แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 539 : มีโทษที่สมควรแก่การถูกลงโทษ

เช้าตรู่วันหนึง เหมยหยุนชานมาเคาะประตูจวนเจียงด้วยสีหน้าอัปยศ แต่กลับไม่ เห็นลูกพีลูกน้องตระกูลฮัวทีมักอยู่ข้างกายนางเสมอ ๆ คนนั’นเลย

เหมยหยุนชานถลึงตาใส่เจียงป่ าวชิงอย่างโกรธเคือง “เจ้ามีอะไรก็มาลงทีข้าสิ ไป ระบายอารมณ์กับตระกูลฮัวแบบนั’นได้ยังไง ?!”

เจียงป่ าวชิงรับรู้เกียวกับการกระทําของกงจี’ในช่วงนี’เช่นกัน แต่แน่นอนว่านางจะ ไม่เลือยขาเก้าอี’ของเขา นางแค่นหัวเราะเสียงเยียบเย็น “ในเมือบ้านปู่ ของเจ้าสัง สอนเจ้าจนกลายเป็ นแบบนี’ แน่นอนว่าต้องไปให้บ้านปู่ ของเจ้ารับผิดชอบเป็น ธรรมดา”

เหมยหยุนชานกําหมัดแน่น เจียงป่ าวชิงคิดว่านางจะลงไม้ลงมือจึงแอบเตรียมเข็ม เงินอย่างเงียบ ๆ แต่เหมยหยุนชานกลับคุกเข่าลงด้วยสีหน้าอัปยศ

เจียงป่ าวชิงหรีตาลง เหอะ! ทําผิดแล้วก็ชอบมาคุกเข่าขอความเมตตา พวกสมอง กลวงพวกนี’คิดว่าการคุกเข่าเพียงพอต่อการแสดงความจริงใจของพวกเขาแล้ว อย่างนั’นหรือไง นีคงคิดว่าหัวเข่าของตัวเองลํ’าค่ามากงั’นสิ

เจียงป่ าวชิงขยับหนี ไม่รับการคุกเข่าขอโทษจากเหมยหยุนชาน

เหมยหยุนชานหลับตาแน่นราวกับต้องพยายามข่มกลั’นอารมณ์อย่างมาก “เจ้า อยากหยามนํ’าหน้าข้าไม่ใช่รึ เอาสิ! หยามนํ’าหน้าข้าได้ตามสบาย มาระบาย อารมณ์ทีข้าคนเดียวก็พอ! บ้านปู่ ของข้าไม่ได้มีความผิดอะไร พวกเขาไม่รู้เรืองนี’ ด้วยซํ’า”

เจียงป่ าวชิงหลุดขํา “หึ ๆ ทําไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะได้ระบายอารมณ์ถ้าหากข้า หยามนํ’าหน้าเจ้าแล้ว ?”

นํ’าตาใสไหลลงมาจากดวงตาทีปิ ดสนิทของเหมยหยุนชาน “แล้วเจ้าต้องการให้ ข้าทํายังไง! เจ้าแย่งกงจี’ไปจากข้าแล้วและยังต้องการแย่งบ้านปู่ ของข้าไปอีก

ตอนนี’ข้ามาให้เจ้าหยามนํ’าหน้าถึงที มันยังไม่เพียงพอให้เจ้าได้ระบายอารมณ์อีกรึ

?!”

เจียงป่ าวชิงส่งเสียงหัวเราะก่อนจะเดินไปตรงริมหน้าต่างเพือสูดอากาศบริสุทธิG ข้างนอก แล้วค่อยพูดขึ’นอย่างช้า ๆ ว่า “คุณหนูเหมย เจ้าให้ความสําคัญกับตัวเอง เกินไป เจ้าคิดว่าถ้าเจ้าก้มหัวทีหยิงยโสของเจ้าแล้ว ทั  ‘งโลกก็ควรรู้สึกซาบซึ’งใจ ต่อเจ้า แต่ในความเป็ นจริง เรืองเลวร้ายทีเจ้าทําลงไปจะไม่ถูกลบเลือนได้ด้วยการ ก้มหัวนี’”

เจียงป่ าวชิงนึกถึงความเจ็บปวดในตอนทีต้องทนทุกข์คิดถึงครอบครัวทุกครั’ง ตลอดระยะเวลาสามปี นั’น นางหลับตาลง “คุณหนูเหมย ความหยิงยโสของเจ้าไม่  มีค่าเลยด้วยซํ’า”

ถ้าหากว่าสํานึกผิดจริง ๆ สิงทีควรทํามากทีสุดคือการขอโทษอย่างจริงใจ แม้ว่า ขอโทษตอนนี’จะช่วยอะไรไม่ได้แล้วก็ตาม

ความเสือมโทรมของตระกูลฮัว มีแนวโน้มทีจะเกิดขึ’นแล้ว และเหมยหยุนชานก็ แค่เป็ นคนทีทําให้ตระกูลฮัวล้มลงเร็วขึ’นเท่านั’น

เจียงป่ าวชิงมองดูสภาพของเหมยหยุนชาน นางไม่คิดจะบอกกับอีกฝ่ ายเลยสักนิด ว่าอีกฝ่ ายเคยทําสิงทีเกินไปต่อนางและพีชายของนางไว้มากเพียงใด

คนแบบนี’ ดูยังไงก็ไม่น่าจะสารภาพผิดในสิงทีตัวเองเคยทําอย่างจริงใจหรอก!

