ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2301 เนื้อเพลงฉินส่วนที่สาม

คนผู้นั้นหัวเราะเสียงต่ำ

“อี้หลิงตายไปเป็นหมื่นปีแล้ว เจ้าพูดถึงเขาขึ้นมาอีกจะไปมีประโยชน์อันใด อีกอย่าง ตอนนั้นเจ้าไม่ได้แม้แต่จะปกป้องเขาด้วยซ้ำมิใช่หรือไร เหตุใดคราวนี้ต้องไปทำเรื่องไร้ประโยชน์แบบนี้ด้วย”

สองมือของตู๋กูโม่เป่าที่วางนาบบนเข่าค่อยๆ กำเข้าหากันแน่น เขาขบกรามเสียจนตึงแรง หว่างคิ้วราวกับปกคลุมด้วยเกล็ดน้ำแข็ง

ผ่านไปเนิ่นนาน เขาถึงได้กล่าวไปว่า

“เทียบกันแล้ว เรื่องพวกนั้นที่เจ้าทำก็ไร้ประโยชน์เช่นเดียวกันสิ? เจ้าคิดว่าถ้าใช้แก่นวิญญาณของสายเลือดเผ่าหงส์ทองคำมาคอยหล่อเลี้ยง จะทำให้ดวงประทีปของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ลุกโชนได้ตลอดหรือไร? ในเมื่อมันไม่ใช่ของเจ้า ก็ไม่ควรจะหวังเพ้อฝันตั้งแต่แรกแล้ว!”

สุ้มเสียงนั้นจมหายไปในความเงียบอยู่นานทีเดียว ก่อนจะกล่าวตอบมาว่า

“ใช่ของข้าหรือไม่ เดี๋ยวเจ้าก็จะได้รู้”

…

ระยะนี้บรรยากาศในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ผิดแผกจากเดิมอย่างมาก

หนานจิ่นซูเดินไปเดินมาอยู่ในห้องด้วยสีหน้ายับย่น

เขามาถึงตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ได้นานพอดูแล้ว แต่ในระยะเวลาที่ยาวปานนี้ นอกจากเสินสื่อลำดับที่เจ็ดที่ได้พบเจอตรงประตูสวรรค์เมื่อคราแรกสุดแล้ว กลับมิได้เจอเสินสื่อคนอื่นใดอีกแม้แต่คนเดียว

อีกอย่าง กระทั่งตัวเสินสื่อลำดับที่เจ็ดในตอนนั้นเองยังบอกแค่ว่าให้เขาบำเพ็ญเพียรฝึกปรืออยู่ที่นี่ให้ดี จากนั้นก็ไม่ได้แวะเวียนมาหาอีก

หนานจิ่นซูร้อนใจอยู่ไม่น้อย

เขาคิดว่าสมรรถภาพของตัวเองค่อนข้างเชื่องช้าอยู่หลายส่วน

หากไม่คิดหาวิธีแล้วละก็ เกรงว่าการจะขึ้นสวรรค์บรรลุสู่เทพคงทำได้ยากเย็นมากเป็นแน่

หลังจากลังเลอยู่นานสองนาน ในที่สุดหนานจิ่นซูก็ก้าวออกไปด้านนอกด้วยสีหน้าแน่วแน่

หนานจิ่นซูรีบจ้ำอ้าวไปข้างหน้า ทว่าตอนเอ่ยปากพูดกลับเปลี่ยนคำเรียก

“ประมุขอี้ นี่ท่านกำลังจะไปทำอันใดหรือ”

มุมปากของจวินจิ่วชิงคลี่แย้มรอยยิ้มที่ติดจะมากเล่ห์อยู่ไม่น้อย

“แล้วอยู่ในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์จะทำอันใดได้อีกเล่า?”

หนานจิ่นซูถึงกับไม่รู้ว่าควรโต้กลับอย่างไรดีไปพักหนึ่งจึงหยุดชะงักไป ก่อนเอ่ยต่อว่า

“ช่วงนี้ประมุขอี้เห็นเสินสื่อลำดับที่หนึ่งบ้างหรือไม่”

จวินจิ่วชิงส่ายศีรษะพลางหรี่ตาน้อยๆ

“ได้ยินว่าเสินสื่อลำดับที่หนึ่งปิดด่านเก็บตัวได้มาหลายปี นานมากแล้วก็ยังไม่ออกมา แม้แต่ยามเสินสื่อทั้งหลายขอเข้าพบ ก็ยังถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหตุใดรึ หรือว่าประมุขหนานอยากพบเสินสื่อลำดับที่หนึ่ง?”

