อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 459 ผู้หญิงของเขา คนอื่นห้ามแตะต้อง
ตอนที่ 459 ผู้หญิงของเขา คนอื่นห้ามแตะต้อง
ถังซั่วมีสิทธิ์อะไรมาพูดต่อหน้าเขา กับผู้หญิงของเขาแบบนั้น!
ถึงแม้จะบอกว่าเมาก็ไม่ได้!
ผู้หญิงของเขา คนอื่นห้ามแตะต้อง!
ถังซือเถียนมองเขาที่ดูเย็นชาราวกับว่าความเย็นชานั้นกำลังกระหายเลือด
ถ้าหากว่าพี่เฉินไม่แม้แต่ไว้หน้าของพี่ชาย เธอเองก็ไม่มีทางอื่นอีกแล้วจริง ๆ
จะมาตายที่นี่ไม่ได้!
เธอค่อย ๆ ลืมตาเหลือบไปมองเตียงผ่าตัดที่สว่างอยู่ เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ในใจว่าจะต้องไปที่นั่น
“พี่เฉิน ให้อภัยฉันเถอะนะ! ฉันขอร้อง ฉันเพียงแค่เสียสติไปชั่วครู่หนึ่ง ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่โหรวโหรวแท้งลูก” เธอจำได้ว่าร้องไห้ออกมา เธอไม่อยากเข้าห้องผ่าตัด ถึงแม้จะไม่ร รู้ว่าต้องไปทำอะไรก็ตาม
จิ่งเป่ยเฉินมองเธออย่างเยือกเย็น “ขึ้นไป”
“ไม่เอา! ไม่เอานะ! พี่คะ ช่วยฉันด้วย! ช่วยฉันหน่อย! ฉันไม่อยากผ่าตัดนะ!” ถังซือเถียนร้องตะโกนดังลั่น มือและขาทั้งสองข้างถูกจับเอาไว้ เธอไม่มีโอกาสที่จะหนีเลยแม้แต่นิดเดีย ยว
บอดี้การ์ดทั้งสองคนจับตัวเธอไว้แน่นและวางเธอลงบนเตียงผ่าตัด
“พี่เฉิน พี่จะทำอะไร ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ ให้อภัยฉันเถอะ! ขอร้อง!” เธอพูดอ้อนวอนขอร้องซ้ำไปซ้ำมา
นอกจากขอให้เขาให้อภัยแล้วก็ไม่มีหนทางอื่นอีก
จิ่งเป่ยเฉินเดินไปที่ด้านข้างห้องผ่าตัดอย่างนิ่งสงบ เขามองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “เอามดลูกออก”
“ไม่นะ พี่เฉินไม่เอา!” ไม่มีมดลูกแล้ว หลังจากนี้เธอก็ไม่สามารถให้กำเนิดลูกได้อีก
เพราะอันโหรวแท้งลูกไปก็เลยจะลิดรอนสิทธิ์การเป็นแม่ของเธอไปตลอดชีวิตอย่างนั้นเหรอ?
“พี่เฉิน อย่านะ ฉันไม่อยากเอามดลูกออก ไม่งั้นทั้งชีวิตของฉันได้สิ้นสุดลงแน่ พี่เฉิน ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ” เธอยื่นมือออกไปดึงเขาพลางมองเขาที่เหลือเพียงแค่ความเฉยเมยและเ เย็นชา
ปล่อยให้เธอนั้นร้องไห้และกรีดร้องอย่างไร้ประโยชน์ หมอและพยาบาลที่เดินตามหลังของจิ่งเป่ยเฉินมาอยู่ตรงด้านหน้าเธอพลางล้อมรอบเธอไว้
“พี่คะ ช่วยฉันด้วย!”
ยาชาถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายของเธอ เธอร้องตะโกนด้วยเสียงที่แหบแห้ง
ภายในห้องผ่าตัดได้เริ่มทำการผ่าตัด จิ่งเป่ยเฉินจึงเดินออกไปอย่างเย็นชา
เขาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องผ่าตัด ประตูด้านนอกก็ถูกเปิดออก
ถังซั่วรีบวิ่งเข้ามาทั้งที่บาดเจ็บไปทั้งตัว
เรื่องเมื่อคืนเป็นเขาที่ผิด เขาสมควรได้รับโทษ!
