ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5789 มอบหมายให้ผมคุณก็ไม่ต้องยุ่งแล้ว(2) - novel-lucky

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5789
หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าด้วยความตื่นเต้น กล่าวกับเย่เฉิน: “ถ้าหากต้นชาผูเอ่อร์ต้นนั้นยังอยู่ น่าจะมีอายุพันปีได้แล้ว จะต้องเป็นต้นชาที่ใหญ่ที่เจริญงอกงามที่สุดของที่นี่”

พูดไป เธออดไม่ได้ที่จะพูดอย่างใจหาย: “แต่ว่า ถ้าเทียบมันกับมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ที่มีอายุหมื่นปีที่ข้างสระสวรรค์ต้นนั้น ยังห่างกันอีกไกล”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “หนึ่งพันปีกับหนึ่งหมื่นปี ไม่รู้ว่าต่างกันตั้งกี่เท่า”

ตามระยะทางที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็สามารถเห็นรายละเอียดของภูเขาเอ้อหลางได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

หลินหว่านเอ๋อร์เธอชี้ต้นชาที่เขียวชอุ่มเป็นอย่างยิ่งต้นหนึ่งที่ใกล้กับยอดเขา กล่าวกับเย่เฉินด้วยความตื่นเต้น: “ถ้าหากฉันเดาม่ผิดละก็ อัฐิของพ่อกับแม่ฉัน จะต้องถูกฉันฝังอยู่ที่ใต้ต้นไม้นั้นแน่!”

เย่เฉินเงยหน้าไปมอง ที่บนเส้นระนาบด้านข้างใกล้กับยอดเขาสามารถมองเห็นได้ว่า มีต้นไม้ต้นหนึ่งยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางหมู่ไม้นั้น ทั้งภูเขาส่วนใหญ่มีขนาดเดียวกัน เป็นต้นชาความสูงประมาณหนึ่งเมตรกว่า มีเพียงต้นนี้ต้นเดียวที่สูงใหญ่เป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงสามารถแยกออกได้ ตั้งแต่ระยะไกลๆ

ทันทีที่นึกถึงเรื่องเล่าที่เกี่ยวข้องกับมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ที่หลินหว่านเอ๋อร์เคยเล่า เย่เฉินก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ คิดว่าต้นชาต้นนี้ แน่นอนว่าถึงแม้จะเทียบไม่ได้มารดาแห่งชาผูเอ่อร์ แต่น่าจะมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน และค่อนข้างมีจิตวิญญาณ

ตอนที่รถใกล้จะถึงตีนเขา เย่เฉินรู้สึกลำบากใจขึ้นมาเล็กน้อยทันที

จื้อเฉิงกรุ๊ปอาศัยโรงงานผลิตชาที่ตีเขา ใช้รั้วเหล็กล้อมรอบภูเขาหลายลูกรวมทั้งภูเขาเอ้อหลางเอาไว้ด้านใน

ยิ่งไปกว่านั้นด้านบนรั้วเหล็ก ยังมีกล้องวงจรปิดยื่นออกมา รวมทั้งรั้วยังมีตะแกรงเหล็กลวดหนามอีกด้วย

ถึงแม้ว่าพนนคอนกรีตจะทะลุไปจนถึงตีนเขา แต่ตอนที่ระยะทางยังห่างจากตีนเขาประมาณหนึ่งกิโลเมตร ก็ถูกประตูใหญ่ของไร่ขวางเอาไว้แล้ว เย่เฉินทำได้เพียงจอดรถไว้ที่บริเวณประตูใหญ่เท่านั้น

ภายในป้อมยาม รปภ.คนหนึ่งเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งออกมา วิ่งมาจนถึงข้างหน้าต่างรถ ถามเย่เฉินอย่างระมัดระวัง: “พวกคุณทำอะไร?”

