แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 537 : ด่าอยู่ฝ่ ายเดียว

ในช่วงเวลาทีวุ่นวายนี’ “การตาย” ของกงหย่าหรูเป็ นเหมือนหินก้อนเล็ก ๆ ใน แม่นํ’าใหญ่ทีไม่มีละอองนํ’ากระเซ็นขึ’นมาแม้แต่น้อย

(*กงหย่าหรูไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าโดนเจียงป่ าวชิงดูถูกจริง ๆ การทีนางวิงวุ่  น

ไปกระโดดนํ’าฆ่าตัวตายจึงถือว่าก่อเรืองจนจวนองค์หญิงเต๋อหลงเกิดความ วุ่นวาย สุดท้ายถูกองค์หญิงสังฆ่า)

แม้แต่กระกูลกงก็อับอายจนต้องรีบฝังศพบุตรสาวราวกับว่าพวกเขากลัวจะโดน หางเลขไปด้วย

ตอนทีหลิวจิ’งอีAรู้เรืองนี’ เขาเพียงถอนหายใจแล้วจุดธูปไหว้กงหย่าหรูทีทําตัวเอง จนตายอย่างเงียบ ๆ

นอกจากเรืองการตายของกงหย่าหรู ชีวิตในช่วงนี’ของเขาก็ค่อนข้างไม่ราบรืนเอา เสียเลย เพราะหลังจากทีแม่ของเขาพบหยวนหยวนเมือครั’งทีแล้วก็เหมือนนางจะ เสพติดอะไรบางอย่าง นางถึงกับพาสาวใช้กลุ่มหนึงมาทีนีบ่อย ๆ โดยไม่บอก ตรง ๆ ว่ามาเยียมหลาน แต่กลับหาเรืองทะเลาะกับเขาแทน

ทว่าแม้จะใช้คําว่าทะเลาะ แต่อันทีจริงเรียกว่าคุณหญิงกงด่าหลิวจิ’งอีAอยู่ฝ่ ายเดียว ยังจะถูกต้องกว่า

แต่ไม่ว่าหลิวจิ’งอีAจะแตกหักกับทีบ้านเพือภรรยาและลูกมากเพียงใด ไม่ว่าอย่างไร เขาเองก็ไม่ใช่ลูกชายอกตัญ;ูทีไม่ละอายต่อความผิด คุณหญิงกงผู้เป็ นแม่ด่าเขา ฉอด ๆ ๆ แต่เขาก็ไม่โต้ตอบ

หลิวจิ’งอีAถูกแม่ด่าอยู่ฝ่ ายเดียวจนเขารู้สึกเป็นทุกข์อย่างหนัก

เริมแรกเขาไม่เข้าใจว่าแม่เป็ นอะไรอยู่กันแน่ แต่ต่อมามีอยู่ครั’ งหนึง ซูรุ่ยเอ๋อร์อุ้ม หยวนหยวนออกมาไกล่เกลีย จู่ ๆ เขาก็พบว่าแม่ไม่มีกะจิตกะใจทะเลาะกับเขาอีก สองตาของนางแทบจะไปแนบติดอยู่บนตัวหยวนหยวน

ครั’งถัดมาซูรุ่ยเอ๋อร์ก็ลองถามอย่างลองเชิงว่า “คุณหญิงเข้าไปด่าในบ้านเอา ไหม” แล้วแม่ของเขาก็รีบเข้ามาในบ้านอย่างฮึกเหิมโดยไม่สนใจทีจะด่าเขาต่อ แต่เลือกมองดูหลานชายทีกําลังพยายามฝึ กพลิกตัวอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าทียิมตา ‘ หยี

ครั’งต่อ ๆ มาคุณหญิงกงไม่มากขั’นตอน เมือนางมาถึง นางไม่มองเขาเลยด้วยซํ’า แต่มุ่งตรงไปดูหลานชายของนางทันที

…

มีอยู่วันหนึง คุณหญิงกงป่ วยเป็นไข้หวัด นางล้มหมอนนอนเสืออยู่บนเตียงและ คิดถึงหลานชายของนางจนอาการทรุดลง ในทีสุดนางก็คิดอย่างจริงจังว่าถึงยังไง ลูกชายของนางไม่รักดีขนาดนี’แล้ว ก็อย่าให้เขาไปทําลายผู้หญิงดี ๆ ทีมีการศึกษา เลย เขาคู่ควรกับปี ศาจสาวคนนั’นนันแหละ

