รวยชั่วข้ามคืน？！ - บทที่ 123 ฉันต้องการลูกสาวของฉันเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าฉินหลั่งและเจียเจียกลับมา ราวกับว่าเปลี่ยนศัตรูเป็น มิตร อู่ยี่หยวนก็ประหลาดใจเป็นพิเศษ แม้ว่าเธอจะไม่รู้ เหตุผล แต่เธอก็มีความสุขมาก หลังจากส่งเจียเจียกลับไปแล้ว ฉินหลั่งก็กลับไป
สามวันต่อมา ทุกอย่างก็ดําเนินไปตามปกติ โข่งสิ่งเสียนยังคงไม่ ได้รับข่าวสารที่เป็นประโยชน์เกี่ยวกับจงยู่
ทุกวันฉันหลังจะไปที่ทะเลสาบยุ่นซี โดยนั่งบนก้อนหินที่ครั้ง หนึ่งเขาและจงยู่เคยมานั่งกินอาหารทะเล กําลังเหม่อลอยและ
จ้องมองไปที่ทะเลสาบอันเงียบสงบ
นักศึกษาปีสี่ของมหาวิทยาลัยจีนหลิง ออกจากมหาลัยพร้อม กระเป๋าเดินทาง บรรยากาศเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์
การจากลาของเพื่อนๆ หัวใจของฉันหลั่งยิ่งทรมานมากขึ้นไปอีก
ในวันนี้ ขณะที่ฉินหลั่งกําลังนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงทะเลสาบยุ่นซี อู่ยี่หยวนได้โทรศัพท์มาหาฉินหลั่ง
“ฉินหลั่ง ตอนนี้คุณว่างอยู่หรือเปล่า?” ถ้าว่าง คุณช่วยฉันหน่อย ได้ไหม?”
“ว่างสิ มีธุระอะไรคุณพูดมาเลย” ฉินหลั่งพูดเบาๆ เขาได้ยิน เสียงทางด้านอู่ยี่หยวน เจียเจียกําลังส่งเสียงดัง
“คือว่า วันนี้ฉันอยากให้คุณช่วยพาเจียเจียไปเล่นสักพัก แต่เดิม ฉันจะพาเธอไปเล่นในวันนี้ แต่ว่า เมื่อเช้านี้เจ้านายที่ผับ
ได้โทรมาและจะคุยรายละเอียดอีกครั้ง ฉันอธิบายให้เจียเจีย เป็นเวลานาน แต่เธอก็ไม่ยอมฟัง และตําหนิฉัน เธอพูดว่า
หลายครั้งแล้วที่ไม่ทําตามสัญญา… ” อู่ยี่หยวนพูดด้วยความ กลุ้มใจ
“ไม่มีปัญหา ฉันจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ คุณทําธุระของตัวเองได้” ฉินหลั่งพูดจบ วางสายโทรศัพท์ แล้วเดินออกจากมหาลัย
เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของเจียเจียดังมาจากทางโทรศัพท์ ฉิน หลั่งก็กังวลและทุกข์ใจ
ที่ทางเข้ามหาลัย ฉินหลั่งยืนอยู่ที่สี่แยกรอเรียกรถ แต่จู่ๆเขาก็ รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างหลัง เขาหันหลังกลับไป
แต่ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ
ฉินหลั่งส่ายหัวอย่างสงสัย แท็กซี่หยุด เขาขึ้นรถ แล้วรีบไปที่ บ้านของอู่ยี่หยวน
อู่ยี่หยวนขอบคุณฉินหลั่งครั้งแล้วครั้งเล่า เธออธิบายกับฉินหลั่ง ว่าพาไปที่สวนสนุกก่อน แล้วจึงพาเธอไปที่โรงเรียนมูลนิธิ
พิเศษ) เพื่อให้เจียเจียได้เล่นกับเด็กๆที่นั่น “ทําไมถึงไปที่นั่น?” ฉินหลั่งสามารถเข้าใจการไปสวนสนุก แต่ เมื่อเขาไป(โรงเรียนมูลนิธิพิเศษ) ฉินหลั่งไม่เข้าใจ ตรงนั้น
เหมือนมีแต่เด็กที่เป็นแบบเจียเจีย ซึ่งมีปัญหาเรื่องสติปัญญา ไป ตรงนั้นเพื่ออะไร?
