ผู้กล้าเหนือกาลเวลา - บทที่ 754 เซียนเมามายในโลกแห่งจินตนาการ

บทที่ 754 เซียนเมามายในโลกแห่งจินตนาการ

ตอนนี้ในสระน้ำเซียนถ้ำสวรรค์ของหอโลกีย์ เสียงหัวเราะพูดคุย เสียงดนตรี ค่อยๆ ร้อนแรงขึ้นตามการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ระหว่างบุรุษสตรี

สวี่ชิงก็สัมผัสได้อย่างรวดเร็ว จากอารมณ์ของทุกคนที่ปะทุขึ้นในถ้ำสวรรค์ ที่แห่งนี้ก็มีระลอกคลื่นพลังของค่ายกลที่โคจรแผ่มา

ประโยชน์ของค่ายกลนี้เน้นการรวบรวมมากกว่า คล้ายกับค่ายกลประเภทรวมวิญญาณ แต่สิ่งที่มันรวบรวมคือเจ็ดอารมณ์หกปรารถนา

สวี่ชิงคล้ายครุ่นคิด มองจอกสุราตรงหน้า น้ำสีเหลืองอำพันส่งกลิ่นสุราที่เป็นเอกลักษณ์ออกมา ก่อนหน้านี้เขาดื่มไปอึกหนึ่ง ก็รู้สึกได้ว่าสุรานี้ไม่ธรรมดา

“สุราของหอโลกีย์ คนธรรมดาไม่อาจดื่มได้ เพราะดื่มไปอึกหนึ่ง ต้องเมามายจนตายแน่เจ้าค่ะ”

สตรีข้างกายเขาสังเกตเห็นสายตาของสวี่ชิง จึงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“สุราของที่นี่ มีชื่อว่าเซียนเมามาย แม้จะมีส่วนประกอบบางอย่างมากเกินไป แต่ผู้บำเพ็ญที่ระดับต่ำกว่าหวนสู่อนัตตาก็ยากที่จะใช้พลังบำเพ็ญสลายพิษสุราได้ อันที่จริงในบางระดับสิ่งนี้ก็นับเป็นพิษชนิดหนึ่ง

“แต่ไม่มีผลร้ายกับร่างกายนะเจ้าคะ ดังนั้น สุรานี้จึงยิ่งล้ำค่า เพราะสำหรับพวกเรา บางครั้งการโคจรพลังบำเพ็ญคือสัญชาตญาณ ประกอบกับกายเนื้อที่เกินธรรมดา จึงยากนักที่จะได้สัมผัสกับความเมามาย

“มีเพียงเซียนเมามายนี้ ถึงทำให้พวกเราได้สัมผัสถึงมึนเมาหลังร่ำสุรา และทำให้กระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย

“ส่วนค่ายกลของที่นี่ ก็คือสาเหตุการฝึกบำเพ็ญของหอโลกีย์แห่งนี้”

สวี่ชิงได้ยินก็กวาดตามองทุกคน เขาไม่ค่อยเข้าใจ พิษเป็นสิ่งที่ใช้สังหารคน ไยต้องกลืนลงไปไขว่คว้าสิ่งที่เรียกว่าความเมามายนั่น

ไม่ว่าจะที่ทวีปปักษาสวรรค์ทักษิณหรือเขตปกครองผนึกสมุทร ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องเช่นนี้

‘อาจจะเพราะที่นี่คือเมืองหลวงจักรพรรดิ’

สวี่ชิงไม่เห็นด้วย แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เขาไม่เพียงแต่สัมผัสค่ายกลในหอโลกีย์แห่งนี้ได้ และสัมผัสได้ว่าสตรีทุกคนในหอโลกีย์กำลังสูดรับพลังความรู้สึกจากรอบๆ

สภาพแวดล้อมเช่นนี้ สวี่ชิงรู้สึกครั่นเนื้อตัว และรู้สึกเดียดฉันท์ เมื่อสังเกตเห็นเมิ่งอวิ๋นไป๋ชนจอกกับคนอื่น สรวลเสเฮฮา ส่วนหวงคุนทางนั้นก็หน้าบานเป็นกระด้ง พูดคุยกระซิบกระซาบกับสตรีข้างกาย

ทั้งหมดนี้ ทำให้สวี่ชิงยากจะทำตัวให้กลมกลืนได้ จึงไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก กำลังคิดจะออกไป แต่ตอนนั้นเอง ในถ้ำสวรรค์นี้ก็มีแสงสว่างปรากฏขึ้น ค่ายกลส่งข้ามสีแดงทางหนึ่ง กะพริบวูบวาบอยู่เหนือสระน้ำเซียน ร่างสองร่างเดินออกมาจากด้านใน