หนานจิ่นซูผงกศีรษะ ครั้นได้ยินคำพูดของจวินจิ่วชิงก็รู้สึกลำบากใจอยู่ไม่น้อย

“หากเป็นเช่นนี้จริง เช่นนั้นก็เกรงว่าคงเจอตัวเสินสื่อลำดับที่หนึ่งได้ยากแล้ว”

“บัดนี้ภาระหน้าที่ทั้งหลายในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ล้วนมอบให้เสินสื่อลำดับที่สองมีอำนาจจัดการเบ็ดเสร็จ ประมุขหนานมีเรื่องอันใด แค่ไปขอคำชี้แนะจากเสินสื่อลำดับที่สองก็เป็นอันใช้ได้แล้ว เหตุใดถึงได้ยืนกรานจะพบเสินสื่อลำดับที่หนึ่งให้ได้เล่า?”

“นี่…”

หนานจิ่นซูเผยสีหน้าลังเลออกมา เขามองซ้ายมองขวาจนแน่ใจแล้วว่ารอบข้างไร้ซึ่งผู้คน ถึงได้สาวเท้าไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วกล่าวพลางกดเสียงเบา

“ไม่ขอปิดบังประมุขอี้ ข้าอยากไปทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์”

สีหน้าของจวินจิ่วชิงวูบไหวน้อยๆ ภายในแววตาพลันมีประกายเย็นวาบสายหนึ่งเคลื่อนผ่าน

“อ้อ?”

เดิมทีหนานจิ่นซูไม่ได้อยากเล่าให้จวินจิ่วชิงฟังมากขนาดนั้น อย่างไรเสียหลังจากผ่านเหตุการณ์พวกนั้นที่ท่าเรือดอกท้อมา ความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลก็เปราะบางอย่างมาก

แต่ว่าหากพูดแบบอ้อมค้อมหน่อย เขากับจวินจิ่วชิงต่างก็นับเป็นคนรุ่นหลัง มีความเกี่ยวข้องกับเรื่องราวก่อนหน้าพวกนั้นไม่มากแล้ว

คิดไปคิดมา หนานจิ่นซูจึงบอกเล่าความคิดของตัวเองแก่จวินจิ่วชิงจนหมดสิ้น

“เมื่อก่อนข้ามักจะไปสระอัสนีบาตเพื่อฝึกปรือและเพิ่มพูนการบำเพ็ญตนของตัวเอง แต่ตอนนี้สระอัสนีบาตปิดผนึกไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าจะกลับมาเปิดให้เข้าได้อีกเมื่อใด แทบไม่เห็นวี่แววให้หวังเลย ข้าจึงคิดว่าบางทีการไปทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์อาจเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว เพียงแต่ทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์อยู่ในการดูแลของเสินสื่อลำดับที่หนึ่งมาแต่ไหนแต่ไร หากจะเข้าไปในนั้น ต้องได้รับความเห็นชอบจากเสินสื่อลำดับที่หนึ่ง ดังนั้น…”

จวินจิ่วชิงเลิกคิ้วน้อยๆ เอ่ยแกมคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“ประมุขหนาน ทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่สถานที่ธรรมดา ระดับความอันตรายนั้นยากจะจินตนาการได้ ท่านแน่ใจหรือ…ว่าท่านอยากไป?”

หนานจิ่นซูเองก็หัวเราะออกมาด้วยสีหน้าแฝงความนัยลึกล้ำอยู่ไม่น้อย

“ถูกต้อง สำหรับคนธรรมดาแล้ว ทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์อันตรายมากโดยแท้ แต่สำหรับเจ้ากับข้ามันไม่เหมือนกัน…ประมุขอี้ เรื่องบางเรื่องคงไม่ต้องให้ข้าออกปากเตือนมากมายกระมัง?”

หากเขาไม่ได้เตรียมตัวมา ไหนเลยจะกล้าออกความคิดเช่นนี้?

จวินจิ่วชิงผงกศีรษะหงึกหงัก

“พูดเช่นนี้ แปลว่าประมุขอี้ตัดสินใจได้แล้ว?”

หนานจิ่นซูพยักหน้ายอมรับอย่างตรงไปตรงมา จากนั้นก็กล่าวอีกว่า

“มิสู้ประมุขอี้ไปพร้อมกันกับข้า?”

ริมฝีปากบางของจวินจิ่วชิงหยักยกเป็นเส้นโค้งเบาบาง

“ไม่จำเป็น จนถึงตอนนี้ข้ายังไม่ได้มีแผนสำหรับเรื่องนั้น”

หนานจิ่นซูถึงกับตะลึงงัน สีหน้าของเขาซับซ้อนขึ้นมาหลายส่วน

พรสวรรค์และความสามารถของจวินจิ่วชิงล้วนเหนือกว่าเขาทั้งสิ้น

ต่อให้ไม่ใช้อุบายอื่นใด อนาคตก็ย่อมขึ้นสวรรค์บรรลุสู่เทพได้อย่างราบรื่นเป็นแน่แท้

ในใจของเขาทั้งรับไม่ได้และไม่ยินยอมอย่างยิ่ง

“แน่นอนอยู่แล้ว”

