เกิดใหม่ชาตินี้… ขอเป็นเจ้านิกายมาไลฟ์สด - บทที่ 250 ปฏิบัติต่อทั้งสองฝ่ายอย่างเท่าเทียม

บทที่ 250 ปฏิบัติต่อทั้งสองฝ่ายอย่างเท่าเทียม

ไม่นาน ก็มาถึงช่วงเวลาเตรียมตัวเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของลูกสาวทั้งสองคนจากตระกูลฉู่

เพราะวันต่อไปจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิดแล้ว ฉู่ลั่วจึงได้รับโทรศัพท์จากซ่งเชียนหย่า ให้กลับไปพักที่บ้านตระกูลฉู่ชั่วคราว

“ลั่วลั่ว รีบมาดูสิ นี่เป็นชุดราตรีที่ลูกต้องใส่พรุ่งนี้ แม่ตั้งใจหาดิไซเนอร์ระดับนานาชาติมาออกแบบให้ลูกโดยเฉพาะเลยนะ ตัดมาทั้งหมดห้าชุด ลูกลองดูสิว่าชอบชุดไหน!” ซ่งเชียนหย่าพาฉู่ลั่วมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และเอาชุดทั้งห้าชุดมาให้ดู

โดยยังมีฉู่หร่านตามมาด้วยอีกคน หล่อนกอดแขนแม่ด้วยความอิจฉา “แม่คะ แม่ลำเอียง… แม่ให้หนูแค่ชุดเดียวเอง แต่ให้ฉู่ลั่วตั้งห้าชุด”

ว่าแล้วก็หรี่ตามองฉู่ลั่ว “ลั่วลั่ว ตอนนี้เห็นแล้วใช่ไหม! คุณแม่รักเธอมากเลยนะ ชุดราตรีพวกนี้ คุณแม่เป็นคนหาดิไซเนอร์มาออกแบบให้ด้วยตัวเองเลยนะ”

“ทุกตัวตัดออกมาตามความชอบของเธอ”

ฉู่ลั่วมองชุดทั้งห้าชุดที่มีสไตล์แตกต่างกัน “ขอบคุณค่ะ”

“เป็นครอบครัวเดียวกัน ต้องพูดขอบคุณอะไรล่ะ”

ซ่งเชียนหย่าผลักฉู่ลั่วเบา ๆ อย่างมีความสุข แล้วบอกว่า “ลูกรีบไปลองสิ ลองดูว่าสวยหรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วถือชุดเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

เธอไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้เลย แต่หากต้องออกงานเดียวกับฉู่หร่าน ก็ไม่อยากด้อยกว่าศัตรู

เปลี่ยนชุดเสร็จ ฉู่ลั่วก็เดินออกมา แต่ด้านนอกกลับเหลือเพียงฉู่หร่านคนเดียว ไม่รู้ว่าซ่งเชียนหย่าไปไหนแล้ว

ฉู่หร่านที่ตอนแรกกำลังเล่นโทรศัพท์ ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจึงเงยหน้าขึ้นมา ก่อนเบิกตาโพล่ง แล้วค่อย ๆ หรี่ลง

นี่เป็นชุดราตรีสีดำเรียบ มีเพียงบริเวณเอวที่ออกแบบเป็นลูกไม้ลายฉลุ

ทั้งที่เป็นชุดราตรีที่เห็นได้ทั่วไป แต่เมื่ออยู่บนตัวฉู่ลั่วกลับดูสวยเป็นพิเศษ

แถมยังขับเน้นรูปร่างทั้งหมดของเธอออกมา

ฉู่หร่านขมวดคิ้ว แล้วคิดไปถึงคำพูดที่ดิไซเนอร์คนนี้เคยพูดเอาไว้ว่า ชุดนี้หากคนที่สวมใส่มีรูปร่างบกพร่องไปเพียงนิด ใส่ยังไงก็ไม่มีทางออกมาสวย

แต่ฉู่ลั่วกลับใส่ออกมาแล้วดูดีขนาดนี้!

ดิไซเนอร์คนนี้ไม่น่าเชื่อถือเลยจริง ๆ!

“ลั่วลั่ว ชุดนี้ดูเหมือนจะไม่เหมาะกับเธอนะ ลองเปลี่ยนเป็นอีกชุดดูสิ”

ที่จริงฉู่ลั่วพอใจกับชุดนี้มากแล้ว จึงไม่คิดจะเปลี่ยน

แต่ซ่งเมี่ยวเมี่ยวกับเฉิงยวนที่อยู่ข้าง ๆ กลับไม่คิดแบบนั้น

“เปลี่ยนเร็ว! ชุดทั้งสี่ชุดนี้สวยทุกชุดเลย ฉู่ลั่วรีบเปลี่ยนมาใส่ชุดนี้เร็วเข้า!” เฉิงยวนชี้ไปยังชุดเดรสสีแดง

ฉู่ลั่วมักจะแต่งตัวเรียบ ๆ มาตลอด ไม่เคยสวมเสื้อผ้าสีสันสดใสแบบนี้มาก่อน

แต่เฉิงยวนกลับมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกว่าถ้าฉู่ลั่วสวมชุดที่มีสีสัน จะต้องดูดีมากอย่างแน่นอน

ฉู่ลั่วจึงหยิบชุดเดรสสีแดงไปเปลี่ยน

ไม่นานซ่งเชียนหย่าก็กลับมาแล้ว เธอถามว่า “ลั่วลั่วเปลี่ยนชุดเสร็จหรือยัง?”

