ทะลุมิติมาเป็นแม่เลี้ยง ข้าพลิกฟื้นทั้งครอบครัว - ตอนที่ 156 ส่งมอบของชุดแรก

ตอนที่ 156 ส่งมอบของชุดแรก
“ฮัดชิ้ว!”

ฉินเหยาตื่นแต่เช้าตรู่ เปิดหน้าต่างหวังให้ลมพัดผ่านระบายอากาศภายในห้อง ทว่าไม่ทันตั้งตัวก็จามออกมาเสียงดัง

เมื่อย่างเข้าสู่เดือนสิบ อุณหภูมิลดฮวบลง สองวันก่อนยังมีฝนปรอยๆ ท้องฟ้ามืดครึ้ม ภายในห้องก็ดูทึบแสง ทำให้รู้สึกหนาวยิ่งขึ้น

ฉินเหยาคิดว่าตนเองคงถูกลมหนาวยามเช้าพัดจนจาม โดยไม่ได้นึกถึงคำกล่าวที่ว่าหากจาม หมายความว่ามีคนกำลังคิดถึงตนเอง

นางลดช่องหน้าต่างให้เล็กลง หันไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อบุผ้าฝ้ายสองชั้นที่พี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองช่วยกันตัดเย็บขึ้นใหม่มาสวมลงบนร่าง ชั้นฝ้ายบางๆ ที่นุ่มฟูทำให้ไอเย็นจางหายไปในพริบตา

ฉินเหยาออกจากห้องไปยังลานหลังบ้านเพื่อฝึกฝนร่างกายในยามเช้า ไม่นานต้าหลางก็ตามมา

เอ้อร์หลางยังอายุน้อยนัก สิ่งใดที่ไม่สนใจก็มักจะขาดความมุ่งมั่น ฝืนทำต่อไปได้ยาก ฉินเหยาจึงไม่บังคับ ปล่อยให้เขานอนขี้เกียจในฤดูหนาวไปตามสบาย

หากพักผ่อนเต็มที่แล้วตั้งใจศึกษาก็ไม่เลว

ต้าหลางต่างออกไป เขารู้สึกสนุกกับการฝึกวรยุทธ์ ไม่ต้องให้ฉินเหยาคอยกำชับ ทุกเช้าเขาจะฝึกฝน ยกเว้นเพียงวันที่ฝนตกหรือลมกรรโชกเท่านั้น

สองแม่ลูกสบตากันแวบหนึ่ง ก่อนต่างแยกย้ายฝึกของตน ฉินเหยาฝึกเพื่อเสริมสร้างพละกำลังและรักษาความว่องไวของร่างกาย

ต้าหลางเน้นการฝึกพื้นฐาน ตื่นเช้าต่อยมวยทหารหนึ่งชุดแล้วจึงฝึกท่านั่งม้า

ท่านี้เขาสามารถทรงตัวได้นานเกือบครึ่งชั่วยาม

หากมีเวลาว่างก็สามารถท่องตำราไปพร้อมกัน หรือปล่อยให้จิตใจว่างเปล่า ไม่คิดสิ่งใด เด็กอายุเก้าขวบที่เดิมทีก็ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ตอนนี้ยิ่งดูสุขุมขึ้นไปอีก

ฉินเหยาฝึกเสร็จก่อน นางล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้วก่อไฟ ตั้งหม้อหุงข้าวฟ่างต้มบำรุงกระเพาะสำหรับมื้อเช้า จากนั้นหยิบถ่านใหม่ที่ฝากคนซื้อจากตัวเมืองมา จุดไฟหนึ่งเตา ตั้งไว้กลางเรือน ปิดประตูให้เรียบร้อยเพื่อให้ไออุ่นกระจายไปทั่วห้อง

นี่เป็นเตาถ่านแรกของต้นฤดูหนาว หากมิใช่เพราะเมื่อเช้าจาม ฉินเหยาคงคิดจะรออีกสองสามวันค่อยจุดไฟ

แต่แม้แต่นางยังทนความหนาวของเช้านี้แทบไม่ไหว เด็กเล็กๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไหนๆ บ้านก็ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินค่าถ่าน จะจุดไฟเร็วขึ้นหน่อยก็จะได้อุ่นเร็วยิ่งขึ้น

ไม่นาน สามคนที่ตื่นขึ้นมาก็โผล่ออกมาจากผ้าห่ม ใบหน้าแดงก่ำเพราะอากาศหนาว พอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากห้องโถงพลันก็ผลักประตูวิ่งเข้าไปทันที ร้องว้าวอย่างตื่นเต้น ก่อนจะพากันนั่งล้อมเตาถ่าน ยื่นมืออังไฟแล้วยกเท้าขึ้นผิงอย่างสบายอารมณ์

หลังจากทั้งห้าคนกินข้าวเช้าเสร็จ ก่อนออกจากบ้าน ฉินเหยาเน้นย้ำว่า “อย่าปิดหน้าต่างสนิทเกินไป ให้มันระบายอากาศบ้าง ระวังจะโดนพิษจากถ่านไฟ”

พี่น้องทั้งสี่คนที่เคยฟังฉินเหยาอธิบายเรื่องพิษถ่านไฟมาก่อน ต่างขานรับพร้อมกันว่า “ทราบแล้ว!”

เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉินเหยาจึงหยิบสมุดบัญชีและถุงเศษเงินเดินออกไปยังปากหมู่บ้าน

วันนี้เป็นวันที่สิบห้าเดือนสิบ เป็นวันที่นางนัดหมายกับไป๋ซั่นเพื่อส่งมอบสินค้าชุดแรก

พร้อมกันนั้น ยังเป็นวันที่ต้องจ่ายค่าจ้างให้กับคนงานด้วย

เมื่อคืน ฉินเหยาและช่างไม้หลิวได้ตรวจสอบสินค้าที่จะส่งมอบในวันนี้ล่วงหน้าแล้ว หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหา ทั้งสองจึงแยกย้ายกันกลับบ้าน

ส่วนสินค้าชุดต่อไปก็เสร็จสมบูรณ์ไปแล้วถึงแปดส่วน เวลาที่ยังเหลืออีกครึ่งเดือนย่อมเพียงพอแน่นอน จะต้องส่งมอบได้ตรงเวลาแน่

ดังนั้น เช้าวันนี้ฉินเหยาจึงไม่ได้เร่งรีบ ทำทุกอย่างเช่นวันปกติ

กลับเป็นคนงานในโรงงานผลิตที่รู้สึกกังวลไม่น้อย เพราะนี่เป็นวันแรกที่พวกเขาทำงานเสร็จและต้องส่งมอบสินค้า

ลูกค้าจะพอใจหรือไม่นั้น เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา ท้ายที่สุดแล้ว มีใครบ้างที่ไม่หวังให้ความพยายามของตนได้รับผลตอบแทน?

ช่วงสาย ไป๋ซั่นก็มาถึงพร้อมขบวนรถม้า จำนวนถึงห้าคันเต็ม

หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ ปกติแล้วนอกจากช่วงเก็บภาษีธัญพืช แทบไม่เคยมีรถม้าเข้ามามากมายเช่นนี้ ยิ่งไม่ค่อยมีช่วงเวลาที่คึกคักเช่นนี้นัก

เมื่อมีคำสั่งเกณฑ์แรงงาน คนหนุ่มและชายชราส่วนใหญ่ในหมู่บ้านต่างถูกเกณฑ์ออกไป บรรยากาศที่หม่นหมองมาตลอดก็เริ่มดีขึ้นบ้างในวันนี้

หญิงชรา สะใภ้สาวๆ และเด็กๆ ที่ว่างจากงานในหมู่บ้านต่างพากันเข้ามารุมล้อม มองสิ่งนั้น จับสิ่งนี้ด้วยความอยากรู้

ล้วนเป็นหินและไม้ ไม่ต้องกลัวเสียหาย นางจึงปล่อยให้พวกเขาเล่นตามใจ

ฤดูหนาวอันหนาวเหน็บ ดูเหมือนจะอุ่นขึ้นมาบ้างเพราะความคึกคักในยามนี้

เครื่องโม่น้ำขนาดจิ๋วสามสิบชุดถูกฉินเหยาบรรจุขึ้นรถม้าด้วยตนเอง ไป๋ซั่นตรวจสอบทีละชิ้นอย่างละเอียด ก่อนพยักหน้าพอใจ ทิ้งชายหนุ่มหัวไวสองคนไว้เพื่อเรียนรู้วิธีติดตั้งและซ่อมแซม จากนั้นก็นำสินค้าชุดนี้เดินทางลงใต้ไปก่อน

ก่อนจากไป ไป๋ซั่นจ่ายเงินงวดที่สอง หกสิบตำลึง เหลือเงินส่วนสุดท้ายอีกยี่สิบตำลึง ไว้จ่ายพร้อมกับการรับสินค้าในรอบถัดไป

เมื่อเห็นเงินขาวๆ แวววาวในมือฉินเหยา คนงานในโรงงานผลิตต่างก็พากันยิ้มจนแก้มปริ

ฉินเหยาหันกลับมา เห็นสายตาคาดหวังจากทุกคนจึงยิ้มกล่าวว่า “ข้าจะไปคิดบัญชี เดี๋ยวบ่ายนี้จ่ายค่าจ้างให้พวกเจ้า!”

