แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 540 : ปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนน้องแท้ ๆ

เจิ’งหนานขดตัวอยู่บนเตียงอย่างสิ’นหวัง

ขณะเดียวกันไป๋ จีรู้สึกเสียใจมากขึ’นเรือย ๆ กับการทีเจิ’งหนานเย็นชากับเขา เขา เองก็ไม่รู้ว่าทําไมหลายปี มานี’น้องชายตัวเล็กทีเขาคอยมองดูอีกฝ่ ายเติบโตถึงได้ ห่างเหินกับเขามากขึ’นเรือย ๆ เช่นนี’ได้

“เสียวหนาน ข้ากับพีชายเจ้าเคยเป็ นเพือนร่วมชะตากรรมกันมาก่อน ต่อมาพอ เขาจากไปแล้ว ทุกคนต่างก็รู้สึกเสียใจมากและปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนน้องแท้ ๆ ดังนั’นระหว่างเราก็ควรเป็ นเหมือนพีน้องกันสิ”

ไป๋ จียิงพูด เจิ  ‘งหนานก็ยิงหน้าซีด โดยเฉพาะประโยคทีว่  า “เหมือนพีน้องกัน” นางถึงกับด่าไป๋ จีในใจอย่างบ้าคลังนับหมืนครั  ‘งเลยทีเดียว แต่ใบหน้าของนาง กลับเยือกเย็น “ท่านไป๋ ระวังคําพูดหน่อย ข้าเป็นแค่องครักษ์ชั’นผู้น้อย จะมีบุญ วาสนาถือเป็ นพีน้องกับท่านได้ยังไง ?”

ไป๋ จีตกตะลึง

เจิ’งหนานคิดว่าตัวเองพูดแรงเกินไปหรือเปล่า แต่กลับได้ยินไป๋ จีพูดอย่างเจ็บปวด

“เสียวหนาน ต่อไปเจ้าติดตามแม่นางเจียงให้น้อยลงหน่อยเถอะ แนวการพูดของ เจ้าเหมือนตอนทีแม่นางเจียงทะเลาะกับนายท่านเลย… เฮ้อ! แม่นางเจียงทําให้เจ้า ออกสาวแล้วนะ”

“…” เจิ’งหนานเงียบไปสักพัก แล้วนางก็ชี’ไปทางนอกประตูอย่างหมดแรง “ท่านไสหัวออกไปเดีAยวนี’เลย!”

ไป๋ จีไม่สน วันนี’เขาตัดสินใจแล้วว่าจะฟื’ นฟูความเป็ นพีน้องทีลึกซึ’งระหว่างเขา กับเจิ’งหนาน เขามองซ้ายมองขวาแล้วลุกขึ’นไปหยิบถ้วยต้มไก่บนโต๊ะ โดยทํา เป็ นไม่ได้ยินเจิ’งหนานไล่เมือสักครู่ “มา เสียวหนาน ข้าป้อนเอาไหม ?”

นางได้รับบาดเจ็บทีขา ไม่ใช่ทีมือเสียหน่อย กินเองได้!

เจิ’งหนานทําท่าทีเย็นชาพลางชี’ไปทีนอกประตูอย่างมุ่งมัน “ท่านไสหัวออกไป เร็ว ๆ สิ”

ไป๋ จีมองดูพลางทอดถอนใจ …น้องเสียวหนานคนนี’พูดจาแลดูเหมือนเป็ นผู้หญิง กระจุ๋มกระจิAมจริง ๆ ดูมือของอีกฝ่ ายสิ อย่างกับมือผู้หญิง! เขาถือถ้วยต้มไก่มือ หนึง ส่วนอีกมือก็กุมมือเจิ’งหนานทีกําลังชี’ไปตรงประตู “เสียวหนาน เจ้าอย่า เอะอะอะไรก็ไล่คนอืนสิ”