ไปตรงนั้น เพราะพรสวรรค์ของเจียเจียก็จะเท่าเทียมกัน จะไม่มี ใครเหยียดหยาม เห็นใจสงสาร มองเธอด้วยสายตาเยาะ
เย้ย ตรงนั้นสําหรับเธอ มันเป็นสังคมที่ปกติ อู่ยี่หยวนพูดอย่าง เศร้าๆ
ก่อนหน้านี้ อู่ยี่หยวนเคยพาเจียเจียไปยังสถานที่ต่างๆมากมาย สถานที่ทุกที่ เมื่อมีคนเห็นความพิการทางสมองของเจียเจีย
สายตาของทุกคนก็เปลี่ยนไป แม้ว่าจะไม่เข้าใจ แต่เธอก็รู้สึกได้ ว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น มีแต่อยู่ในโรงเรียนเด็กพิเศษเท่านั้น
เจียเจียจะรู้สึกผ่อนคลายที่สุด ดังนั้น ทุกครั้งที่อู่ยี่หยวนพาเจีย เจียออกไปเล่น เธอจะไปโรงเรียนเด็กพิเศษ
“ฉันเข้าใจแล้ว” ฉินหลั่งคิด เมื่อเขาเห็นเจียเจีย เขาจะทําสีหน้าสงสาร
อู่ยี่หยวนพูดอีกสองสามคํา ฉินหลั่งก็พาเจียเจียออกไป
“ไปกับพี่ฉินหลั่งเล่นให้สนุกนะ” อยู่ที่ประตูชุมชน อู่ยี่หยวนได้ พูดกับเจียเจีย เธอขับรถออกไปเอง ฉินหลั่งพาเจียเจียขึ้นรถ แท็กซี่ และตรงไปที่สวนสนุกในเมืองจีนหลิง
ในสวนสนุก มีเรือโจรสลัด ลูกตุ้มขนาดใหญ่ ล่องซุง ม้าหมุน… .. เครื่องเล่นสนุกสนานทุกประเภท ฉินหลั่งเล่นกับเจียเจีย
หลายรอบ เวลาทั้งหมดของเจียเจียมีแต่เสียงหัวเราะ เมื่อเห็น ท่าทางมีความสุขของเจียเจีย หัวใจของฉันหลังก็มีความสุข
มากเช่นกัน
ไปทานอาหารเที่ยงกับเจียเจีย และพักผ่อนที่ใต้ร่มไม้กว่าหนึ่ง ชั่วโมง ฉินหลั่งพาเจียเจียไปที่ โรงเรียนมูลนิธิพิเศษ)
ที่นี่เป็นโรงเรียนเอกชน ทั้งหอพักและอาคารเรียนเทียบไม่ได้กับ โรงเรียนประถมของรัฐ ไม่ได้มีไว้เพื่อแสวงหาผลกําไร
แต่ผู้ก่อตั้งสร้างขึ้นเพื่อช่วยเหลือเด็กๆที่มีปัญหาทางสติปัญญา อย่างแท้จริง
ฉินหลั่งทักทายกับคนรับผิดชอบในโรงเรียน และพาเจียเจียไป ที่สนามเด็กเล่นของโรงเรียน
เด็กๆทุกคนที่นี่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ไม่ว่าพวกเขาจะ อายุ 6 หรือ 16 ปี พฤติกรรมของพวกเขาก็ดูไร้เดียงสามาก
ทันทีที่เจียเจียมาถึงสนามเด็กเล่น ก็ผละออกจากมือฉินหลั่ง และวิ่งไปหาเพื่อนๆกลุ่มนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอมาบ่อย เจียเจียมี
คนรู้จักที่นี่แล้ว
เจียเจียยืนอยู่กับเด็กหญิงสองคนและเด็กชายหนึ่งคน พวกเขา คุยกันเหมือนเพื่อนเก่า ดูผิวเผินพวกเขาเหมือนคนปกติ แต่
เนื้อหาการพูดคุยนั้นไร้เดียงสามาก “แม่ของฉันงานยุ่งมาก เธอกําลังคุยธุรกิจขนาดใหญ่วงเงินหลายพันหยวน มิเช่นนั้นฉันคงจะนั่งเครื่องบินลําใหญ่มาหา
พวกเธอ” “เครื่องบินลําใหญ่ เธอขี้โม้เรื่องอะไร? ครั้งที่แล้วฉันขับเรือ สําราญมา บ้านเธอฐานะด้อยกว่าฉัน อย่างมากก็ขับรถโรลส์
รอยซ์… ”
“เจียเจีย ครอบครัวของฉันเพิ่งย้ายไปอยู่ที่เทือกเขาหิมาลัย หาก มีเวลาฉันจะพาเธอไปเที่ยว ย่างเนื้อเสือให้เธอกิน”
เจียเจียนั้นผ่อนคลายมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินหลั่งเห็นเจียเจีย สบายใจ
ฉินหลั่งรู้สึกหดหูแทนเจียเจีย