ผู้ที่มาเยือนเป็นสตรี คนด้านหน้าสวี่ชิงเคยพบแล้ว เป็นแม่เล้า สตรีกลางคนมากล้นด้วยเสน่ห์ที่นำทางมาก่อนหน้านี้คนนั้น ส่วนสตรีด้านหลัง การปรากฏตัวของนางแทบจะทำให้สระน้ำเซียนถ้ำสวรรค์แห่งนี้หม่นหมอง สูญเสียสีสันไปต่อหน้าแสงเจิดจ้าของนาง

ทุกคนในที่นี้หันหน้าไปมอง

สายเลือดจักรพรรดิจากสำนักยอดจักรพรรดิดาราผู้นั้น สายตาก็ยิ่งร้อนแรง เป้าหมายการมาที่นี่ของเขา คือสตรีผู้นี้

หญิงสาวคนนี้สวมผ้าโปร่งคลุมหน้า เผยเพียงดวงตาหยาดเยิ้มฉ่ำน้ำเป็นประกาย สวมชุดผ้าแพรสีเหลืองปักลายพญาหงส์ กระโปรงสีชมพูหม่นพลิ้วไหวไปมา ก้าวเดินเยื้องย่างทิ้งสะโพกให้เห็นเอวคอดกิ่ว เผยข้อมือขาวเนียนใต้ผ้าโปร่งเล็กน้อย

กิริยาอ่อนช้อยเผยสัดส่วนออกมาวับๆ แวมๆ เย้ายวนอย่างยิ่ง ทั้งยังกอดผีผาสีซีดเอาไว้

ประดับทรงผมงดงามด้วยดอกโบตั๋นบนศีรษะ คิ้วสีดำขลับเรียวบางราวกับภูเขาเขียวที่ทอดยาวอยู่ไกลๆ ปอยผมดกดำคล้ายหมอกในยามวสันต์อันหนาทึบ

เป็นความงามไร้เทียบเทียมอย่างแท้จริง ทำให้หมู่มวลบุปผชาติมัวหมอง ทำให้คนทั้งผองริษยา

นางเยื้องย่างยุรยาตร เดินออกมาจากสระน้ำเซียน แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าผู้คน หลังจากโค้งคารวะ ก็นั่งลงบนหยกสลัก ยกมือเรียวยาวขึ้น เริ่มเล่นดนตรี

ท่วงทำนองแรก นุ่มนวลอ่อนโยน นึกเสียดาย ราวกับแฝงไว้ด้วยเรื่องราว ร้อยเรียงยืดยาวไม่สิ้นสุด…

จากนั้นระดับเสียงก็สูงขึ้น ไพเราะก้องกังวาน ราวกับมีผีเสื้อกำลังเริงระบำอยู่กลางอากาศ คล้ายกับเสียงน้ำซับไหลผ่านร่องเขา ดุจดวงดาราระยิบระยับพร่างพราย ส่องสว่างอยู่ท่ามกลางม่านฟ้าราตรี

ราวกับหญิงสาวนึกถึงช่วงเวลาที่แสนงดงามกับคนรัก ซึมซาบเข้าไปในใจของทุกคน

ลึกซึ้งกินใจ

แต่ไม่นานนัก ท่องทำนองก็เปลี่ยนไป มีความจากลาและความอาลัยอาวรณ์เพิ่มเข้ามา

ราวกับคนรักต้องไปสนามรบ จำใจต้องจากลา เหลือไว้เพียงความคะนึงหา

จากนั้น ความโศกาและน้อยใจก็กลายเป็นหัวใจของท่วงทำนอง ราวกับกำลังใช้เสียงเพลงบอกกับคนรัก…ว่าทุกที่ที่เจ้าเคยไปล้วนมีกลิ่นอายของเจ้า เมื่อเจ้ามา เสียงดนตรีจะบรรเลง เมื่อเจ้าไป เสียงดนตรีนี้ก็จะกลายเป็นเจ้าไปตลอดกาล

ทุกคนสะเทือนใจ

และเสียงผีผานี้ก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปอีกครั้ง ครั้งนี้เพิ่มความทระนงองอาจ เพิ่มความดุดันเหี้ยมหาญ เลื่อนลั่นไปทั้งสารทิศ ทำให้ที่แห่งนี้มีหิมะโปรยปรายลงมา

เพดานถ้ำสวรรค์ยิ่งมืดมิดไปในพริบตา ค่อยๆ มีดวงดารานับไม่ถ้วนปรากฏขึ้น เคลื่อนคล้อยอย่างรวดเร็ว กลายเป็นป้ายหลุมศพ

