ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ - ตอนที่ 2195 ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 2196 น่าเสียดาย

ตอนที่ 2195 ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ ตอนที่ 2196 น่าเสียดาย

………………..

ตอนที่ 2195 ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยและไม่แยแส แสดงถึงความภาคภูมิใจที่สลักในกระดูก

ทุกคนเงียบไปชั่วครู่

ถึงแม้คำพูดนี้จะทำให้คนฟังรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แต่ต้องยอมรับว่า…ไม่มีปัญหาอะไรในคำพูดนี้

หากสามารถรวมค่ายกลด้วยจำนวนที่น่าตกใจเช่นนี้และกลายเป็นสะพานหรือถนนได้ จะสามารถอธิบายปัญหาที่มากเกินไปได้แล้ว

ภายในของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ เกรงว่าจะไม่เกินกว่าที่พวกเขาจินตนาการไว้จริงๆ

น้องแปดเม้มริมฝีปากแดงจนแทบจะกลอกตา

แต่เมื่อพิจารณาว่าตอนนี้อยู่ในอาณาเขตของคนอื่น นางจึงอดกลั้นเอาไว้อย่างที่สุด

กลุ่มคนที่ยังเสียงดังอยู่บ้างก่อนหน้า จากนั้นกลับเงียบสงบลง

ในที่สุดเมื่อถึงเวลานี้พวกเขาถึงเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าตนเองมาถึงสถานที่แบบใด

ในอาณาจักรเสิ่นซวี่ พวกเขาคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย

สถานะเป็นที่เคารพนับถือ และเป็นที่ชื่นชม

ส่งผลให้หลังจากที่มาถึงที่นี่ พวกเขากลับกลายเป็นการมีอยู่ที่ตกต่ำที่สุดในที่แห่งนี้

สถานะเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน และหลายคนยังยอมรับได้ยากอยู่บ้างในช่วงเวลานี้

แม้ก่อนจะมาพวกเขาได้เตรียมใจไว้แล้ว แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ ใครจะยอมรับด้วยรอยยิ้มว่าตนเองอ่อนแอเกินไป

จิ้นอวิ๋นไหลเหมือนรู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ มุมปากยกขึ้นแต่ในสายตากลับไม่มีรอยยิ้ม

“เดิมที่เสินสื่อรู้ว่าพวกเจ้าไม่ยอมรับ ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปพวกเจ้าก็จะเข้าใจทั้งหมดอย่างแน่นอน”

ขณะที่พูดเขายกมือขึ้นและชี้ไปทางซ้าย

ในสถานที่ไกลออกไปคือเทือกเขาที่ทอดยาวสลับซับซ้อน

ลายมือนี้…ช่างใหญ่จริงๆ!

จิ้นอวิ๋นไหลชี้ไปทางด้านขวาหน้าอีกครั้ง และมองเห็นคลื่นแสงที่พลุ่งพล่านราวกับทะเลสาบ

“ยังมีทางด้านนั้นคือ สระอัสนีที่เชี่ยวชาญในการหลอมอาวุธ ทัณฑ์สวรรค์ที่อยู่ด้านใน ยังไม่มีวันหมดสิ้น หากพวกเจ้ามีความสามารถก็ไปลองพลังของสระอัสนีนั่นดูได้”

ตอนนี้ทุกคนต่างเงียบสงบลง

จัดการอย่างใจกว้าง เชื่อมั่นด้วยความมั่นใจเช่นนี้ ทำให้ผู้คนไม่อาจยอมรับได้จริงๆ

“สำหรับการฝึกฝนพลังปราณเดิม…เป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด พวกเจ้าก็เห็นแล้วตรงทั้งสองด้านของถนนแห่งดวงดาวนี้มีลานมากมายนับไม่ถ้วน จัดเรียงกันเป็นแถวๆ พวกเจ้าจะเลือกสักที่หนึ่ง เป็นที่พักหรือฝึกฝนในภายหลังเป็นต้น และสามารถดำเนินการข้างในโดยตรงก็ย่อมได้”

ฉู่หลิวเยว่มองไปทางทั้งสองด้าน มีจวนหลายหลังตั้งอยู่อย่างกระจัดกระจายจริงๆ

“ในวันปกติพวกเจ้าอยู่ที่นี่และไปมาได้ตามต้องการ แต่ในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์มีสองที่ที่พวกเจ้าจะไปไม่ได้”

ขณะที่จิ้นอวิ๋นไหลพูดพลางมองไปข้างหน้า

“ที่แรกด้านหน้าตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ และอีกที่คือพื้นที่ต้องห้ามที่อยู่ด้านหลังตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ สองที่นี้ห้ามเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ผลที่ตามมาพวกเจ้าไม่สามารถทนรับได้อย่างแน่นอน เข้าใจหรือไม่”

เมื่อพูดถึงช่วงท้านน้ำเสียงของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ

ทุกคนต่างตื่นตกใจ

“ขอรับ ขอบคุณเสินสื่อสำดับที่เจ็ดที่ชี้แนะ”

ฉู่หลิวเยว่มองตามสายตาของเขาไปทางด้านหน้า แต่กลับตกตะลึงกับภาพตรงนั้นในทันที

ทางแห่งดวงดาวสิ้นสุด ตำหนักอันงดงาม ตั้งตระหง่าอย่างเงียบสงัด!