“อย่าวิ่ง อีเจียเจีย ฉันจะตีเธอให้ตาย!”ยี่สิบนาทีต่อมา ฉินหลั่ง ได้ยินเสียงกรีดร้อง พอมองไป เห็นเจียเจียวิ่งมาหาตัวเอง
อย่างรวดเร็ว เธอซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง เธอหอบและดูเด็กผู้ชายที่ ไล่เธอเมื่อกี้ เด็กผู้ชายเห็นเจียเจียซ่อนตัวอยู่หลังฉินหลั่ง
และหยุดไล่
“เป็นอะไรไป? ให้ฉันดูสิ” ฉินหลั่งกลัวว่าเจียเจียจะได้รับบาด เจ็บ จึงรีบดึงเจียเจียมาด้านหน้า รีบตรวจดูว่าเจียเจียได้รับ
บาดเจ็บหรือไม่
“อ๊ะ…” ฉินหลั่งใช้สองมือบีบเอวของเจียเจียเบาๆ เจียเจียส่งเสียง ครางเบาๆ ฉินหลั่งสะดุ้ง และดึงเสื้อของเจียเจียขึ้นนิด
หนึ่ง มีรอยสีแดงอมม่วงที่เอวของเจียเจีย
เมื่อฉินหลั่งเห็นก็โมโหทันที เขากําลังจะหันกลับไปสั่งสอนเด็กที่ เพิ่งไล่ล่าเจียเจีย
“พี่ฉินหลั่ง คุณจะทําอะไร?” เจียเจียถูร่องรอยที่เอวของเธอ และ ถามฉินหลั่งอย่างแปลกใจ
“ร่องรอยในร่างกายของเธอเขาเป็นคนทําใช่ไหม ฉันจะให้เขา มาขอโทษเธอ!” ฉินหลั่งพูดจบ ก็จะไปทันที
“อ๊ะ” เจียเจียถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะและพูดว่า “นี่ ไม่ใช่เขาตี”
ฉินหลั่งหยุด และเดินกลับมาที่เจียเจียอีกครั้ง แล้วใครตีเธอ
ล่ะ?”
“คือ…” พูดถึงตรงนี้ จู่ๆเจียเจียก็รู้สึกหดหูเล็กน้อย เธอก้มหัวลง ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอยักไหล่เล็กน้อย และน้ําตาสองหยดก็
ร่วงหล่น
“อย่าร้องไห้เจียเจีย ไม่เป็นไร ” ฉินหลั่งกอดเจียเจีย เมื่อเห็น เจียเจียเป็นอย่างนี้ เขาก็ทุกข์ใจทันที เขาจับไหล่เจียเจีย
และพูดปลอบใจ “เจียเจีย บอกพี่ฉินหลั่ง ใครเป็นคนตีเธอ พี่ฉิน หลั่งจะไปล้างแค้นแทน!”
ดวงตาและจมูกของเจียเจียแดง ดูน่าสงสารมาก เธอมองไปที่ ดวงตาของฉินหลั่ง และรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอ
“ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร จะมีผู้ชายวิ่งเข้ามาในบ้านเราตอน กลางคืน เขาทั้งกอดทั้งอุ้มแม่ ฉันกับแม่กลัวมาก ฉันทุบตี
เขา เขาก็ตีฉัน เขาก็ตีแม่ และลากแม่เข้าไปที่ห้อง ไม่ให้ฉัน เข้าไป ฉันได้ยินแม่ร้องเสียงดัง ฉันกลัวมาก…. ” เจียเจียนึกถึง
เหตุการณ์ตอนนั้น กลัวจนน้ําตาไหลลงมา เจียเจียโกรธมากจนหายใจหอบ เธอดึงแขนเสื้อและดึงกางเกง ขาสั้นขึ้นมา “แล้วนี่ ตรงนี้ พวกเขาทุบตีฉัน…”
ใบหน้าขาวราวหิมะของเจียเจีย เป็นร่องรอยบาดแผลที่ฝังใจ กระตุ้นความรู้สึกของฉินหลั่งอย่างมาก
“บนร่างกายของแม่ก็มีเหมือนกันเหรอ? ฉินหลั่งช่วยเจียเจียถึง เสื้อผ้าลง
“อืม ของแม่มีมากกว่าฉัน แม่จะร้องไห้ทุกคืน…. ”
“เธอจําได้ไหมว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร?” ฉันจําไม่ได้ เพราะ ฉะนั้นครั้งก่อนที่คุณมาที่บ้านฉัน ฉันนึกว่าคุณจะมาตีแม่ฉัน
และจะลากแม่ไปที่ห้องนอน ดังนั้นฉันจึงตีคุณ…. ” “เอาล่ะ ฉันรู้แล้ว มีฉันอยู่ ไม่มีใครกล้ามารังแกพวกเธออีก” ฉิน หลั่งลูบหัวเจียเจีย ในสมองกําลังครุ่นคิด จะปกป้องสองแม่