เย่เฉินกล่าว: “พี่ ผมอยากมาหาคุยเรื่องความร่วมมือกับผู้รับผิดชอบของที่นี่ รบกวนแจ้งให้หน่อยครับ”

ในเมื่อภูเขาเอ้อหลางได้กลายเป็นทรัพย์สินของจื้อเฉิงกรุ๊ปแล้ว ถ้าอย่างนั้นคนนอกอยากจะเข้าไปจะต้องไม่ง่ายแน่นอน อีกทั้งเย่เฉินพาหลินหว่านเอ๋อร์มาเซ่นไหว้พ่อกับแม่ การแอบย่องเข้าไปยังไงก็คิดว่าไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่

รปภ.คนนั้นถามเย่เฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย: “ชื่อ-นามสกุลของคุณ? หน่วยงานไหน? วันนี้พวกเราไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีลูกค้ามาเยี่ยมนี่นา”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ผมมาจากฮวาตง ได้ยินเกี่ยวกับจื้อเฉิงกรุ๊ปของพวกคุณมานานมากแล้ว อยากจะทำการค้าขายใบชามากๆ ดังนั้นจึงมาเยี่ยมชมดูสักหน่อย”

รปภ.ส่ายหน้ากล่าว: “ต้องขออภัยด้วย ที่พวกเรานี้ถ้าไม่ได้นัดหมายเอาไว้จะเข้าไปตามอำเภอใจไม่ได้ครับ ต่อให้เป็นหัวหน้าในเมืองมาก็จำเป็นต้องนัดหมายล่วงหน้าครับ”

เย่เฉินกล่าวถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย: “พี่ ทำไมพวกพี่ควบคุมดูแลเข้มงวดขนาดนี้ครับ? เหมือนกับหน่วยงานลับเลย”

รปภ.คนนั้นกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง: “ผมจะเล่าให้คุณฟัง พื้นที่ชาของทั้งภูเขาจื้อเฉิง นั่นล้วนเป็นความลับทางการค้า! โดยเฉพาะราชาชาที่อยู่บนยอดเขาต้นนั้น หลายปีมานี้มีคนชั่วจำนวนไม่น้อยนึกถึงอย่าตลอดเวลา!”

พูดไป เขาบรรยายด้วยสีหน้าจริงจัง: “เมื่อเดือนก่อน พวกเราจับตัวเด็กชาวญี่ปุ่นไว้ได้สองคน เขาสองคนแอบเข้ามาขโมยกิ่งของราชาชาของพวกเรากลับไปเพาะพันธุ์ต่อกิ่ง ทันทีที่เข้าใกล้ก็ทำให้พวกเราจับตัวเอาไว้ได้แล้ว ถูกพวกเราทำร้ายจนหน้าตาบวมเหมือนหัวหมู หลังจากตอนนั้น ในนี้ของพวกเราก็มีการอารักขาอย่างเข้มงวด กวดขัน ราชาชาบนยอดเขาตรงนั้น มีรปภ.คอยจับตาเฝ้า มีกล้องวงจรปิดที่ไร้จุดบอดตลอด24ชั่วโมง ด้านบนยังคลุมด้วยตาข่ายไนลอน แม้แต่นกก็ไม่ให้เข้า!”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้มใจ

ถ้าหากมองตามนี้ ขึ้นไปแบบเปิดเผยไม่ได้ การแอบย่องเข้าไปก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถึงอย่างไรที่นี่ก็เต็มไปด้วยรปภ. ยังมีกล้องวงจรปิดที่ไร้จุดบอดอีกด้วย ตนเองแอบย่องขึ้นไปจะต้องถูกพบเข้า อย่างไรเสียก็คงจะไม่สามารถฝืนไปได้ตลอดทางหรอกใช่ไหม?

รปภ.คนนั้นเห็นว่าเย่เฉินก็ไม่เหมือนคนเลวที่มีเจตนาร้าย จึงเอ่ยปากกล่าว: “พ่อหนุ่มฉันจะบอกคุณให้นะ พวกเราที่นี่ส่วนมากเป็นแค่ที่ปลูกใบชาพื้นเท่านั้น ยังมีการแปรรูปใบชาขั้นพื้นฐาน หัวหน้าที่แท้จริงทั้งหมดไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่ ถ้าคุณอยากจะคุยเรื่องความร่วมมือจริงละก็ ก็ไปที่เขตเมืองผูเอ่อร์ เขตเมืองมีอาคารจื้อเฉิงตึกหนึ่ง ที่นั่นเป็นสำนักงานใหญ่ของพวกเรา คุณคุยความร่วมมือจะต้องไปนัดหมายที่ทางด้านนั้นเสียก่อน ถ้าหากทางด้านนั้นจัดการให้พวกคุณมาเยี่ยมชมที่นี่ แน่นอนว่าจะต้องแจ้งพวกเรา”