แต่ตำหนักนี้…นางเคยพบเห็นมาก่อน!

นี่คือหอกลางอากาศนั่นเคยปรากาฏขึ้นในทะเลทรายจันทราสีชาด

เพียงแต่ในเวลานี้หากไม่ถูกปกคลุมด้วยหมอกขาวนั่น ก็สามารถมองเห็นทั้งหมดได้อย่างชัดเจน

เหนือตำหนักมีแผ่นป้ายตัวอักษรสีทองแขวนอยู่ ลายมือด้านบนนั้นแข็งแกร่งและทรงพลัง สง่างามราวกับหงส์ที่น่าตกใจ และทรงพลังราวกับมังกรว่ายน้ำ

ตอนที่ 2196 น่าเสียดาย

ฉากเลือนลางนั้นไม่เหมือนทั้งหมดที่เคยเห็นมาก่อน

ตำหนักที่เห็นตรงหน้า เต็มไปด้วยบรรยากาศอันกว้างใหญ่ เรียบง่ายและผ่านกาลเวลามายาวนาน ยังเผยให้เห็นความหมายอันศักดิ์สิทธิ์ จนแทบไม่กล้ามองมันตรงๆ

ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ภาพนอกจะดูเหมือนกันทุกประการ แต่ฉู่หลิวเยว่กลับรู้สึกอธิบายไม่ได้ว่าตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ที่เห็นทั้งสองครั้งนี้ พลังปราณแทบไม่เหมือนกันอยู่เล็กน้อย

แต่ส่วนไหนที่ต่างกัน นางกลับยากที่จะอธิบายออกมาได้

“นั่นคึอ…”

มีบางคนในกลุ่มที่ละเมิดกฎระเบียบที่จะเข้าไปในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ พลางยกนิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจอย่างอดไม่ได้

“นั่นไม่ใช่เมื่อก่อน…นะ!”

ยังไม่ทันพูดจบ คนผู้นั้นก็สัมผัสได้ถึงความกดดันที่ทรงพลังยากจะเทียบได้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

เขาไม่ได้เตรียมพร้อมใด ๆ รู้สึกเพียงไหล่ของเขาหนักอึ้งและขาทั้งสองของเขาก็คุกเข่าลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ!

ตุ๊บ!

ขาของเขากระแทกลงบนถนนหยกอย่างแรงจนเกิดเสียงดังขึ้น

คนผู้นั้นสูดลมหายใจเย็นๆ ด้วยความเจ็บปวด

จิ้นอวิ๋นไหลเดินเข้ามาที่ด้านหน้าของเขาและก้มลงมองดูเขาพลางตำหนิด้วยเสียงเรียบเย็น

“ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์เป็นการมีอยู่ที่มีอำนาจสูงสุด ข้าจะยอมให้เจ้าชี้นิ้วและกำเริบเสิบสานหรือ!”

คนผู้นั้นสีหน้าขาวซีดและเพิ่งรู้ว่าตนเองได้ทำผิดครั้งใหญ่เสียแล้ว

“ข้า ข้ารู้ผิดแล้ว! เสินสื่อโปรดอภัย!”

“ไม่มีครั้งต่อไป!”

“ขอรับ! ขอรับ! ขอบคุณเสินสื่อ!”

เมื่อคนผู้นั้นได้รับการอภัยโทษ จึงรีบขอบคุณในทันที

จิ้นอวิ๋นไหลมองไปรอบหนึ่ง

“จำไว้ ในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ต้องระมัดระวังคําพูดและการกระทำ ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ พวกเจ้าดูแลตัวเองก็พอ”

ทุกคนค่อยๆ พยักหน้าเป็นการตอบรับ

จากนั้นจิ้นอวิ๋นไหลจึงหันหลังและจากไป เขามุ่งหน้าไปทางตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ต่อไป

จนกระทั่งร่างของเขาค่อยๆ ห่างไกลจนหายลับไป ชายที่คุกเข่าอยู่นั้นได้พ่นลมหายใจยาวออกมาและลุกขึ้นยืนด้วยร่างที่อ่อนแรง