ถังซือเถียนเป็นคนก่อเรื่องและสมควรได้รับบทเรียน แต่ว่าทำแบบนี้มันดูรุนแรงเกินไปหรือเปล่า?
เขาตื่นขึ้นมาก็ได้ยินว่าจิ่งเป่ยเฉินพาถังซือเถียนมาที่ห้องผ่าตัด เขาจึงรีบวิ่งมาทันที!
หวังว่าจะยังทันเวลา
“จิ่งเป่ยเฉิน เรื่องเมื่อคืนเป็นความผิดฉันเอง นายจะทำอะไรกับฉันก็ได้ ยังไงถังซือเถียนก็เป็นผู้หญิง นายทำแบบนี้จะให้เธอใช้ชีวิตต่อไปยังไง!” ถังซั่วพูดจบก็เดินเข้าไปด้านใน “หยุด ฉันบอกให้หยุดผ่าตัดเดี๋ยวนี้!”
“เรื่องที่เธอทำผิดก็ควรได้รับโทษ” เสียงของจิ่งเป่ยเฉินดังมาจากด้านหลัง
ที่นี่เป็นโรงพยาบาลตระกูลจิ่ง บิ๊กบอสอยู่ที่นี่ แม้แต่ถังซั่วเองก็ไม่ฟังเขา
แต่ว่ามือของหมอและพยาบาลสั่นขึ้นมาอย่างชัดเจน ทั้งสองคนอยู่ที่นี่ พวกเขาจะจัดการยังไงต่อ!
และผู้หญิงที่กำลังจะผ่าตัดก็น่าสงสาร แต่ว่าใครใช้ให้ผู้หญิงคนนี้ไปยั่วโมโหบิ๊กบอส และทำให้ลูกของบิ๊กบอสต้องจากโลกนี้ไป
ถังซั่วก้าวไปด้านหน้า ก่อนจะผลักหมอและพยาบาลรอบ ๆ ออกไป ถังซั่วแม้ว่าเขาจะไม่ชอบน้องสาวของตัวเองที่ดูหยิ่งผยองเท่าไร แต่ยังไงก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของเขา
เขาจะทนมองดูเธอโดนผ่าตัดเอามดลูกออกไปได้ยังไง!
“ไสหัวออกไป!” ถังซั่วตะโกนขึ้น
เขาที่ดูอ่อนโยนราวกับหยกหินอ่อนนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาดุร้ายแบบนี้ หมอและพยาบาลอดกลืนน้ำลายและถอยออกไปไม่ได้
จิ่งเป่ยเฉินที่ยืนอยู่ห่างจากเขาเพียงสองเมตรก็มองเขาอย่างเฉยเมย
ถังซั่วมองไปที่ถังซือเถียนที่นอนแน่นิ่งอยู่ ยังดีที่ยังไม่ได้ลงมือผ่าตัดเอามดลูกออก!
เขาหันไปมองจิ่งเป่ยเฉิน ใบหน้ามีรอยฟกช้ำอย่างชัดเจนและก็ปวดฟันอย่างมาก เมื่อคืนโดนเขาต่อยอย่างรุนแรง
“ฉันจะส่งเธอไปเมืองนอกและจะไม่ให้เธอกลับมาอีก เรื่องผ่าตัดเอามดลูกออกนั้น…..” ถังซั่วกำหมัดแน่น อันที่จริงเขาเข้าใจดี ตามนิสัยของจิ่งเป่ยเฉินแล้ว การผ่าตัดเอามดลูกของถังซื อเถียนออกนั้นถือว่าให้เกียรติกันมากแล้ว
ถ้าหากไม่ใช่เพราะถังซั่ว ตอนนี้เธออาจจะไปสวรรค์แล้ว
“เมื่อครู่เธอเองก็พูดแบบนั้น” ไปเมืองนอกแล้วเรื่องจะจบเหรอ?
หลังจากไปเมืองนอกก็ยังกลับมาได้!
ตอนนี้ไม่ใช่เป็นสิ่งที่ชัดเจนกว่าเหรอ? หลังจากกลับมาก็ทำแบบนี้กับโหรวโหรวของเขาได้อีก
เขาเพียงแค่ออกไปไม่กี่ชั่วโมง โหรวโหรวของเขาก็นอนอยู่บนเตียงคนไข้และลูกของเขาก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา
“ฉันรับประกันว่าเธอจะไม่มีทางกลับมา”
“ดีที่สุด ไม่อย่างนั้น…..” จิ่งเป่ยเฉินหันตัวเดินออกไปอย่างเย็นชา ตอนนี้เขาเห็นถังซั่วก็นึกถึงภาพเมื่อคืน
เขาไม่สามารถมองหน้าได้!
