเวลาไปมาก ]

ผมไม่สนใจสายตาของชายคนนั้นและกลับไปเล่นละครต่อ

และกลิ้งหัวทั้งสองไปยังเอลิเซีย

[ อ๊、อ๊าา、อ๊าาาาาาาาาาาาาา…………า！？]

เมื่อเห็นเอลิเซียกรีดร้อง

ผมก็โล่งใจที่ยังหลอกได้ผลอยู่