ฉู่หร่านดึงคุณแม่มานั่ง “ลองสีดำแล้วค่ะ แต่หนูรู้สึกว่าไม่ค่อยสวย ก็เลยให้ลั่วลั่วไปลองอีกชุดดู”

เธอพิงไหล่ซ่งเชียนหย่าแล้วเอียงคออย่างออดอ้อน “แม่คะ แม่ลำเอียง ลั่วลั่วมีตั้งห้าชุด แต่หนูกลับได้แค่ชุดเดียว แม่บอกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ว่าจะปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน!”

ซ่งเชียนหย่าแตะปลายจมูกของสาวน้อยเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว “ลูกเนี่ยนะ! เป็นคนคิดเล็กคิดน้อยมาตั้งแต่เด็ก ลั่วลั่วมีห้าชุด แต่ชุดของเธอแต่ละชุดไม่เกินห้าล้าน”

“ถึงลูกจะมีแค่ชุดเดียว แต่ชุดของลูกราคาถึงสามสิบล้านเชียวนะ!”

ฉู่หร่านมีสีหน้ายินดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังทำเสียงไม่พอใจ “หนูไม่สน! ยังไงหนูก็รู้สึกไม่ยุติธรรมอยู่ดี รอให้พวกพี่ชายกลับมาก่อน หนูจะให้พวกเขาชดเชยให้หนู”

ซ่งเชียนหย่าส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย “ได้ ๆๆ ให้พวกเขาชดเชยให้ลูก!”

พูดจบ เธอก็เบาเสียงลงขณะกระซิบข้างหูฉู่หร่าน “แม่ก็จะชดเชยให้ลูกด้วย โอเคไหม รอให้งานเลี้ยงวันเกิดผ่านไปก่อน แม่จะให้เครื่องประดับลูกอีกหลายชุดเลย”

“คุณแม่ดีที่สุดเลย!”

สองแม่ลูกคุยกันเสียงเบามาก เพราะกลัวฉู่ลั่วที่เปลี่ยนชุดอยู่จะได้ยิน

แต่เฉิงยวนกับซ่งเมี่ยวเมี่ยวก็กำลังจะเอาเรื่องที่ทั้งสองคนคุยกันไปบอกฉู่ลั่ว

เฉิงยวนโกรธจนอยากจะตบทั้งสองคน เธอทะลุกำแพงเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุดด้วยความหงุดหงิด

วิญญาณสาวเข้ามาด้วยใบหน้าขุ่นเคือง ควันออกหูเต็มที่ แต่เมื่อเห็นฉู่ลั่วในชุดเดรสยาวสีแดงสดใสก็ตะลึงจนตาค้าง!

ซ่งเมี่ยวเมี่ยวก็ปากค้างเช่นกัน ผ่านไปหลายวินาทีถึงร้องอุทานออกมา “พี่ลั่วลั่วสวยมากเลยค่ะ!”

ชุดเดรสสีแดงถูกตัดเย็บมาอย่างดี ด้านหลังผ่าออกกว้าง เผยให้เห็นผิวหนังเป็นบริเวณกว้าง ส่วนบริเวณเอวก็ดูเย้ายวนกว่าเดิม

ที่ทำให้คนใจเต้นมากที่สุดคือกระโปรงที่ผ่าขึ้นมาถึงต้นขา และใช้วิธีการพับเป็นจีบ ทำให้เวลาเคลื่อนไหวจะมองเห็นผิวขาวเล็กน้อย ก่อนจะหายไปในเวลาไม่นาน

การที่เปิดแต่เหมือนไม่เปิดแบบนี้ ยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่มากขึ้นไปอีก

เฉิงยวนยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง “เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ข้าใจเต้นเหรอ? ฉู่ลั่ว ถ้าเจ้าสวมชุดนี้ออกไปปรากฏตัว ผู้ชายคนไหนไม่ใจเต้น แสดงว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายแล้ว!”

ฉู่ลั่วมองตัวเองในกระจก “สีก็แค่เปลือกนอกผิวเผินเท่านั้น”

“คนทั่วไปไม่รักเปลือกนอก แล้วจะให้รักกระดูกหรือไง!?”

วิญญาณสาวโพล่งตอบ