ส่วนนาง นางก็แค่ทํา ๆ ใจให้ชินไป แล้วนางก็จะได้เล่นกับหลานทีบ้านทุกวัน…

เมือนึกถึงภาพทีสวยงามมีความสุขเช่นนั’น คุณหญิงกงทีล้มหมอนนอนเสืออยู่บน เตียงก็รู้สึกไม่ปวดหัวไม่เมือยเอวซะอย่างนั’น นางรีบเรียกท่านหลิวให้มาหาแล้ว บอกว่าต้องการเชิญแม่สือมา จะให้ไปสู่ขอหญิงให้ลูกชายคนเล็กและจะได้จัด งานแต่งงานให้กับเขา

ช่วงนี’ท่านหลิวเองก็รู้สึกกลัดกลุ้มกับการทีภรรยาวิงไปดูหลานชายได้ทุกวัน ได้  ยินว่าหลานชายคนนั’นจํานางได้แล้วด้วย เมือเห็นนาง เจ้าหลานก็ยิมยิงฟันอย่ ‘ างดี ใจ เรืองนั’นทําให้เขารู้สึกอิจฉามากจริง ๆ

แต่คนทีเป็ นพ่อสามีอย่างเขาไม่สามารถวิงไปดูหลานชายทีบ้านลูกสะใภ้ได้ทุกวัน  จริงไหม ?

โชคดีทีในทีสุดภรรยาของเขาก็คิดได้สักทีว่าควรจัดงานแต่งให้ลูกชายอย่างเป็ น การเป็ นงานดี ๆ สักที ตัวเขาจะได้ไปหาหลานด้วยกันบ่อย ๆ ได้โดยไม่ต้องกลัว ว่าจะตกเป็ นขี’ปากใคร

เขานีอยากจุดประทัดฉลองเลยทีเดียว!

……

หลังจากทีคุณหญิงกงหายป่ วยแล้ว นางก็รีบเลือกวันฤกษ์ดีทีใกล้ทีสุดนันก็  คือ ปลายเดือน

เรืองนี’เกิดขึ’นเร็วมากจนแม้แต่ลูกคนพเนจรทีไม่คํานึงถึงข้อหยุม ๆ หยิม ๆ อย่างซูรุ่ยเอ๋อร์ยังรู้สึกตกตะลึง

กลับกันหลิวจิ’งอีAดีใจมาก ในทีสุดอะไร ๆ มันก็จะได้ลงตัวเสียที

……

เมือเจียงป่ าวชิงได้รับจดหมายเชิญนางก็ตะลึงงันเพราะรู้สึกเหมือนเวลายังผ่านไป ได้ไม่เท่าไหร่เอง แต่หัวหน้าซูกลับปราบคุณหญิงกงอยู่มือแล้ว

ตอนทีนางกับเจียงฉิงไปเป็ นเเขกทีจวนของหลินยู่หยุนก็ได้พูดถึงเรืองนี’ หลินยู่ หยุนทั’งรู้สึกอิจฉาและรู้สึกโหยหา “หัวหน้าซูช่างเป็ นผู้หญิงทีแปลกจริง ๆ ถ้ามี โอกาสข้าก็อยากรู้จักนางสักหน่อย”

เจียงป่ าวชิงครุ่นคิด “อื’ม งั’นถ้าถึงวันแต่งงาน เราไปแสดงความยินดีกับรุ่ยเอ๋อร์ ด้วยกันดีไหมเจ้าคะ ?”

“ได้หรือ ?” หลินยู่หยุนทั’งตกใจและดีใจไปพร้อมกัน นางทําอะไรไม่ถูก ได้ แต่ถามอย่างหวาด ๆ “ว่าแต่ แบบนี’จะเป็ นการไปรบกวนพวกเขาหรือเปล่า…?”

เจียงป่ าวชิงพูดขึ’นยิม ๆ ‘ “ไม่หรอกเจ้าค่ะ ยังไงก็เป็นงานแต่งงาน คนเยอะ ๆ ถึง จะครึกครื’นเจ้าค่ะ และองค์หญิงจะได้ไปดูหยวนหยวนด้วย เขาอ้วนตุ๊ต๊ะและ แกล้งสนุกมากเลยนะเจ้าคะ”