ภาพนี้ชักนำความคิดของทุกคน สิ่งที่รู้สึกถึงคือหญิงสาวได้รู้ว่าคนรักสู้จนตัวตายในสนามรบ ในใจความโศกเศร้าระคนโกรธแค้น เกลียดสรรพสิ่ง เกลียดฟ้าดิน เกลียดโลกใบนี้อย่างจนใจและไร้กำลัง

นั่นก็คือสนามรบไกลนับหมื่นลี้ไร้คนเก็บกู้กระดูกกลับมา แต่ละหลังคาเรือนทำได้แต่เรียกวิญญาณกลับมาฝังใต้เมือง

สามีตายที่สนามรบทั้งที่กับตั้งครรภ์ ตัวภรรยาแม้นยังอยู่แต่ก็ราวกับเป็นเทียนที่จุดตอนกลางวัน

สระน้ำเซียนในถ้ำสวรรค์เงียบสงัด

บางคนนึกถึงเผ่าฟ้าทมิฬ บางคนนึกถึงเผ่ามนุษย์ บางคนนึกถึงบรรพบุรุษในครอบครัว

สุดท้าย ท่วงทำนองสุดท้ายของบทเพลงดังยืดยาว และค่อยๆ กลับไปที่เสียงทำนองนองแรก

ราวกับย้อนเวลากลับไปอดีต ทำได้เพียงทอดถอนใจชีวิตไม่อาจเป็นดั่งยามที่พานพบ…

“ยอดเยี่ยม!” สายเลือกจักรพรรดิลุกขึ้นยืน ตาลุกวาว เอ่ยด้วยเสียงต่ำทุ้ม

เมื่อเขากล่าวออกมา ทุกคนรอบๆ ก็พากันลุกขึ้น ต่างชื่นชมออกมาจากใจ ต่อให้เป็นสวี่ชิงทางนี้ ก็คลื่นในใจโหมซัด

เขาเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน แต่ไม่มีสักครั้งที่เป็นเช่นตอนนี้ ราวกับได้ฟังเรื่องราวที่ครบถ้วนสมบูรณ์ จิตใจกระทั่งความคิดคล้อยตามเสียงผีผาของอีกฝ่าย

หญิงสาวก้มหน้าเล็กน้อย หยิบจอกสุราตรงหน้าขึ้น ยกไปทางทุกคน จากนั้นก็เลิกผ้าคลุมหน้าเล็กน้อย จิบไปหนึ่งอึก

มุมหนึ่งของผ้าคลุมหน้าเผยให้เห็นพวงแก้มนวลของนางที่งามยิ่งกว่าบุปผา และมือที่เรียวยาวที่ชูจอกสุราก็ราวกับเป็นหัวหอมที่ลอกเปลือกออก ขาวผ่องดึงดูดใจ

ปากเล็กๆ ราวกับกำลังอมชาด จรดจอกสุราลงบนปาก ไม่ว่าจะขมวดคิ้วหรือแย้มยิ้มก็จับใจคน

เพียงมองมาก็ทำให้ใจคนปั่นป่วน รู้สึกอยากครอบครอง

และเมื่อเห็นว่าอารมณ์ได้ที่แล้ว แม่เล้าที่มาพร้อมกับสตรีผู้นี้ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายทุกท่าน เทพธิดาผู้นี้ คือท่านหญิงหลิงเหยาแห่งหอโลกีย์ ปกติท่านหญิงหลิงเหยาไม่ค่อยปรากฏตัวเท่าไรนัก แต่วันนี้ได้ยินว่ามีแขกคนสำคัญ ข้าจึงเชิญมา

“ส่วนกฎของท่านหญิงหลิงเหยา คุณชายทุกท่านคงทราบดี”

แม่เล้าอมยิ้มพูดจบ สายเลือดจักรพรรดิแซ่เผิงก็พยักหน้า เอ่ยด้วยเสียงต่ำทุ้ม

“ย่อมทราบดี หากท่านหญิงหลิงเหยาต้องตาใคร ก็จะนั่งข้างกายคนผู้นั้น เรื่องนี้ไม่อาจบังคับกันได้”

กล่าวพลาง เขาก็มองหลิงเหยาอย่างลึกซึ้ง ที่เขามาครานี้ก็เพื่ออีกฝ่าย เคยแสดงความจริงใจออกมาก็หลายครั้ง จากปฏิกิริยาที่เขาสัมผัสได้ อีกฝ่ายก็สนใจตนเช่นกัน