เขายังพูดไม่จบก็เห็นเจิ’งหนานมีสีหน้าหวาดกลัว ทีน่าแปลกคืออีกฝ่ ายหน้าแดง เหมือนเขินอายและรีบชักมือกลับไป

แต่ตอนนี’เขาชักจะเหลืออดแล้ว สงสัยต้องโต้เถียงกันสักตั’ง แม้ว่าเจิ’งหนานจะขด ตัวหนีเขา เขาก็กระชากอีกฝ่ ายมา

องครักษ์ก้วนจ้งกลับมาจากไปทําภารกิจข้างนอกพอดี เขาเดินถือดาบผ่านมาทาง นี’ เมือเห็นฉากเหตุการณ์นี’เขาก็ขมวดคิ’ว “ไป๋ จี เจิ’งหนาน พวกเจ้าทําอะไรกันอยู่ ทําไมดูท่าทางแปลก ๆ ?”

เมือไป๋ จีได้ฟังก้วนจงพูดเช่นนี’ เขาหยุดชะงักและไม่ได้ออกแรงเพิม แต่เจิ’งหนาน กลับยังคงพยายามกระชากแขนตัวเองเข้าหาตัวอย่างสุดชีวิต ทว่านันมันทําให้ไป๋  จีทีไม่ทันตั’งตัวเซจนถ้วยต้มไก่ในมือเขาหกกระเด็นเปื’ อนทีนอนบนเตียง

ก้วนจ้งมองดูอย่างขบขัน เขาถึงกับกุมท้องหัวเราะร่วน

ไป๋ จีงงเป็ นไก่ตาแตก เขาหันกลับไปมองเจิ’งหนานอย่างตกตะลึงและเห็นว่าอีก ฝ่ ายมองกลับมาอย่างตะลึงเช่นกัน

มือข้างหนึงของไป๋ จีกดลงไปบนหน้าอกของเจิ’งหนานอย่างพอดิบพอดี ซึงช่วงนี’ นางกําลังพักฟื’ นอาการบาดเจ็บอยู่ในห้องตัวเองตลอดจึงไม่ได้พันหน้าอกแต่อย่าง ใด

ไป๋ จีกดมือลงไปอีกครั’งโดยไม่รู้ตัว นีมันช่าง… นุ่มจริง ๆ เห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าทัวใบหน้าของเจิ  งหนานแดงกํ ‘ าอย่างรวดเร็ว

“ท่านไสหัวออกไปเดีAยวนี’เลย อย่าให้ข้าเห็นหน้าท่านอีก!” เสียงตะโกนของ เจิ’งหนานดังก้องอยู่เหนือลานบ้าน

ขณะเดียวกัน ไป๋ จีเองก็ถูกโยนออกนอกห้อง

เจิ’งหนานเดินกะเผลก นางกระโดดขาเดียวพาตัวเองไปปิ ดประตูให้แน่นหนา ไป๋ จียืนอยู่นอกห้องอย่างงุนงง

เมือก้วนจ้งเห็นเจิ’งหนานโกรธ เขาก็ใช้ข้อศอกกระทุ้งไป๋ จีเบา ๆ

“เหล่าไป๋ เจ้าเหม่อลอยอะไร ? เมือครู่เจ้าทําให้เสียวหนานโกรธมากนะ” ก้ วนจ้งมีท่าทีเข้าใจอีกฝ่ ายอย่างมาก “แต่โทษเสียวหนานไม่ได้หรอก เจ้าทําต้มไก่ หกใส่เตียงเขาขนาดนั’น เจิ’งหนานไม่โกรธเจ้าแล้วจะให้ใครมาโกรธเจ้า ไป ๆ ๆ ข้าเพิงเสร็จงานกลับมาพอดี ไปดืมเป็ นเพือนข้าหน่  อย”