ลูกที่อาภัพนี้ยังไง
“พี่ฉินหลั่ง ปล่อยฉัน ฉันจะไปขอโทษเสี่ยวคาง เมื่อฉันเพิ่งดีดจ์ ของเขา ก็แค่ให้เขาดีดฉันคืน แต่ฉันไม่มีจ์ “อารมณ์
ของเจียเจียดีขึ้น และยิ้มเล็กน้อย เขาวิ่งไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น
เมื่อเห็นเจียเจียจับมือเด็กผู้ชายเพื่อขอโทษ ฉินหลั่งรู้สึกหดหู เล็กน้อย เขานึกถึงร่างของอู่ยีหยวน เขาไม่คาดคิดเลยว่า
รูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามของอู่ยี่หยวน จะมีประสบการณ์ที่ น่าเศร้าเช่นนี้
“ฉินหลั่ง” ขณะที่เขากําลังใจลอย ได้ยินเสียงร้องที่น่ายินดี ฉิน หลั่งเงยหน้าขึ้นมอง และอู่ยี่หยวนก็มองเขาด้วยรอยยิ้ม
ฉันเสร็จธุระแล้ว ก็เลยมาที่นี่ วันนี้ขอบคุณมาก” “พี่อู่ไม่ต้องเกรงใจ” ตอนนี้ในใจของฉินหลั่งที่มีต่ออู่ยี่หยวนเต็ม ไปด้วยความนับถือ “เจียเจียล่ะ? อู่ยี่หยวนมองไปรอบๆ และถามฉินหลั่ง
“เล่นกับเพื่อนที่นั่น… ” ฉินหลั่งพูดและมองไปที่สถานที่ที่เจียเจี ยอยู่ เมื่อพูดจบ เจียเจียไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว เขารีบ
เหลือบมองไปยังทิศทางอื่นๆ ในสนามเด็กเล่น แต่ก็ไม่เห็นเจีย เจีย ฉินหลั่งรีบลุกขึ้นยืน และวิ่งไปหาเด็กผู้ชายที่เพิ่งเล่น
กับเจียเจีย “เจียเจียล่ะ? ฉินหลั่งจับไหล่ของเด็กผู้ชาย และถาม อย่างกังวล
“เจียเจียถูกพ่อของเธออุ้มไป อยู่ที่หน้าประตู” เด็กผู้ชายพูดด้วย รอยยิ้ม
ฉินหลั่งมองไปที่อู่ยี่หยวนซึ่งเป็นกังวลอยู่ข้างๆ และเห็นอู่ยีหยวน กังวลมากจนเธอกําลังจะร้องไห้ เธอบ่นพึมพํา “เจียเจียจะ
มีพ่อได้อย่างไร..
“เธอถูกอุ้มไปเมื่อไหร่?” ฉินหลั่งถามเด็กผู้ชายอีกครั้ง แต่เด็ก ผู้ชายมีปัญหาเรื่องสติปัญญา และไม่สามารถบอกได้ชัดเจน
“ไม่ต้องกลัว มากับฉัน!” ฉินหลั่งปลอบโยนอู่ยี่หยวน พาเธอไป ถามครูในโรงเรียน มาที่ห้องตรวจสอบกล้องวงจรปิดของ
โรงเรียน และในไม่ช้าก็เห็นภาพของเจียเจียที่ถูกลักพาตัวไป
ในภาพ ที่ทางเข้าด้านข้างของโรงเรียน ชายวัยกลางคนสองคน กวักมือเรียกเจียเจีย และเขย่านมหวานAD ในมือ เจียเจียวิ่ง
ไปอย่างมีความสุข เมื่อเจียเจียมาถึงหน้าประตู ชายคนหนึ่งก็รีบ เข้ามาอุ้มเจียเจีย และปิดปากของเจียเจีย ทั้งสองวิ่งหนีไป
ทันทีหลังจากที่ทําสําเร็จ และอีกหน้าจอหนึ่งแสดงให้เห็นว่า ฉิน หลั่งกําลังนั่งใจลอยอยู่ในสนามเด็กเล่น ถ้าเขาเงยหน้าขึ้น
เล็กน้อย เขาก็เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ทุกสิ่งในโลกนี้มันไม่ อาจย้อนเวลาได้
“ขอโทษ” ฉินหลั่งขอโทษอู่ยี่หยวน และเขาก็ตําหนิตัวเองอยู่ใน
“หยุดพูดถึงสิ่งที่ไร้ประโยชน์เหล่านี้ ตอนนี้ฉันต้องการเพียง ลูกสาวของฉัน” อู่ยี่หยวนพูดด้วยความเศร้าโศก น้ําตาร่วงหล่น
“พวกคุณโทรหาตํารวจก่อน และฉันจะคืนเจียเจียให้กับคุณ เหมือนเดิม… ” ดวงตาของเขานิ่ง และวิ่งออกไป อู่ยี่หยวน
หยิบโทรศัพท์ออกมาแจ้งตํารวจ และวิ่งตามฉินหลั่งออกไป