และที่สำคัญที่สุดคือผู้บำเพ็ญหญิงของหอโลกีย์ เนื่องจากการบำเพ็ญคือวิถีเลือนโลกีย์ แต่การจะเลือนโลกีย์ก็ต้องคลุคลีกับทางโลก การคลุกคลีทางโลกไม่ใช่การร้องขอจากผู้อื่นแต่เป็นการมอบให้ ดังนั้นการบำเพ็ญคู่ครั้งแรกของพวกนาง จึงมีประโยชน์กับฝ่ายชายอย่างมหาศาล

อีกทั้งยิ่งบำเพ็ญสูงส่งล้ำลึก ข้อดีเช่นนี้ก็ยิ่งน่าตกตะลึง

‘หากได้พลังของหลิงเหยาช่วยส่งเสริม ข้าก็จะยิ่งมั่นใจว่าจะได้เลื่อนขึ้นเป็นหวนสู่อนัตตาจากสมบัติวิญญาณขั้นบริบูรณ์มากขึ้นอีกหลายส่วน’

ขณะที่สายเลือกจักรพรรดิแซ่เผิงกำลังคำนวณในใจ หลิงเหยาที่กอดผีผาผู้นั้น ดวงตาดำขลับเปล่งประกาย ขณะที่ชายตามองก็ส่งสายตาเย้ายวนราวกับจะดึงดูดวิญญาณ

หลังจากกวาดตามองทุกคน สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ร่างสวี่ชิง หัวเราะเบาๆ เยื้องย่างเข้ามา และนั่งลงข้างกายสวี่ชิงท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้อง

สวี่ชิงร่างแข็งทื่อไปตามสัญชาตญาณ ปฏิกิริยานี้ทำให้เขาระวังตัว

เขาไม่รู้จักสตรีผู้นี้ และพบกันครั้งแรกอีกฝ่ายก็นั่งลงข้างๆ เรื่องนี้ไม่มีทางธรรมดาอย่างที่เห็น

คิ้วสวี่ชิงเลิกขึ้นเล็กน้อย หันหน้าไปมองหญิงสาวที่นั่งข้างกาย

ดวงตางดงามหลิงเหยาเปล่งประกาย มองสวี่ชิงอยู่เช่นกัน เอ่ยเสียงแผ่วเบาว่า

“คุณชาย ไยมองข้าเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”

น้ำเสียงนุ่มนวลแฝงความเย้ายวน เมิ่งอวิ๋นไป๋ข้างๆ สวี่ชิงได้ยินก็ใจสั่นรัว ส่วนสายเลือกจักรพรรดิแซ่เผิงคนนั้น ตอนนี้ถอนสายตากลับมาด้วยสีหน้ารายเรียบ ไม่พูดอะไรมาก เพียงหยิบจอกสุราขึ้นดื่ม จากนั่นก็วางลง แล้วหลับตา

ส่วนคนอื่นๆ สีหน้าท่าทางก็ต่างกันไป มองสวี่ชิง จากนั้นก็มองสายเลือดจักรพรรดิ สบตากัน หลังจากเก็บทุกอย่างไว้ในใจ ชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ สายเลือกจักรพรรดิก็หัวเราะฮ่าๆ ให้สวี่ชิง

“สหายสวี่นี่เป็นหงส์คู่มังกรท่ามกลางหมู่คนจริงๆ มาครั้งแรก ท่านหญิงหลิงเหยาต้องตาเขาแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องมงคล สหายสวี่ ข้าคารวะให้ท่านจอกหนึ่ง จากนี้พวกเราก็พูดคุยพบปะกันบ่อยๆ”

ชายหนุ่มคนนี้กลางพลางยกจอกสุราขึ้นอย่างให้เกียรติ จากนั้นก็ดื่มลงไปก่อน

คำพูดและท่าทีของอีกฝ่ายให้เกียรติมาก สวี่ชิงเองก็ปฏิเสธไม่ลง หยิบจอกสุราขึ้นบ้าง และดื่มลงไปเช่นกัน ทว่าเพิ่งดื่มหมด ก็มีชายหนุ่มอีกคนยอกจอกสุราขึ้นอีก

“สหายสวี่รูปงามมากความสามารถ ยิ่งเป็นเจ้าเขตปกครองเผ่ามนุษย์เรา หลายปีมานี้ข้าได้ยินเรื่องราวมามากมาย ครั้งนี้ได้พบหน้าก็เคารพยิ่ง ข้าดื่มให้ท่านสามจอก”