ปล่อยให้งงไปนันแหละดีแล้ว งงว่  ายอมลดเกียรติเพือขอให้ยกโทษให้ขนาดนี’ แต่ ทําไมถึงยังไม่ให้อภัยอีก

เจียงป่ าวชิงผลักประตูแล้วเดินออกไป ก่อนไปก็ทิงท้ายไว้ว่ ‘ า “ตระกูลฮัวมีโทษที สมควรแก่การถูกลงโทษ หลักฐานการทุจริตและการติดสินบนไม่ได้ถูกทําขึ’น เพือมาใส่ร้ายพวกเจ้า”

เหมยหยุนชานทรุดนังลงกั  บพื’นทันที นางไม่เข้าใจว่าทําไมมันถึงได้กลายเป็ น เช่นนี’…

ปี นี’นางอายุสิบเก้าแล้ว ในเมืองหลวง ผู้หญิงอายุสิบเก้าปี แต่ยังไม่ได้แต่งงานถือ ว่าเกือบจะกลายเป็ นเป้าหมายทีต้องถูกผู้คนหัวเราะเยาะทั’งวงการเลยทีเดียว

แต่นางไม่สนใจ นางไม่สนใจเลย…

ตั’งแต่ปี ทีนางอายุสิบห้าปี หลังจากทีนางได้เห็นคุณชายผู้สูงศักดิGทว่าแสนเย็นชา คนนั’นแถว ๆ น่านนํ’า นางก็เหมือนได้พบเป้าหมายในชีวิต นางไม่สนใจทีเขา

พิการ ไม่สนใจเลย ถึงยังไงนางสามารถไปเป็ นสองขาของเขาและพาเขาเดินไป ทัวใต้หล้าได้

สีปี เต็มตั’งแต่เหนือลงใต้ และตั’งแต่ใต้จนถึงชายแดนอันกว้างใหญ่ นางไล่ตาม ฝี เท้าของเขามาโดยตลอด หวังว่าเขาจะหันกลับมามองนางสักนิด

แต่เขากลับไม่เคยมองมาเลย…

แล้วตอนนี’ เมือนางกลับมาทีเมืองหลวง สิงทีได้รับรู้กลับเป็ นข่าวทีว่ากงจี’ได้รับ พระราชทานการแต่งงานจากฮ่องเต้

นางเคยร้องไห้ยกใหญ่มาก่อน ดืมเหล้าเมาแอ๋เดินอยู่ข้างถนนสองแขนกอดไห เหล้าก็เคย และยังเคยโวยวายจนพังข้าวของในห้องตําราเสียหายไปกว่าครึงแต่ก็ ไม่ได้ช่วยอะไร

ต่อมานางเจอกับหญิงสาวในข่าวลือทีเป็ นว่าทีภรรยาของกงจี’โดยบังเอิญ

อีกฝ่ ายมีสิทธิG อะไร มีดีแค่ใบหน้าสวย ๆ ก็จะมาฉกกงจี’ไปอย่างนั’นรึ ?! นาง

อยากทําลายใบหน้าของแม่นางเจียงให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยจริง ๆ

……

เหมยหยุนชานมองไปรอบ ๆ อย่างทําอะไรไม่ถูก ภายในบ้านว่างเปล่า หญิงสาว คนนั’นไม่แยแสทีจะเหยียดหยามนางด้วยซํ’า

ตลอดหลายปี นี’ นางกําลังทําอะไรอยู่กันนะ

……

หลังจากทีตีจนตระกูลฮัวล้ม เหมยหยุนชานก็ไร้ร่องรอยไปจากเมืองหลวงโดย สิ’นเชิง องค์ชายหย่งชินรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก “หึ! ถือว่านางหนีไปได้เร็ว”

อาการเอวชํ’าของหลินยู่หยุนค่อย ๆ ฟื’ นตัวในระหว่างทีนอนพักอยู่บนเตียง

เนืองจากนางช่วยเจียงป่ าวชิงไว้ ความรู้สึกของเจียงฉิงทีมีต่อหลินยู่หยุน พัฒนาขึ’นอย่างรวดเร็ว ทุกครั’งทีมาจวนองค์ชาย เจียงฉิงเอาใจใส่หลินยู่หยุนจน พีสาวแท้ ๆ อย่างเจียงป่ าวชิงรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเมือได้เห็น

มีบ้างทีหลินยู่หยุนเองจะพูดถึงองครักษ์ทีช่วยชีวิตพวกนางในวันนั’นเป็นครั’ง คราว “ป่ าวชิง ไม่คิดว่าจะมีองครักษ์ทีเก่งขนาดนั’นอยู่ข้างกายเจ้านะ”

