เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2757 เชิญกลับ / ตอนที่ 2758 ซ้อมมือ
ตอนที่ 2757 เชิญกลับ
ครั้นเห็นว่าบนตั่งเตี้ยมีเด็กทารกกำลังนอนหลับอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ดวงหน้าประณีตนั่น ดวงหน้ายามหลับที่ทั้งน่ารักและบริสุทธิ์นั่น ทำให้นางเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ “เด็กน้อยน่า ารักจริงๆ”
เหลิ่งซวงยืนบังสายตาของนางอย่างแนบเนียน ก่อนเอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อแม่นางอวิ๋นเป็นแขก อย่างไรก็อย่าเดินไปไหนมาไหนในจวนส่งเดชดีกว่า ที่นี่คือจวนเฟิ่ง มิใช่ว่าแข ขกสามารถเข้าออกได้ทุกที่”
“ขนมอบพวกข้าคงไม่กินแล้ว แม่นางอวิ๋นเชิญกลับเถอะ!” ไป๋ชิงเฉิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เองก็เอ่ยขึ้นมาด้วย สีหน้าเรียบเฉย เห็นได้ชัดว่านางก็เหมือนกับเหลิ่งซวง ที่ไม่ได้รู้สึกดีกั บแขกที่เข้ามาพักในจวนเฟิ่งคนนี้แต่อย่างใด
หญิงชุดขาวได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ้มน้อยๆ ราวกับไม่ใส่ใจ “ก็ได้! อย่างนั้นข้ากลับก่อนก็แล้วกัน” พูดจบ นางก็ไม่ได้รั้งอยู่ต่อ เพียงหันตัวเดินจากไป
ครั้นเห็นนางจากไป ไป๋ชิงเฉิงลังเลเล็กน้อย ก่อนจะถามขึ้นว่า “เหลิ่งซวง นายท่านยังไม่กลับมา หญิงแซ่อวิ๋นผู้นี้เอาแต่คอยตามคิดเจ้าตำหนัก จะเกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือไม่?”
หญิงแซ่อวิ๋นผู้นี้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ แม้พวกนางจะปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชา นางก็ทำตัวอ่อนโยนเหมือนไม่ใส่ใจ คนคนนี้แม้จะไม่แสดงความอันตรายให้เห็น แต่บางครั้งก็สามารถทำให้นา างรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
“กังวลว่าเจ้าตำหนักจะต้องตานางหรือ?”
เหลิ่งซวงถามด้วยสีหน้ำไร้อารมณ์ มองไป๋ชิงเฉิงแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ในสายตาของเจ้าตำหนักมีแค่นายท่านเท่านั้น หญิงอื่นไม่มีโอกาสหรอก ถึงแม้นางจะปรากฏตัวต่อหน้าเจ้าตำหนักบ่อยๆ แต่นางไม่กล้าเผยความคิดแอบแฝงออกมาให้เห็นแม้แต่น้อย ขอเพียงนางหวั่นไหว แม้นายท่านจะยังไม่กลับมา เจ้าตำหนักก็จะส่งนางไปอยู่ดี”
นางไม่ถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้ นั่นเพราะผู้หญิงคนนี้ราวกับสวมหน้ากากอันสมบูรณ์แบบไว้ ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว แม้พวกนางจะพูดจาและปฏิบัติต่อนางอย่างเย็นชา นางก็ยังคงยิ้มแย้ม มเหมือนไม่ถือสา
ยามนี้นายท่านไม่อยู่ในจวน ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมพักที่จวนหลิงแต่กลับมาพักที่จวนเฟิ่งของพวกเขา หนำซ้ำยังไม่มีจิตสำนึกของการเป็นแขกเลยแม้แต่น้อย
ไป๋ชิงเฉิงได้ฟังอย่างนั้นก็วางใจ กล่าวว่า “อย่างนั้นข้าไปดูข้างหน้าหน่อย นายท่านน้อยหลับแล้ว เจ้าพาเข้าไปนอนในห้องเถอะ!”