ไป๋ จีถูกก้วนจ้งลากไป

ตอนทีไป๋ จีมายืนข้างประตูห้องของเจิ’งหนานอีกครั’งก็ผ่านไปหนึงวันให้หลังแล้ว ในคืนนี’เขาคิดว่าตัวเองเข้าใจอะไรมากขึ’น เขาถึงกับสร้างเรืองราวทีน่าเวทนา ขึ’นมาในหัวด้วย

ทีว่าสองพีน้องทีไร้ทีพึงทําได้เพียงขายตัวเองให้เข้ามาอยู่ในหน่วยองครักษ์เพือ แลกกับเงินทอง หลังจากทีพีชายเสียแล้ว น้องสาวจึงต้องปลอมเป็ นผู้ชายเพือเป็ น องครักษ์แทนพีชาย

ไม่แปลกใจเลยทีเสียวหนานทําตัวห่างเหินกับเขา อีกฝ่ ายคงกลัวว่าเขาจะรู้ว่านาง เป็ นผู้หญิง

เขางีเง่าเกินไปทีไม่สังเกตเห็นความลับทีพูดไม่ได้ของนาง!

มิน่าล่ะ ทุกครั’ งทีเขาบอกว่านางเป็ นน้องชาย นางถึงได้โกรธขนาดนั’น ทีแท้ก็ ไม่ใช่น้องชายแต่เป็นน้องสาวนีเอง ฉะนั’นแล้ว เขาในฐานะพีชายก็ควรปกป้อง น้องสาวให้ดี ๆ!

แบบนี’เสียวหนานก็จะใกล้ชิดกับพีชายอย่างเขาด้วยท่าทางทีเต็มไปด้วยความ เลือมใสเหมือนเมือก่อนอย่างแน่นอน

ไม่ผิดแน่ ต้องเป็ นเช่นนี’แหละ!

ไป๋ จียกมือเคาะประตูด้วยสีหน้าหนักแน่น รอไม่นานเสียงสงบเสงียมของเจิ’ง หนานก็ดังมา “เจ้าหมาไป๋ จี ไสหัวออกไปเลยนะ!”

ไป๋ จีงุนงง เพียงแค่คืนเดียวทําไมเขาถึงกลายเป็นหมาไป๋ จีแล้วล่ะ เขาถอนหายใจ พลางผลักประตูแต่ก็รู้สึกได้ถึงกลอนประตูทีถูกใส่ไว้อยู่ข้างใน

นีไม่ใช่สิงทียากสําหรับเขา เขาใช้กําลังภายในผลักดันไป ทําให้กลอนประตู สันสะเทือนจนหักเลยทีเดียว จากนั’นเขาก็เปิ ดประตูเข้าไปแล้วเห็นว่าเจิ’งหนาน ยังคงนังพักฟื  ‘ นอาการบาดเจ็บอยู่บนเตียงเหมือนเดิม แต่สิงทีไม่เหมือนเดิมคือมี ดาบเล่มหนึงวางไว้อยู่ข้างตัวนาง และมือของนางกําด้ามดาบไว้แน่น

ความหมายชัดเจนมากนันก็  คือถ้าเขากล้าเข้าไปใกล้ นางจะฆ่าเขาแน่!

ไป๋ จียกมือขึ’นทั’งสองข้างเพือบอกให้อีกฝ่ ายรู้ว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้าย จากนั’นก็หัน กลับไปปิ ดประตู และหลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่บริเวณรอบ ๆ นี’เขาจึงพูด ขึ’นอย่างหนักแน่น “เสียวหนาน ข้ารู้เรืองทุกอย่างแล้ว ทีผ่านมาข้าผิดไปแล้ว… ข้าเข้าใจเจ้าผิดไป ข้าขอโทษ…”

ลมหายใจของเจิ’งหนานเริมถีขึ’น ‘หรือว่า… เขารู้เรืองทีนางคิดยังไงกับเขา แล้ว…’

