แม่สาวเข็มเงิน - ตอนที่ 510 : ขอพรกันเอาเองเถอะ

เจียงป่ าวชิงสํารวจภายในวัดร้าง ยังมีคราบเลือดบางส่วนหลงเหลืออยู่ พวกผู้ อพยพทีถูกมัดมีบาดแผลตามตัวและมีหลายคนนอนตายอยู่บนพื’น ดูเหมือนว่า การจับกุมก็ยังผ่านการสู้รบกัน
เจียงฉิงจับชายเสื’อเจียงป่ าวชิงพลางมองไปรอบ ๆ ก่อนจะพยักหน้า “ใช่ คนพวก นี’แหละ”
เดิมทีพวกผู้อพยพเหล่านั’นยังไม่รู้ว่าตัวเองทําผิดตรงไหนถึงถูกพบเจอและถูกจับ คารังเช่นนี’ แต่เมือเห็นเจียงฉิงในตอนนี’ พวกเขาก็เข้าใจได้ในทันทีว่าทีแท้พวก เขาจับตัวคนทีแตะต้องไม่ได้มาเรียกค่าไถ่นีเอง
ผู้อพยพทียังมีแรงเหลือเหล่านั’นจึงพากันดิ’นรนและคุกเข่าลงทันที แม้ถูกมัดมือ อยู่แต่พวกเขาก็กระแทกศีรษะลงกับพื’นดังสนัน “ไอ้โย! พวกเรามีตาแต่หามีแวว ไม่ถึงได้จับตัวคุณหนูมา ผู้สูงศักดิG โปรดท่านปล่อยเราไปด้วยเถอะ!”
“ขอความเมตตา พวกท่านได้โปรดอภัยให้พวกเราด้วยเถอะ”
เสียงขอร้องอ้อนวอนดังไปทัวทั ‘งบริเวณ ถึงกับมีคนคลานเข่าปี นป่ ายมาทางเจียง ป่ าวชิงซึงดูน่าเวทนาอย่างมาก
พวกคนของตระกูลเจียงจิตใจดีทว่าก็ไม่ใช่เทวดาผู้ใจดี แม้ดูน่าสงสารเพียงใดแต่ พวกเขาก็จะไม่พูดทํานองว่า “น่าเวทนาจริง ๆ เช่นนั’นเรืองนี’เลิกแล้วต่อกัน เถอะ” เด็ดขาด ตอนนี’อาฉิงของพวกเขาโชคดีพอทีจะได้รับการช่วยชีวิต แต่ถ้า เป็ นผู้หญิงจากครอบครัวอืนล่ะ หากว่าตกอยู่ในนํ’ามือคนพวกนี’ แทบจะไม่กล้า จินตนาการเลยด้วยซํ’า!
กงจี’ถีบชายทีปี นป่ ายมาทางเจียงป่ าวชิงแล้วดึงร่างนางไปอยู่ด้านหลังด้วยสีหน้า บึ’งตึง “อย่าให้พวกมันถูกตัว” เขาพูดลอดไรฟัน
เจียงป่ าวชิงครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยถาม “ใครคือหัวผี ?” จากนั’นกงจี’ก็ชี’ไปยังคนทีนังพิงเสาในวัดร้าง
เจียงป่ าวชิงเดินเข้าไป ยังมีอีกหลายคนทีคิดจะคลานมาขอร้องให้นางเมตตา กงจี’ จึงพูดขึ’นอย่างอึมครึม “พวกเจ้าลองแตะต้องนางดูสิ แตะโดนตรงไหนข้าจะฟัน พวกเจ้าตรงนั’น”
คําพูดนี’สามารถหยุดคนพวกนั’นได้
เจียงป่ าวชิงเดินไปตรงหน้าหัวผี หัวผีได้รับบาดเจ็บสาหัส มือทั’งสองข้างของเขา ถูกมัดไว้ เขาจึงต้องฝื นนังพิงเสาอยู่ อย่างนั’น
เจียงป่ าวชิงถามเขา “ใครเป็ นคนบอกเจ้าว่าอาฉิงจะออกจากบ้านเมือวาน ?”