หลินยู่หยุนรู้สึกดีใจมาก

ตอนนี’ทีจวนองค์ชายหย่งชินนั’นเกือบเรียกได้ว่านางเป็ นคนดูแลแล้ว นางสามารถ เข้าออกได้อย่างอิสระมาก แต่นอกจากดูแลเรืองภายในจวน เวลาทีเหลือส่วนใหญ่ ของนางก็หมดไปกับการอยู่เป็ นเพือนพระชายา ซึงพระชายาเองก็เคยระบายความ กังวลในเรืองนี’กับเจียงป่ าวชิงเป็นการส่วนตัวและฝากฝังให้นางมาเล่นกับหลินยู่ หยุนบ่อย ๆ

แน่นอนว่าเจียงป่ าวชิงเต็มใจ

หลินยู่หยุนจึงรู้สึกซาบซึ’งใจมาก

เนืองจากสถานะโดยธรรมชาติของนาง คุณหนูทีนางรู้จักก็มีมาก แต่ถ้าไม่เป็ นคน ทีนิสัยอย่างชิวเพ่ยโหลว ก็จะเป็ นประเภททีภายนอกเคารพนาง แต่จริง ๆ แล้ว กลับไม่อยากสนิทชิดเชื’อกับนาง มีเพียงเจียงป่ าวชิงเท่านั’นทีจริงใจและคบหากับ นางเหมือนเพือนทีแท้จริง

เมือถึงวันแต่งงานของซูรุ่ยเอ๋อร์กับหลิวจิ’งอีA หลินยู่หยุนตืนเร็วมาก นางเดินไป รอบ ๆ ห้องด้วยความไม่สบายใจเล็กน้อยจนถึงตอนทีนังรถม้าไปยังจวนเจียง

ทีผ่านมานางมักเป็ นฝ่ ายเชิญเจียงป่ าวชิงมาเทียวเล่นทีจวนบ่อย ๆ แต่นีเป็ นครั’ง แรกทีนางมาจวนเจียง

โชคดีทีเจียงป่ าวชิงบอกกับคนเฝ้าประตูไว้ตั’งแต่เนิน ๆ แล้ว เมือคนเฝ้าประตูเห็น สัญลักษณ์ของจวนองค์ชายหย่งชินทีสลักอยู่บนผนังรถม้า พวกเขาก็เปิ ดประตู ใหญ่ทันที

เนืองจากซูรุ่ยเอ๋อร์เคยช่วยเหลือเจียงป่ าวชิงไว้ไม่น้อยในตอนทีเจียงป่ าวชิงอยู่ หมู่บ้านฟู่ กุ้ยเป็ นเวลาสามปี เจียงหยุนชานรู้สึกซาบซึ’งใจมาก เขาจึงลาหยุดกับผู้ เฒ่าหยุนไห่เพือเตรียมไปเข้าร่วมงานแต่งงานของซูรุ่ยเอ๋อร์กับหลิวจิ’งอีA

เนืองจากยังเช้าอยู่ เดิมทีเขาอยากออกไปซื’ออาหารเช้าอะไรมารองท้องสักหน่อย แต่กลับเจอหลินยู่หยุนทีกําลังลงจากรถม้าตรงประตูเสียก่อน

เจียงหยุนชานตกใจรีบหมุนตัวไปทางอืนทันที แต่ในขณะนี’กลับมีสิงผิดปกติ เกิดขึ’นอย่างกะทันหัน

หลินยู่หยุนเห็นอะไรบางอย่างเป็ นก้อนกลม ๆ สีเหลืองพุ่งเข้าหาเท้าของนาง นาง ตกใจส่งเสียงร้องและก้าวถอยหลังเล็กน้อย

ทันใดนั’นร่างหนึงพุ่งเข้ามาหาพร้อมดึงร่างนางมาปกป้องทีด้านหลัง ก่อนจะพูด ขึ’นยิม ๆ ‘ “อาหวง เจ้าออกมาได้ยังไง กลับไปเล่นทีบ้านของเจ้านู่น อย่ามาทําให้ แขกตกใจสิ”

อาหวงส่งเสียงเห่าเบา ๆ มันส่ายหางปุกปุยแล้วเดินไปอย่างสบายใจ

ทีแท้ก้อนกลมสีเหลืองนั’นคือเจ้าสุนัขตัวเล็กสีเหลืองขนปุกปุยนีเอง จู่ ๆ มันก็พุ่ง มาหาอย่างกะทันหัน หลินยู่หยุนไม่ได้สังเกตจึงตกใจยกใหญ่

นางหน้าแดงและใจเต้นแรง จึงก้มหน้าลงแล้วก้าวถอยหลังเล็กน้อย ปากก็เอ่ย ขอบคุณอีกฝ่ ายอย่างกระดากอาย “คุณชายเจียง… ข้าขอบคุณจริง ๆ”