ขณะนี้สีหน้าชองเขาขาวซีด หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเล็กๆ ที่ผุดออกมา

และเห็นได้ว่าเมื่อครู่เขาหวาดกลัวถึงเพียงใด

แต่ทุกคนที่อยู่ด้านข้างกลับไม่มีใครที่แสดงอาการเย้ยหยันออกมา กลับมีสีหน้าที่สับสน

ทว่าพียงแค่ยกมือขึ้นชี้ไปที่สิ่งที่เรียกว่าตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์นั่น จึงทำให้เกือบถึงแก่ชีวิต

กฎของตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์นี้เข้มงวดมากจริงๆ!

พลังของพวกเขาไม่แตกต่างกันมาก หากกลับกันเป็นพวกเขา เกรงว่าคงไม่ดีไปกว่าสถานการณ์ของคนผู้นั้นมากนัก

จากความรู้สึกเดียวกัน อารมณ์ของพวกเขาย่อมไม่อาจผ่อยคลายลงได้

“ดูแล้วตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์นี้ ล้วนต้องระมัดระวังทุกคำพูดและการกระทำจริง!”

ซ่งชิงลูบเคราพลางพูดขึ้นอย่างทอดถอนหายใจ

ทุกคนต่างนิ่งเงียบ บรรยากาศเปลี่ยนเป็นเยียบเย็นจนแข็งค้าง

จู่ๆ เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านข้าง

“ตอนนี้รู้เหตุผลนี้แล้ว ก็นับว่ายังไม่สาย!”

เมื่อทุกคนในยินเสียงจึงค่อยๆ หันหน้าไปมอง

มีไม้จิ้มฟันอยู่ในปากของเขา เขาดูเป็นคนที่เอ้อระเหยลอยชายอยู่หลายส่วน

ทว่าลมปราณบนตัวเขา กลับแข็งแกร่งกว่าคนที่อยู่ที่นี่ไม่น้อย

“เอ๊ะ? ยังมีคนที่ผูกถวนซิ่นจื่อด้วยหรือ”

เมื่อสายตาของชายผู้นั้นกวามองฉู่หลิวเยว่จึงเห็นถวนซิ่นจื่อที่ผูกไว้ที่เอวของนาง เขาจึงมองหน้านางอีกครั้งและแสดงความประหลาดใจขึ้นในทันที

“เทพศักดิ์สิทธิ์ที่อายุน้อยเช่นนี้? เป็นไปไม่ได้หรอก?”

ไม่มีตราแห่งสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ เพื่อทะลวงเทพศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ตามหลักแล้วอย่างไรก็ต้องอายุหลายสิบปีไปแล้ว หรือแม้กระทั่งมีอายุร้อยกว่าปีก็เป็นไปได้

“นางหนู เจ้าอายุเท่าใด”

เขาถามขึ้นอย่างสงสัย

“ดูแล้ว…น่าจะไม่ถึงหนึ่งร้อยปีกระมัง?”

“…ข้าน้อยอายุสิบแปด”

“น้องแปด! โกหกหรือ?”

ชายผู้นั้นพูดขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“ข้าจะบอกนางหนูว่า จริงๆ เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ พวกข้าล้วนมีชีวิตอยู่มานานนับพันนับหมื่นปีแล้ว แม้ว่าเจ้าจะอายุมากกว่าร้อยปีหรือมากกว่านั้นจริงๆ ในบรรดาพวกข้าก็นับว่ายังอายุน้อยยิ่งนัก”

“ทุกคำที่ข้าน้อยพูด ล้วนเป็นความจริง”

เมื่อเห็นสีหน้าที่สงบนิ่งและแววตาที่จริงใจของนาง ชายผู้นั้นก็รับรู้ได้ว่านางไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เขาพ่นไม้จิ้มฟันออกมาทันทีและยืนตัวตรงมองนางอย่างละเอียด แต่ก็ยังไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อเห็นคนข้าง ๆ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาโดยตลอด เขาจึงตบต้นขาอย่างรุนแรง

“เป็นจริงอย่างนั้นหรือ!”