หัวผีเงยหน้าขึ’นอย่างยากลําบากแล้วหรีตามองเจียงป่ าวชิง นํ’าเสียงของเขายัง แปลกประหลาดเหมือนเดิม “ข้าบอกเจ้าได้ แต่เจ้าต้องรับปากว่าเจ้าจะปล่อยข้า”
มาถึงขั’นนี’แล้วยังคิดจะต่อรองอยู่อีก ช่างสําคัญตัวเองจริง ๆ
เจียงป่ าวชิงหัวเราะอย่างเย็นชา “หึ ๆ เอาจริง ๆ ถึงเจ้าไม่บอกข้าก็รู้ว่าเป็ นใครอยู่ ดีนันแหละ ”
คิดจะใช้เรืองพวกนี’เจรจาข้อตกลงกับนาง ฝันไปเถอะ!
เมือหัวผีเห็นว่าเจียงป่ าวชิงดูเหมือนจะไม่ติดกับ เขาลุกลี’ลุกลนและพูดขึ’นอย่าง รีบร้อน “ผู้สูงศักดิG สําหรับพวกท่านเราเป็ นเพียงมดบนพื’น พวกท่านยกเท้าและ ปล่อยเราไปเถอะนะ… ตอนทีแม่นางเจียงฉิงอยู่กับพวกเรา พวกเราไม่ได้ทําร้าย อะไรนางเลย”
เจียงฉิงตะโกนขึ’นเสียงดัง “นันเป็ นเพราะพวกเจ้าอยากใช้ข้าแลกกั บเงิน แล้วยัง คิดจะลงไม้ลงมือกับพีสาวของข้าด้วย!”
ทันทีทีคําพูดนี’หลุดออกมา สีหน้ากงจี’พลันเปลียนไปทําให้พวกองครักษ์ทีอยู่ข้าง ๆ พากันหลุบสายตาลง
คนพวกนี’… ขอพรกันเอาเองเถอะ
……
เจียงเอ้อยาเดินอย่างไม่สนใจใครเลยในช่วงนี’ นางนําทองแดงสิบกว่าสลึงที เหลืออยู่ทั’งเนื’อทั’งตัวไปซื’อเนื’อกับผักและกินดีอยู่หลายมื’อ สําหรับตอนนี’ไม่มีเงิน ไม่เป็ นไร ถึงอย่างไรก็จะมีเงินหลายร้อยตําลึงเข้ากระเป๋ าในอีกไม่ช้า เมือถึงตอน นั’นนางค่อยนําเงินไปประทับตรา เพือทีนางจะได้กินดอกเบี’ยทุกเดือนและใช้ชีวิต อย่างสุขสบาย
เจียงเอ้อยาวาดฝันไว้อย่างสวยงาม เมือวานนางไปถามทีนอกเมืองแล้วและรู้ว่าเจ้า เด็กบ้าเจียงฉิงอยู่ในกํามือของพวกนางแล้ว แต่ไอ้คนตําช้าเจียงป่ าวชิงดวงดี หลุด พ้นไปได้เสียก่อน
แต่ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรนางก็จะได้เงินอยู่ดี วันนี’แค่รอให้ไอ้คนตําช้าเจียงป่ าวชิง นําเงินไปส่ง หึ ๆ…
เจียงเอ้อยาฮัมเพลงขณะนอนอยู่บนเก้าอี’โดยยกขาไขว่ห้าง นางกําลังคิดว่า หลังจากทีได้เงินหลายร้อยตําลึงแล้ว นางต้องซื’ออะไรบ้าง
ได้ยินมาว่าเสื’อผ้าทีเรือนเทียนอีนั’นดีมาก พวกคุณหญิงคุณนายคุณหนูทั’งหลายใน เมืองหลวงต่างก็ใส่ชุดสังตัดจากเรือนเทียนอีกันทั’งนั’น นางเองก็อยากไปดึงผ้าสัก สองสามไม้บรรทัดมาสังทําชุดสวย ๆ สักชุดเช่ นกัน
ไม่สิ! นางมีเงินแล้วก็ต้องสังตัดเย็บสักเจ็ดแปดชุดไปเลย!