ไป๋ จีมองเจิ’งหนานด้วยความเศร้าโศก “หลายปี มานี’ข้าทําให้เจ้าต้องลําบากมามาก ผู้หญิงอย่างเจ้าคงจะลําบากมากใช่ไหม เอาล่ะ จากนี’เจ้ามีพีชายอย่างข้าอยู่ ต่อไป เจ้าก็คิดว่าข้าเป็ นพีชายแท้ ๆ ของเจ้า ข้าเองก็จะปกป้องเจ้าเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ของข้าเช่นกัน”

เจิ’งหนานไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาทางสีหน้า นางรู้ว่านางไม่ควรคาดหวังว่า ไป๋ จีจะค้นพบจิตใจของนางจริง ๆ

เมือวานนี’ ตอนทีไป๋ จีพบว่านางเป็ นผู้หญิงโดยทีนางไม่ทันระวัง นางก็รู้สึก กระวนกระวายทว่าก็คาดหวังนิดหน่อย

แต่นางได้อะไรกับการรอครั’งนี’ ล่ะ… น้องสาวแท้ ๆ อย่างนั’นรึ ?

เจิ’งหนานชักดาบออกจากฝัก ก่อนจะชี’ดาบไปนอกประตูและพูดเสียงเยียบเย็น “ข้าไม่ได้ต้องการพีชาย และไม่ต้องการการปกป้องอะไรด้วย ข้าดูแลตัวเองได้”

ไป๋ จีถูกเจิ’งนานไล่ออกมาอีกครั’ง เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเจิ’งหนานเป็ นอะไรกัน แน่

……

เจิ’งหนานไปเปลียนเวรกับกานซุ่ยในวันถัดไปเมืออาการบาดเจ็บของนางทุเลาจน ใกล้หายแล้ว

กานซุ่ยยังลังเลอยู่เล็กน้อย “ขาเจ้าดีแล้วรึ ?”

เจิ’งหนานกระโดดให้กานซุ่ยดู “ไม่เป็ นไร ข้าว่าข้าหายแล้ว”

กานซุ่ยโอบไหล่เจิ’งหนานอย่างดีใจ “ไอ้ยาน้องชาย! เจ้านีใช้ได้เลย ถ้าอย่างนั’นก็ ได้…” เขายังพูดไม่ทันจบ ไป๋ จีทีเดินผ่านมาจากด้านข้างกลับผลักกานซุ่ยออก ด้วยสีหน้าอ่านยาก

กานซุ่ยงุนงง ในขณะทีเจิ’งหนานพูดไม่ออก ไป๋ จีกระแอมไอเบา ๆ “เจิ’งหนานเพิงหายดี เจ้าจะทําอะไรก็ระวังหน่อย” กานซุ่ยยิงงงมากกว่  าเดิม “เจิ’งหนานเจ็บขาไม่ใช่รึ ? แต่ทีทีข้าโอบคือไหล่…”

สีหน้าไป๋ จีเปลียนไปทันที “จะยังไงก็เถอะ เจ้าอย่าแตะต้องเจิ’งหนานให้มากนัก ชายร่างใหญ่อย่างเจ้าควรเคารพคนเจ็บหน่อย เข้าใจหรือเปล่า ?!”

“ประสาท” เจิ’งหนานมองบนใส่ไป๋ จีอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด นางเรียนรู้คํา ว่าประสาทมาจากเจียงป่ าวชิงและยังเคยถามความหมายคํานี’กับเจียงป่ าวชิงอีก ด้วย เจียงป่ าวชิงบอกว่าคํานี’มีความหมายไปในทางต่อว่าใครสักคนว่าเหมือนกับ คนปัญญาอ่อนประมาณนั’น

เจิ’งหนานไม่สนใจไป๋ จี นางเลือกทีจะไปรายงานตัวทีจวนเจียง

เปลียนเวรอยู่ข้างกายแม่นางเจียงนันแหละดีทีสุดแล้ว อย่  างน้อยก็สามารถหลบลี’ หนีหน้า “ไอ้บ้าไป๋ จี” ได้นานหน่อย