“อืม” เหลิ่งซวงรับคำ มองดูนางออกไป ก่อนจะอุ้มเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทเข้าไปในห้อง หลังจากวางเด็กลงบนเตียง เธอนั่งเฝ้าข้างเตียงพลางฝึกวรยุทธ์ไปด้วย
นายท่านไม่อยู่บ้าน หน้าที่ดูแลนายท่านน้อยจึงเป็นของพวกนาง เจ้าตำหนักแวะมาดูเด็กน้อยบ้างเป็นบางคราว อยู่เพียงไม่นานก็กลับไป ส่วนคนอย่างหญิงแซ่อวิ๋นผู้นั้น นางไม่ยอมให้เข ข้าใกล้เด็กน้อยเด็ดขาด
สาวเท้าเดินไปที่เรือน ครั้นกลับมาถึงห้องในเรือนเล็ก ประตูปิดลง รอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงชุดขาวพลันหายไป นางนั่งดื่มชาที่โต๊ะ นัยน์ตาเย็นชาสะท้อนแววเหี้ยมเกรียม ยังหลงเหลือ ความอ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านี้เสียที่ไหน?
ส่วนอีกด้านหนึ่ง ในหอยาสวรรค์
เซวียนหยวนโม่เจ๋อนั่งหลับตาพักผ่อนอยู่บนตั่งเตี้ยในห้องใต้หลังคา ครั้นได้ยินเสียงเคาะประตู เขาจึงตะโกนบอกว่า “เข้ามา”
“เจ้าตำหนัก” เหลิ่งหวาเดินเข้ามา
เซวียนหยวนโม่เจ๋อลืมตา มองเหลิ่งหวา ก่อนถามว่า “นายท่านของเจ้าส่งข่าวกลับมาบ้างหรือไม่?”
เหลิ่งหวาส่ายหน้า “ยังไม่มีขอรับ” นี่เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วไม่รู้ที่เจ้าตำหนักถาม เพียงแต่ ยังคงไม่มีข่าวคราวอะไรเลย
เซวียนหยวนโม่เจ๋อเหมือนรู้อยู่แล้ว สีหน้ายังคงเหมือนเดิม ไม่ได้สีแววผิดหวังแต่อย่างใด เขาเพียงหลับตาลงช้าๆ ก่อนเอ่ยต่อว่า “พักนี้ทุกอย่างในหอยาสวรรค์ปกติดีหรือไม่?” เฟิ่งจิ วไม่อยู่ เขาย่อมต้องดูแลกิจการของนางให้ดี
………………………………….
ตอนที่ 2758 ซ้อมมือ
“เจ้าตำหนักวางใจ ทุกอย่างปกติดี” เหลิ่งหวายืนหลุบตาเล็กน้อย ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เจ้าไปทำงานเถอะ! หากในหอมีปัญหาอะไรที่แก้ไขไม่ได้ ต้องรีบบอกข้าทันที” เขากำชับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ขอรับ อย่างนั้นข้าขอตัวลงไปก่อน” เหลิ่งหวารับคำ หลังคารวะหนึ่งครั้งก็ตั้งใจว่าจะลงไป กลับได้ยินเสียงของเขาดังขึ้นมาอีกครั้ง
“หากมีข่าวคราวของนายท่านของเจ้า ต้องบอกข้าด้วย” เซวียนหยวนโม่เจ๋อลืมตามองหน้าเขา น้ำเสียงทุ้มต่ำ แววตาลึกล้ำ ทำให้เหลิ่งหวาก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว
“ขอรับ” เขารับคำ ก่อนจะหันตัวเดินออกไป
เซวียนหยวนโม่เจ๋อเอนกายพักผ่อนที่นี่ครู่หนึ่ง กระทั่งยามหัวค่ำจึงค่อยกลับออกไป มุ่งหน้าไปยังจวนเฟิ่ง ตอนที่อยู่บนถนน เห็นบนแผงลอยเล็กๆ มีกลองไม้เขย่าที่เป็นของเด็กเล่น เขาส สั่งให้ฮุยหลางซื้อไว้ พอมาถึงจวนเฟิ่ง เขาเดินไปที่ห้องโถงหลัก ขณะเดียวกันก็หันไปบอกฮุยหลางว่า “ให้เหลิ่งซวงอุ้มเด็กมา”
“ขอรับ” ฮุยหลางรับคำ ก่อนจะเดินไปที่เรือนของเหลิ่งซวง