หนิวหวาดูดขนมนํ’าตาลแล้วโถมตัวเข้าใส่เจียงเอ้อยา “แม่ ได้ยินพ่อบอกว่าวันนี’ เราจะรวยแล้ว!”
เจียงเอ้อยาอุ้มหนิวหวาขึ’นมาอย่างเบิกบานใจ “ใช่จ้ะ เมือถึงตอนนั’นเจ้าอยากกิน ขนมนํ’าตาลกีไม้ แม่จะซื’อให้เจ้าหมดเลย!”
หนิวหวายิมอย่ ‘ างดีใจทั’ง ๆ ทีนํ’ามูกไหลอยู่อย่างนั’น
ตอนใกล้เทียงวัน เหล่าหนิวเดินโซซัดโซเซเข้ามาในบ้านด้วยสภาพกลินเหล้าคลุ้ง ไปทั’งตัว สีหน้าเจียงเอ้อยาเปลียนไปทันที “เอาแต่ดืม ๆ ๆ! นีออกไปดืมอีกแล้ว ล่ะสิ! เจ้าเอาทองแดงไม่กีสลึงสุดท้ายไปดืมเหล้ามาใช่ไหม ?!”
เหล่าหนิวผลักเจียงเอ้อยาอย่างไม่สนใจ “เกียวอะไรกับเจ้า จะรวยวันนี’แล้วไม่ใช่ รึ ? อีกอย่าง มื’อนี’คนอืนเลี’ยง…” เขาเมามายแทบไม่ได้สติ เดินเข้าไปในบ้าน อย่างสะเปะสะปะ “เจ้าน่ะเงียบปากไปเลย ถ้าโวยวายอีกก็ระวังข้าเล่นงานเจ้า แล้วกัน!”
เจียงเอ้อยากลัวเหล่าหนิวทําเหมือนครั’งทีแล้ว ทีบ้าคลังทําร้ายจนนางหัวแตก นาง จึงกล้าเพียงพูดพึมพําเท่านั’น “เซ็งครอบครัวตกอับ ผัวก็ขี’เมา แล้วใครจะไปอยาก เลี’ยงเจ้าอีก!”
ผู้ชายทีหน้าตาดูซือตรงแบบเหล่าหนิว ใครจะไปคิดว่าจะโหดร้ายขนาดนั’นเมือลง ไม้ลงมือ ครั’งทีแล้วนางหัวแตกเลยเชียวนะ!
เจียงเอ้อยาสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามทําให้ตัวเองคิดถึงเงินหลายร้อยตําลึงจะได้ รู้สึกมีความสุข ทว่าจู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังมากจากข้างนอก และมีคนตะโกน อยู่ทีนัน “เหล่าหนิว อยู่บ้านหรือเปล่า ?”
เจียงเอ้อยาตืนตัวเล็กน้อย นางตะโกนออกไปข้างนอก “ใครน่ะ ?”