ฉู่หลิวเยว่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่เล็กน้อย

ชายผู้นั้นพยักหน้าเห็นด้วยและเอนตัวพิงขอบประตูอย่างเกียจคร้าน มองดูนางด้วยที่น่าเสียดายอยู่หลายส่วนครู่หนึ่ง

“ความสามารถที่ดีเช่นนี้ ช่างสูญเปล่าเสียจริง”

ในใจของฉู่หลิวเยว่สั่นไหว

นางเข้าใจความหมายของประโยคนี้

“ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยพบเทพศักดิ์สิทธิ์ที่อายุไม่ถึงยี่สิบปีมาก่อน เจ้าเป็นคนแรก น่าเสียดาย ที่เจ้ากลับไม่มีตราแห่งสายเลือดศักดิ์สิทธิ์”

เขาส่ายหน้าด้วยแววตาเสียใจ

ฉู่หลิวเยว่เคยได้ยินเรื่องนี้จากจิ้นอวิ๋นไหลมาแล้ว ดังนั้นในเวลานี้จึงไม่มีปฏิกิริยาแต่อย่างใด

“เฮ้ ที่แท้ผู้ที่ผูกถวนซิ่นจื่อ ไม่ได้มีแค่คนเดียว”

ชายผู้นั้นหันสายตาไปมอง จากนั้นจึงเห็นบนตัวเฉินอีและคนอื่น ๆ ที่อยู่ข้างๆ ล้วนมีถวนซิ่นจื่อผูกอยู่ด้วยเช่นเดียวกัน

นับแล้วมีทั้งหมดหกคน สิ่งสำคัญที่สุดคือจริงๆ แล้วด้านในยังมีเทพขั้นสูงอีกสามคน!

“…พวกเจ้าทุกคนเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร บัดนี้ตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์เข้ามาได้ง่ายเช่นนี้แล้วหรือ”

เดิมทีอารมณ์ของน้องแปดก็ไม่พอใจอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดนี้เข้าสุดท้ายจึงมิอาจอดกลั้นได้อีกต่อไป นางก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและเอ่ยขึ้น

“พวกเจ้า…”

ฉู่หลิวเยว่กดมือของนางเอาไว้ และยิ้มน้อยๆ ให้ชายผู้นั้นพลางพูดว่า

“พวกข้าผ่านการตรวจสอบเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ แม้ว่าเสินสื่อสำดับที่เจ็ดจะยอมปล่อยให้พวกข้าเข้ามาได้ ก็พิสูจน์ทุกอย่างได้แล้วไม่ใช่หรือ”

เมื่อผ่านจิ้นอวิ๋นไหลมาแล้ว ชายผู้นั้นจึงยอมรับได้มากขึ้นในที่สุด

“เฮอะ”

เสียงออกมาพลางพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“ที่พูดมาก็นับว่าถูก บรรดาเสินสื่อยุติธรรมมาโดยตลอด พวกเจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มีความหมายอื่นใด ก็แค่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สุดท้ายแล้วเมื่อก่อนตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์ไม่เคยปล่อยคนเข้ามาถึงหกคนในครั้งเดียวโดยไม่มีตราแห่งสายเลือดศักดิ์สิทธิ์”

แม้กระทั่งในนั้นยังรวมเทพขั้นสูงไว้ด้วย

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าแสดงออกอย่างไม่สนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

จากท่าทางของจิ้นอวิ๋นไหลก็สามารถมองเห็นบางอย่างได้ และคาดเดาได้ว่าช่วงเวลาต่อจากนี้พวกเขาจะได้รับการปฏิบัติอย่างไรในตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์

นางเตรียมตัวมานาน และไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายจงใจล่วงเกิน

ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้แสดงสีหน้าดูถูก และยังออกมาอธิบายจึงนับว่าดีไม่น้อย

ฉู่หลิวเยว่ประสานมือพลางเอ่ยถามขึ้น

“ผู้น้อยซั่งกวนเยว่ ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสมีนามว่า?”

ชายผู้นั้นยิ้มพลางส่ายหน้า

“ไม่ต้องเรียกข้าว่าผู้อาวุโสหรอก ข้าก็เป็นเพียงผู้แพ้ที่ไม่เคยขึ้นสวรรค์ทะลวงเทพศักดิ์สิทธิ์มาหมื่นปีแล้ว พวกเจ้าเรียกข้าเซียวหรานตรงๆ ก็พอ อยู่ที่นี่ไม่มีแบ่งแยกระหว่างคนก่อนหรือหลัง ขอเพียงเจ้าแข็งแกร่งพอ จะได้รับความเคารพและความชื่นชมจากทุกคน”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างชัดแจ้ง

นางจ้องมองตำหนักมายาศักดิ์สิทธิ์แวบหนึ่ง จากนั้นจึงถอนสายตาและหันหลังกลับมุ่งหน้าไปยังลานที่อยู่ข้างๆ

“พวกเราไปกันเถอะ”

ในเมื่อมาแล้วก็สุขให้เต็มที่ หาสถานที่ที่เหมาะสมก่อนต่อไปค่อยว่ากัน

ซั่งกวนจิ้งและทุกคนจึงตามไปอย่างรวดเร็ว

………………..