เมื่อเห็นบิ๊กบอสเดินออกไปแล้ว คนอื่นที่อยู่ภายในห้องผ่าตัดต่างก็ทยอยออกไปเช่นกัน
เวลาอย่างนี้ไม่ควรจะอยู่ที่นี่นาน
……
เมื่ออันโหรวตื่นขึ้นมาก็เห็นหยางหยางและหน่วนหน่วนอยู่ข้างกายเธอ ลูกน้อยทั้งสองคนมองหน้าเธอด้วยท่าทางเป็นกังวล
“แม่จ๋าฟื้นแล้ว” หน่วนหน่วนยื่นมือไปกุมมือของเธอ สีหน้าของแม่จ๋าแย่มากเลย ขาวซีดดูผิดปกติ
พ่อจ๋าบอกว่าน้องสาวหายไปจากพวกเราแล้ว
แต่ว่าเธอไม่เห็นน้องสาวเลย เธอจะหายไปได้ยังไง
“แม่จ๋าอยากกินอะไรไหมครับ?” หยางหยางถามอย่างเป็นห่วงด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม
เธอเห็นจิ่งเป่ยเฉินที่เดินเข้ามาจากด้านนอก เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว โชคดีที่เปลี่ยน ถ้าหากว่าไม่ได้เปลี่ยนเธอจะยิ่งปวดใจมากกว่านี้
“พ่อจ๋าเตรียมเอาไว้หมดแล้ว” เธอเห็นในมือของจิ่งเป่ยเฉินถือกระติกเก็บความร้อนมา
การแท้งของเธอนั้นทำให้ท้องของเธอนั้นหิวมากจริง ๆ
เธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหน แต่ว่าตอนนี้รู้สึกหิวอย่างมาก
จิ่งเป่ยเฉินพยุงตัวเธอขึ้นมา ใบหน้าที่เย็นชามองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดขาวอย่างอ่อนโยน
เด็กน้อยทั้งสองคนอยู่ด้านข้างพลางมองดูพ่อจ๋าป้อนข้าวแม่จ๋า ทั้งสองคนแสดงความรักกันน่ารักจริง ๆ
“ฉันกินเองได้” อันโหรวพูดเบา ๆ
เธอรู้สึกละอายใจเล็กน้อย การแท้งไม่ใช่มาจากการผ่าตัด หยางหยางกับหน่วนหน่วนก็อยู่ที่นี่ ดวงตากลมโตนั้นจ้องมาที่พวกเขา
“ฉันอยากป้อนเธอ” จิ่งเป่ยเฉินยังคงป้อนเธอต่อด้วยความเจ็บปวด
โหรวโหรวของเขาทำไมถึงได้ดูซูบผอมลง ทำไมเขาถึงไม่ดูแลเธอให้ดีกว่านี้
มืออีกข้างหนึ่งของอันโหรวที่อยู่ในผ้าห่มคุ้นชินกับการลูบหน้าท้องของตัวเอง เมื่อก่อนนั้นแบนราบ ตอนนี้ยิ่งกว่านั้น
เธอเกือบจะเห็นภาพลวงตา ลูกน้อยของเธอไม่อยู่แล้ว!
เธอและลูกน้อยของเธอคนนี้คงจะไม่มีวาสนาต่อกัน หรืออาจจะเพราะโชคร้ายไม่มีโอกาสได้ลืมตาออกมาดูโลก
เมื่อก่อนเกือบจะถูกพ่อแท้ ๆ ของตัวเองฆ่า ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น
“อืม ไม่เลว กินได้เยอะเหมือนกัน” จิ่งเป่ยเฉินมองชามในมือที่ว่างเปล่าพลางเอ่ยชม
น้ำเสียงที่ชื่นชมแบบนี้หมายความว่ายังไง?
เขาเป็นคนใหญ่คนโต ไม่คิดเลยว่าจะคุยกับเธอแบบนี้
YOU MAY ALSO LIKE