ทุกคนตอบรับพร้อมกันด้วยรอยยิ้ม “ได้เลย!”

ฉินเหยามองตามคนงานที่กลับไปทำงานของตน จากนั้นจึงนำชายหนุ่มสองคนที่ไป๋ซั่นทิ้งไว้มาฝึกการติดตั้ง ป้องกันปัญหาที่อาจเกิดขึ้นและสอนวิธีซ่อมแซมเมื่อเกิดข้อผิดพลาด

เรื่องนี้ฉินเหยาเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว นางและช่างไม้หลิวใช้เวลาว่างร่วมกันจัดทำคู่มือซึ่งวาดด้วยมือเป็นบริการหลังการขาย

ลูกค้ารายใหญ่เช่นไป๋ซั่น นางสามารถมอบให้เป็นของแถมหนึ่งชุด

คู่มือมีทั้งภาพวาดและคำอธิบาย ไม่เพียงแค่ขั้นตอนติดตั้ง แต่ยังรวบรวมปัญหาทั่วไปและปัญหาหาได้ยากไว้ด้วย

ฉินเหยาพาชายหนุ่มสองคนไปชมโรงโม่น้ำของตนเองอยู่ครึ่งวัน ก่อนมอบคู่มือให้พวกเขาศึกษาจากภาพวาด

หากมีข้อสงสัย ให้มาหานางหรือช่างไม้หลิวก็ได้

จริงสิ บ้านของทั้งสองอยู่ที่อีกเมืองหนึ่งในอำเภอไคหยาง อยู่ห่างจากหมู่บ้านตระกูลหลิวมาก เดินทางไปกลับไม่สะดวก ช่วงครึ่งเดือนนี้จึงต้องพักอยู่ที่นี่

บ้านของช่างไม้หลิวเต็มไปด้วยผู้คน ไม่มีที่ว่างให้พัก ฉินเหยาจึงต้องพาทั้งสองกลับบ้านของนางเอง

เมื่อเปิดห้องเล็กข้างห้องโถงที่ล็อกไว้กว่าหนึ่งเดือน กลิ่นฝุ่นที่สะสมมานานก็ฟุ้งเข้าจมูกทันที

ฉินเหยาถอยหลังไปสองก้าว โบกมือไล่กลิ่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะก้าวเข้าไป

เมื่อนางเปิดหน้าต่าง ห้องเล็กที่มืดทึบก็สว่างขึ้น ภายในมีเพียงเตียงหนึ่งหลัง โต๊ะและเก้าอี้หนึ่งชุด และตู้เสื้อผ้าที่ทำจากหีบไม้สองใบเรียงซ้อนกัน ทุกอย่างเรียบง่ายและเป็นระเบียบ

“เข้ามาสิ” ฉินเหยากวักมือเรียกชายหนุ่มทั้งสองให้เข้ามาดูที่พักใหม่

ชายหนุ่มสองคนอายุราวสิบแปดสิบเก้า ร่างสูงผอม เตียงกว้างหนึ่งจุดสามจั้ง หากเบียดกันหน่อยก็พออยู่ได้

ทั้งสองเดินสำรวจห้องแล้วพยักหน้าพอใจ เอ่ยขอบคุณฉินเหยา และบอกว่างานตักน้ำหรือฝ่าฟืนสามารถให้พวกเขาทำได้

ฉินเหยาไม่ปฏิเสธ รีบเรียกต้าหลางและเอ้อร์หลางมาให้พาพี่ชายทั้งสองไปตัดฟืน

อากาศเย็นลงทุกวัน ฤดูหนาวเผาผลาญฟืนเป็นอย่างมาก ยิ่งมีมากก็ยิ่งดี ไม่มีคำว่ามากเกินไป

ในลานบ้าน โรงเก็บฟืนถูกเติมจนเต็มสองในสาม หากตัดเพิ่มอีกไม่กี่วันก็จะเต็มพอดี ใช้ได้ถึงฤดูใบไม้ผลิปีหน้า

เมื่อมีพี่ชายสองคนมาช่วย โรงเก็บฟืนจึงเต็มเร็วขึ้น เอ้อร์หลางและต้าหลางแอบดีใจอย่างเงียบๆ ที่จะได้ไปเก็บเกาลัดเสียที

หากพวกเขาช้าไปกว่านี้ เกาลัดบนภูเขาคงถูกเด็กๆ ในหมู่บ้านเก็บไปหมดแล้ว