เจียงหยุนชานรู้สึกว่าเสียงของนางเบาเหมือนตัวริ’น เขาคิดในใจว่าองค์หญิงเล็ก เขินอายง่ายเหมือนทีน้องสาวเคยบอกจริง ๆ

เขาหันกลับไปประสานมือคารวะหลินยู่หยุนโดยเลือกทีจะไม่สบตากับอีกฝ่ าย ตรง ๆ “องค์หญิงเล็กอย่าได้เกรงใจเลยขอรับ เดิมทีนีก็เป็ นความผิดพลาดของ ทางเราจนทําให้องค์หญิงตกใจเช่นนี’ขอรับ”

หลินยู่หยุนแอบมองสํารวจหนุ่มรูปงามคนนี’เล็กน้อย ใบหน้านางร้อนฉ่าจนไม่รู้ จะร้อนยังไงแล้ว นางคิดในใจว่านีคือพีชายของป่ าวชิง ได้ยินมาว่าเป็ นฝาแฝดกัน แต่ทําไมทั’งสองคนถึงหน้าตาไม่ค่อยเหมือนกันเลย

ทว่าก็มีจุดทีเหมือนกันอยู่บ้างนันก็  คือทั’งสองคนรูปงามทั’งคู่…

คิดมาถึงตรงนี’ แก้มของนางก็ยิงร้อนมากกว่  าเดิม นางก้มหน้าลงแล้วพูดขึ’นอย่าง รวดเร็ว “ทีจวนของข้าก็เลี’ยงสุนัขด้วยเช่นกัน ข้าไม่กลัวหรอกจ้ะ เพียงแค่ตกใจ เพราะเมือครู่ไม่ทันได้ตั’งตัวเท่านั’นเอง” พูดจบนางก็ส่งสายตาให้มีหลิวทีถูกสัง ให้มานําทาง ให้พานางไปจากตรงนี’อย่างเร่งรีบ

เจียงหยุนชานมองดูแผ่นหลังของหญิงสาวทีค่อย ๆ ห่างออกไปแล้วส่ายหน้ายิม ๆ ‘ พลางคิดในใจว่าองค์หญิงเล็กคนนี’เขินอายง่ายไปจริง ๆ

……

หลินยู่หยุนตามมีหลิวเข้ามาในเรือนของเจียงป่ าวชิง ตอนนี’เจียงป่ าวชิงจัดข้าว ของภายในให้เป็ นระเบียบเรียบร้อยเสร็จเรียบร้อยแล้ว นางกําลังจะพูดอะไร บางอย่างแต่เห็นว่าหลินยู่หยุนหน้าแดงกําจึงรู้สึกประหลาดใจและถามขึ’นแทน “เกิดอะไรขึ’นรึ ?”

มีหลิวพูดขึ’นยิม ๆ ‘ “อาหวงเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าวิงออกมาจากบ้านของคุณชายเล็กได้  ยังไงเลยทําให้องค์หญิงเล็กตกใจ แต่โชคดีทีคุณชายใหญ่อยู่แถวนั’นพอดี เขาจึง ไล่อาหวงไปเจ้าค่ะ”

อาหวงคือเจ้าลูกสุนัขทีเพิงนํามาเลี’ยงใหม่ ๆ โดยทีเลียวชุนหยู่กับจ้านหลูเด็กรับ ใช้ของเขาช่วยกันดูแล เนืองจากขนของมันเป็ นสีเหลืองทั’งหมด เด็กชายจึงตั’งชือ ให้มันว่า “อาหวง”

(*คําว่า หวง ในภาษาจีนมีความหมายว่าสีเหลือง)

แต่มีสาวใช้ในบ้านบางส่วนเคยถูกสุนัขกัดตอนเด็ก พวกนางจึงกลัวไปโดย ธรรมชาติ ยามปกติเลียวชุนหยู่จะขังอาหวงไว้ในบ้านของเขาเพือไม่ให้มัน ออกไปทําให้สาวใช้ตกใจ

โชคดีทีบ้านของเขาใหญ่พอทีจะให้อาหวงวิงเล่  นอย่างสบายใจได้

แต่เมือเกิดเหตุการณ์เช่นนี’ขึ’น คาดว่าเลียวชุนหยู่คงไม่ได้สังเกตชัวขณะ เจ้าอา  หวงตัวอ้วนกลมจึงวิงออกมา