จวินจิ่วชิงพูดพลางชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง

“ฟากนั้นน่าจะเป็นสวนหย่อมของเสินสื่อลำดับที่หนึ่ง ประมุขหนานลองไปถามดูได้ แต่ว่าเสินสื่อลำดับทีหนึ่ไม่ได้ออกมาข้างนอกหลายปีแล้ว ประมุขหนานเตรียมใจถูกปฏิเสธไว้ก็คงจะดีเช่นกัน”

หนานจิ่นซูหัวเราะราวกับไม่ใส่ใจ

“ข้อนี้ข้ารู้อยู่แล้วล่ะ”

เดิมจวินจิ่วชิงคิดจะปลีกตัวจากไป ทว่าเมื่อได้ยินน้ำเสียงของเขาฟังดูผ่อนคลายราวกับมีความมั่นใจมาก ก็เหลือบตามองเขาแวบหนึ่งอย่างอดไม่ได้

“ดูเหมือนว่าประมุขหนานจะค่อนข้าง…มั่นใจมากว่าเสินสื่อลำดับที่หนึ่งจะอนุญาตให้ท่านไปทะเลมายาศักดิ์สิทธิ์?”

หนานจิ่นซูถึงกับหว่างคิ้วกระตุก รีบหัวเราะกลบเกลื่อนออกมาทันใด

“ข้าไหนเลยจะมีความสามารถปานนั้น! แค่คิดจะไปลองดูก็เท่านั้น ประมุขอี้ เช่นนั้นข้าขอตัวลาไปก่อน”

จวินจิ่วชิงมิได้เอ่ยซักไซ้ไล่เลียงต่อ เพียงตอบรับแกมยิ้มบาง

“เช่นนั้นก็ขออวยพรให้ประมุขหนานทำทุกอย่างได้ราบรื่นตามใจปรารถนา”

ในไม่ช้าหนานจิ่นซูก็จากไป

จวินจิ่วชิงจ้องมองแผ่นหลังของเขาอยู่พักใหญ่พลางลูบคางราวกับกำลังใช้ความคิด

เขาไม่ค่อยได้พูดคุยกับหนานจิ่นซูผู้นี้บ่อยนัก แต่ก็นับว่าพอจะรู้จักมักจี่อยู่บ้าง

พรสวรรค์มีจำกัด ทักษะไม่เพียงพอ

หากมิใช่เพราะผู้มีความสามารถพวกนั้นของตระกูลหนานตายไปเสียส่วนใหญ่ ให้ตายอย่างไรตำแหน่งประมุขนี้ก็ตกมาไม่ถึงเขา

ถ้าจะให้พูดข้อดี…คงจะเป็นความคิดความอ่านอันหลักแหลมกว่าคนธรรมดาทั่วไปอยู่บ้างที่มองขาด เห็นโอกาสที่แน่ชัด

นี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาขึ้นมาจุดสูงสุดได้สำเร็จ

ปกติแล้วเวลาจัดการเรื่องราวใดๆ หนานจิ่นซูก็นับว่าทำอย่างค่อนข้างระมัดระวัง หากไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้จะไม่ลงมือเด็ดขาด

ทว่าคราวนี้กลับผิดแผกไปจากธรรมดาอยู่หลายส่วน

มาอยู่ในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์นานปานนี้แล้ว หนานจิ่นซูไม่มีทางไม่รู้ว่าฟากของเสินสื่อลำดับที่หนึ่งเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทั้งยังกลับยืนกรานจะไปให้ได้

เขาย่อมต้องมีไพ่ตายอะไรบางอย่างเก็บงำไว้แน่

“น่าสนใจอยู่หน่อยๆ นะ…”

จวินจิ่วชิงพึมพำกับตัวเอง สุดท้ายก็เลือกที่จะเดินตามไปอย่างเงียบเชียบไร้สุ้มเสียง

…

ฝั่งหนานจิ่นซูก็เดินทางมาถึงสวนหย่อมของเสินสื่อลำดับที่หนึ่งได้อย่างราบรื่นตลอดทาง

ประตูใหญ่ปิดสนิท ให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างยิ่ง

หากเป็นคนที่ไม่รู้แล้วละก็ คงคิดว่าที่นี่ไม่มีคนอยู่หลายปีดีดักแล้วเป็นแน่

หนานจิ่นซูโค้งกายคำนับคราหนึ่ง

“เสินสื่อลำดับที่หนึ่ง หนานจิ่นซูจากตระกูลหนานขอเข้าพบ”

ไร้เสียงตอบรับจากด้านใน

หนานจิ่นซูรออยู่พักใหญ่ ในใจคิดว่าเป็นตามที่คาดการณ์ไว้ ท่านนี้ช่างพบเจอตัวได้ยากมากโดยแท้

เขาก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว กล่าวว่า

“เสินสื่อลำดับที่หนึ่ง ได้ยินว่าหลายปีนี้ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์กำลังตามหาเนื้อเพลงฉินส่วนที่สามมาโดยตลอดเลยนี่ขอรับ?”

………………..