อันทีจริง เจียงป่ าวชิงเองก็ไม่ได้เจอเจิ’งหนานมาหลายวันแล้ว มีบ้างทีนางจะเรียก องครักษ์ข้างกายออกมาเพือฝากให้พวกเขาไปทําธุระเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ แต่สอง สามครั’งหลัง ๆ นี’ไม่ใช่เจิ’งหนานทีออกหน้ามาพบ แม้จะเป็ นการเปลียนเวร แต่ก็ ค่อนข้างผิดปกติ เจียงป่ าวชิงเองก็อดไม่ได้ทีจะรู้สึกเป็ นห่วงอีกฝ่ ายจึงถามกานซุ่ย ไปตรง ๆ

“ทําไมช่วงนี’ถึงไม่เห็นเจิ’งหนานเลยล่ะ ?”

กานซุ่ยนวดท้ายทอยก่อนจะส่งเสียงอุทาน “ไอ้ยา! เมือไม่กีวันก่อนเจ้าเด็กเจิ’ง หนานออกไปปฏิบัติภารกิจและบังเอิญไปขวางทางของอีกฝ่ ายอย่างไม่ระวัง ตอนนี’เขากําลังพักฟื’ นอยู่ทีบ้านขอรับ เจ้าเด็กเจิ’งหนานสะเพร่าไปหน่อย เฮ้อ… จริง ๆ เลย”

ทีแท้เจิ’งหนานได้รับบาดเจ็บนีเอง แต่ฟังจากทีกานซุ่ยพูดแล้ว ดูเหมือนว่าเรืองที เจิ’งหนานเป็ นผู้หญิงจะยังไม่เปิ ดเผย

เจียงป่ าวชิงรู้สึกลังเล นางไม่รู้ว่านางควรบอกกงจี’ดีไหมเกียวกับเรืองทีเจิ’งหนาน ปลอมตัวเป็ นชาย

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึง นางก็รู้สึกว่าเห็นแก่ทีเจิ’งหนานปกป้องนางมานาน ดู เหมือนว่านางไม่ควรไปก้าวก่ายเรืองส่วนตัวของเจิ’งหนาน ปล่อยให้เป็ นไปตาม ธรรมชาตินันแหละ

……

เจิ’งหนานนอนพักฟื’ นอยู่บนเตียงอย่างเบือหน่าย

ประตูเปิ ดออกเผยให้เห็นไป๋ จีทีเดินถือต้มไก่สมุนไพรเข้ามาวางบนโต๊ะ “ทีครัว เพิงทําเสร็จใหม่  ๆ เจ้ารีบกินตอนทีมันยังร้อน ๆ สิ”

เจิ’งหนานตอบรับอย่างแข็งกระด้าง

เมือไป๋ จีเห็นเจิ’งหนานมีท่าทีไม่เป็ นธรรมชาติ เขารู้สึกใจคอเหียวแห้งอย่างมาก “เฮ้… เสียวหนาน เมือไม่กีปี ก่อนข้าจําได้ว่าตอนทีข้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าเองก็ เคยดูแลอยู่ข้างกายข้า นีเพิงผ่านมาไม่กีปี ทําไมเจ้าถึงห่างเหินกับพีไป๋ ของเจ้าได้ ขนาดนี’เล่า ?”

ไป๋ จีไม่พูดถึงยังจะดีกว่า เมือเขาพูดถึงเรืองนี’ เจิ’งหนานแทบระเบิดออกมาอยู่แล้ว นางเพิงเข้าร่วมขบวนเมือไม่กีปี ทีผ่านมาและตอนนั’นนางยังไม่ได้ตระหนักใน

เรืองนี’ แต่เมือไม่กีปี ช่วงหลัง นางก็ตระหนักถึงปัญหาทีร้ายแรงมากนันก็  คือ นาง ต้องอยู่ให้ห่างจากไป๋ จี

เจิ’งหนานยังคงพูดอย่างแข็งกระด้าง “ท่านไป๋ ถ้าท่านไม่มีธุระอะไรแล้วก็ กลับไปเถอะ ข้าจะพักผ่อนแล้ว”

ไป๋ จีรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเหียวฟี บพิกล เขาคิดว่าถึงเวลาต้องคุยกับเจิ’งหนาน อย่างจริงจังเสียที

ไป๋ จีก้าวไปข้างหน้า ทําให้เจิ’งหนานตกใจจนขยับถอยหลังไป ไป๋ จีรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเหมือนถูกแทงด้วยมีดแหลมคม

“เสียวหนาน ข้าว่าเรามาคุยกันอย่างจริงจังดีกว่าว่าเจ้าข้องใจอะไรกับข้ากันแน่ ?” ไป๋ จีถอนหายใจแล้วก้าวไปข้างหน้าโดยทีไม่สนใจเจิ’งหนานทีขยับถอยหลัง ด้วยท่าทางของพีชายทีรู้ใจ เขาถึงกับนังลงข้างเตียงเจิ  ‘งหนาน ต้องการพูดคุยเปิ ด อกกับเจิ’งหนานอย่างจริงใจ