พูดพลาง คนผู้นี้ก็ดื่มรวดเดียวสามจอก

สีหน้าสวี่ชิงราบเรียบ มองชายหนุ่มคนนี้ผาดหนึ่งก็เข้าใจมูลเหตุ ไม่นานนัก คนอื่นก็ทยอยทำตาม ทุกคนล้วนคารวะสุรา และเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม สีหน้ายิ่งฉายความเป็นมิตร

การทำเช่นนี้ แม้จะเข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่าย แต่ก็กล่าวอะไรไม่ได้ เมิ่งอวิ๋นไป๋ลุกขึ้นคิดจะช่วยเหลือ แต่สวี่ชิงก็ปรามไว้

พิษสุราเหล่านี้ สำหรับคนทั่วไปจะทำให้เมามาย แต่สำหรับสวี่ชิง หากเป็นพิษเขาล้วนไม่สนใจ จึงไม่ปฏิเสธ ดื่มไปจอกแล้วจอกเล่า หลังจากวนจนครบทุกคน ต่างก็เริ่มโซเซ มีเพียงสวี่ชิงที่ยังปกติ

สายตาทุกคนในที่แห่งนี้ที่มองสวี่ชิงจึงฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย

ส่วนสวี่ชิงหลังจากจดจำชื่อและหน้าตาของแต่ละคนไว้ในใจ ก็ยิ้มให้

“วันนี้ได้มาพบกับยอดคนทุกท่านช่างน่ายินดียิ่ง ทุกท่านล้วนเป็นกระดูกสันหลังของเผ่ามนุษย์ เป็นผู้มีความสามารถ พวกเรายิ่งต้องทำให้เผ่ามนุษย์รุ่งโรจน์สืบต่อไป ไม่เช่นนั้นพวกเรามาดื่มกันคนละไหเป็นอย่างไรขอรับ”

สวี่ชิงพูดพลางมองไปทางแม่เล้า

แม่เล้าทางนั้นก็ตกตะลึง แต่ไม่นานก็สั่งให้สาวใช้นำสุราสิบกว่าไหมา

เห็นเช่นนี้ ทุกคนก็พากันลังเล สุราของที่นี่ พวกเขาก็ไม่กล้าดื่มมากนัก

และสุรา บางคร้งก็เป็นอาวุธได้เช่นกัน

สวี่ชิงรู้สึกสบายใจ อมยิ้มแบบที่ศิษย์พี่ใหญ่สอนมา

“เชิญ!”

ทุกอย่างหยุดนิ่งไปเล็กน้อย สายเลือดจักรพรรดิลืมตามองสวี่ชิงด้วยสีหน้าราบเรียบ ไร้อารมณ์ ลุกขึ้นยืน จะเดินออกไปด้านนอก

“วันนี้เหนื่อยแล้ว ไว้เจอกัน”

คนอื่นๆ ก็ทยอยลุกขึ้น เมิ่งอวิ๋นไป๋มองภาพนี้ ขอโทษขอโพยสวี่ชิง จากนั้นก็มองทุกคน ขมวดคิ้ว กำลังจะเอ่ยปาก

ตอนนี้เอง บนสระน้ำเซียนก็มีแสงเจิดจ้า หญิงชราผมขาวโพลนผู้หนึ่งก็เดินออกมาจากด้านใน

หญิงชราผู้นี้สีหน้าเคร่งขรึม เจือความเข้มงวด หลังจากปรากฏตัวก็สั่นไหวไปทั้งถ้ำสวรรค์

การมาเยือนของนาง ผู้บำเพ็ญหญิงหอโลกีย์ทั้งหมดในถ้ำสวรรค์ พากันลุกขึ้นคารวะ

“ท่านแม่ใหญ่”

แม้แต่พวกสายเลือดจักรพรรดิ ก็สีหน้าเคร่งขรึมและหันมาคารวะให้หลังจากเห็นหญิงชรา

ด้วยเหตุนี้จึงมองสถานะของนางออก

คนผู้นี้คือผู้นำสูงสุดของหอเลือนโลกีย์ จัดการงานต่างๆ ทั้งหมดของสำนักในเมืองหลวง

หลังจากนางปรากฏตัว เพียงพยักหน้ารับการคารวะจากพวกของสายเลือดจักรพรรดิเท่านั้น สำหรับนางแล้ว ล้วนเป็นชนรุ่นหลังทั้งสิ้น

นางไม่ใส่ใจ ตอนนี้เมื่อกวาดตามอง ก็มาหยุดอยู่ที่ร่างสวี่ชิง ความเคร่งขรึมบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ท่านคือคุณชายสวี่ใช่หรือไม่”