เจ้าของเสียงนั’นพูดอย่างกระตือรือร้น “ข้าเป็ นคนทีดืมเหล้ากับเหล่าหนิวเมือ ตอนเทียง เหล่าหนิวลืมของ ข้าเลยนํามาส่งให้”
เมือเหล่าหนิวได้ยินเสียง เขาก็เดินสะเปะสะปะออกมา “ไง เหล่าซุนรึ ? …ไอ้ โย! ใช่ ๆ เหมือนว่าข้าจะลืมหมวกไว้ข้างนอกจริง ๆ ด้วย” พูดจบเหล่าหนิวก็ เดินไปเปิ ดประตูแล้วเชิญชายคนนั’นเข้ามาในบ้านอย่างกระตือรือร้น “เหล่าซุน บ้านข้ารกไปหน่อย แต่หลังจากวันนี’ก็จะดีขึ’นแล้ว…”
เมือเจียงเอ้อยาเห็นว่าเหล่าหนิวดืมเยอะและเกือบเปิ ดโปงเรืองราวออกมา นางก็ รีบใช้ข้อศอกกระทุ้งเขาด้วยใบหน้ายิมแย้ม ‘ “เขาดืมเยอะแล้ว อย่าไปฟังเขาพูด เหลวไหลเลยจ้ะ”
เหล่าซุนเป็ นชายวัยกลางคนทีไว้เคราทรงเลขแปด สายตาเขาเป็ นประกายทันที เมือได้ยินจึงรีบพูดขึ’น “เหล่าหนิวช่างถ่อมตัวจริง ๆ ข้าเห็นว่าบ้านเจ้าดีมาก ไม่ เห็นจะไม่เรียบร้อยตรงไหนเลย… คนทีล่องลอยอยู่ในเมืองหลวงอย่างเรามีทีให้ อยู่ก็ถือว่าไม่แย่แล้ว เหล่าหนิวอายุยังน้อยแต่กลับมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี’ ช่าง ยอดเยียมจริง ๆ นีข้าว่าข้าต้องเรียกเจ้าว่า “พีหนิว” สิถึงจะถูก!”
ถูกเปลียนจาก “เหล่าหนิว” เป็ น “พีหนิว” เหล่าหนิวทีดืมจนเมาหน้าแดง แสดงความภาคภูมิใจออกมาทางสีหน้า เขาดึงเหล่าซุนเดินเข้าไปในบ้าน “มา ๆ ๆ เจ้าเดินดูข้างในอีกหน่อยสิ”
ตอนนี’เจียงเอ้อยาไม่อยากให้คนนอกมาอยู่ในบ้านเลย เพราะอีกประเดีAยวถ้าหาก ว่าคนของหัวผีนําเงินมาส่งจะบอกเขาว่าอย่างไร
เหล่าซุนเคราเลขแปดพูดเลียงอย่างไม่จริงใจ “ถ้าหากว่าพีผู้หญิงมีธุระ งั’นวันอืน ข้า…”
“ผู้หญิงอย่างนางจะมีธุระได้ยังไง ?!” เหล่าหนิวตะคอกอย่างหงุดหงิด “ถ้า หากว่าเจ้าไม่เข้ามาก็เท่ากับว่าเจ้าดูถูกพีหนิวของเจ้า”
เหล่าซุนจึงจําต้องเข้าไปในบ้านกับเหล่าหนิว เขารีบเอ่ยชมเหล่าหนิวยกใหญ่ แม้แต่หมวกฟางทีแขวนอยู่บนผนังบ้านก็ถูกเขาชมว่ามีรสนิยมอันเป็นเอกลักษณ์ ชมจนเหล่าหนิวเวียนศีรษะไม่รู้ทิศทางเลยทีเดียว
เจียงเอ้อยาฟังอยู่สักครู่ เมือเห็นว่าสิงทีพวกเขาพูดกันล้วนเป็ นหัวข้อสนทนาที พวกผู้ชายชอบคุยโวโอ้อวดไปเรือย นางค่อยเบาใจลงและไปนอนทีอีกห้อง
เมือเหล่าซุนเห็นว่าตอนนี’เหล่าหนิวไม่มีจิตใจคอยระแวดระวังแล้ว และผู้หญิงที คอยดูอยู่ก็ไปแล้ว เขาถึงจะรู้สึกโล่งอกเล็กน้อยและแสร้งทําเป็ นพูดขึ’น “พีหนิว ก็จริงอยู่ทีในบ้านของพีนั’นดีมาก แต่ติดอยู่อย่างหนึง”
เหล่าหนิวรู้สึกไม่ยอมทันที “เจ้าหมายถึงตรงไหน ?”