ที่เรือนหลัง หญิงชุดขาวที่ได้ยินว่าเซวียนหยวนโม่เจ๋อกลับมาแล้วยังคงนั่งอ่านตำราเงียบๆ นางไม่ได้ไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาเพียงเพราะเขากลับมาแล้ว และไม่อยากแสดงตัวต่อหน้าเขาอย ยู่ตลอดเวลา เพราะนางรู้ สำหรับคนอย่างเซวียนหยวนโม่เจ๋อ หากนางทำอย่างนั้นจริง เดาว่าไม่นานคงจะทำให้เขาเกลียดชัง
เมื่อถึงตอนนั้นเขาคงไม่เก็บนางไว้ข้างตัวเพราะเห็นแก่นางที่เป็นศิษย์น้องของเขา
เหลิ่งซวงอุ้มเด็กเดินเข้ามาในห้องโถง ฮุยหลางตามมาข้างๆ เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าเขา นางย่อกาย “คารวะเจ้าตำหนัก”
“อืม อุ้มเด็กมานี่เถอะ!” เซวียนหยวนโม่เจ๋อกำชับ สายตาจับจ้องไปที่เจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนของเหลิ่งซวง
“เจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงรับคำ ก่อนจะอุ้มเด็กทารกเดินเข้าไปยื่นให้เขา จากนั้นก็ถอยไปยืนด้านหนึ่ง
เซวียนหยวนโม่เจ๋อรับเด็กทารักตัวนุ่มนิ่มไปอุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างระมัดระวัง ลอบคิดในใจว่าภายหน้าหากลูกของพวกเขาตัวเล็กอย่างนี้ ตัวนิ่มอย่างนี้เหมือนกัน บางทีการที่มีเด็กให ห้เลี้ยงอย่างในตอนนี้ อาจทำให้เลี้ยงลูกได้ง่ายขึ้นในอนาคตก็ได้
นึกมาถึงตรงนี้ มุมปากของเขาหยักยกขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้ม มองดวงหน้าประณีตของเด็กน้อย เขาคิดในใจว่าลูกของเขากับอาจิ่วจะต้องงดงามกว่านี้แน่นอน เพียงแต่ ลูกของพวกเ เขาจะเหมือนเขามากกว่า? หรือว่าเหมือนอาจิ่วมากกว่ากันนะ?
“เจ้าตัวน้อย ดูสินี่อะไร?”
เขาเอากลองไม้เขย่าออกมาแกว่งเบาๆ ไข่มุกที่ห้อยลงด้านล่างสองเม็ดพลันส่ายไปมาตามการเคลื่อนไหว และกระทบกับหน้ากลองสองด้าน เกิดเป็นเสียงปึงๆๆ
เด็กน้อยถูกเสียงนั้นดึงดูดความสนใจ ดวงตาสีดำขลับจ้องของเล่นที่กำลังแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นประกาย จู่ๆ ก็ฉีกยิ้มกว้าง ยกมือยกเท้าขึ้นมา
อาการชื่นชอบของเด็กน้อยทำให้เซวียนหยวนโม่เจ๋อชอบใจ เขาหัวเราะในลำคอ หยอกล้อกับเด็กน้อย พลางถามว่า “เจ้าตัวน้อยนี่กินอะไรหรือยัง?”
“เรียนเจ้าตำหนัก นายท่านน้อยเพิ่งตื่นได้ไม่นาน กำลังจะป้อนอาหารแล้วเจ้าค่ะ” เหลิ่งซวงที่อยู่ข้างๆ ตอบ
“อืม ให้คนยกอาหารมาเถอะ! ข้าป้อนเอง” เขาพูดโดยไม่เงยหน้า แต่กลับไม่รู้เลยว่าพอเขาเอ่ยคำนี้ออกไป กลับทำให้ฮุยหลางกับเหลิ่งซวงตะลึงงัน
อย่างไรเสีย ที่ผ่านมานายท่านไม่เคยทำเรื่องอย่างนี้มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น ป้อนอาหารเด็กทารก เขาที่เป็นผู้ชายจะทำเป็นหรือ?
แต่ทว่า เหลิ่งซวงตะลึงเพียงครู่เดียวก็รับคำ ก่อนจะเดินออกไป
ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืด เฟิ่งจิ่วกระโดดกำแพงเข้ามาในหอยาสวรรค์จากด้านหลัง เท้าเพิ่งจะถึงพื้นก็ได้ยินเสียงตะคอก
“ใครน่ะ!”
YOU MAY ALSO LIKE
